Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Το μικρό άχρηστο βιβλίο που κρατάτε στα χέρια σας αποτελεί έναν ελάχιστο φόρο τιμής στους αναρχικούς και ανατρεπτικούς ντανταϊστές καλλιτέχνες και απευθύνεται αποκλειστικά σε "γερά στομάχια". Αν και είμαι σίγουρος ότι κατά βάθος βοηθάει το πεπτικό σύστημα. Σημειωτέον ότι περιέχει δεκαεφτά άχρηστες ασπρόμαυρες εικόνες, οι οποίες προηγήθηκαν των άχρηστων κειμένων που τις συνοδεύουν. Έγινε προσπάθεια, οι άχρηστες αυτές εικόνες, να θυμίζουν τα "μαγικά" σχέδια του Hans Arp (1886-1966). Τα δε δεκαεφτά άχρηστα κείμενα που τις διανθίζουν είναι γεμάτα από χρυσάφι και κοπριά. Και όχι...

"... Το παρελθόν εγγράφεται στο σώμα μας (και στην ενεργό του μνήμη, το ασυνείδητο), αλλά ποτέ τα ίχνη του δεν παραμένουν στο παρόν, ποτέ δεν παροντοποιούνται. Το ασυνείδητο δεν είναι ένα έδαφος με ίχνη, αλλά μια πόλη με φαντάσματα, μια πόλη γκρεμισμένων κτιρίων, ορυγμάτων, εγκαταλειμμένων δρόμων, που μόνο ως ερείπια διατηρούν πια μια κάποια σημασία (και η σημασία ακριβώς του ασυνείδητου είναι ότι αποτελεί έναν τόπο όπου ακόμα τα ερείπια έχουν σημασία, αν και όχι επικαιρότητα -δεν μπορούν λ.χ. να πωληθούν ή να ανακαινιστούν) ... "... Έχεις δει την ταινία Memento; Είναι...

Πώς λες μια πόλη πόλη σου; Πώς έναν άνθρωπο άνθρωπό σου; Το σπίτι σπίτι σου; Και ποια η μάνα; Αυτή που σ’ άνοιξε τα μάτια; Ή αυτή που σ’ έμαθε πού να κοιτάζεις; Δεν τα χωρίζω. Η πόλη είμαι εγώ. Και υπάρχω όπου υπάρχει. Στην ομορφιά. Και στην ασχήμια. Στο δίκαιο. Και στο άδικο. Ένα μεγάλο σπίτι. Και με πολλά δωμάτια. Δωμάτια ανάγκης. Και επιβίωσης. Για να φας και να πλυθείς. Να λογαριάσεις και να δουλέψεις. Στόχους και πόθους. Οπτικές και προοπτικές. Και μετά, πάλι να πλυθείς. Και με γωνιές αγαπημένες. Να ξεπλυθείς. [...]

Αγαπητές αναγνώστριες, αγαπητοί αναγνώστες, ένας σοφός έλεγε κάποτε πως ο άνθρωπος είναι ένα ον μυθοδίαιτο, δηλαδή τρέφεται με μύθους, μυθολόγο δηλαδή του αρέσει να λέει μύθους, και μυθοποιητικό, δηλαδή αγαπά να φτιάχνει μύθους. Αυτή η παραμυθία δημιουργήθηκε ένα βράδυ που ένα χέρι άγγιξε την πονεμένη κοιλίτσα ενός κοριτσιού και οι πόνοι του σιγά-σιγά υποχώρησαν. Το ευεργετικό αυτό χέρι ανήκε σε ένα αγόρι, που η ομορφιά της ψυχής του δημιουργούσε ένα αλφάβητο ευτυχίας. Όταν οι πόνοι του κοριτσιού καταπραΰνθηκαν από το χέρι-βάλσαμο, "θα ήθελες να μου πεις ένα δικό σου παραμύ...

"Ένα συναισθηματικό ταξίδι στην Κύπρο", ένα "Χρονικό της Κύπρου 1953" αρχίζει να σχεδιάζει ο Γιώργος Σεφέρης στις 18 Αύγουστου 1954, τη χρονιά μετά το πρώτο ταξίδι του στο νησί, παράλληλα με τη σύνθεση του "...Κύπρον, ου μ' εθέσπισεν...". Η έκδοση της συλλογής τον Δεκέμβριο του 1955 δεν σταματά τον ποιητή από αυτή την πεζογραφική του προσπάθεια, κάτι που φαίνεται να κάνει λίγο αργότερα η υπηρεσιακή του ανάμειξη στο Κυπριακό και η ραγδαία και δυσοίωνη εξέλιξη των γεγονότων. Τα σχεδιάσματα του Βαρνάβα Καλοστέφανου μας δίνουν το προνόμιο να παρακολουθήσουμε τον Σεφέρη στο εργα...

"Ένα συναισθηματικό ταξίδι στην Κύπρο", ένα "Χρονικό της Κύπρου 1953" αρχίζει να σχεδιάζει ο Γιώργος Σεφέρης στις 18 Αύγουστου 1954, τη χρονιά μετά το πρώτο ταξίδι του στο νησί, παράλληλα με τη σύνθεση του "...Κύπρον, ου μ' εθέσπισεν...". Η έκδοση της συλλογής τον Δεκέμβριο του 1955 δεν σταματά τον ποιητή από αυτή την πεζογραφική του προσπάθεια, κάτι που φαίνεται να κάνει λίγο αργότερα η υπηρεσιακή του ανάμειξη στο Κυπριακό και η ραγδαία και δυσοίωνη εξέλιξη των γεγονότων. Τα σχεδιάσματα του Βαρνάβα Καλοστέφανου μας δίνουν το προνόμιο να παρακολουθήσουμε τον Σεφέρη στο εργα...

Από τότε που θυμάται τον εαυτό του, ένα πράγμα δεν τον αφήνει να κοιμηθεί τα βράδια. Η επιθυμία του να δει τον κόσμο. Να βγει εκεί έξω. Να δει πόλεις, χωριά βουνά μικρά και μεγάλα, θάλασσες, ζούγκλες και ερήμους. Να συναντήσει ανθρώπους κάθε είδους. Να γνωρίσει φίλους και συντρόφους, να τούς χάσει και να τούς ξαναβρεί, Να μάθει ποιος είναι στ’ αλήθεια.

Εστιατόριο, κρεβάτι, εστιατόριο. Μικρή διαδρομή θα μου πεις, αλλά θαυματουργή. Έχει και κάτι το παραδοσιακό. Καληώρα σαν το "πατρίς-θρησκεία-οικογένεια" που λέγαμε παλιά και μου σηκωνότανε η τρίχα. Γιατί όχι και κείνο το παμπάλαιο: "προσοχή, ο εχθρός παραμονεύει παντού!" Μην κοροϊδεύεις. Η θεία-Αιμιλία το μουρμουρίζει ακόμα. Ναι, βρε, την ώρα που ψάχνει κάτω απ' τα κρεβάτια, κάθε βράδυ, πριν πέσει για ύπνο. Το φαντάζεσαι; "Τι ψάχνεις, ρε θεία;" ρωτάω. "Μπας και έχει χωθεί κάνας κομμουνιστής, παιδάκι μου" δικαιολογείται, "και βγει το βράδυ να μας φάει". Φόβο να δεις η θεί...

Ευθύς αμέσως, άρχισαν οι πρόβες για το νυφικό… Το ένα της φαινόταν κιτς, το άλλο "βλαχοκυριλέ", το τρίτο πολύ κοντό, το τέταρτο πολύ μακρύ, το πέμπτο εξεζητημένο, το έκτο πολύ σκέτο και αφού μαζί με τα νυφικά "δοκιμάστηκε" και η υπομονή όλων όσοι τη συνόδευαν, η Κυριακή έφθασε να δοκιμάσει το ... εικοστό χωρίς να έχει ακόμη καταλήξει ποιο θα παραγγείλει! Οι μέρες περνούσαν και η δύσμοιρη μοδίστρα, εκτός από τις ιδιορρυθμίες της Κυριακής, είχε να αντιμετωπίσει έναν ακόμη αστάθμητο παράγοντα: Όλα του γάμου δύσκολα κι η νύφη γκαστρωμένη…

Η αφήγηση είναι αρθρωμένη σε τρία μέρη. Έξι σταθμοί του μετρό συνιστούν τα έξι κεφάλαιά της. Ένας φάκελος -κλειδωμένος στο συρτάρι της ηρωίδας- οι κυλιόμενες σκάλες και τα έργα τέχνης στους έξι σταθμούς του μετρό κατεβάζουν τη γυναίκα από την επιφάνεια στα βάθη του εαυτού της. Διατρέχει τη ζωή της ανάποδα. Ένα ταξίδι από το τέλος προς την αρχή, από το προσωπικό στο συλλογικό, από το πένθος στη ζωή, από την εμπλοκή στην απόσταση, από την ιστορία στην Ιστορία, από τη βεβαιότητα στην αμφιβολία.