Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

"Σε κοιτούσα σταθερά. "Αναγνώρισέ με, αναγνώρισέ με επιτέλους!" φώναζε το βλέμμα μου. Αλλά τα μάτια σου χαμογελούσαν φιλικά και ανήξερα. Με φίλησες ακόμα μια φορά. Αλλά δε με αναγνώρισες. Προχώρησα βιαστικά, γιατί ένιωθα ότι είχαν ανέβει δάκρυα στα μάτια μου και δεν έπρεπε να τα δεις. Στον προθάλαμο έπεσα σχεδόν πάνω στον υπηρέτη σου, και τότε -σ' αυτό το ένα, ακούς; σ' αυτό το ένα δευτερόλεπτο, που τον κοίταξα με δάκρυα στα μάτια, ένα φως έλαμψε μέσα του. Σ' αυτό το ένα δευτερόλεπτο, μ' αναγνώρισε ο γέρος άντρας που είχε να με δει από παιδί. Αυτό το δευτερόλεπτο κατάλαβε ί...

"Το κύριο χαρακτηριστικό του Στέφαν Τσβάιχ στην Τέχνη είναι ακριβώς η σημασία που δίνει στη σύνθεση όχι μόνο μιας νουβέλας ή μιας μελέτης, αλλά στη συλλογή μιας ομάδας από νουβέλες. Κάθε βιβλίο του είναι μια αρμονία, υπολογισμένη και δοσμένη με μια λεπτή και ακριβή ευαισθησία. Αυτή η εκλεπτυσμένη μουσική αίσθηση, που το πολυθόρυβο της εποχής μας δεν την προσέχει αρκετά, με κάνει ν' αγαπώ πιο πολύ το έργο του Τσβάιχ". Ρομαίν Ρολλάν

Στη νουβέλα του Μούζιλ "Το μαγεμένο σπίτι" (1908), ένα ποιητικό κείμενο εκθαμβωτικής ομορφιάς, περιγράφονται οι παρενέργειες της μοναξιάς μιας κοπέλας νοσηρής και αδύναμης, που στέλνει τον αγαπημένο της στο θάνατο, επειδή της είναι αδύνατο να αντέξει μια τόσο παθιασμένη σχέση. Η σταθερή, μονότονη και ανούσια επανάληψη της ζωής όσων πέρασαν απ' αυτό το πλουσιόσπιτο κατασκεύασε ένα τέρας, την Βικτώρια, που μόνο με τον εαυτό της τα βγάζει πέρα, αυτόν μόνο μπορεί να ερωτευτεί και σ' αυτόν καταφεύγει μόλις πιέζεται εκ των έξω. Στην "Γκρίτζα" (1921), η δράση εξελίσσεται κάτω από...

Γνώρισα έναν άντρα, τον έλεγαν Χανς κι ήταν αλλιώτικος από όλους τους άλλους. Γνώρισα ακόμη έναν και ήταν κι εκείνος αλλιώτικος από όλους τους άλλους. Ύστερα έναν που ήταν τελείως αλλιώτικος από όλους τους άλλους και λέγονταν Χανς, τον αγάπησα. Τον συναντούσα στο ξέφωτο και πηγαίναμε μακριά, χωρίς σκοπό, στην πεδιάδα του Δούναβη ήταν, φεύγαμε πάνω στου Λούνα παρκ την τεράστια ρόδα, στον Μέλανα Δρυμό ήταν, κάτω απ' τα πλατάνια στις μεγάλες λεωφόρους, έπινε μαζί μου Pernod. Τον αγαπούσα. Στεκόμασταν σ' έναν σιδηροδρομικό σταθμό, στον βορρά, και το τραίνο έφευγε πριν τα μεσάνυ...

Η νύχτα που πέρασε στον ιππόδρομο του Πράτερ ένας Βιενέζος αριστοκράτης δεν είναι μόνο "φανταστική", μαγική, είναι και θαυματουργή· κι αυτό γιατί η νύχτα εκείνη προκάλεσε μια συνταρακτική αφύπνιση μέσα του. Ο ήρωας περιγράφει τον εαυτό του όπως ήταν πριν απ' αυτή τη νύχτα, σε σημειώσεις που βρέθηκαν μετά το θάνατό του: ένας αριστοκράτης της καλής κοινωνίας της Βιέννης που περνούσε τον καιρό του μέσα σε μια ανέμελη απραξία. Ώσπου, μια μέρα, ζει στον ιππόδρομο του Πράτερ μια εμπειρία που τον αλλάζει ολοκληρωτικά: κυριεύεται από το πάθος. Η μεταστροφή αυτή είναι ψυχολογική όσ...

Η νουβέλα "Φένιτσκα" (1898), που μεταφράζεται για πρώτη φορά στα ελληνικά, ανήκει στα πιο γνωστά και πολυσυζητημένα έργα της Λου Αντρέας-Σαλομέ. Με φόντο το Παρίσι και την Αγία Πετρούπολη στα τέλη του 19ου αιώνα, όταν οι γυναίκες άρχισαν να γίνονται δεκτές για σπουδές στα πανεπιστήμια, η νουβέλα αφηγείται την ιστορία μιας νεαρής Ρωσίδας που πηγαίνει στην Ευρώπη για σπουδές διεκδικώντας μια αυτόνομη ύπαρξη με όπλο τη γνώση. Η νουβέλα αποτελεί μια από τις πρώτες θεματοποιήσεις της γυναίκας ως φοιτήτριας στη λογοτεχνία και συνάμα ένα ντοκουμέντο για τη θεωρητική συζήτηση που δ...

Ο φόβος, ως αποτέλεσμα πράξης συζυγικής απιστίας. Οι διαβαθμίσεις της έντασής του, από την ανατριχίλα μέχρι τον πανικό. Το φάσμα των συναισθημάτων που τον συνοδεύουν, από την ηδονή μέχρι την επιθυμία του θανάτου. Η ακτινογραφία του κοινωνικού σώματος που τον εκτρέφει, της μεγαλοαστικής τάξης. Με ρεαλιστική ψυχολογική περιγραφή, με διεισδυτική κοινωνική ανάλυση και αμείωτη δραματική ένταση ο Stefan Zweig παρατηρεί και ανατέμνει το φόβο: το ατομικό βίωμα και τις κοινωνικές συνιστώσες του.

Στην αριστοτεχνική αυτή νουβέλα του Τσβάιχ -με κύρια στοιχεία τη ρεαλιστική ψυχολογική περιγραφή, τη διεισδυτική κοινωνική ανάλυση και την αμείωτη δραματική ένταση-, η Ιρένε, μια τριαντάχρονη παντρεμένη γυναίκα, κουρασμένη από την ανιαρή συζυγική ζωή της, συνάπτει έναν παράνομο ερωτικό δεσμό με έναν νεαρό πιανίστα. Πέφτει όμως θύμα εκβιασμού και, έτσι, βρίσκεται εγκλωβισμένη ανάμεσα στο ενδεχόμενο μιας ομολογίας και το φόβο της αποκάλυψης. Με αφορμή την ιστορία αυτή, ο Στέφαν Τσβάιχ παρατηρεί και ανατέμνει υποδειγματικά το φόβο ως ατομικό βίωμα, τις κοινωνικές συνιστώσες...

" [...] Μολονότι οι επαγγελματικές υποχρεώσεις και γενικά οι συνθήκες της ζωής τους διέκοπταν την προσωπική επικοινωνία ανάμεσα στ' αδέλφια για μέρες ή και για βδομάδες καμιά φορά, πάντα συνέβαινε κάτι, συνήθως ασήμαντο, που τους θύμιζε πως συνδέονταν μ' ένα δεσμό αδιαμφισβήτητο και συμπαγή. Κυρίως ο νεότερος από τους δύο, σκεφτόταν σ' αυτές τις περιπτώσεις πως όλες οι άλλες περασμένες ή υφιστάμενες σχέσεις που είχε, κατά καιρούς, ακόμα και εκείνη με την εξαίρετη μα πεθαμένη από καιρό γυναίκα του, ήταν κατώτερες και πίστευε, όλο και περισσότερο, πως αυτή η αδελφική σχέση δε...