Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Μυθιστόρημα δεν είναι. Κι ωστόσο, σε πολλές σελίδες του, μοιάζει: Ο νεαρός αγρότης από την Κρήτη, που, για να γλυτώσει από τα νύχια των Τουρκαλάδων, καταφεύγει στην ευδαίμονα Σύρο, όπου και προκόβει· ο κρυφός του έρωτας με την κόρη του αφεντικού του που καταλήγει σε γάμο· ο σύνδεσμός του με την οικογένεια Βενιζέλου, όταν κι εκείνη ζήτησε άσυλο στην Ερμούπολη· η συμβολή του στο να αρθούν οι πατρικές αντιρρήσεις και να σταλεί ο Λευτεράκης για ανώτερες σπουδές στην Αθήνα κ.ο. Ούτε και βιογραφία μπορεί κανείς να το πει, αφού δεν αναφέρεται σ' ένα και μόνο πρόσωπο αλλά σε πά...

Η Μαριέττα Πεπελάση μέσα από το γλαφυρό ύφος και την περιγραφή εικόνων, άλλοτε παρμένων από τον κόσμο που μας περιβάλλει κι άλλοτε εμπνευσμένων από τον σουρεαλισμό του υποσυνείδητου, προσπαθεί να απεικονίσει τις αντιθέσεις που ενυπάρχουν τόσο στον άνθρωπο ως έναν αυθύπαρκτο μικρόκοσμο όσο και στην κοινωνία που τον "γεννά" και μετέπειτα τον φιλοξενεί. Αυτές οι εννιά ιστορίες βρίθουν νοημάτων σχετιζόμενων με την ειρήνη, την αλληλεγγύη, τον αλτρουισμό και το ενδιαφέρον για τον πλησίον? αξίες που θα έπρεπε να διέπουν κάθε άνθρωπο. Δεν διστάζουν, όμως, να δείξουν και τη σκοτεινή...

Μια ιστορική παρελθοντική αναμόχλευση ξετυλίγει παρυφές πολιτικών γεγονότων, όταν ένας νέος ταξιδεύει στη Χίο για να ερευνήσει και να συλλέξει πληροφορίες για την μεταπτυχιακή του εργασία. Περιγράφοντας τα κοινωνικοπολιτικά κρούσματα της σημερινής εγχώριας κατάστασης, απογοητευμένος στρέφει το βλέμμα του σε παρελθοντικές πολιτικές ατασθαλίες που ξεπερνούν τον εγχώριο κλοιό και επεκτείνονται εκτός από τα χρονικά σταθμά και χωροταξικά. Οι ιστορικές πληροφορίες με τις οποίες θα βρεθεί αντιμέτωπος εκκινούν από την εποχή της Μικρασιατικής καταστροφής και του τουρκικού ζυγού και...

Ο θάνατος των ανθρώπων, προδιαγεγραμμένη η μοίρα, η λήξη της έπαρσης. Νιώθουμε παντοδύναμοι, κινούμε γη και ουρανό, μα φεύγουμε. Μελαγχολική η σκέψη τι θα αφήσουμε πίσω και τι θα βρούμε στη συνέχεια. Άπληστη η φύση μας, τα θέλουμε όλα, για πάντα, και χάνουμε το τώρα. Το μέλλον αποτελεί για όλους μας, το καταφύγιο, για όλα όσα δεν προκάνουμε. Πρόκειται κατά κάποιον τρόπο για την αστείρευτη χρονική μονάδα μας. Στο μέλλον θα τα κάνουμε όλα, θα γίνουμε καλύτεροι, όλα θα διορθωθούν στο αύριο. Με ρωτά ο Δημήτρης και η Χαρά αν θα περνάμε το ίδιο καλά εκεί στον ουρανό. Και γω χαμογ...

Το εξ’ αδιαιρέτου δεν είναι μέθοδος αποκατάστασης εγκεφαλικού, είναι τρόπος αντιμετώπισης ενός πολύ σοβαρού προβλήματος, με αφάνταστες παρενέργειες για την ζωή και την ψυχολογία των ασθενών και των οικείων τους. Ένας τρόπος να μοιραζόμαστε την δυσκολία μιας ειδικής ανάγκης, συμμετέχοντας και όχι αποκλείοντας τους συνανθρώπους μας, με αγάπη, κατανόηση και αλληλεγγύη. Ένας τίτλος συν ιδιοκτησίας ευθύνης. Εδώ, είναι και κάτι ακόμη: ένα εξοντωτικό λογοπαίγνιο, με επικάλυψη από σοκολάτα, μαύρη όπως το χιούμορ, πικρή σαν την αλήθεια. Μια σοκολάτα Υγείας.

Όσα πνίγεις στην σιωπή, σε πνίγουν κι αδύναμο σε προσπερνούν, σε ληστεύουν. Ψυχή, ζωή, ανάσα χάνονται και εκεί το κύμα έρχεται και παίρνει όσα βαραίνουν το νου, η θάλασσα σαν καθαρτήριο, ξεθωριάζει τα κρίματα. Ελαφραίνει η σκέψη και τα βήματα ανάλαφρα, στον αφρό της αναγεννούν την ύπαρξη και φέρνουν πίσω τα όνειρα, την ελπίδα. Κι αν πάλι κουραστείς κι αν πάλι μαζευτούνε, είναι εκεί να βγάλεις από μέσα σου ότι δυσκολεύει την πορεία σου και ξανά αν χρειαστεί όσα ποτέ κανείς δεν μπορεί να ακούσει και να καταλάβει, είναι εκεί το κύμα να εξομολογηθείς τα ανείπωτα.

Μια ψηλή, όμορφη κοπέλα που είναι η χαρά της Λαιμαργίας. Η φίλη της, κυνική και κοντή, η χαρά της Οργής. Και υπάρχει και ο γιατρός, ααα ο γιατρός που δεν είναι ένας κανονικός γιατρός, είναι η ψεύτικη χαρά της Λαγνείας. Καθώς μπαίνουμε στον κόσμο τους μέσα από τις προσωπικές τους αφηγήσεις, ξαφνικά πεταγόμαστε με το ζόρι στον πραγματικό κόσμο που βρίθει από τα λοιπά θανάσιμα αμαρτήματα που θριαμβεύουν. Και έρχεται ο πόλεμος, πάντα έρχεται ο πόλεμος στον κόσμο των δίποδων θηλαστικών. Και ο όρος νίκη ή ήττα εξαρτάται από την οπτική. Μια φανταστική ιστορία που μερικές φορές...

Τα κείμενα του "Επειδή μαζί" συγκροτούν ένα πλάσμα σημείων, ένα παλίμψηστο ιδεών όπου το μετέωρο συνοικεί με το κατασταλαγμένο και η τόλμη υπερβαίνει το δέος της. Αν δεις τις λέξεις ξεχωριστά, απελευθερωμένες απ' τη ευκαιριακή τους ταυτότητα, και τις αντιμετωπίσεις ως εγκόσμια υλικά σώματα, θα διαπιστώσεις ότι κάπου χάνονται. Μακριά. Μοιάζουν με χαρταετούς που πετούν - έχουν τόσο απομακρυνθεί, που δεν μπορείς καν να υποθέσεις το σχήμα τους. Κι όμως. Το σημείο αναγνώρισης παραμένει η τροχιά που διαγράφουν, κάτι μικρά φτερά στο τέλος της ουράς. Οι αιώνιες λιακάδες, οι έγχρωμε...

Τα κείμενα του "Επειδή μαζί" συγκροτούν ένα πλάσμα σημείων, ένα παλίμψηστο ιδεών όπου το μετέωρο συνοικεί με το κατασταλαγμένο και η τόλμη υπερβαίνει το δέος της. Αν δεις τις λέξεις ξεχωριστά, απελευθερωμένες απ' τη ευκαιριακή τους ταυτότητα, και τις αντιμετωπίσεις ως εγκόσμια υλικά σώματα, θα διαπιστώσεις ότι κάπου χάνονται. Μακριά. Μοιάζουν με χαρταετούς που πετούν - έχουν τόσο απομακρυνθεί, που δεν μπορείς καν να υποθέσεις το σχήμα τους. Κι όμως. Το σημείο αναγνώρισης παραμένει η τροχιά που διαγράφουν, κάτι μικρά φτερά στο τέλος της ουράς. Οι αιώνιες λιακάδες, οι έγχρωμε...