Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

"Αλήθεια πώς περνάς;", θα μπορούσες να τη ρωτήσεις, αλλά εκείνη, μαθημένη στη σιωπή που περιθάλπει θορύβους και θρέφει την ελευθερία, θα πάρει μια λευκή κόλλα χαρτί και, αντί να σου απαντήσει, θα γράψει και θα είναι σαν να σου γράφει: "Βούτηξα σε νερά που λαχταρούσα, έμεινα ασυμβίβαστη, κράτησα ένα φιλί στα χείλη". Και θα επιμείνει πως δεν κυνήγησε την επιτυχία, γιατί απολάμβανε την ευτυχία... Και στις λέξεις της, στις φορτισμένες έμμηνες ρήσεις της, θα βρεις τις σκέψεις και τη ζωή μιας κοινής γυναίκας. Το "η έμμηνος ρήση μου" δεν είναι παρά σελίδες ημερολογιακής γραφής...

Δώδεκα κείμενα γραμμένα από το 1979 έως το 2016 (είχαν κυκλοφορήσει εκτός εμπορίου) κι έχουν άξονα αναφοράς την Έδεσσα (παλιά Βοδενά), τους ανθρώπους και τους χώρους της. Φόρος οφειλόμενος στην γενέτειρα και τα πρόσωπά της, που άφησαν το μικρό ή μεγάλο ίχνος τους στη ζωή της πόλης. Ένα εικονοστάσι ανωνύμων και επωνύμων, ζώντων και κεκοιμημένων.

Εκλιπαρώ τα φαινόμενα ή μάλλον τον νόμο της λέξης "τα φαινόμενα". Το τραύμα-ρήξη. Σε ηλικία(;) σύλληψη. Να με διχάσουν. Αφυπνισμένοι τίτλοι βιβλίων με προστατεύουν-εδώ στην ηλικία μου- στα σύννεφα του δωματίου. Παρόν-για-το-παρόν. Αύριο-για-το-αύριο. Με απόκοσμες ράθυμες πλεύσεις και αδιόρατες τεχνικές αλληλοσχετισμών. Τέχνη-προς-τέχνη. Έως την τελική τύφλωση. Το καταγωγικό σκοτάδι. [...]

Γράμματα που φεύγουν, γράμματα που έρχονται, γράμματα που ταξιδεύουν, με παραλήπτη έναν πρωτόμπαρκο ναυτικό. Του γράφουν η μάνα του, η αδερφή, η αγαπημένη κι ο φίλος του, το '53-'54 και μέσα από την αλληλογραφία, εξελίσσεται η ιστορία, δίνοντας την εικόνα μιας κοινωνίας που χάνεται, των ανθρώπινων σχέσεων, της πολιτικής κατάστασης, των εθίμων, των στοιχείων της καθημερινότητας σ’ ένα ναυτοχώρι της Χίου. Γράμματα που επηρεάζουν τη ζωή και τις αποφάσεις είτε "Εν Λαγκάδα" είτε "Εν πλω".

Με τον Αλέκο συνταξιδεύαμε στην πτήση 202 της Ολυμπιακής Αεροπορίας για το Παρίσι. Καθόμασταν δίπλα, μ’ ένα κάθισμα ανάμεσά μας κενό, που λειτουργούσε σαν γέφυρα. Είχα πάρει μαζί μου ένα αχαράκωτο καινούριο μπλοκάκι, χωρίς συγκεκριμένο σχέδιο. Καθώς βρεθήκαμε κι οι δύο ευδιάθετοι και άνετοι, χωρίς πολυκοσμία γύρω μας, αυθόρμητα μου γεννήθηκε η σκέψη εγώ να γράφω κάτι, να του το περνώ κι εκείνος μετά να σχεδιάζει. Του το είπα και η ιδέα του άρεσε. Ανταποκρινόταν στη βαθιά του επιθυμία της συνεργασίας του γραπτού λόγου με τη ζωγραφική. Μια παράδοση που στα χρόνια του Μεσοπολ...

"Εν Σκύρω τη φιλτάτη" τιτλοφορείται η ανθολογία των ιδιότυπων κειμένων του Ιωάννη Βογιατζή, (που γράφτηκαν κατά τη χρονική περίοδο 2001-2008 στη Σκύρο και τα οποία κατά καιρούς έχουν δημοσιευτεί σε διάφορα έντυπα)- και τα αποκαλώ ιδιότυπα, γιατί δεν κατατάσσονται εύκολα σε κανένα από τα γνωστά είδη πεζογραφίας. Αυτό οφείλεται τόσο στον τρόπο γραφής, τα εκφραστικά μέσα του συγγραφέα που είναι απόλυτα ποιητικά όσο και στην ουσία του θέματος που κάθε φορά πραγματεύεται, στην προσέγγισή του που γίνεται με τρόπο βαθύτατα στοχαστικό, φιλοσοφικό και μεταφυσικό. Είναι κείμενα α...

Καινούρια μέρα, λιόχαρη, μέρα ευλογημένη, όρεξη να 'χεις να τη ζήσεις. Θα φέρει κούραση κι ύστερα πάλι θα ποθείς την ανάπαυση. Το κουρασμένο σώμα, η αγχοφόρα ανάσα, οι κοιμισμένες αισθήσεις, τα τραυματισμένα αισθήματα. Η περίσκεψη κι ο συλλογισμός. Ανοιχτό το παράθυρο, για να μπει ο καθαρός αέρας. Τούτη την ώρα, μη μου μιλάς για λύπες και χαρές. Ούτε για τριαντάφυλλα και παραμύθια. Μη μου θυμίζεις τις αδικαιολόγητες απουσίες της γοητείας και τις οριστικές αποχωρήσεις φίλων και δικών μας. Όλα είναι μέσα στο πρόγραμμα της ζωής. Άσε διαλογισμούς και διασκεδάσεις. Στην άκρη τα...

Αύγουστος του 1966. Στο μπροστινό δωμάτιο της μονοκατοικίας τα φώτα χαμηλώνουν. Η βελόνα ακουμπά τον δίσκο και το "And I love her" των Beatles ξεκινά. Η δεκαοκτάχρονη Μαρία και ο εικοσάχρονος Μάνος χορεύουν σφιχταγκαλιασμένοι. Η αφετηρία της ιστορίας δυο νέων σαν μικρές πινελιές στην κοινωνική και πολιτική ιστορία της Ελλάδας του 20ού αιώνα.

Κοιτάζω προσεκτικά και κάπως ανυπόμονα θα έλεγα από τον ένατο όροφο του πανύψηλου ξενοδοχείου, να απολαύσω σε αυτή τη χρονική και γεωγραφική συγκυρία τη θέα προς τα βορειοανατολικά του ανοικτού ορίζοντα. Θέλω να αποτυπωθεί καλά στο ενδότερο στρώμα, στο βαθύτερο τμήμα του αμφιβληστροειδούς χιτώνα, να τη συνηθίσω. Άλλωστε θα την έχω καθημερινά μπροστά μου για αρκετό χρονικό διάστημα, όλο ετούτο το καλοκαίρι. Έχω απέναντί μου τις σκοροφαγωμένες από το χρόνο και την υγρασία πλαγιές του λόφου Τέλεγκραφ, με την τεράστια αυλακωτή κολόνα στο πάνω μέρος του να ελέγχει τον αχανή περ...

Στο κατώφλι της οικονομικής κρίσης, η πρωταγωνίστρια του βιβλίου αναζητά, αν όχι τον τέλειο άντρα, τουλάχιστον έναν σύντροφο. Οι παροιμίες της αθυρόστομης γιαγιάς της, που αναβλύζουν πηγαία σε κάθε δύσκολη κατάσταση, τη βοηθάνε να εκτονωθεί, και κάποιες φορές να βρει μια λύση στα προβλήματα επικοινωνίας των δύο φύλων. Η απολαυστική περιπλάνηση μιας σύγχρονης γυναίκας, με αυτοειρωνεία και καυστικό χιούμορ, στην Αθήνα λίγο πριν έρθουν τα πάνω-κάτω.

...Σε μια στιγμή -σε όλους συμβαίνει- γύρισε και την κοίταξε και του φάνηκε σαν ένας ξένος άνθρωπος. Αυτό που συμβαίνει στον καθένα έπειτα από πολύχρονη σχέση με τον ίδιο άνθρωπο, που γυρνάς και κοιτάς τον άλλον και σκέφτεσαι για κλάσματα δευτερολέπτου: "Τι σκόπευα να κάνω εγώ στη ζωή μου; Το και το. Τι έκανα τελικά; Εκείνο, και το άλλο". Και που όλ' αυτά παρελαύνουν με ταχύτητα κινηματογραφικής ταινίας απ' το μυαλό σου κι αφαιρείσαι για μισό λεπτό και ξανασκέφτεσαι: "Τι θέλω εγώ μ' αυτήν τη γυναίκα;". Τότε εκείνη κατάλαβε: ο Λεωνίδας το είδε στο έντρομο βλέμμα της, στη...

Λένε: Πεθαίνει μόνο εκείνος που τον λησμονούν. Αλήθεια είναι. Αλλά όχι ολόκληρη η αλήθεια. Υπάρχει ένας θάνατος ακόμη πιο ολοκληρωτικός. Είναι ο θάνατος αυτών που λησμονούν. Θλιβερά τραμπάκουλα στη μαύρη απεραντοσύνη της ανυπαρξίας, χωρίς ξεκίνημα και χωρίς προορισμό, έχουν πάψει να ζουν πριν πεθάνουν. Δε λησμόνησα τον πατέρα μου. Εκείνο που άργησα να συνειδητοποιήσω είναι ότι ακόμη πιο πολύ δε με είχε ξεχάσει εκείνος. Κι όμως στάθηκε καθοδηγητής και αυστηρός κριτής μου σε κάθε μου βήμα. [...] Γιάννης Καψής

Ποιο είναι το νόημα της ζωής και της τέχνης, ποια η αξία της αγάπης, της φιλίας, του ασκητισμού και της κοινωνικής ζωής, τι σημαίνει θάνατος και τι αιωνιότητα; Πάνω σε αυτά τα ερωτήματα ο Μπεράτης αναπτύσσει τις απόψεις του στο σωζόμενο μέρος από το τελευταίο (και σχεδόν άγνωστο) πεζογράφημά του. Πρωταγωνιστής του ένας "φανατικός της ειλικρίνειας", σωσίας του συγγραφέα αλλά και των ηρώων άλλων βιβλίων του. Με τον πλούσιο σχολιασμό που συνοδεύει την πρώτη αυτή έκδοση του "Ένας σωσίας", αναδεικνύεται η σημασία του θέματος του πολλαπλού εαυτού για την κατανόηση της συνολική...