Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Τι ανόητα και θριαμβικά που λαλούν αυτά τα κοκόρια της οδού Αισχύλου. Ανεβασμένα πάνω σε καφάσια, πίσω από αυλές· κάτω από κλειστά παράθυρα αναγγέλλουν την άφιξη της κάθε νέας αυγής. Κι όχι μόνο. Και τα πολύχρωμα φτερά τους πώς λάμπουν στον Ήλιο. Η Σελήνη πώς τα κάνει να ξαγρυπνούν. Είμαστε τώρα, μια στιγμή κι έπειτα σκότος, σαν να διαλαλούν. Ακούστε μας πώς δηλώνουμε την ύπαρξή μας. Σταθείτε μια στιγμή να μας δείτε βιαστικοί διαβάτες. Κοιτάχτε τι διαλέγουμε για να ζούμε. Λίγους σπόρους, χώμα και νερό. Δεν βαριόμαστε να ζούμε έτσι αιώνες. Κι όταν με το αίμα μας ραν...

Οι άνθρωποι έχουν διάφορα χόμπι. Μαζεύουν γραμματόσημα, νομίσματα, ασχολούνται με τη χειροτεχνία, τις κατασκευές, τον αθλητισμό, το διάβασμα και άλλα. Από αυτούς που διαβάζουν, άλλοι διαβάζουν εφημερίδες, άλλοι λογοτεχνία, ποίηση, αστρονομία, ζωολογία, φυτολογία, Ιστορία, εφευρέσεις. Άλλοι πάλι ασχολούνται με την τηλεόραση ή με το διαδίκτυο. Και, ασφαλώς, δεν είναι λογικό οι μεν να κατηγορούν τους δε. Οι φυσιολογικοί άνθρωποι συμβιβάζονται με την ιδέα πως αυτό που ενδιαφέρει τους ίδιους δεν είναι υποχρεωτικό να ενδιαφέρει και όλους τους υπόλοιπους. Το ερώτημα, βέβ...

"Δειλά δειλά φύτρωσαν στην αυλή μας τα μαλλιά του Φιν. Είναι κίτρινα και ψηλά σαν στάχυα. Δεν τα ποτίζουμε πολύ για να μη μαλακώσουν. Τα απογεύματα σκαρφαλώνουμε πάνω τους και πλέκουμε κοτσίδες. Μερικοί κρύβονται πίσω από τις τεράστιες αλογοουρές και λένε μυστικά. Όταν βρέχει τα μαλλιά του Φιν ζαρώνουν και μπερδεύονται. Βγαίνουμε τότε με σκληρές βούρτσες και χτενίζουμε την αυλή".

Πέλαγος των πυγολαμπίδων Βαδίζοντας ανάμεσα στις δρυς και τις καστανιές η Σάγιοκο αντίκριζε τα γυμνά της πόδια να πλέουν μέσα στο πέλαγος των πυγολαμπίδων και η σκέψη της ξαναγύριζε στα χρονικά και τα μονόπρακτα. Μετά τη δύση του ήλιου οι λάτρεις της εσπερινής ιερουργίας συνάζονταν στους πυργίσκους και στα υψώματα και ξεκινούσαν να δοξολογούν τον γαλαξία, άρχιζαν με τις κλωστές και την ανέμη να απαριθμούν τις σκοτεινές ευλογίες της νύχτας.

Ασυνήθιστα περιστατικά, παράδοξες εξομολογήσεις ανθρώπων συντροφεύουν "Τα παιδιά της ερημιάς", που παρακολουθούν τα δελφίνια να ταξιδεύουν στο Αιγαίο. Ο Άρης Βελουχιώτης αποκοιμήθηκε ποζάροντας στο ζωγράφο Βάλια Σεμερτζίδη και ο πρόεδρος Τίτο εκμυστηρεύτηκε στην Ιωάννα Τσάτσου ότι τον "διοικεί" ένας πρώην βασιλικός θαλαμηπόλος. Οι παλιοί κηπουροί της Κηφισιάς φύτεψαν στο αθηναϊκό προάστιο τα γκιουλμπρισίμ του σουλτάνου. Η Ζωή Καρέλλη ήθελε να φορέσει τα χρώματα του δειλινού όπως φορούν τα χρώματα της θάλασσας τα ψάρια κι ο Γιώργος Κονδύλης συλλογιζόταν τη σφαργή των Αρμενίω...

Εικοσιτέσσερις μικρές ιστορίες,εικοσιτέσσερις αφορισμοί, απολογίες ενός "τρελού" που μέσα από τα βήματα των παπουτσιών του οδηγείται στην δική του αλήθεια, στην απόλυτη έκφραση του έρωτα, των προσωπικών του στιγμών αλλά και των σκέψεων που κατακλύζουν την ψυχή του. Τα "Παπούτσια ενός τρελού" είναι ένα μικρό ημερολόγιο εικοσιτεσσάρων ωρών ή εικοσιτεσσάρων αιώνων ή απλά ίσως μιας και μόνης στιγμής. Τα "Παπούτσια ενός τρελού" είναι το απόσταγμα ξαφνικών σκέψεων ενός μυαλού όπως καταγράφηκαν εκείνη ακριβώς την στιγμή που γεννήθηκαν στο υποσυνείδητο.

Σπέρματα χρόνων, δοσμένα με πεντακόσιες λέξεις, βαθιά φυτεμένα στην ψυχή από λόγια και εικόνες φωτεινών καθημερινών ανθρώπων, αναβλύζουν στο ερέθισμα δηλώνοντας τη μυστική συγγένεια. Η φαντασία, εργαλείο αποκωδικοποίησης των στεριωμένων μύθων, γίνεται νήμα για να αγγίξει ξανά την αλήθεια τους. Αναγνωρίζει τον Προμηθέα στην κλούβα, σχεδιάζει μια νέα δολοφονία ανεβαίνοντας τα σκαλιά με τον Ρασκόλνικοβ, αναθερμαίνει τη φλόγα της σμίλης μ' ένα προσκύνημα, ακούει το διάλογο του Μπόμπι Σαντς απ' το κελί του στο Μπέλφαστ, σ' εκείνο το κελί στο Διόνυσο. Χαράσσει τη συνέχεια του ταξ...

Τα μικρά, λιτά αφηγηματικά κείμενα αυτού του τόμου αντλούν τη δύναμή τους από την αλήθεια τους: τον τρόπο, δηλαδή, που ο "αυτο-αναλυόμενος" αφηγητής περιγράφει τα περιστατικά της ζωής ως εδώ και μετά θάνατον, ως τώρα και άλλοτε, ως σημερινή ανάγκη και αλλοτινή επιθυμία, ως φανερή ηδονή και ως απωθημένη κ.ο.κ. Στα μάτια του αναγνώστη, που θα ρεμβάσει χωρίς αναστολές στα διάσπαρτα Πινάκια αυτών των σελίδων, απλώνεται ένας μαγευτικός κόσμος: ονειρικός ναι, πραγματικός επίσης, όπως ακριβώς συμβαίνει στα καθημερινά μας όνειρα και, το κυριότερο, με τα ίδια αφηγηματικά, συμβολικά...

Πάνε σαράντα ένα χρόνια αφότου τύπωσα σε βιβλίο τους πρώτους μου στίχους ("Στρατιώτες" 1928). Στο διάστημα αυτό έγραψα αρκετά ποιήματα, που άλλα τα δημοσίευσα κι άλλα τ' άφηκα να περιμένουν. Αναπολώντας σήμερα τις περιστάσεις της ποιητικής μου παραγωγής, διαπιστώνω πως αυτή χαρακτηρίζεται από μακριές περιόδους σιωπής που διακόπτονται από εκρήξεις δημιουργίας. Τα μεσοδιαστήματα, βέβαια, τα γεμίζει ακατάπαυστη δημιουγία σε άλλα λογοτεχνικά είδη. Αν αυτή έλειπε, ο καθαυτό ποιητικός οίστρος μπορεί να ήταν αδιάπτωτος. [...] Η λυρική ποίηση, κατά την ιδέα μου, διαιωνίζει τμήμα...

Με φωνάζουν Τίταν· ακούγεται μεγαλόπρεπο και δυνατό, αλλά ό, τι λάμπει δεν είναι χρυσός. Είμαι απλά κάποιος που βρέθηκε δέκα, ίσως και είκοσι χρόνια νωρίτερα, εκεί που θα βρεθείτε εσείς σε λίγο. Η Νείρα, ο Ζιντ, ο Άλφα, ο Τιμόθεος, η Χριστίνα και τα υπόλοιπα παιδιά, διαφορετικές ηλικίες και αντιλήψεις, διαφορετικές προελεύσεις, όμως όλοι θα αντιμετωπίσετε τον εαυτό σας σύντομα μέσα στη σιωπή. Για όσους από εσάς η μάχη με το "τίποτα" δεν έχει ολοκληρωθεί, θα είναι ακόμα πιο έντονο, ενώ κάποιοι θα δουν κατάματα ακόμα και το θάνατο. Πέρα από τα σκληρά όνειρα και την ενσυναίσθη...

Ένα βιβλίο-αναμέτρηση με τον χρόνο, από έναν συγγραφέα που στην εξέλιξη της γραφής του - που ξεκινάει από την μελέτη των φαινομένων επικοινωνίας και την πολιτική ανάλυση για να φτάσει, όλο και περισσότερο, σε μια συνολική προσέγγιση των πραγμάτων της ζωής. Ο Λευτέρης Κουσούλης επιλέγει στην εβδομάδα "τον μικρό χρονικό κύκλο όπου συμπυκνώνεται ένας ελάχιστος αιώνας", που δείχνει δηλαδή την ροή του χρόνου αλλά και την μικρή συγκεκριμένη διάρκεια, την Πέμπτη. Την Πέμπτη και τα πρωινά της. Ακριβώς για να δει την σχέση αμφιβολίας, αναζήτησης και φόβου που φέρει μέσα του ο χρόνο...