Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Τα "Σονέτα" περιέχουν μια θεωρία για την ποίηση: σύλληψη της παροδικότητας της ζωής, και με τον τρόπο αυτόν υπέρβαση της φθοράς και του θανάτου. Η ομορφιά που δείχνει ο καθρέφτης θα περάσει όπως ο ίσκιος στο ηλιακό ρολόι· μόνο ό,τι γραφτεί θα μείνει. Θα μείνουν επίσης τα παιδιά, που θα την διαιωνίσουν. Τα "Σονέτα", με τον πλούτο, τη μουσικότητα και την πρωτοτυπία τους, αποτελούν μαζί με τα αποσπάσματα της Σαπφούς και το βιβλικό "Άσμα Ασμάτων", την ωραιότερη ερωτική ποίηση όλων των εποχών. Συγχρόνως προσφέρουν μια μύηση στον χρόνο και τη ζωή.

Το Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Σκύρου στην προσπάθεια του να συμβάλει στην πολιτιστική ανάπτυξη του νησιού, και έχοντας από καιρό επισημάνει το κενό που υπάρχει στην βιβλιογραφία για τον Άγγλο ποιητή Rupert Brooke (1887-1915), προχώρησε στην έκδοση αυτού του βιβλίου με επιλεγμένα ποιήματα και αναφορές στο έργο και στην ζωή του ποιητή. Στο βιβλίο οι Έλληνες αναγνώστες θα βρούν μια επιλογή 46 ποιημάτων από το μικρό ποιητικό έργο του Brooke -λιγότερο από 100 ποιήματα- και την περιγραφή, για πρώτη φορά στα ελληνικά, των τελευταίων του ημερών μέχρι τις 23 Απριλίου 1915 που οι σ...

Σ' αυτό το βιβλίο παρουσιάζεται μια επιλογή 85 ποιημάτων, από τα χίλια περίπου που έγραψε ο D. H. Lawrence. Τα επιλεγμένα ποιήματα χωρίζονται σε πέντε μέρη, αντιπροσωπευτικά της ποιητικής του πορείας. Η έκδοση είναι δίγλωσση -για πρώτη φορά στην Ελλάδα από ό,τι γνωρίζουμε, και σε τέτοια έκταση- και περιέχει πρόλογο, σχόλια του μεταφραστή, ερμηνευτικές σημειώσεις πάνω στα ποιήματα, βιβλιογραφία και βιογραφία του ποιητή. Ο D. H. Lawrence (1885-1930) είναι πιο γνωστός ως συγγραφέας παρά ως ποιητής. Και σήμερα η φήμη του ως ποιητή δεν είναι μεγάλη και πολλοί, ακόμη και φίλοι τ...

Μικρό είναι αληθινά τούτο το ποίημα, λίγα στιχάκια στην καρδιά του ποιητή. Ελεγεία και παρακαταθήκη συνάμα, πνευματική κληρονομιά στον κόσμο που τον έθρεψε. Λίγα στιχάκια μα γιγάντια, ν' αγκαλιάζουν τη γη και όλους τους ανθρώπους από ύψη δυσθεώρητα. Λίγα στιχάκια μα ορόσημα, οδοδείκτες για να βαδίζουν οι άνθρωποι -και πιο πολύ οι νέοι- ατάραχοι και γαλήνιοι μέσα απ' το βουητό της ξέφρενης καθημερινότητας στις πραγματικές αξίες της ανθρώπινης φύσης.

Όταν ο Λιούις Κάρρολ άρχισε να γράφει το “Κυνήγι του Φιρχαρία”, το 1874, ήταν ήδη 42 ετών, όσο δηλαδή και ο Φούρναρης, ο “ανώνυμος” ήρωας του ποιήματος. Ο ίδιος όμως ήταν “επώνυμος”. Δίδασκε μαθηματικά στο Christ College της Οξφόρδης και είχε γράψει τις δύο “Αλίκες” που τον είχαν καταστήσει ήδη πολύ δημοφιλή στα παιδιά της εποχής του. Το καινούργιο του όμως βιβλίο δεν έμελλε να έχει, εξαρχής τουλάχιστον, την ίδια απήχηση: δεν επρόκειτο πλέον για πεζογράφημα αλλά για ποίημα, που μάλιστα όχι μόνον δεν είχε για κεντρικό ήρωα κάποιο παιδί, αλλά δεν αναφερόταν καν στον παιδικό κ...

Το σημαντικότατο αυτό πολύστιχο έπος του Μίλτωνα αρχικά ήταν χωρισμένο σε δέκα άσματα και στη συνέχεια σε δώδεκα. Στο Πρώτο Άσμα, που βρίσκεται μεταφρασμένο σε αυτόν τον τόμο, τραγουδιέται από τον τυφλό ραψωδό η παρακοή του Πρωτόπλαστου και ο διωγμός του από τον παράδεισο, που τού τον είχε τάξει σαν μόνιμη κατοικία ο Θεός. Κατόπιν ο ποιητής ιστορεί την αιτία της πτώσης του Πρωτόπλαστου, που προήλθε από την πλάνη της Εύας από τον Σατανά. Στους πρώτους στίχους του τραγουδιού ο ποιητής δίνει πάρα πολλά μέρη της Βιβλικής Γένεσης, σε υπέροχες πραγματικά εικόνες. Περιγράφεται ολό...

Σε τούτη την ερωτική ποίηση τόσο ανυμνείται και εξιδανικεύεται ο Έρωτας από την ποιότητα που του δίνει ο ποιητής ανυψώνοντάς τον σε ανώτατη μορφή αγάπης, ολότελα ανιδιοτελή, χωρίς όρους και ανταλλάγματα. Τόσο πανανθρώπινη, θα λέγαμε παγκόσμια, πνευματικότητα παίρνει εδώ, που φαίνεται καθαρή η λατρεία του ωραίου ως υπέρτατης αξίας ζωής.

Η Αφροδίτη, θεά του έρωτα, η ώριμη γυναίκα, η πολύπειρη στα ερωτικά, που 'χει ομορφιά, λαγνεία και θάνατο, και μεταχειρίζεται όλα τα μάγια της για να τραβήξει κοντά της τον έφηβο, το άγουρο αγόρι, που δεν έχει σκιρτήσει η καρδιά του για έρωτα, που λαχταράει να κυνηγήσει στο δάσος. Πώς εκείνη τον παρακαλάει. Πώς του προσπέφτει αυτή που πήρε αιχμάλωτό της τον Άρη, του πολέμου το θεό και τον έκαμε και: "Κρέμασε δόρυ, κράνος του αδάμαστο κι ασπίδα" κι έκαμε "την αγκαλιά της ομαλό, το στρώμα της σκηνής του". Πώς: "μ' άλυσο από τριαντάφυλλα τον έσερνε δεμένον"