Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Οι τοιχογραφίες του Πιέρο ντέλλα Φραντσέσκα στον Άγιο Φραγκίσκο του Αρέτσο, που παραγγέλθηκαν το 1452, μαρτυρούν την απαράμιλλη ιδιοφυία ενός από τους πιο εξέχοντες καλλιτέχνες της Αναγέννησης. Το έργο εικονίζει το Θρύλο του αληθινού Σταυρού και αποτελεί αληθινό αριστούργημα χρωμάτων, φωτός και προοπτικής - ένα εκτεταμένο πανόραμα μιας σκηνής μάχης και τοπίου που είναι γεμάτο από χιλιάδες περίτεχνα ζωγραφισμένες φιγούρες, πλούσια διακόσμηση και ρεαλιστικές λεπτομέρειες. Βλέπουμε ακόμα και σήμερα στην εκκλησία του Αγίου Φραγκίσκου αυτές τις καταπληκτικές τοιχογραφίες, που απ...

Ευτελές υλικό το νερό της θάλασσας; Όχι. Το πινέλο και η σπάτουλα του Αιγαίου πηγαινοέρχονται συνέχεια πάνω στο μουσαμά της σκουριασμένης επιφάνειας. Ζωγράφος το πέλαγος και γλύπτης το λιμάνι, οργανώνουν σταθερά και σίγουρα τις χρωματικές διαβαθμίσεις της σύνθεσης. Οι ώχρες, το βαθύ μπλε, το κυματιστό άσπρο που συγγενεύει με το γαλάζιο, όλο αυτό το παιχνίδι του χρώματος, της ύλης και της αρμύρας του φωτός, αποτυπώνονται για πάντα, ενώ είναι διαρκώς φευγαλέα, στο χημικό στρώμα του φωτογραφικού φιλμ. Ο Κώστας Κόικας από την απέραντη εικαστική επιφάνεια που συνιστά το Αιγαί...

[...] Έργα σημαντικών νεοελλήνων δημιουργών του 19ου αιώνα και των αρχών του 20ού όπως ο Κ. Βολονάκης, ο Αιμ. Προσαλέντης, ο Κ. Μαλέας, ο Αρ. Οικονόμου, ο Π. Βυζάντιος, λαμπροί εκπρόσωποι της γενιάς του '30 και της μεταπολεμικής τέχνης - ο Ν. Χατζηκυριάκος-Γκίκας, ο Ν. Εγγονόπουλος, ο Σ. Βασιλείου, ο Μ. Αξελός, ο Γ. Σπυρόπουλος, ο Τάσσος, ο Δ. Γιαννουκάκης, αλλά και νεώτερων, όπως ο Π. Τέτσης, ο Σ. Καραβούζης, η Μ. Πωπ. συνθέτουν μια εικαστική και συνάμα τοπογραφική πορεία που περικλείει τα ευρύτερα όρια της έννοιας "ελληνισμός". Διότι, αν αναζητήσει κανείς το ιδιαίτερο ύφ...

Ο Λεονάρντο ντα Βίντσι γεννήθηκε στις 15 Απριλίου 1452 στο Βίντσι, κοντά στη Φλωρεντία. Έδειξε από μικρός δείγματα της ευφυΐας του και του καλλιτεχνικού του ταλέντου και ίσως αυτός να ήταν ο λόγος που στάλθηκε σε πολύ μικρή ηλικία ως μαθητευόμενος στο εργαστήρι του φλωρεντινού ζωγράφου και αρχιτέκτονα Αντρέα ντελ Βερόκιο (1433-85). Οι πρώτοι βιογράφοι του αναφέρονται συχνά στη μοναδική άνεση που είχε ο νεαρός καλλιτέχνης στο σχέδιο. Ο Βαζάρι γράφει σχετικά: "Εκτός αυτού, ο Λεονάρντο ζωγράφιζε λεπτομερή σχέδια απαράμιλλης τελειότητας στο χαρτί". [...]

Οι "Ουρανοί", μελάνια σε χαρτί, τελευταία εργασία του Κωνσταντίνου Παπαμιχαλόπουλου, δεν είναι παρά ένα πρόσχημα, μια αριστοτεχνικά μεταμφιεσμένη δήλωση πίστης του, μια εμμονή στις δυνατότητες του σχεδίου και της ζωγραφικής ως εικαστικού αξιώματος. Μοιάζουν με οθόνες που πάνω τους προβάλλονται τα οράματά του για την πορεία φύσης και πολιτισμού. Είναι τόποι συγκρούσεων και αντιπαλότητας ανάμεσα στην ανεξέλεγκτη δυναμική του φυσικού στοιχείου και στη μεθοδευμένη αντίστιξη της ανθρώπινης υπεροψίας. Ακόμη είναι φαντασιακά πεδία του πολιτισμού μας, λεπτομέρειες ενός κολοσσιαίου...

Με τον Αλέκο Φασιανό γνωριζόμαστε από παιδιά, από τα χρόνια των υπερτιμημένων ελπίδων. Και αγαπιόμαστε. Η δήλωση βεβαίως αυτή, ως ένα σημείο μόνο, απαντά και στο πιεστικό ερώτημα: γιατί μου αρέσουν τα έργα του; Το ερώτημα μοιάζει απλοϊκό ίσως, αν όχι αφελές, και οπωσδήποτε εκτοξευμένο μαζί με τους προβληματισμούς μιας παρωχημένης ιδιοσυστασίας. Είναι όμως ένα ερώτημα που ενώ τίθεται με σχετική ευκολία, και μάλιστα από τους μη επαΐοντες, δύσκολα μπορεί να απαντηθεί ακόμα και από ειδικούς. Ως προς αυτούς συγκεκριμένα οφείλω να ξεκαθαρίσω ότι η υποβολή του στο πρώτο ενικό πρόσ...

Η Peggy Guggenheim -πολυεκατομμυριούχος, θρυλική ερωμένη, σαδομαζοχίστρια, φρικτή μητέρα- έγινε γνωστή τόσο για την περιπετειώδη ερωτική της ζωή όσο και για την ισόβια αφοσίωσή της στη μοντέρνα τέχνη. Αυτήν ακριβώς την διάσταση της πολύπλευρης προσωπικότητάς της εξερευνά ο δημοσιογράφος και ερευνητής Anton Gill με ειλικρίνεια, ευαισθησία και γλαφυρότητα. Μετά το θάνατο του πατέρα της στο ναυάγιο του Τιτανικού όταν ήταν μόλις 14 ετών, η Peggy Guggenheim εξελίχθηκε σε μια μοναχική, επαναστατημένη νεαρή, με οδυνηρή αυτοσυνείδηση της κάθε άλλο παρά ιδανικής εμφάνισής της. Σφραγ...

Η έκθεση τέχνης με την ευκαιρία των 35 χρόνων από τον θάνατο του Τσε Γκεβάρα δεν είναι μόνο μια ευκαιρία να αποτίσουμε φόρο τιμής στον επαναστάτη που έγινε σύμβολο της εξέγερσης ως ηθικής στάσης απέναντι σε κάθε μορφή καταπίεσης και αλαζονικής ιμπεριαλιστικής επικυριαρχίας. Μας δίνεται επίσης η δυνατότητα να φωτίσουμε τη φύση αυτής της εξέγερσης που εκφράζεται μέσα από τη συμμετοχή στη συλλογική δράση κατά των τυράννων. Μια δράση που μπορεί να περιλαμβάνει και ένοπλο αγώνα κατά των δυνάμεων βίας και καταστολής που ο τύραννος χρησιμοποιεί, αλλά δεν εκφυλίζεται ποτέ σε τυφλά...

[...] Πιστεύω βαθιά ότι το λεύκωμα αυτό Κώστας Σκανδαλίδης πολιτογραφείται "στων ιδεών την πόλη". Στήνει τη γέφυρα λογοτεχνικά ανάμεσα στον Μυριβήλη και τον Ελύτη, όπως οι ίδιοι "οι Καστελοριζιοί έβρισκαν πάντοτε δίαυλο επικοινωνίας με τους απέναντι". Συνδιαλέγεται με το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον, σαν θα θέλει να επιβεβαιώσει τους στίχους του T. S. Eliot από τα Τέσσερα κουαρτέτα: "Ο παρών χρόνος κι ο παρελθών βρίσκονται και οι δύο μέσα στο μέλλοντα χρόνο". Η γλώσσα του είναι λαμπικαρισμένη όπως και τα γλυμμένα βότσαλα στην ακρογιαλιά του Χουχλακιάρη με τα τρεις χιλι...

Η Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος, με τη μακρόχρονη και πολύμορφη πολιτιστική της δράση, αφιερώνει αυτό το Λεύκωμα στο Φως της Ελλάδος, έτσι όπως αυτό έχει εμπνεύσει πολλούς από τους σημαντικούς Έλληνες δημιουργούς του 19ου και του 20ού αιώνα που εκπροσωπούνται στην Καλλιτεχνική της Συλλογή. Συλλογή που άρχισε να συγκροτείται συγχρόνως με την ίδρυση της ΕΤΕ το 1841 και ανέδειξε την Τράπεζα ως το πρώτο πιστωτικό ίδρυμα της χώρας που καθιέρωσε τη συλλογή έργων τέχνης. Τα έργα που κοσμούν τα κτήρια της ΕΤΕ, τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό, αποτελούν αναμφισβήτητες μαρτυρί...

Οι αφορισμοί αυτού του βιβλίου αποτελούν προϊόν σαράντα ετών. Συχνά γραμμένοι σε μικρά χαρτάκια, σε περιθώρια εφημερίδων και όπου αλλού μπορεί να φανταστεί κανείς, εκφράζουν την προσπάθειά μου να "ξεφορτωθώ" τις βασανιστικές σκέψεις μου. Όταν δεν τις έγραφα αμέσως, χάνονταν σαν αέρας χωρίς να μπορώ να τις ξαναθυμηθώ ποτέ. Πολλούς απ' αυτούς τους αφορισμούς τους βρήκα σε κείμενα που έχω δημοσιεύσει σε εφημερίδες ή περιοδικά και άλλους τους κατέγραψα ταξιδεύοντας με αεροπλάνο - κάτι σαν μικρές υποθήκες για να με θυμούνται οι μεταγενέστεροι. Θα ήταν απογοητευτικό να συμφωνούσα...

Ποιος άνθρωπος αλήθεια στην εποχή μας δεν ζει τη μοναξιά; Δεν ζει στη μοναξιά; Πόσοι αλήθεια δεν χάθηκαν μαζί της, δεν κουράστηκαν στη συντροφιά της, δεν έσκυψαν το κεφάλι απ' το βάρος της. Αλλά και πόσοι δεν τη λάτρεψαν σαν παρέα ή σαν αιτία δημιουργίας; Αυτή όμως η μοναξιά των μεγάλων πώς τη μεταφράζουν, πώς τη ζωγραφίζουν, πώς τη σκέπτονται τα μικρά παιδιά; Τι λέει αλήθεια ένα μυαλουδάκι γι' αυτήν κάτω από μια κόκκινη κορδέλα;

[...] Για τον Παρμενίδη, η μοναδική νόμιμη εξεικόνιση της αλήθειας συνίσταται στην ανεικονική έκφραση της νοητικής σύλληψής της μέσα από ένα μονοσήμαντο, στερεότυπο και, τελικά, μονότονο λέγειν που καταφάσκει το εστίν. Καμία εικόνα, κανένα εικαστικό είδωλον δεν μπορεί να προσέλθει αρωγός σε αυτό το εγχείρημα, ούτε βέβαια να υποκαταστήσει την παρμενίδεια Μονολεκτική. Είναι κάτι που το γνωρίζει καλά ο Ψυχοπαίδης. Οι πίνακές του δεν προτείνονται υπαλλακτικά ως απεικόνιση της αλήθειας του Είναι, ούτε επιχειρούν να αναπαραστήσουν εικονογραφικά τον Παρμενίδειο Λόγο. Ο χρωστήρας τ...

Αν κάθε καλλιτέχνης εκφράζεται αυτοδύναμα και στο έπακρο μέσα από τα έργα του, η Μίνα Παπαθεοδώρου-Βαλυράκη επικοινωνεί σε μια συνεχή και ανυπέρβλητη διαπασών μέσα από τις "νεκρές" αλλά τόσο ζωντανές "φύσεις" της, τα αγωνιστικά αυτοκίνητα, τα τάνκερ, τους γερανούς και τις εγκαταστάσεις ναυπηγείων, τη φρενήρη "κυκλοφορία" των μεγαλουπόλεων, τους περιώνυμους αθλητές της, επίλεκτα θέματα που αποκρυπτογραφεί με χαρακτηριστική ενάργεια και με μια ακατάβλητη δημιουργική πνοή. Εμμονή χαρισματική και απόλυτα ενημερωμένη στους ρυθμούς αυτής καθεαυτής της μεταφυσικής και της κοσμογο...