Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Οι ιδέες μου για την προέλευση των ηθικών μας προ- καταλήψεων -γιατί αυτό ακριβώς πραγματεύομαι σε τούτο το πολεμικό έργο -παρουσιάστηκαν για πρώτη φορά διακριτικά και λακωνικά, σ' εκείνη τη συλλογή αφορισμών με τον τίτλο "Ανθρώπινο, Πολύ Ανθρώπινο: Ένα βιβλίο για Ελεύθερα Πνεύματα". Είχα αρχίσει τη σύvταξη του έργου στο Σορέντο, κάποιο χειμώνα που μου έτυχε να σταματήσω εκεί σαν τον ταξιδιώτη που ξαποσταίνει κάπου, και να αγκαλιάσω με το βλέμμα την απέραντη και επικίνδυνη χώρα που είχε διασχίσει το πνεύμα μου ως τότε. Ήταν τον χειμώνα του 1876-77 . Οι καθαυτές ιδέες μου όμ...

O Mazzino Montinari, έπειτα από μια μακροχρόνια και επίπονη εργασία στο αρχείο του Νίτσε, ανακαλύπτει και συγχρόνως αποκαλύπτει έναν άλλο Νίτσε. Δίχως προκαταλήψεις, ιδεολογικούς και ηθικολογικούς ή άλλης φύσης ενδοιασμούς, αλλά με άξονα την επιστημονική αυστηρότητα της φιλολογικής, ιστορικο-συγκριτικής μεθόδου, φέρνει στο φως την αλήθεια και την πραγματική σημασία του έργου του Νίτσε. Η βούληση για δύναμη ως έργο δεν υπάρχει, ο Νίτσε δεν έγραψε ποτέ ένα βιβλίο μ' αυτό τον τίτλο. Ο υπεράνθρωπος δεν είναι το μοντέλο ενός "αφέντη", είναι απλώς άνθρωπος που μπορεί να λέει ναι...

Από όλα τα έργα του Νίτσε το "Έτσι μίλησε ο Ζαρατούστρα" είναι το πιο σημαντικό και ασφαλώς το πιο διάσημο. Αποτελεί μία από τις μείζονες κριτικές που έχουν γίνει στο δυτικό πολιτισμό (στην πολιτική, την ηθική, τη θρησκεία, τη φιλοσοφία, την επιστήμη του) και είναι μια ενθουσιώδης πρόταση για τη δημιουργία ενός άλλου πολιτισμού, που θα στηρίζεται σε μια μεταστοιχείωση όλων των αξιών και θα εκπροσωπείται από μια νέα μορφή ανθρώπου, τον υπεράνθρωπο. Το "Έτσι μίλησε ο Ζαρατούστρα" είναι ένα από τα πιο πολυδιαβασμένα αλλά και ποικιλοτρόπως ερμηνευμένα βιβλία (αφού το επικαλέστ...

Σ' αυτό το βιβλίο βρίσκουμε επί τω έργω μια "υπόγεια" ύπαρξη, μια ύπαρξη που διατρυπά, σκάβει και συνταράζει τη γη. Τη βλέπουμε, -αν παραδεχτούμε ότι έχουμε μάτια για μια τέτοια δουλειά σε βάθος,- όπως προχωρεί αργά, επιφυλακτικά, με ήρεμη ακαμψία, δίχως να προδίνει πολύ τη δυσφορία που φέρει μαζί της κάθε μακρά στέρηση από αέρα και φως. Θα πίστευε κανείς σχεδόν πως αυτός ο υποχθόνιος είναι ευτυχισμένος με τη σκοτεινή δουλειά του. Δεν φαίνεται αλήθεια, ότι μια πίστη τον οδηγεί, ότι μια παρηγοριά τον ανταμείβει; Ότι θέλει ίσως να έχει δικό του ένα μακρύ σκοτάδι, πράγματα καθ...

Ω άνθρωπε, πρόσεξε πολύ! Τι λέει το μεσονύχτι το βαθύ; "Κοιμόμουν , κοιμόμουν , Απ' όνειρο βαθύ έχω ξυπνήσει. Ο κόσμος είναι βαθύς Και πιο βαθύς απ' όσο η μέρα το 'χει στοχαστεί. Βαθύς ο πόνος του Μα είν' η χαρά απ' τον πόνο πιο βαθιά! Ο πόνος κράζει: Να χαθείς! Κι αιωνιότη λαχταρά κάθε μέρα, Βαθιά πολύ βαθιά αιωνιότη λαχταρά".

Η κριτική που ασκεί ο Νίτσε στη θρησκεία και την ηθική, στην επιστήμη και τη φιλοσοφία υπονομεύει κάθε "οριστική" αλήθεια και μας υποχρεώνει να σταθούμε απέναντι στα μεγάλα ζητήματα της ζωής για να τα ξαναστοχαστούμε όλα από την αρχή. Στους αφορισμούς αυτούς γίνεται φανερό ότι η φιλοσοφία δεν είναι πάντοτε ψυχρή αφαίρεση.

Το "Λυκόφως των ειδώλων", ο "Αντίχριστος" και το "Ecce Homo" ("Ίδε ο άνθρωπος") είναι τα τρία τελευταία έργα του μεγάλου Γερμανού φιλοσόφου Φρίντριχ Νίτσε. Χάρη στο μη συμβατικό και αφοριστικό ύφος τους αποτελούν μια συναρπαστική επιτομή της σκέψης του και έχουν διπλό σκοπό: πρώτον, την κριτική του "παρακμάζοντος" ευρωπαϊκού πολιτισμού (από τα ιδεολογικά θεμέλιά του τον πλατωνισμό και τον χριστιανισμό, ως το σύγχρονο πρόσωπο του -φιλοσοφικό, καλλιτεχνικό, ιδεολογικό, πολιτικό, κοινωνικό)· και, δεύτερον, την προώθηση της ιδέας της δημιουργίας ενός καινούριου πολιτισμού, που...

Έργο κεφαλαιώδους σημασίας, η "Γενεαλογία της ηθικής" (1887) γράφτηκε δύο χρόνια μετά το Έτσι μίλησε ο Ζαρατούστρα και απέβλεπε να ρίξει περισσότερο φως στις ιδέες που εκφράζονταν στο δημοσιευμένο πριν ένα χρόνο Πέρα από το καλό και το κακό. Στο "Ecce Homo" ο ίδιος ο Νίτσε συνοψίζει με εξαίρετο τρόπο το περιεχόμενό του: "Οι τρεις πραγματείες που αποτελούν τη "Γενεαλογία της ηθικής" είναι ίσως το πιο αλλόκοτο πράγμα που γράφτηκε μέχρι σήμερα... Η αλήθεια της πρώτης πραγματείας είναι η ψυχολογία του χριστιανισμού: η γέννηση του χριστιανισμού από το πνεύμα της μνησικακίας, όχ...

Αν δεν πιστεύεις στον Θεό, δεν γίνεται να πιστέψεις ότι ο Θεός είναι νεκρός: μια οντότητα που δεν έχει υπάρξει ποτέ δεν είναι δυνατό να έχει πεθάνει. Ο αιρετικός και μεγαλοφυής Νίτσε, που τόσο θαυμάστηκε και μισήθηκε από τους συγχρόνους του, είναι αναμφισβήτητα ο μεγάλος φιλόσοφος του τέλους του 19ου αιώνα και των αρχών του 20ού. Μέσα από τις πολλές διαφορετικές φωνές των χαρακτήρων των έργων του, υψώνει τη δική του αγωνιώδη κραυγή, αποκαλύπτοντας ότι το μόνο παράδοξο είναι η ύπαρξη μιας και μοναδικής αλήθειας - γιατί αλήθειες υπάρχουν πολλές, ανάλογα με την οπτική γωνία απ...

Οι δύο αποφασιστικοί νεωτερισμοί του βιβλίου είναι, πρώτο, ότι κατανόησε το διονυσιακό φαινόμενο στους Έλληνες: για πρώτη φορά προσφέρεται μια ψυχολογική ανάλυση του φαινομένου, το οποίο βλέπει ως ρίζα ολόκληρης της ελληνικής τέχνης. Δεύτερο, κατανοεί τον σωκρατισμό: για πρώτη φορά ο Σωκράτης αναγνωρίζεται ως όργανο της ελληνικής αποσάθρωσης, ως τυπικός παρακμιακός. Η "ορθολογικότητα" εναντίον του ενστίκτου. Η "ορθολογικότητα" με κάθε τίμημα ως επικίνδυνη δύναμη που υπονομεύει τη ζωή!

Ο Ζακ Ντερριντά είναι ο εισηγητής μιας πρακτικής του φιλοσοφείν όπου το κύριο μέλημα του στοχαστή είναι η αποκατασκευή (αποδόμηση) των παραδοσιακών φιλοσοφικών εννοιών θεολογικού χαρακτήρα, όπως είναι η δήθεν αμεσότητα της «φωνής» και η δήθεν απλή έννοια του «σημείου», που τις αποκατασκευάζει ο Ντερριντά στα πρώτα του έργα μετά το Η φωνή και το φαινόμενο για την έννοια του σημείου στον Χούσσερλ (μτφ. Ολκός 1997). Αυτή η πρακτική έχει να μάθει, βέβαια, από τον Νίτσε, τον «φιλόσοφο της υποψίας», αλλά συγχρόνως οδηγεί σε μια πρωτότυπη ανάγνωσή του, σύμφωνα με την οποία η αμφισ...