Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

- Αχ! Η κραυγή που άκουσε ξαφνικά τον τρόμαξε. Κοίταξε δεξιά και αριστερά, αλλά δε μπορούσε να καταλάβει ποιος φώναξε. - Πρόσεχε σε παρακαλώ άνθρωπε μου! Δε βλέπεις μπροστά σου; Το παράξενο ήταν το ότι δεν ήταν κανείς μπροστά του. Όσο σίγουρος ήταν ότι δεν ήταν κανείς μπροστά του, άλλο τόσο σίγουρος ήταν για την φωνή που άκουσε. - Με τσαλαπάτησες και δεν ρωτάς καν αν είμαι καλά! Κοίταξε χαμηλά και είδε ποιος ήταν ο φωνακλάς. Δεν ήταν άνθρωπος αυτός που του φώναξε αλλά ένα κέρμα. Τα είχε πραγματικά χαμένα και δεν ήξερε τι να πιστέψει, τα μάτια του και τα αυτιά του ή την...

Δέκα μικροί αρχαιολόγοι στην Μπρεξίζα πάνε, ο ένας καίγεται απ' τα σύρματα κι εννιά ιδροκοπάνε. Εννιά μικροί αρχαιολόγοι το σκάμμα εποπτεύουν, ο ένας πέφτει μέσα του κι έτσι οκτώ μας μένουν. Οκτώ μικροί αρχαιολόγοι για καρότσι ψάχνουν, ο ένας παρασύρεται όμως κι επτά μας κάνουν. Επτά μικροί αρχαιολόγοι χώματα μαζεύουν, ο ένας όμως πνίγεται κι έτσι έξι απομένουν. Έξι μικροί αρχαιολόγοι ψάχνουνε σχοινί, ο ένας τους τυλίγεται και μένουν πια οι μισοί. Πέντε μικροί αρχαιολόγοι με την τσάπα σκάβουν, έχουμε ατύχημα μα οι τέσσερις μας φτάνουν. Τέσσερις μικροί αρχαιολόγο...

"Έντομο": Μακρό και ξυπόλυτο. Χώνεται σε τρύπες και συστρέφεται. Αγαπάει τις τρύπες, τις βυθισμένες σε μακρύ σκότος. Λαβύρινθος και σπείρες. Βυθίζεται εντός τους και κολυμπάει. Σαλτάρει ψηλά, ως το ταβάνι, και κατακρημνίζεται χαμαί τραβηγμένος από τον νόμο της βαρύτητας. Δεν δίνει σημασία στις προηγηθείσες πατημασιές που οδηγούν στα κάτεργα. Δεν φοβάται το δόσιμο. Γι' αυτό επιδεικνύει φανερή προτίμηση στα πηγάδια. Λοιπόν να: ή του ύψους ή του βάθους. Δοκιμάζει την κατάρα. Και δεν φτύνει στον κόρφο του κρυφά. Απλά την αντέχει, την εξακοντίζει στα όρια της. Άνεμος σαρωτικός τ...

Ο Κωστής είναι 14 ετών και πάει γυμνάσιο. Βρισκόμαστε στη δεκαετία του εξήντα στην Ελλάδα. Η ζωή του κυλάει ευχάριστα. Σχολείο, αγγλικά, μπάλα, φίλοι, φίλες, ροκ μουσική, Μπήτλς και Ρόλλινγκ Στόουνς. Ξαφνικά ο πατέρας του αποφασίζει, ότι πρέπει τις Κυριακές να βοηθάει στο μαγαζί του σαν γκαρσόνι. Στην αρχή αντιδρά, αλλά αναγκάζεται να πάει. Ύστερα από μεγάλη προσπάθεια προσαρμόζεται στο κυριακάτικο περιβάλλον. Νέες εμπειρίες, τύποι περίεργοι, η ζωή με το κουτάλι, μια κοινωνία όπως δεν την είχε φανταστεί. Ο Κωστής μεγαλώνει, ζει τα κοινωνικοπολιτικά γεγονότα της εποχής και...

Δεν θα ξαναγράψω ποτέ πια άλλα διηγήματα. Πότε πήρα την απόφαση; Πριν από ένα λεπτό περίπου. Για την ακρίβεια, πριν από ενάμισι λεπτό. Περίπου. Θέλω να πω: πριν από ενάμισι λεπτό και κάτι δευτερόλεπτα. Δεν θα ξαναγράψω ποτέ πια άλλα διηγήματα.

Αυτές είναι µικρές ιστορίες καθηµερινών σκυλιών που έζησαν µαζί µου, που άκουσα ή διάβασα γι’ αυτά και µερικές ψηφίδες από την σχετικά άγνωστη παρουσία σκύλων στο πλάϊ σπουδαίων ανθρώπων στις πιο δραµατικές στιγµές της Ανθρωπότητας. Ένα µικρό, έστω και άτεχνο, άγαλµα από λέξεις, αφού κανονικό δεν τους φτιάξαµε ακόµη, για αυτή την πολύτιµη παρέα µας στα σκοτεινά δάση και τους απέραντους λειµώνες της Ιστορίας, στα βοσκοτόπια και στα σπίτια µας, στα πολιορκηµένα τείχη µας, ακόµη και στην δροµαία έφοδο του άνθους της Αθήνας και των Πλαταιών στον Μαραθώνα. Στην αγκαλιά ενός παιδ...

Ανατομία της πιο ουσιαστικής σχέσης της ζωής μας –της σχέσης με τη μητέρα– και ταυτόχρονα ύστατος αποχαιρετισμός, κατάδυση στον αυτό, οικογενειακή ιστορία και ανασύνθεση μιας εποχής, είναι το βιβλίο της Ρούλας Γεωργακοπούλου. Αστείο και τρομερό, συγκινητικό και σκληρό, δεν μιλάει απλώς για τη βιολογική μητέρα, φορέα της επιθυμίας και της απαγόρευσης, αλλά για το «μητρικό», τη βάση, δηλαδή, πάνω στην οποία στηρίζεται το αίσθημα ότι υπάρχουμε, τα όνειρα, οι σκέψεις μας, η δυνατότητά μας για δημιουργία. Ένας κόσμος αινιγματικός, μαγικός, κάποτε απροσπέλαστος, ζωντανεύει με απ...

Ζεστό καλοκαιριάτικο πρωινό σ’ εκείνο το ακροχώρι της Ιθάκης. Ο Χρύσανθος γυμνασμένος και "μπρούτζινος" από τον ήλιο κατέβηκε ξυπόλυτος από το ξενοδοχείο κρατώντας ένα ποτήρι ουίσκυ, έφτασε στην αμμουδιά, απόλαυσε το γαλήνιο κύμα που του χάιδευε τις πατούσες και βλέποντας τα γραφικά σπίτια μακρυά στην κοιμισμένη πολιτεία, κατάπιε το ουίσκυ του μονορούφι, πέταξε το ποτήρι και άρχισε να γελά βροντερά. Μετά αισθάνθηκε πως και το γέλιο του ήταν αμήχανη φυγή που κατέληξε σ’ ένα υπολανθάνοντα λυγμό. "Τι είναι η ζωή", μουρμούρισε δυνατά, "ένα παζλ, ένα καλειδοσκόπιο ή μπούμεραγκ;"...

Το "Δια Σιδήρου" είναι έργο φανταστικό. Οι επτά από τις οκτώ Ιστορίες του ("Επτά βήματα") αναφέρονται σε ιστορικές εποχές που έχουν δει την ανακάλυψη του σιδήρου. Οι τοποθεσίες και οι ιστορικές περίοδοι υπάρχουν, άλλες με μεγαλύτερη βεβαιότητα και άλλες με μικρότερη. Οι Ιστορίες που αναφέρονται θα μπορούσαν να είχαν γίνει και τα πρόσωπα να είναι αληθινά. Είναι απόλυτα σύμφωνες με τις συνθήκες λαών και εποχών, αλλά βέβαια κανείς δεν μας έχει διηγηθεί το ακριβές περιεχόμενό τους. Αποτελούν καρπό εκπαιδευμένης φαντασίας.

Το περιεχόμενο του βιβλίου δεν αποτελεί απόπειρα περίληψης ή συμπύκνωσης του κορυφαίου μυθιστορήματος του Ντοστογιέβσκη. Κάτι τέτοιο θα 'ταν, άλλωστε, ανέφικτο - αλλά και ανώφελο: πώς είναι δυνατό να συμπυκνώσεις τη μορφή που ακτινοβολεί το κάλλος; Ή πώς μπορείς να συντομέψεις ένα κείμενο τόσο φιχτοδεμένο και καλοδουλεμένο, στο οποίο η πιο ασήμαντη φαινομενικά λέξη "λειτουργεί", και η αφαίρεσή της είναι αδιανόητη; Και ποιο το όφελος, αν αποδώσεις περιληπτικά μια κολοσσιαία σύνθεση που πασχίζει να ιστορήσει την τραγική εποποιία της ανθρώπινης ελευθερίας, τη δραματική πάλη το...

Δε φταίνε οι άλλοι, παρά εμείς. Έτσι ως συνηθίσαμε τ' αχάριστα, με γκρίνια για τα ασήμαντα και σιωπή για τα μεγάλα. Δίχως κραυγή που ζήσαμε και δίχως ένα ξέσπασμα. Δεθήκαμε με τα θνητά, λατρέψαμε τα υπόγεια, και φύγαμε απ' τα όμορφα. Κάπως έτσι φτάσαμε στην κόψη της αυγής, σε μιαν ημέρα που θα είναι ευτυχής ή ατυχής, μα οπωσδήποτε ποτέ επιεικής. Όταν όλοι έχουν δίκιο τότε αυτός που φταίει μάλλον έχει φύγει από το δωμάτιο. Η σιωπή του ενός γίνεται η αλητεία κάποιου άλλου. Ίσως και περισσότερων.