Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Το βιβλίο αυτό του Λουί Αραγκόν μας μεταφέρει στην εποχή της γερμανικής κατοχής, στα μαύρα χρόνια της σκλαβιάς του γαλλικού λαού, όπου μας παρουσιάζει ανάγλυφη την αυταπάρνηση και την ηρωική αντίσταση των σκλαβωμένων Γάλλων. Ο εργάτης Εμίλ Ντορέν που έπεσε ηρωικά, ο αβάς Λερουά που έσωσε μπροστά στα μάτια των Γερμανών διακινδυνεύοντας τη ζωή του από βέβαιη εκτέλεση το παλικάρι της αντίστασης, η αριστουργηματική απόδραση από νοσοκομείο αντιστασιακών και άλλες εικόνες μοναδικού μεγαλείου ξεπετάγονται μέσα από τις σελίδες του βιβλίου προκαλώντας το θαυμασμό και το αμείωτο ενδι...

Στα τέλη του περασμένου αιώνα, η γνωριμία των γάλλων δημιουργών με την ποίηση και τα πεζά του Edgar Allan Poe, χάρη στον Μπωντλαίρ και στον Μαλλαρμέ, είχε κιόλας γεννήσει μιαν ολόκληρη τάση προς το αλλόκοτο, το παράδοξο και το ονειρικό, παράλληλα σχεδόν με το άλλοτε ποιητικό και άλλοτε ακραίο ρεαλισμό που υποστήριξαν με το έργο τους συγγραφείς όπως ο Φλωμπέρ και ο Ζολά, αντίστοιχα. Η μορφή όμως της γαλλικής πεζογραφίας που συνοψίζει αυτές τις δύο μάλλον αντικρουόμενες τάσεις, αντικατοπτρίζοντας τις ποικίλες και αντιφατικές διαθέσεις της κοινωνίας του παρισινού fin de siecle...

"Η εξορία και το βασίλειο", αποτελεί τη συνέχεια των δύο προηγούμενων μυθιστορημάτων του: "Ο Ξένος" και η "Πανούκλα". Ο άνθρωπος είναι εξόριστος μέσα σ' έναν ξένο γι' αυτόν κόσμο. Η κίτρινη άμμος της αφρικανικής ερήμου αποτελεί το πλαίσιο για να τονίσει αυτή τη μοναξιά. Η ερημιά του ανθρώπου προβλημάτισε το φιλόσοφο Καμύ ως το τελευταίο βιβλίο του.

"Ο άνθρωπος που επιδιώκει μονάχα να διασκεδάσει το κοινό του με μέσα που είναι ήδη γνωστά, γράφει με τόλμη, μέσα στην αθωότητα της μετριότητάς του, έργα προορισμένα για το ανυποψίαστο κι αργόσχολο πλήθος. Μα αυτοί που πάνω τους βαραίνουν όλοι οι αγώνες της περασμένης λογοτεχνίας, αυτοί που δεν ικανοποιούνται με τίποτα, που όλα τους αηδιάζουν γιατί ονειρεύονται τα καλύτερα, όσοι τα βλέπουν όλα και το έργο τους τούς δίνει την εντύπωση μίας μάταιης και κοινής δουλειάς, όλοι αυτοί καταλήγουν να θεωρούν την τέχνη της λογοτεχνίας σαν κάτι το ασύλληπτο, το μυστηριώδες, που μόλις μ...