Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Με τη φρεσκάδα του χρονογραφήματος, αλλά και το βάθος σοφίας του δεξιοτέχνη των νεοελληνικών γραμμάτων Φώτη Κόντογλου, τα κείμενα του "Ευλογημένου καταφυγίου" είναι πάντα επίκαιρα. Δημοσιευμένα στην εφημερίδα "Ελευθερία" σε διάστημα μιας εικοσαετίας (1948-68), τα πονήματα αυτά του μαστρο-Φώτη έχουν στο επίκεντρό τους διάφορα θέματα. Κοινό χαρακτηριστικό, το αποτύπωμα της ψυχής του συγγραφέα. Είτε μιλάει για τον τζίτζικα είτε για την ξενοδουλία που ήδη από τότε άρχισε να σαρώνει τα πάντα, ο μαΐστωρ του λόγου και της αγιογραφίας συγκλονίζει με τη γραφή του. Το βιβλίο...

Το ποδήλατο δεν έβγαζε κανέναν ήχο, εκτός απο τα λάστιχα που μασούσαν την άσφαλτο. Ήταν και πάλι φαγωμένα και ίσως έσκαγαν απο στιγμή σε στιγμή. Τον προσπέρασε ένα αυτοκίνητο χωρίς να κόψει ταχύτητα. Θα πήγαινε με εβδομήντα, όσο το όριο στον δρόμο αυτό. Ένα μικρό άσπρο Σάαμπ, δέκα δεκαπέντε χρόνια παλιό, με σκουριασμένο το πίσω καπό, αλλά αθόρυβο. Σχεδόν σαν να μην είχε μηχανή, ένα φάντασμα που έπλεε πάνω απο την άσφαλτο στο απογευματινό φως. Πλέεις και βλέπεις όλους και όλα γύρω σου να πλέουν. Τα λόγια της ήρθαν πλέοντας στα αυτιά του. Μιλάς και ακούς σαν οι λέξεις να πλέο...

Περί: καύσωνος, αγαλμάτων, χαφιέδων, Εξαρχείων, σκύλων, ραδιενέργειας, αγίων, καρπουζάδων, ραδιοφώνων, ποδηλάτων, σπουπιδιών, εκλογών, ποδοσφαίρου, γλάρων, μίμων, φακέλων, δρομέων, μπλακ-άουτ, αποδράσεων, μηδενικών, τραμπούκων, ερώτων, Ελλήνων, Παλαιστινίων, Ιρλανδών κ.ά.

Κατάρες, αναθέματα και κλάματα έρχονται από τα καράβια. Κορμιά άρρωστα βογγούν απ' τον πόνο, κορμιά άψυχα πετιούνται στη θάλασσα. Σταμάτησαν έξω στη στεριά να οργώνουν, να σπέρνουν και να κόβουν ξύλα για το χειμώνα. Λυπημένοι από τα κλάματα και τις κραυγές, ανέβηκαν στα βράχια για να δουν καλύτερα. Κι όλοι μαζί, άντρες και γυναίκες, κάνουν το σταυρό τους. Τα διπλοποτισμένα κίτρινα λουλούδια σταμάτησαν να κοιτούν τον ήλιο στα μάτια και γύρισαν όλα μαζί να δουν από πού έρχεται ο θρήνος και ο σπαραγμός, οι φωνές και οι κατάρες. Άκουσε το παιδί τις φωνές και τις κατάρες πάνω στ...

Ο Ζακ είναι ένας σκύλος. Ο αφηγητής δεν είχε φανταστεί ποτέ τον εαυτό του να φροντίζει κατοικίδιο ζώο, μέχρι που αναλαμβάνει τη μέριμνα του Ζακ. Περιστατικά καθημερινότητας αυτής της σχέσης γίνονται διαδρομές αναζήτησης επαναφέροντας κρίσιμα βιώματα από το παρελθόν. Ποιητικό και στοχαστικό αφήγημα διερευνά δυνατότητες να ειπωθεί εκ νέου εκείνο που έμοιαζε τελεσίδικα αφηγημένο. Μια πορεία από το είμαι στο γίνομαι.

Από τις γειτονιές των αγγέλων και τις μοσχοβολιές τους στην τσιμεντένια τερατούπολη και στις βρωμιές της... Από την οδό ονείρων και τις μοσχομυριστές αυλές των θαυμάτων της στη σύγχρονη χαβούζα και στη μπόχα της... Η δυσωδία από τον υπερχειλισμένο βόθρο είναι πλέον ανυπόφορη. Ζητείται ένας... "αχόρταγος" για να τον αδειάσει!... Προσοχή! Είναι επείγον!... ... Και όταν βρεθεί, με το καλό, ας τον έχουμε συνεχώς σε επιφυλακή και με τη μηχανή αναμμένη. Οι βόθροι ξαναγεμίζουν άλλωστε...

Δεκατρία πρόσωπα εντελώς διαφορετικά μιλούν για τη ζωή τους, όπως αυτή διαμορφώνεται από την εργασία -όταν και εάν υπάρχει- εδώ και πέντε δεκαετίες. Βίοι ολοκληρωμένοι, ημιτελείς, ασφαλείς, ανασφαλείς, μετέωροι, ζωές καθημερινές ανθρώπων που ζουν δίπλα μας, πιθανώς συγγενείς, φίλοι και γνωστοί. Μπορεί να μη συναντηθούν ποτέ, να μη γνωρίζει ο ένας την ύπαρξη του άλλου, εκτός και αν...

Η Μαρία κάθε μέρα μετά από τη δουλειά ήταν στο νοσοκομείο. Το ίδιο κι όλες τις νύχτες. Έπλενε τον Άρη, του διάβαζε, τον τάιζε, του έλεγε αστεία... Ήταν οι πιο ευτυχισμένες νύχτες της ζωής της εκεί. Εκεί που σιχαινόταν τη μυρωδιά του θανάτου, εκεί αυτή ζούσε... Ζούσε. Ήταν δίπλα του, ήταν ήσυχα, αυτά μου έλεγε συνέχεια και τα μάτια της έλαμπαν. Με έναν θάνατο αρχίζει η ζωή και έτσι τελειώνει... Ήταν στο τέλος του καλοκαιριού, έμπαινε το φθινόπωρο και είχε ακόμα ζέστη. Η Μαρία είχε ανοίξει το πουκάμισό της κι ο Άρης της είπε: "Ξέρω ότι η όψη μου είναι αποκρουστική". "Μα όχι.....