Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

"... Οι άνθρωποι με προσπερνούν μ ένα χαμόγελο συμπάθειας. Γνωρίζουν πως είμαι ακίνδυνα επικίνδυνος. Τους επιστρέφω αυτό το χαμόγελο συμπάθειας. Γνωρίζω πως είναι ανώδυνα επώδυνοι. Υπάρχουν στιγμές που η γαλήνη μου έχει το χρώμα της φωτιάς. Υπάρχουν στιγμές που ο έρωτας ακουμπάει στο παράθυρό μου και μου προσδίδει ένα άρωμα αθωότητας μέσα απ' τις σταγόνες της βροχής. Υπάρχουν στιγμές που γνωρίζουν περισσότερα απ' όσα μπορούν να ομολογήσουν τα μάτια και ο νους μέσα από μια γραφή. Τους βλέπω να βυθίζονται στα σκοτάδια τους πονώντας το φως εκεί που υπάρχει μόνο νύχτα. Κάνω...

"Επιτέλους, τι ενδιαφέρον βρίσκετε στους μύθους και τις ιστορίες του παππού σας;" προκάλεσε τα παιδιά ο Χάρης. "Αρέσουν στα παιδιά, γιατί ίσως προτιμούν με απλό τρόπο, μέσα από τη δράση των κεντρικών προσώπων των ιστοριών, να μαθαίνουν πώς ν' αντιμετωπίζουν τις δυσκολίες που τους παρουσιάζονται", βιάστηκε ν' απαντήσει η Μαίρη, η γυναίκα του. Και συνέχισε: "Παράλληλα, τα βασικά πρόσωπα σε αρκετές διηγήσεις ζουν όμορφες συναισθηματικές καταστάσεις, στις οποίες αβίαστα συμμετέχουν τα παιδιά. Οι καταστάσεις μάλιστα αυτές υποβάλλουν στην ψυχή τους την απλή και βαθύτατη αίσθησ...

Η ταράτσα έγινε ένα τεράστιο πουλί που πετάει. Πιάνεται στα φτερά του, θέλει να το σταματήσει, μα κείνο είναι δυνατότερο, την παίρνει μαζί του. Έφυγε. Βλέπει τον κόσμο από ψηλά, τον περίβολο, μια μεγάλη τσιμεντένια αυλή και δεν τον αναγνωρίζει. Προσπαθεί να διακρίνει τα χνάρια, τις γραμμές, τα πρόσωπα, μα χάνονται σιγά σιγά και γίνονται σημαδάκια, μικρές κουκκίδες που διαλύονται. Εκείνη ονειρεύεται γαντζωμένη στις φτερούγες του τεράστιου πουλιού που τη μεταφέρει στην ξένη. Ακουμπάει στη γη, περπατάει δειλά, σιγά, σαν τον νεοσσό που κοιτάζει τον νέο του κόσμο. Τα καινούρια τ...

Πήρε µια πιρουνιά φασόλια κοιτάζοντας το πιάτο του κι ανασηκώνοντας το βλέµµα κάτω από τα φρύδια του, τους είδε να κατευθύνονται προς το ταµείο. Στάθηκαν στη σειρά µπροστά στο ταµείο κι ένας-ένας τραβούσε το τεράστιο περίστροφο απ’ τη θήκη, άνοιγε τον κύλινδρο, πίεζε το έµβολο µε τον δεξιό του αντίχειρα, άδειαζε τις έξι σφαίρες στην αριστερή του παλάµη, έκλεινε τον κύλινδρο, παρέδιδε τις σφαίρες στο ταµείο, ξανάβαζε το Magnum στη θήκη και κατευθυνόταν σ’ ένα σεπαρέ πίσω απ’ αυτό των καουµπόηδων.

Ο Γιώργος δεν είναι παρά µια φωνή µέσα σε τόσες άλλες. Μια φωνή όµως πάντα έχει κάτι να σου πει. Ο Γιώργος δεν είναι παρά µια ιστορία µέσα σε τόσες άλλες. Μια ιστορία όµως πρέπει πάντα να λέγεται κι αν ακουστεί, µπορεί να σου θυµίσει κάτι από τη δική σου ιστορία. Ένας µονόλογος για τη διαφορετικότητα. Ένας µονόλογος σε πρώτο πρόσωπο, σε δεύτερο και σε τρίτο. Γιατί ο Γιώργος είµαστε όλοι εµείς µαζί κι ο καθένας από εµάς ξεχωριστά. Ο Γιώργος είναι µια ιστορία για τον άνθρωπο.

Της είπα, θα θελα να ‘μουν μυρμήγκι και να κολυμπούσα στις μικρούλες λίμνες της κυτταρίτιδας του πισινού σου, κι αγρίεψε, αλλά μετά άγγιξε απαλά την κοιλιά της και ονειρεύτηκε γυμνή πως το κάνει μ’ ένα κουνούπι και η ψυχή αλλάζει ρούχα και αναστενάζει όταν βλέπει εφιάλτες. Η ενέργεια από το κολύμπι στις λίμνες της μπορεί να γίνει ύλη και είναι ασημί πηλός, δεν μπαίνει και δεν ξεραίνεται στο κενό μεταξύ του νυχιού και της σάρκας αντίχειρα. Περπάτησε λίγο καλοκαίρι σ’ ένα χωράφι γεμάτο ξερές μαργαρίτες, στάχια και συκιές. Η μυρωδιά του σύκου κάνει τις μασχάλες και ιδρώνουν....

ΕΝΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΚΑΙ ΤΙΠΟΤΑ ΑΛΛΟ... Θα μπορούσε κανείς να το πει, το χρονικό του Ερέβους, κόντρα στην ευλαβική λογοτεχνία. Ή την πιο εξευτελιστική και ανυπόφορη ιστορία του ξεπεσμού της ανθρωπότητας. Έστω... ενός μέρους της. Απομυθοποιημένο, εκλαϊκευμένο, μουσικοφτιαγμένο, εικονογραφημένο, που θα σας το δίναμε και με κανένα κέικ μέσα, αλλά δεν προλάβαμε να ζυμώσουμε, όπως κάνουν πολλά περιοδικά στον καιρό μας. Έχει όμως ο καιρός γυρίσματα! Ένα μοναδικό βιβλίο λοιπόν, θαυμάσια ευτελές, που συνιστάται ανεπιφυλάκτως προς ανάγνωση στα σχολεία (Ιδιωτικά και Δημόσια.), στις Κρ...

Φόβος, έρωτας, θάνατος, ζήλεια, μνήμη, προδοσία, ελπίδα... Κείμενα μικρά σχεδόν ανήλικα; Ναι. Γιατί πως μπορεί να ενηλικιωθεί ο φόβος ή ο θάνατος, αλλά και η αμεριμνησία του έρωτα ή η βεβαιότητά του; Η ποιήτρια Ελένη Λιντζαροπούλου, στην πρώτη της πεζογραφική απόπειρα, επιβεβαιώνει την αγάπη και την προτίμησή της στην μικρή φόρμα, εκθέτοντας κείμενα, σαν παραμύθια ή όνειρα άλλων, βγαλμένα από "μία μυστική κρύπτη για το αδύνατο", αθέατη και άγνωστη στους πολλούς.

Ίσως την άλλη Τρίτη Κάθε Τρίτη πάω στο σταθμό των τραίνων. Χρόνια τώρα χειμώνα-καλοκαίρι. Δε θυμάμαι ποια Τρίτη ήταν η πρώτη. Το μυαλό αρνείται να ορίσει ημερομηνία, πεισματικά δε λέει ούτε εποχή. Πάω πρωί βιαστικά, χωρίς αποσκευές, θέλω να είμαι εντάξει με τα ψέματά μου, κοροϊδεύω ελεγχόμενα τον εαυτό μου. Συνήθως οι αφίξεις είναι η πρώτη βόλτα. Φαντάζομαι ότι κάποιον περιμένω να έρθει, ταυτίζομαι με τα χαρούμενα πρόσωπα που αδιάφορα με σπρώχνουν, σηκώνονται στις μύτες των ποδιών τους για να δουν την πολυπόθητη άφιξη, αδημονούν, σηκώνομαι στις μύτες κι εγώ. Παρασύρομ...

Το οδοιπορικό ενός γρίφου ξεκινά μ' ένα καλωσόρισμα, διακατέχεται από ένα προαίσθημα και καταλήγει σ' ένα γράμμα καθώς διατρέχει τις συμπληγάδες της ύπαρξης και των διλημμάτων που αυτή γεννά. Ποιήματα και διηγήματα που προβληματίζουν και ταξιδεύουν τη σκέψη με λόγο και εικόνα στις εποχές που ακόμα ανάβλυζαν ελπίδες και αισθήματα...

Δεν υπάρχει πρώτη, δεύτερη ή τρίτη θέση. Όλα έχουν σχέση με τη διάθεση του ταξιδιώτη. Κινηματογραφική η θέση στο τρένο, ονειρική στο πλοίο, συναρπαστική στο αεροπλάνο. "Θέση φτερό" είναι η οικονομική θέση όταν πετάς χαμένος στα ύψη, εκεί όπου με μία και μόνη δρασκελιά μπορείς να βγεις στον αέρα να περπατήσεις στο φτερό του αεροπλάνου. Είναι ωραίο να νομίζεις πράγματα άσχετα από την αληθοφάνεια ή την ξεπερασμένη διάσταση της πραγματικότητας. Στα φανταστικά ταξίδια, ακόμη και στα πραγματικά, μπορείς να κάνεις υπερβάσεις στη σκέψη ή και καταλάθος όνειρα. Η "Θέση φτερό" είναι τ...

Τα "Τετράδια ονείρων" είναι ένα παράξενο και απρόσμενο βιβλίο, όπου η Ζυράννα Ζατέλη αποκαλύπτει τις θρυαλλίδες της γραφής της, τις μύχιες εικόνες που δημιούργησαν το μαγικό της σύμπαν· ένα γοητευτικό ταξίδι στον κόσμο των ονείρων της -πρωταρχική ύλη της πεζογραφίας της-, με τα αινίγματα του υποσυνείδητου που η ίδια επέλεξε να καταγράψει ανασύροντάς τα από το χάος της ενύπνιας ζωής.

Τι συμβαίνει όταν ένας ανειδίκευτος εργάτης εργοστασίου ανακαλύπτει την υπερφυσική δύναμη του αριστερού του χεριού; "... θα μπορούσες να γίνεις ένας μποξέρ αριστερού χεριού. Αριστερό κροσέ, αριστερό ντιρέκτ, αριστερό άπερκατ... Θα μπορούσες να γίνεις ο Μοχάμεντ Άλι της αριστερής γροθιάς!", είπε μεταφράζοντας τις κινήσεις του μποξ σε χαριτωμένες γροθίτσες απ' το ύψος στο οποίο ήταν ανεβασμένος (ο Θράσος). Πέντε γύροι, σαν αγώνας πυγμαχίας, ο έρωτας, το μποξ, η Αθήνα, η Κούβα, ο Φιντέλ.

Aυτή η διήγηση είναι ένα ταξίδι στη χώρα των παιδικών χρόνων. Αλλά ξέρουμε ότι υπάρχουν πολλά παιδικά χρόνια, αυτά που βιώθηκαν πραγματικά και κοιμούνται για πάντα μέσα στη σιωπή των περασμένων, και τα άλλα, τα παιδικά χρόνια αυτού του βιβλίου, αυτά που ξανάρχονται στη μνήμη μετά από πολλά χρόνια. Η συγγραφέας το ξέρει. Γνωρίζει ότι η μνήμη είναι σαν μια παλάμη, σαν μια αόρατη κρισάρα που κοσκινίζει την ανάμνηση και αποθέτει μέσα στο παρόν μας τα ψήγματα και τα κρύσταλλα της άλλης φοράς. Εδώ η μνήμη και η γραφή είναι από τρυφερότητα και διαύγεια. Τα κουφάρια των καραβιών σ...