Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Μικρές ιστορίες γραμμένες από τη διάσημη και πολυτάραχη γαλλίδα. Η Rissien, κατέχει το δυσθεώρητο προνόμιο να θεωρείται η πιο σημαντική γαλλίδα διηγηματογράφος της γενιάς της, έχοντας γράψει μόνο ένα βιβλίο, τη ανατρεπτική και μοναδική "Ψυχοπλαστική"!

"Να ζεις δεν σημαίνει να μαθαίνεις κάθε μέρα κάτι καινούργιο, όπως δεν σημαίνει να κερδίζεις κάθε μέρα περισσότερα. Να ζεις σημαίνει να ανήκεις σε έναν κόσμο σωστά πλασμένο, όπου δεν χρειάζεται να αναρωτιέται κανείς κάθε πρωί ποια είναι η θέση του ή ποιο το καθήκον που οφείλει να εκπληρώσει στον κόσμο αυτόν. Η ευτυχία δεν είναι παρά ετούτο: να μην χρειαστεί ποτέ να διστάσεις, επειδή τα πάντα είναι καθαρά όταν τα πράγματα είναι όπως πρέπει. Η σύγχυση, η ανησυχία, η ταραχή στην οποία τη βλέπει αυτή τη στιγμή, όλα αυτά οφείλονται στο γεγονός ότι έχει ξεχάσει το πιο σημαντικό"....

Εκείνο το καλοκαίρι, έκανε ζέστη στην Προβηγκία, μια βασανιστική, απειλητική ζέστη. Γύρω στον Ιούλιο, η Περβάνς έφυγε. Δεν πήγε καν στις εξετάσεις για το απολυτήριο. Ποιό το όφελος, άλλωστε; Δεν είχε κάνει τίποτα. Ήξερε καλά ότι δεν μπορούσε να πετύχει. Όλη τη χρονιά, τριγυρνούσε στις καφετέριες, τα μπαρ, τα πάρτι ή έπαιρνε τους δρόμους. Έπινε μπίρες και κάπνιζε σαν φουγάρο. Τα απογεύματα συναντούσε τον Λοράν μπροστά από ένα ερημωμένο γκαράζ, στους πρόποδες του λόφου. Ο Λοράν σήκωνε το τσίγκινο παραπέτασμα και τρύπωναν μέσα. Ο χώρος μύριζε γράσο και μια ακόμη πιο έντονη μυρ...

Εκείνο το καλοκαίρι, έκανε ζέστη στην Προβηγκία, μια βασανιστική, απειλητική ζέστη. Γύρω στον Ιούλιο, η Περβάνς έφυγε. Δεν πήγε καν στις εξετάσεις για το απολυτήριο. Ποιό το όφελος, άλλωστε; Δεν είχε κάνει τίποτα. Ήξερε καλά ότι δεν μπορούσε να πετύχει. Όλη τη χρονιά, τριγυρνούσε στις καφετέριες, τα μπαρ, τα πάρτι ή έπαιρνε τους δρόμους. Έπινε μπίρες και κάπνιζε σαν φουγάρο. Τα απογεύματα συναντούσε τον Λοράν μπροστά από ένα ερημωμένο γκαράζ, στους πρόποδες του λόφου. Ο Λοράν σήκωνε το τσίγκινο παραπέτασμα και τρύπωναν μέσα. Ο χώρος μύριζε γράσο και μια ακόμη πιο έντονη μυρ...

Ο Γκι ντε Μοπασάν, πολύ αγαπητός συγγραφέας στην Ελλάδα από τις αρχές κιόλας του αιώνα, θεωρείται ο βιρτουόζος του διηγήματος χάρη στη σπάνια, όσον αφορά και στη λογοτεχνία, αριστοκρατική του ιδιοσυγκρασία. Στα δέκα διηγήματα του τόμου, θα ανακαλύψουμε κάποιες εκλεκτικές συγγένειες ανάμεσα στο συγγραφέα και τους Πόε και Χόφμαν, αλλά σίγουρα τον φαντεζίστα δεξιοτέχνη που εισχωρεί στο ασυνείδητο, στην επίδραση των πραγμάτων πάνω στο άτομο, στην τρέλα. Έτσι, από το Πανδοχείο που η ανθρώπινη μοναξιά μέσα στην άγρια φύση φτάνει στην παράκρουση, περνάμε στην Οπτασία με το φρικτό...

...Αύριο θα έχω μεγάλους μαύρους κύκλους γύρω από τα μάτια, και τα μάγουλα βαμμένα κάτασπρα σαν πεθαμένου. Θα προσπαθήσω, μπαμπά, να είμαι όλοι εκείνοι που τα γέλια τους έσβησαν μέσα σε δάση από οξιές, σε λόχμες από σημύδες, πέρα εκεί, προς τη χαραυγή, και που εσύ προσπάθησες ν' αναστήσεις. Θα προσπαθήσω ακόμα να είμαι εσύ, που κράτησες τη μνήμη ζωντανή... Δύο διηγήματα που αλληλοσυμπληρώνονται, συνθέτοντας μια συναρπαστική αφήγηση που αρχίζει το 1942, στην καρδιά της Αντίστασης, σε κάποιο χωριό της Βόρειας Γαλλίας, και βρίσκει την απρόσμενη κατάληξή της το 1972 στο Μόναχο...

Ο Σαρλ Νοντιέ, φιλόλογος, συγγραφέας, λάτρης της φυσικής ιστορίας, δημοσιογράφος κ.ά., υπήρξε πρωτεργάτης του ρομαντικού κινήματος στη Γαλλία. Γεννημένος στη Μπεζανσόν το 1780, άγγιξε τόσο το 18ο όσο και τον 19ο αιώνα. Έγραψε γοητευτικά διηγήματα κι ανάμεσά τους το αριστούργημά του "Τρίλμπι ή το ξωτικό του Αργκέϊλ". Μας αφηγείται το παράξενο πάθος της Τζένης, μιας απλής βαρκάρισσας, για τον Τρίλμπι, το ξωτικό της καλύβας της, κινούμενος ανάμεσα στο όνειρο και την πραγματικότητα και "ζωγραφίζοντας" με την πένα του μαγευτικούς πίνακες μέσα σε μια ατμόσφαιρα ποιητική και μυ...

Οι "Τρεις ιστορίες" είναι το τελευταίο τελειωμένο έργο του Φλωμπέρ. Τυπώθηκαν το 1877, τρία μόλις χρόνια πριν το θάνατό του. Κανένα έργο του, μέχρι τότε, δεν κλείνει τόση δροσιά, μα και τόση σοφή, κρυφή δουλειά. Οι "Ιστορίες" του έχουν απορρίψει την παλιά φανερή αναζήτηση του εντυπωσιασμού. Κυλούν αβίαστα, ο αναγνώστης δεν νιώθει κανένα χέρι να τον καθοδηγεί. Κανένα παραφόρτωμα. Και η καθεμία τους καλύπτει και από μια πτυχή της έμπνευσής του: Τη ρεαλιστική απεικόνιση της εποχής του, το έπος, την ιστορική αναστήλωση.

"Η ημέρα ενός Αμερικανού δημοσιογράφου το 2889" - "Ο αιώνιος Αδάμ" Τα δύο αυτά διηγήματα, γραμμένα κατά την όψιμη συγγραφική περίοδο του πρωτοπόρου συγγραφέα της επιστημονικής φαντασίας, πραγματεύονται αγαπημένα θέματα που επανέρχονται στο έργο του Βερν, όπως τη ζωή και τον ανθρώπινο πολιτισμό στο απώτερο μέλλον, τις τεχνολογικές, επιστημονικές και κοινωνικοπολιτικές εξελίξεις, αλλά και την καταγωγή του ανθρώπινου είδους και την πορεία του μέσα στο χρόνο. Πρόκειται για δύο συναρπαστικές νουβέλες, που συνδυάζουν με μαεστρία τη λογοτεχνική φαντασία με την επιστημονική...

"Μια εξηντάχρονη γυναίκα με πιάνει αγκαζέ [...] Το χαμόγελό της ξεχειλίζει καλοσύνη. Αδύνατον να αντισταθώ σ' αυτές τις μαβιές ίριδες... Την ακολουθώ μέχρι το παράθυρο του μεγάρου, που επιτρέπει να θαυμάσει κανείς την κατάφωτη Μόσχα. "Θέλετε να σας δείξω το ωραιότερο βιβλίο του κόσμου;" "Εμένα, που διατηρούσα ακόμα την ελπίδα να το γράψω εγώ, έρχεστε να μου πείτε πως είναι πολύ αργά; Με σκοτώνετε. Είστε σίγουρη; Το ωραιότερο βιβλίο του κόσμου;" "Ναι. Ακόμα κι αν άλλοι μπορούν να γράψουν ωραία, αυτό είναι το ωραιότερο."" Οκτώ αφηγήσεις, οκτώ γυναίκες, οκτώ ιστορίες...

Η ελληνική αυτή έκδοση συνοδεύεται από τον πρόλογο του Anatole France για την πρώτη γαλλική έκδοση του "Τέρψεις και ημέραι", το 1896, ένα φιλολογικό δοκίμιο του Yves Sandre, συνεπιμελητή του τόμου στην έκδοση της Bibliotheque de la Pleiade - Gallimard (Παρίσι, 1971), σημειώσεις για τα πέντε κείμενα και εργοβιογραφία του Marcel Proust. Τα κείμενα που παρουσιάζονται είναι: - "Ο θάνατος του Βαλτασάρ Σιλβανδού, υποκόμη της Συλβανίας" - "Βιολάντη ή Η κοσμική ζωή" - "Κοσμικά και μουσικά Μπουβαρδή και Πεκουσέτου" - "Η εξομολόγηση μιας κοπέλας" - "Το τέλος της ζήλειας" "...

H νουβέλα αυτή είναι γραμμένη από τον Βερν σε νεαρή ηλικία. Μέσα από τις γραμμές της διήγησής του κάνει έντονη κριτική στο σωφρονιστικό σύστημα της Γαλλίας και εκθειάζει τον αγώνα του ανθρώπου για την ελευθερία. Ακόμη περιέχεται η νουβέλα του Βερν "Humbug-Αμερικάνικα ήθη". Μια εύστοχη καταγραφή του εμπορικού δαιμονίου των Αμερικανών, που δεν σταματούν να το αναπτύσσουν ούτε καταμεσής του πολέμου.

Καμιά εκατοστή πόδια από το Βεντόμ, στην όχθη του Λίγηρα, υπάρχει ένα μικρό ξύλινο σπίτι, με πολύ ψηλά αετώματα, τόσο απομονωμένο που σε μεγάλη ακτίνα γύρω του δεν υπάρχει τίποτα απ' όσα βρίσκει κανείς και στο πιο μικρό χωριό. Μπρος από αυτό το κτίριο, ως το ποτάμι, υπάρχει ένας κήπος, που οι κάποτε καλοφτιαγμένες αλέες του, που έδειχναν σ' όλους το δρόμο για το σπίτι, βρίσκονται πια μόνο στη φαντασία του επισκέπτη. Οι ιτιές που υπήρχαν πάντα κοντά στον Λίγηρα και ποτίζονταν από αυτόν μεγάλωσαν τόσο γρήγορα, που έχουν δημιουργήσει έναν ψηλό φράκτη, ο οποίος σχεδόν δεν επιτρ...

"Αγάπη, υπάρχει άλλη λέξη; Ναι, θάρρος. Θάρρος, αυτή η ορµή που δεν κουράζεται ποτέ από τη ζωή, που τη δέχεται σήµερα µε τους περιορισµούς της, όπως χθες µε τους αγώνες και τις χαρές της, όπως άλλοτε µε τις προκλήσεις της. Αυτή η ορµή που προχωράει ακάθεκτη." Το παιδί από την Τραπεζούντα, είναι ο Τηλέµαχος, που, γέρος πια, νοσηλεύεται σε ένα νοσοκοµείο όπου η κόρη του έρχεται να τον συναντήσει. Μερικές µέρες για να µιλήσουν για την απώλεια και την ευτυχία και να αποχαιρετιστούν τρυφερά. Αλλά οι προσωπικές τους στιγµές διαταράσσονται από την είσοδο φαντασµάτων: αδερφοί,...

- Ένα επεισόδιο από τη ζωή του Μαρέν Μαραί - Ένας νεαρός Μακεδόνας (Ο Αριστοτέλης) αποβιβάζεται στο λιμάνι του Πειραιά - Το τελευταίο μάθημα μουσικής του Τσενγκ Λιεν Το "Μάθημα μουσικής" του Πασκάλ Κινιάρ κινείται ανάμεσα στο μυθιστόρημα και το δοκίμιο, αναζητώντας την χαμένη ηχητική πατρίδα μας. Γιατί υπάρχουν τόσο λίγες γυναίκες που γράφουν μουσική; αναρωτιέται ο Κινιάρ. Ίσως επειδή τα αγόρια στην εφηβεία αναγκάζονται να αλλάξουν δέρμα σαν το φίδι, να χάσουν τη φωνή τους, μαζί και την παιδικότητά τους. Το "σπάσιμο" της φωνής, η απώλεια των σοπράνο τόνων του παιδιού...

Τρεις τρελοί: ένας Ρώσος, ένας Γάλλος και ένας Κινέζος, μοναδικές περιπτώσεις στην παγκόσμια λογοτεχνία. Και οι τρεις είναι δημόσιοι υπάλληλοι. Και οι τρεις αποτελούν μέλη εκείνης της προνομιακής ομάδας που πρέπει να διαφυλάξει τη σωστή λειτουργία του κράτους. Και οι τρεις τρελαίνονται! Ξεφεύγουν από την ομάδα και ανακαλύπτουν την ταυτότητά τους μέσα στον παραλογισμό. Δίνουν τη μάχη τους, καθένας με τον δικό του πολιτισμό και με τους δικούς του όρους. Βασιλιάς, υποψήφιο θύμα κανιβάλων ή κατά συρροή δολοφόνος, οι άνθρωποι αυτοί δηλώνουν το ίδιο πράγμα: Η επαφή με το...