Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Έξι ιστορίες για τις γυναίκες, το θάνατο και το Υπερφυσικό από έναν κορυφαιό διηγηματογράφο του 19ου αιώνα.

Πόσο σύνθετος μπορεί να είναι ο δεσμός μάνας και κόρης; Τι είναι αυτό που τον περιπλέκει; Η Claire Castillon στα δεκαεννέα διηγήματα του βιβλίου της "Η μαμά μου ποτέ δεν πεθαίνει" ανατέμνει τη σκοτεινή πλευρά της πολύπλοκης αυτής σχέσης και αποκαλύπτει ανομολόγητα συναισθήματα... Μια γυναίκα προσπαθεί να γίνει η καλύτερη φίλη της κόρης της παλινδρομώντας στη δική της εφηβεία. Άλλη ανακαλύπτει την ιδιαίτερη σχέση της μητέρας της με τον σύζυγό της. Μια κόρη δυσφορεί με τη βαριά άρρωστη μάνα της, την ίδια στιγμή που νιώθει πόσο τη χρειάζεται. Μικροί ανατρεπτικοί μονόλογοι,...

Για να διηγηθεί κανείς και να περιγράψει στην πληρότητά της τη χασιστική ψευδαίσθηση, χρειάζεται ένας ολόκληρος τόμος, και βέβαια ένας απλός επιφυλλιδογράφος, δεν θα επέτρεπε ποτέ στον εαυτό του να αποτολμήσει ν' αναπλάσει εξ' αρχής την Αποκάλυψη.

Η πλούσια κληρονόμος Μίνα ντε Βάνγκελ μεταμφιέζεται σε υπηρέτρια για να μπορεί να βλέπει κάθε μέρα τον αγαπημένο της Αλφρέντ. Ο ευγενής δον Φερνάντο ντε λα Κουέβα μπαίνει μέσα σε μια κάσα για να ξαναδεί μετά από δύο χρόνια τη λατρευτή του Ινές. Οι ήρωες του Σταντάλ ποτέ δεν επιλέγουν τον εύκολο δρόμο. Το πάθος τους τους οδηγεί στα άκρα, και τα εμπόδια που συναντούν απλώς "κάνουν το εγχείρημά τους πιο ελκυστικό". Δύο μικρά αριστουργήματα, στα οποία με απαράμιλλη μαεστρία, ο συγγραφέας που πλούτισε την παγκόσμια λογοτεχνία με έργα όπως Το κόκκινο και το μαύρο και Το μονασ...

"Η εξορία και το βασίλειο", αποτελεί τη συνέχεια των δύο προηγούμενων μυθιστορημάτων του: "Ο Ξένος" και η "Πανούκλα". Ο άνθρωπος είναι εξόριστος μέσα σ' έναν ξένο γι' αυτόν κόσμο. Η κίτρινη άμμος της αφρικανικής ερήμου αποτελεί το πλαίσιο για να τονίσει αυτή τη μοναξιά. Η ερημιά του ανθρώπου προβλημάτισε το φιλόσοφο Καμύ ως το τελευταίο βιβλίο του.

"Τούτη η γη ήταν αχανής, το αίμα και οι εποχές συγχέονταν μέσα της, ο χρόνος γινόταν ρευστός. Η ζωή εδώ ήταν ζυμωμένη με τη γη, και για να ενσωματωθείς σ' αυτήν θα 'πρεπε να πλαγιάσεις και να κοιμηθείς για χρόνια και χρόνια πάνω στο λασπερό ή ξερό χώμα. Εκεί, στην Ευρώπη, ήταν η ντροπή και η οργή. Εδώ, η εξορία ή η μοναξιά, ανάμεσα σ' αυτούς τους νωχελικούς και δονούμενους τρελούς που χόρευαν για να πεθάνουν. Μα, μέσα στην υγρή νύχτα, γεμάτη από ευωδιές φυτών, έφτανε ακόμα στ' αφτιά του η αλλόκοτη κραυγή πληγωμένου πουλιού που είχε βγάλει η ωραία κοιμωμένη της καλύβας..."...

Τα νεανικά έργα του Gustave Flaubert (1821-1880), που τοποθετούνται χρονικά από τα δεκατέσσερα ως τα δεκαοχτώ του χρόνια, αναδεικνύουν το γοτθικό και μακάβριο στοιχείο ως ιδιαίτερη συνιστώσα της σκέψης και της ευαισθησίας του νεαρού συγγραφέα, που έζησε την παιδική του ηλικία στο νοσοκομείο όπου χειρουργούσε ο γιατρός πατέρας του. Ωστόσο, η εμμονή στο βίωμα του θανάτου και στην αλληγορική θεματοποίησή του ενισχύεται από το ρομαντικό κλίμα της εποχής: πόνος, δάκρυα, φαντάσματα, ερείπια, σκελετοί. Έτσι, το φανταστικό συναιρείται με τη μεταφυσική με τρόπο ίσως αρκετά ανεπεξέ...

"Κι έπειτα, όταν θα είμαι αποκαμωμένος απ' τη γλυκιά ανάπαυση, αποκαμωμένος από την απόλαυση της ακινησίας και του ατέλειωτου ονείρου μου, αποκαμωμένος από την ήρεμη ευχαρίστηση της ικανοποίησης, θα βάζω να μου φέρνουν μπροστά στην πόρτα μου ένα πολύ γρήγορο άσπρο ή μαύρο άλογο. Και θα φεύγω στη ράχη του, ρουφώντας τον αέρα που μαστιγώνει και με μεθάει, τον αέρα που σφυρίζει στον άγριο καλπασμό. Και θα φτάσω σαν σαΐτα σ' αυτήν τη χρωματισμένη γη που μεθάει το βλέμμα και που η θωριά της είναι γευστική σαν το κρασί. Την ήρεμη ώρα του δειλινού θα καλπάζω ξέφρενα προς τον πλατύ...

Τι συνέβη στη Χαλιμά (ή Σεχραζάντ) αφού περάτωσε τις Χίλιες και μια νύχτες; Τρεις συγγραφείς επανέρχονται στον ανατολίτικο κύκλο των αραβικών παραμυθιών για να του δώσουν μια συνέχεια. Τρία διηγήματα, το πρώτο γραμμένο από Γάλλο, το δεύτερο από Αμερικανό, το τρίτο από Ρουμάνο, διασταυρώνονται πάνω σ'ένα κοινό ερώτημα: γίνεται να δώσουν μια συνέχεια στον υπέροχο κύκλο των ανατολίτικων διηγήσεων αφού η μυθική σουλτάνα φαίνεται να τα'χει διηγηθεί πια όλα; Η αφήγηση μιας ακόμη ιστορίας είναι εφικτή; Και ποιας ιστορίας; Ο Θεόφιλος Γκωτιέ και ο Έντγκαρ Άλλαν Πόου, οι πρώτοι που...

[...] Κάθισε στην άκρη της αποβάθρας. Τα πόδια του κρέμονταν πάνω από το νερό. Πίσω του, τα κτίρια της αποβάθρας 4 ύψωναν τη σκοτεινή γκρίζα σιλουέτα τους. Τα τελευταία φαντάσματα της πόλης. Ο Ζεράρ δεν ένιωθε νοσταλγία. Μόνο θλίψη. Και κούραση. Διαφορετικά τα όνειρα της πόλης, διαφορετικά τα δικά του. Για πρώτη φορά αισθάνθηκε ξένος στο ίδιο του το σπίτι. Ξένος στις αποβάθρες. Και κατά συνέπεια ξένος στην ίδια τη ζωή του. ... Ο Ζεράρ βούτηξε στο νερό. Δεν ήξερε να κολυμπάει. Ποτέ δεν είχε μάθει. [...]

[...] Κάθισε στην άκρη της αποβάθρας. Τα πόδια του κρέμονταν πάνω από το νερό. Πίσω του, τα κτίρια της αποβάθρας 4 ύψωναν τη σκοτεινή γκρίζα σιλουέτα τους. Τα τελευταία φαντάσματα της πόλης. Ο Ζεράρ δεν ένιωθε νοσταλγία. Μόνο θλίψη. Και κούραση. Διαφορετικά τα όνειρα της πόλης, διαφορετικά τα δικά του. Για πρώτη φορά αισθάνθηκε ξένος στο ίδιο του το σπίτι. Ξένος στις αποβάθρες. Και κατά συνέπεια ξένος στην ίδια τη ζωή του. ... Ο Ζεράρ βούτηξε στο νερό. Δεν ήξερε να κολυμπάει. Ποτέ δεν είχε μάθει. [...]

Τα διηγήματα και οι νουβέλες που παρουσιάζονται σε τούτη την έκδοση δεν ανήκουν σε κάποια συγκεκριμένη συλλογή διηγημάτων του Μωπασάν, αλλά προέρχονται από διάφορες συλλογές που εκδόθηκαν ενόσω ζούσε ο συγγραφέας τους. Σε αυτές περιλαμβάνονταν συγκεντρωμένα, χωρίς κανένα ιδιαίτερο, κοινό θεματικό στοιχείο, αλλά με μοναδικό γνώμονα τη χρονική τους ακολουθία, διηγήματα και νουβέλες που ο Μωπασάν είχε ήδη δημοσιεύσει σε διάφορες παρισινές εφημερίδες. Είναι, λοιπόν, φυσικό και τα παρόντα διηγήματα να μην έχουν κοινό θεματικό άξονα, αν και θα μπορούσαν ενδεχομένως να είχαν επιλε...

Ο Ζαν Κερβελλά, ένας γερο-θαλασσόλυκος συνταξιούχος πια, παγιδευμένος λόγω απόσυρσης και ηλικίας από την ακινησία της στεριάς, αναπολεί τη ναυτική του ζωή και τα χρόνια εκείνα που τα μπράτσα του ήταν στιβαρά και μπορούσε να θέλγει τις γυναίκες σε κάθε λιμάνι. Η ζωή του σημαδεύτηκε από δράματα, όπως η απιστία της γυναίκας του και ο θάνατος της μονάκριβης κόρης τους. Η μελαγχολία που φέρνει το αναπόδραστο πέρασμα του χρόνου, η πλήξη της καθιστικής ζωής, γίνονται ο κανόνας της καθημερινότητάς του. Για να καταπολεμήσει τον πειρασμό του καλέσματος της ανοιχτής θάλασσας, καταφεύγ...

[...] Εκείνη τη στιγμή, η λεοπάρδαλη έστρεψε το κεφάλι προς το μέρος του και τον κοίταξε επίμονα δίχως να κινηθεί. Η σκληρότητα του μεταλλικού της βλέμματος και η ανυπόφορη καθαρότητά του έκαναν τον Προβηγκιανό να ριγήσει, ιδίως όταν το ζώο προχώρησε προς το μέρος του· την κοίταξε όμως χαϊδευτικά, και παραφυλώντας τη σαν να ήθελε να τη μαγνητίσει, την άφησε να τον πλησιάσει· έπειτα, με μια κίνηση γεμάτη απαλότητα, γεμάτη έρωτα, σαν να ήθελε να χαϊδέψει την ωραιότερη γυναίκα, άγγιξε το σώμα της, απ' την κορυφή ως την ουρά, ερεθίζοντας με τα νύχια του τους ευλύγιστους σπονδύλ...