Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Εκείνο τον καιρό, παιδιά χωρίς κυβερνήτες και χωρίς οδηγούς, απ' όλες τις πόλεις και τα χωριά όλων των περιοχών, έτρεχαν προς υπερπόντιους τόπους με ακόρεστα βήματα. Ήταν λευκές φωνές που τα καλούσαν μέσα στη νύχτα. Καλούσαν όλα τα μικρά παιδιά. Ήταν σαν τις φωνές των πουλιών που είχαν πεθάνει στη διάρκεια του χειμώνα. Και όταν ο κόσμος ρωτούσε πού έτρεχαν, απαντούσαν: "Προς την Ιερουσαλήμ, να αναζητήσουμε τους Αγίους Τόπους..." Μέχρι να φτάσουν εκεί, το τι θα γινόταν ήταν άγνωστο.

Τι συνέβη στη Χαλιμά (ή Σεχραζάντ) αφού περάτωσε τις Χίλιες και μια νύχτες; Τρεις συγγραφείς επανέρχονται στον ανατολίτικο κύκλο των αραβικών παραμυθιών για να του δώσουν μια συνέχεια. Τρία διηγήματα, το πρώτο γραμμένο από Γάλλο, το δεύτερο από Αμερικανό, το τρίτο από Ρουμάνο, διασταυρώνονται πάνω σ'ένα κοινό ερώτημα: γίνεται να δώσουν μια συνέχεια στον υπέροχο κύκλο των ανατολίτικων διηγήσεων αφού η μυθική σουλτάνα φαίνεται να τα'χει διηγηθεί πια όλα; Η αφήγηση μιας ακόμη ιστορίας είναι εφικτή; Και ποιας ιστορίας; Ο Θεόφιλος Γκωτιέ και ο Έντγκαρ Άλλαν Πόου, οι πρώτοι που...

Με φόντο την Ιρλανδία και την Γαλλική επαρχία ξετυλίγονται οι ιστορίες του Πιερ Μισόν σ' αυτό το βιβλίο. Ο συγγραφέας δανείζεται στοιχεία από την ιστορία και τις θρησκευτικές παραδόσεις, από τους μύθους και τους θρύλους των περιοχών αυτών για να τα ανασυνθέσει σε ένα υποβλητικό μωσαϊκό. Η οιονεί ιστορική αφήγηση, το πλήθος των συμβολισμών αλλά και η ίδια η γραφή του Μισόν που βρίσκεται πολύ κοντά στην ποίηση καταφέρνουν να παρασύρουν τον αναγνώστη σε μια κατανυκτική σχεδόν ανάγνωση, όχι μόνο όλων αυτών που εξιστορούνται αλλά και όσων απλώς υπονοούνται.

Ο πατέρας, δίκαιος και ταυτόχρονα ανελέητος και σκληρός, τόσο σκληρός όσο και το τοπίο στο οποίο ζει, γίνεται ο ίδιος κριτής και δικαστής απονέμοντας δικαιοσύνη και καταδικάζοντας σε θάνατο τον άσωτο γιο του όταν εκείνος παραβαίνει τόσο τους ανθρώπινους όσο και τους θεϊκούς νόμους· ύστερα, μόνος στην ερημιά, ατενίζοντας το φουρτουνιασμένο πέλαγος, με μοναδική συντροφιά τις τύψεις και τον πόνο, προσπαθεί να εξιλεωθεί, να πληρώσει το τίμημα των πράξεών του. Στο δεύτερο διήγημα ο τυφλός οργανοπαίκτης ανοίγει την καρδιά του στο νεαρό ονειροπόλο και του αφηγείται τη ζωή και τις...

Τα διηγήματα και οι νουβέλες που παρουσιάζονται σε τούτη την έκδοση δεν ανήκουν σε κάποια συγκεκριμένη συλλογή διηγημάτων του Μωπασάν, αλλά προέρχονται από διάφορες συλλογές που εκδόθηκαν ενόσω ζούσε ο συγγραφέας τους. Σε αυτές περιλαμβάνονταν συγκεντρωμένα, χωρίς κανένα ιδιαίτερο, κοινό θεματικό στοιχείο, αλλά με μοναδικό γνώμονα τη χρονική τους ακολουθία, διηγήματα και νουβέλες που ο Μωπασάν είχε ήδη δημοσιεύσει σε διάφορες παρισινές εφημερίδες. Είναι, λοιπόν, φυσικό και τα παρόντα διηγήματα να μην έχουν κοινό θεματικό άξονα, αν και θα μπορούσαν ενδεχομένως να είχαν επιλε...

"Τούτη η γη ήταν αχανής, το αίμα και οι εποχές συγχέονταν μέσα της, ο χρόνος γινόταν ρευστός. Η ζωή εδώ ήταν ζυμωμένη με τη γη, και για να ενσωματωθείς σ' αυτήν θα 'πρεπε να πλαγιάσεις και να κοιμηθείς για χρόνια και χρόνια πάνω στο λασπερό ή ξερό χώμα. Εκεί, στην Ευρώπη, ήταν η ντροπή και η οργή. Εδώ, η εξορία ή η μοναξιά, ανάμεσα σ' αυτούς τους νωχελικούς και δονούμενους τρελούς που χόρευαν για να πεθάνουν. Μα, μέσα στην υγρή νύχτα, γεμάτη από ευωδιές φυτών, έφτανε ακόμα στ' αφτιά του η αλλόκοτη κραυγή πληγωμένου πουλιού που είχε βγάλει η ωραία κοιμωμένη της καλύβας..."...

Ήξερε μονάχα κάτι παλιούς σκοπούς αργούς κι απλούς, κάτι ρομάντσες του περασμένου αιώνα, που έπαιρναν μια ατέλειωτη τρυφερότητα, όταν τις μουρμούριζε με την αδεξιότητα μαθητή κατασυγκινημένος. Στις θερινές βραδιές, όταν η συνοικία κοιμόταν και το ανάλαφρο αυτό τραγούδι έβγαινε από το μεγάλο δωμάτιο το φωτισμένο μ' ένα σπερματσέτο, θα 'λεγε κανείς πως άκουγε μια ερωτική φωνούλα, τρεμάμενη και σιγανή, που εμπιστευόταν στη μοναξιά και στη νύχτα, ότι δε θα μπορούσε ποτέ να το πει τη μέρα... Άλλωστε του άρεσε το σκοτάδι. Τότε καθόταν μπροστά σ' ένα παράθυρο, αντίκρυ στον ουρανό,...

Τρεις διηγήσεις, τρεις γενιές Αββάδων. Ο Εβέλιος, πρώην επίσκοπος Λιμόζης, ιδρύει ένα μοναστήρι στην περιοχή της Βανδέας γύρω στο έτος 1000. Ανάμεσα στους παράξενους κατοίκους των αλυκών, τους οποίους καλεί να εργαστούν, συναντά μια γυναίκα, που θα γίνει το πάθος του, αλλά και αιτία απωλείας ενός άλλου μοναχού, βασανίζοντας με τύψεις τον γέροντα αββά. Ο καιρός όμως κυλάει -πόσο αργός για ζωές τόσο σύντομες!- και αρχίζει η δεύτερη ιστορία με ένα τεράστιο αγριογούρουνο, η μονιά του οποίου γίνεται ιερός τόπος. Το κυνήγι του αγριόχοιρου θα σταθεί αφορμή να γεννηθεί ζήλια ερωτικ...

...Αύριο θα έχω μεγάλους μαύρους κύκλους γύρω από τα μάτια, και τα μάγουλα βαμμένα κάτασπρα σαν πεθαμένου. Θα προσπαθήσω, μπαμπά, να είμαι όλοι εκείνοι που τα γέλια τους έσβησαν μέσα σε δάση από οξιές, σε λόχμες από σημύδες, πέρα εκεί, προς τη χαραυγή, και που εσύ προσπάθησες ν' αναστήσεις. Θα προσπαθήσω ακόμα να είμαι εσύ, που κράτησες τη μνήμη ζωντανή... Δύο διηγήματα που αλληλοσυμπληρώνονται, συνθέτοντας μια συναρπαστική αφήγηση που αρχίζει το 1942, στην καρδιά της Αντίστασης, σε κάποιο χωριό της Βόρειας Γαλλίας, και βρίσκει την απρόσμενη κατάληξή της το 1972 στο Μόναχο...

Μέσα στον τόσο κομφορμιστικό 20ό αιώνα κάποιοι αφιέρωσαν όλο τους το ταλέντο στο να μην είναι όπως οι άλλοι. Μεταξύ δανδισμού και κιτς, μεταξύ πρόκλησης και χάπενινγκ, μεταξύ υποβολής και τρέλας, μεταξύ φτώχειας και πλούτου, κινείται μια ολόκληρη στρατιά προσωπικοτήτων που θα προτιμούσαν να πεθάνουν παρά να πλήξουν. Από τον Andy Warhol ως τον Salvador Dali, από τον Edward James, που κοιμόταν κάτω από έναν ουράνιο θόλο από μαύρο γυαλί, ως τη Unity Mitford, που συνήθιζε να περιφέρεται με βραδινό φόρεμα και έναν αρουραίο στον ώμο, από την Doris Duke, που κληροδότησε την περιου...

Βρισκόμαστε στα ύστερα της Δύσης, στις πρώτες δεκαετίες του 5ου αιώνα μ.Χ., την εποχή που το δυτικό τμήμα της αυτοκρατορίας αλώνεται, αργά αλλά σταθερά, από τους βαρβάρους, τους οποίους η Ρώμη δεν έχει την ισχύ να αποτρέψει ή να συγκρατήσει, αλλά ούτε και την ζωτικότητα να αφομοιώσει. Αρκείται, όπως κάθε ισχυρός δίχως ισχύ, να αλαζονεύεται απέναντί τους, φαντασμένη, φάντασμα του εαυτού της και φάρσα της ιστορίας της. Και ο αυτοκράτορας της Δύσης; Ένας αφανής άνθρωπος, για τον οποίο η ιστοριογραφία έχει ελάχιστα, κι αυτά αβέβαια, να πει, που κάτω από την πίεση και την απειλ...

Περιλαμβάνει τις έμμετρες μεταφράσεις του Ρήγα των έργων: - "Τα Ολύμπια", θεατρικό του ιταλού Metastasio - "Η βοσκοπούλα των Άλπεων", διήγημα του γάλλου Marmontel καθώς και το ειδύλλιο του γερμανού Gessner, "Ο πρώτος ναύτης", σε μετάφραση του συνεργάτη του Ρήγα Αντωνίου Κορωνιού σε πεζή μορφή.

Τι συνέχει τους ήρωες αυτών των πέντε αφηγημάτων του Μωπασάν; Τι συνδέει τον μπαρμπα-Λεράς με τον άθεο, άφρονα νεανίσκο της "Τηλεπάθειας", τον στωικό θείο Ολιβιέ με τον ανιψιό του Πιερ; Η φυγή απ' την κακορίζικια καθημερινότητα; Το αναπόδραστο του πεπρωμένου; Η καταφυγή στο όνειρο και την παραίσθηση; Εντέλει η συνειδητοποίηση της ματαιότητας της ίδιας της ύπαρξης; Η απάντηση έρχεται αμείλικτη από τον Μωπασάν. Όλοι είμαστε παίγνια στα χέρια της μοίρας· αυτή καθορίζει και τη γέννηση και το θάνατό μας. Μοναδική διέξοδος του ανθρώπου από "αυτή τη φυλακή, το ανήλιαγο υπαρξια...

Το πρώτο από τα δεκατρία παράξενα διηγήματα του Βενσάν Ραβαλέκ, είναι ένα μίνι αριστούργημα που βγάζει γέλιο. Αλλά και τα υπόλοιπα διηγήματα είναι πραγματικά διαμάντια, εξαιρετικά πρωτότυπα τόσο ως ιστορίες όσο και από την άποψη του αφηγηματικού ύφους. Όλες αυτές οι άγριες και πότε πότε ιλαρές ιστορίες (Ένας απαίσιος τύπος), μερικές φορές πολύ μαύρες (Η βεβήλωση των νεκροταφείων) ή απροσδόκητες (Ταξίδι στη γη 150 χρόνια μετά τη συντέλεια του κόσμου), μας παρασύρουν με κέφι ως τα ακραία όρια του παραλόγου. Καθώς επεσήμανε και η κριτική «ο Ραβαλέκ είναι ένας ιδιοφυής αυτοδ...

[...] Κάθισε στην άκρη της αποβάθρας. Τα πόδια του κρέμονταν πάνω από το νερό. Πίσω του, τα κτίρια της αποβάθρας 4 ύψωναν τη σκοτεινή γκρίζα σιλουέτα τους. Τα τελευταία φαντάσματα της πόλης. Ο Ζεράρ δεν ένιωθε νοσταλγία. Μόνο θλίψη. Και κούραση. Διαφορετικά τα όνειρα της πόλης, διαφορετικά τα δικά του. Για πρώτη φορά αισθάνθηκε ξένος στο ίδιο του το σπίτι. Ξένος στις αποβάθρες. Και κατά συνέπεια ξένος στην ίδια τη ζωή του. ... Ο Ζεράρ βούτηξε στο νερό. Δεν ήξερε να κολυμπάει. Ποτέ δεν είχε μάθει. [...]

Οι "Ηδονές και μέρες", τα νεανικά διηγήματα του Μαρσέλ Προυστ, αποτελούν τον προάγγελο του μετέπειτα, πασίγνωστου σήμερα, πολύ σημαντικού συγγραφικού του έργου. Περιέχουν στοιχεία αυτοβιογραφικά, ενώ συγχρόνως μας μεταφέρουν την εικόνα της εποχής του. Σύμφωνα με το συγγραφέα, "το βιβλίο είναι το προϊόν ενός άλλου εγώ", που παρατηρεί, καταγράφει και μεταφέρει αυτά που διαδραματίζονται στα κοσμικά και λογοτεχνικά σαλόνια της εποχής, την καθημερινή ζωή, τις εσωτερικές συγκρούσεις. Περιγράφει με τρόπο μοναδικό τις χαρές, τις λύπες, τις ελπίδες, τα όνειρα, τις αγωνίες των κοσμικ...

Η πλούσια κληρονόμος Μίνα ντε Βάνγκελ μεταμφιέζεται σε υπηρέτρια για να μπορεί να βλέπει κάθε μέρα τον αγαπημένο της Αλφρέντ. Ο ευγενής δον Φερνάντο ντε λα Κουέβα μπαίνει μέσα σε μια κάσα για να ξαναδεί μετά από δύο χρόνια τη λατρευτή του Ινές. Οι ήρωες του Σταντάλ ποτέ δεν επιλέγουν τον εύκολο δρόμο. Το πάθος τους τους οδηγεί στα άκρα, και τα εμπόδια που συναντούν απλώς "κάνουν το εγχείρημά τους πιο ελκυστικό". Δύο μικρά αριστουργήματα, στα οποία με απαράμιλλη μαεστρία, ο συγγραφέας που πλούτισε την παγκόσμια λογοτεχνία με έργα όπως Το κόκκινο και το μαύρο και Το μονασ...

"Ο δόκτωρ Σιζιέ επρόκειτο να συνοψίσει, σε έναν τελευταίο λόγο, τις θεωρίες που είχε παρουσιάσει σχετικά με την ανάσταση, τον ουρανό και την κόλαση, στα προηγούμενα μαθήματά του. Η περίεργη θεωρία του ανταποκρινόταν στα ενδιαφέροντα της εποχής και ικανοποιούσε τις άμετρες επιθυμίες για το θαυμαστό που βασανίζουν τους ανθρώπους κάθε ηλικίας σε όλο τον κόσμο. Αυτή η προσπάθεια του ανθρώπου να αρπάξει το άπειρο που αδιάκοπα ξεφεύγει από τα αδύναμα χέρια του, αυτή η τελευταία επίθεση της σκέψης στον εαυτό της, ήταν ένα έργο αντάξιο μιας συγκέντρωσης όπου έλαμπαν τότε όλα τα φώτ...