Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Τι είναι αυτό που παράγει λογοτεχνία; Μήπως η διάθεση να μιλήσεις για ένα πρόσωπο αγαπημένο και τελικά να μιλάς για ένα λουλούδι; Ή μήπως η επιθυμία, με όχημα μια σκάλα να ταξιδέψεις ως τον αδηφάγο ουρανό; "Ταξιδιωτικός οδηγός" είναι ο τίτλος του δεύτερου βιβλίου του ζωγράφου Γιάννη Βούρου. Κείμενα άλλοτε καθαρά πεζού λόγου και άλλοτε με μια ποιητική διάθεση. Ιστορίες άλλοτε βιωματικές και άλλοτε μυθοπλασίας, σχεδόν πάντα σε πρώτο πρόσωπο, που τις κάνουν πιο άμεσες, αληθινές και ενδιαφέρουσες. Γλώσσα λιτή κι απέριττη χωρίς πολλά καλολογικά μπιχλιμπίδια, που υποδηλώνει εσ...

Από τότε που εμφανίζονται πηγές ή τεκμήρια προκύπτει ότι έχουν διαμορφωθεί αποκλίσεις μεταξύ των κοινωνιών. Φαίνεται ότι τα όποια πολιτικά συστήματα και οι ανόμοιες κοινωνικές δομές που αποτυπώθηκαν στην ιστορική εξέλιξη δημιούργησαν αποκλίνουσες ομαδικές αλλά και ατομικές συμπεριφορές. Τα διαφορετικά ήθη, έθιμα και οι πληθώρες των ιδεολογιών, που προήλθαν από τις ποικιλώνυμες πολιτειακές συνενώσεις, γέννησαν συχνά ασύμβατες ιδιοσυγκρασίες και αντιλήψεις. Έχει εδραιωθεί η γνώμη, από πολλές φιλοσοφικές και πολιτικές ιδεολογίες, ότι εξαιτίας των επαφών μεταξύ των ανθρώπων κα...

Καλό το κωλοβάρεμα, δε λέω. Ιδίως άμα έχεις υποχρεώσεις ν’ ανταποκριθείς κι εκκρεμότητες να διευθετήσεις, και σε πιάνει το άγχος και το στρες και δε γουστάρεις με τίποτα, το κωλοβάρεμα είναι σωτηρία. Άμα έχεις και να χαζεύεις, δεν υπάρχει πιο ωραίο πράμα, ξέρω τι λέω, μια ζωή έτσι την πέρασα. Τώρα στα γεράματα όμως, που ούτε υποχρεώσεις έχω ούτε εκκρεμότητες ούτε άλλο δυσάρεστο να υποστώ έχω, το χάζι μου ’μεινε μόνο για χαρά, να δίνει και νόημα στο κωλοβάρεμα. Και νά κάτι η όραση θολώνει, νά κάτι η ακοή βαραίνει, για τρεξίματα και σάλτα να μη μιλάω, για "δραστηριό...

Οι στίχοι μιας ποπ τραγουδοποιού, συγκεντρωμένοι σε ένα βιβλίο. Με αφετηρία ένα παρεξηγημένο μουσικό ρεύμα, άδικα - και ίσως ύποπτα - ταυτισμένο με την αφέλεια και τη ρηχότητα, ένα είδος που μεταχειρίζεται τη γλώσσα ως παραγέμισμα από συλλαβές ή βολικότατα προτιμά να μη μιλά ελληνικά, η Ευσταθία διαμόρφωσε (και εξακολουθεί να αρθρώνει) ένα λόγο προσωπικό, αιχμηρό και ακομπλεξάριστα καθημερινό, σε στίχους άμεσους και σίγουρα πιο επίκαιρους από ποτέ. Στο "Τέρμα για σήμερα ο μύθος", η τραγουδοποιός προχωράει ένα βήμα παραπέρα, πλαισιώνοντας τα τραγούδια της με έντεκα ολόφρ...

Τα "Τετράδια ονείρων" είναι ένα παράξενο και απρόσμενο βιβλίο, όπου η Ζυράννα Ζατέλη αποκαλύπτει τις θρυαλλίδες της γραφής της, τις μύχιες εικόνες που δημιούργησαν το μαγικό της σύμπαν· ένα γοητευτικό ταξίδι στον κόσμο των ονείρων της -πρωταρχική ύλη της πεζογραφίας της-, με τα αινίγματα του υποσυνείδητου που η ίδια επέλεξε να καταγράψει ανασύροντάς τα από το χάος της ενύπνιας ζωής.

Κάποια μέρα βγάζεις εισιτήριο και ταξιδεύεις για Παλέρμο. Στην πόλη που έγινε γνωστή από τους αδέκαστους εισαγγελείς Φαλκόνε και Μπορσελίνο, θύματα της Μαφίας, - εξού και το όνομα του αεροδρομίου - από τον Βιμ Βέντερς και τον Φράνσις Φ. Κόπολα, η ζωή σου γίνεται μια κινηματογραφική ταινία που χωράει μέσα σε μια μικρή, χάρτινη πολυτελή "κασετίνα". Το περιεχόμενό της είναι ακριβό. Το φορτίο πολύτιμο. Δεν αγοράζεται με χρήματα. Δεν αποζητάει το ψέμα.

Η καταβύθιση στην παιδική ηλικία απαιτεί κι εκείνη τη διάθλαση στο βλέμμα που μετατρέπει το θέαμα του περίγυρου σ' αυτό που ήταν κάποτε: ένα σύμπαν συνεχών ανακαλύψεων. Ένας κόσμος φαιδρών και επίφοβων κωδίκων, μια ροή από εικόνες που νοηματοδούνται από την προσποίηση, την πόζα και τα κοινωνικά προσχήματα. Η Μαρία Κονδύλη επιχειρεί λοξά αυτή τη βουτιά. Η καταβύθισή της έχει μαεστρία και πειστική επιτήδευση, ξενακερδισμένη αφέλεια και κοριτσίστικη χάρη. Ύστερα από σκληρή επεξεργασία κατορθώνει να κρατήσει τις σωστές θερμοκρασίες μην χάνοντας λέξη. Ξανασυνθέτει ελλειπτικά κα...

Αν περιμένεις αγαπημένε αναγνώστη να βρεις "Ουσία", "Ζωή", συμπυκνωμένη μέσα σε λίγες λέξεις, αν δεν είσαι από εκείνους τους θεωρητικούς τύπους που τη βρίσκουν με ατελείωτες αναλύσεις, αλλά προτιμάς της καρδιάς τη γραφή, ή αλλιώς, ένα άγγιγμα ψυχής... Τότε μάλλον κρατάς στα χέρια σου το σωστό βιβλίο... γιατί δεν χρειάζεται ο άνθρωπος τον εγωισμό του για να επιβιώσει, αλλά πριν τον χάσει δεν μπορεί να νιώσει τι σημαίνει αυτό. Αυτό είναι το "σχολείο" - "Ζωή", το "μυστήριο" - "Ζωή", η "μαγεία" - "Ζωή", η "αλήθεια" - "Ζωή", η "ελευθερία" - "Ζωή"... Αυτό που τόσο δύσκολα...

Τα κείμενα του έργου αυτού αναφέρονται στους διδασκάλους μου εκείνους που με βοήθησαν να κτίσω την ψυχή μου. Οι ίδιοι είναι μορφές του πνεύματος, της επιστήμης και της τέχνης, που σημάδεψαν το β΄ήμισυ του 20ου αιώνα στην χώρα μου, αλλά και την ίδια την ψυχή μου. Οι μορφές αυτές του ελληνικού πνεύματος, οι διδαχές τους και τα έργα τους, οι έννοιες και οι επίνοιες που εναπέθεταν την σκέψη τους, η ίδια η γλώσσα, οι εικόνες και οι λέξεις, που μ' αυτές χάραζαν τα διδάγματα της ψυχής τους, ήσαν και θα είναι πάντα η πόλη μου. Μαζί τους αγάπησα ό, τι ευγενέστερο εγέννησε η χώρα...

Τις νύχτες που σε μνημονεύω -μισοφέγγαρη- με ξενυχτά η ξεθωριασμένη σου αγάπη. Με μαύρο ούζο προς το χάραμα της μέρας νυχτώνω μέσα στην κατάλευκη ψυχή σου.

Φαίνεται, όταν κανείς περάσει μια ορισμένη ηλικία και ξαφνικά βρεθεί σε μια κρίσιμη κατάσταση, όπως είναι η υγεία του, δεν τον ανακουφίζει τίποτα. Έτσι και 'γώ, στην ανάρρωσή μου, ενώ είχα τα πάντα αναζήτησα τη νεκρή μάνα μου και γι' αυτό άρχισα να γράφω αυτό το βιβλίο. [...] Ελένη Ζαφειρίου

Φαντάστηκε το σώμα του να διαχωρίζεται από το μυαλό του και μπήκε στον πειρασμό να διαλέξει αν θα πήγαινε με το σώμα του ή με το μυαλό του. Η επιλογή τού φάνηκε ανυπέρβλητα δύσκολη και την εγκατέλειψε, αφού στο βάθος δεν του επέβαλλε κανείς να διαλέξει σώνει και καλά. Τελικά, όλες οι επιλογές είναι δύσκολες και είναι περίεργο που έχουν περάσει στη γλώσσα σαν κάτι ευχάριστο. "Διάλεξε ό,τι θες". "Ε, λοιπόν, τα διαλέγω όλα", φώναξε μέσα του ο Ζ. Όμως στο δίπολο Ζωή-Θάνατος κώλωσε. Όχι κι όλα. Ο γνωστός σκηνοθέτης, στην πρώτη του απόπειρα να σχεδιάσει ένα "σενάριο" μυθιστο...

Όταν διασταυρώθηκαν στη ζωή οι δρόμοι του Οδυσσέα, της Ναυσικάς, της Λευτερίας, της Καλλιόπης, της Κλειώς, της Μίνας και τα λοιπά', το σίγουρο είναι ότι δε θα μπορούσαν να φανταστούν σε τι σκοτεινές λεωφόρους και στενοσόκακα θα τους οδηγούσαν τα βήματά τους. "Θεέ μου! Τα έζησα αλήθεια όλ' αυτά;" αναρωτιέται η Ναυσικά, "ή μήπως όνειρο ήτανε και πάει;" "Μωρέ δεν ήταν όνειρο! Αυτός ο διάτανος και πεθαμένος άμα έρθ' η ώρα του και πάει στην Kόλαση - πρώτα ο Θεός - μέχρι και στον Παράδεισο θα βρει τρόπο να σουλατσάρει, και τίποτα δε θ' αφήσει απείραχτο! Σ' το λέω - και ο νοών...