Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Τον Ιούνιο του 1939, όταν η φασιστική βία αρχίζει να σαρώνει την Ευρώπη, η Λιλίκα Νάκου γράφει και δημοσιεύει στη νέα αθηναϊκή εφημερίδα Ασύρματος τη λαϊκή ιστορική αφήγηση Μόσχω Τζαβέλλα. Με το πεζογραφικό αυτό δημοσίευμα για τη Σουλιώτισσα ηρωίδα των αγώνων της Ελληνικής Ανεξαρτησίας η δημιουργός του μυθιστορήματος Παραστρατημένοι (1935) έθετε κατά τις κρίσιμες εκείνες ώρες που περνούσε ο ευρωπαϊκός πολιτισμός στο στόχαστρο τις θεμελιώδεις αξίες της ατομικής ελευθερίας και αξιοπρέπειας.

Στα διηγήματα του βιβλίου ο θάνατος είναι παρών. Δεν περιγράφεται, όμως, όπως συνήθως, αποτρόπαιος, φρικτός και ανεπιθύμητος. Ζυμώνεται με τη ζωή, αγκαλιάζεται με τις απλές συνήθειες, το φαγητό, το ανοικτό ψυγείο, την αλλαγή της θερινής ώρας, ένα κομμάτι φανουρόπιτας. Συμπλέκεται με τις νότες της μουσικής. Απασφαλίζει τη γενναιοδωρία που όλοι κρύβουμε μέσα μας, μόλις αντιληφθούμε ότι δεν είμαστε παντοτινοί.

"Τη λέγαν Νίκα Μαρτοπούλου. Από τη Σπάρτη. Φοιτήτρια της Ανωτάτης Εμπορικής. Είχε καταδικαστεί από το Στρατοδικείο της Αθήνας, σε θάνατο. Όπως γινόταν τότε, την Τρίτη μέρα μετά την απόφαση έπρεπε να εκτελεστεί. Οι δικοί της όμως για να τη σώσουν, έκαναν αίτηση χάριτος στη Φρειδερίκη και η Νίκα περίμενε τη χάρη ή το θάνατο".

Ανθολογούνται τα έργα: "Το ενύπνιο", "Ο εξώστης", "Ο ήρωας της Γάνδης" (κεφ. 1-3, 5, 7, 12-14, 15, 17, 21), "Ριρίκα και Κυλλήνη", "Τρωτό σημείο" (ποίημα).

Εκλιπαρώ τα φαινόμενα ή μάλλον τον νόμο της λέξης "τα φαινόμενα". Το τραύμα-ρήξη. Σε ηλικία(;) σύλληψη. Να με διχάσουν. Αφυπνισμένοι τίτλοι βιβλίων με προστατεύουν-εδώ στην ηλικία μου- στα σύννεφα του δωματίου. Παρόν-για-το-παρόν. Αύριο-για-το-αύριο. Με απόκοσμες ράθυμες πλεύσεις και αδιόρατες τεχνικές αλληλοσχετισμών. Τέχνη-προς-τέχνη. Έως την τελική τύφλωση. Το καταγωγικό σκοτάδι. [...]