Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ένα βιβλίο-θησαυρός στο οποίο περιλαμβάνονται ανέκδοτα έως σήμερα κείμενα της μεγάλης γαλλίδας συγγραφέα, τα οποία έγραψε μεταξύ του 1943 και του 1949. Στα κείμενα αυτά διηγείται μεταξύ άλλων τις εμπειρίες της κατά τη διάρκεια της εφηβείας της στην Ινδοκίνα (το σκληρό οικογενειακό περιβάλλον, στο οποίο μεγάλωσε, με τη μητέρα της που τη χτυπούσε, τη σχέση της με τον πολύ μεγαλύτερο ηλικιακά εραστή της, το θάνατο του παιδιού της), ενώ ξεδιπλώνει το ταλέντο, τη θεματική καθώς και την πολιτική της σκέψη.

Ο Ζαν-Μπερτράν Πονταλίς (βραβείο Μεντισίς για το δοκίμιο, 2006) είναι σίγουρα πιο διάσημος ως ψυχαναλυτής από ό,τι ως συγγραφέας. Πολλοί αναγνώστες του νόμιζαν μάλιστα ότι πρόκειται για δυο διαφορετικά πρόσωπα με κοινό επώνυμο, τόσο πολύ δυσκολεύονταν να ταυτίσουν τον συγγραφέα του "Λεξιλογίου της Ψυχανάλυσης" με τον συγγραφέα των έξοχων λογοτεχνικών βιβλίων. Τα "Παράθυρα" είναι ένα βιβλίο που συνδυάζει το χάρισμα της ψυχαναλυτικής ματιάς με το χάρισμα της αληθινής γραφής. Εμπιστεύεται την "ονειρευόμενη σκέψη" περισσότερο από ό,τι τον κυριαρχημένο λόγο. Ξεκινάει με έναν ύμ...

Για τον Paul Morand οι "Βενετίες" είναι δύο, εκείνη της πόλης και η δική του. Εξήντα και πλέον χρόνια μιας ανέφελης σχέσης και πάντα πιστής. Οι Βενετίες δεν είναι μόνο η φυσιογνωμία της πόλης, είναι ό,τι ο ίδιος ο συγγραφέας αποκαλεί το κρυφό του μουσείο: Μέσα από μια ποιητική και ονειρική αφήγηση μας ξεναγεί σε πρόσωπα και πόλεις που σημάδεψαν τον πολιτισμό και την εποχή μας.

Tο βιβλίο "Οι μέλισσες και η σφήκα", θα μπορούσε να χαρακτηριστεί αυτοβιογραφικό βιβλίο. Στο πρώτο μέρος του βιβλίου, όπου δεσπόζουν οι μορφές του πατέρα και του αδερφού, ο συγγραφέας μάς μεταφέρει στα δίσεκτα χρόνια της ναζιστικής λαίλαπας και στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Μπούχενβαλτ. Με αφορμή την προσωπική ιστορία της οικογένειάς του, ο Μασπερό αναφέρεται στον τρόπο με τον οποίο η Γαλλία συμπεριφέρθηκε στους επιζήσαντες συγγενείς των θυμάτων του ναζισμού. Στο δεύτερο και τελευταίο μέρος του βιβλίου, ο συγγραφέας αναφέρεται διεξοδικά στις προσωπικές του εμπειρίες και...

Για αρκετούς συγγραφείς, όπως και για τον Προύστ, πίσω από το πάθος της γραφής κρύβεται -επιδέξια- το πάθος της ανάγνωσης. Στα δύο κείμενα του τόμου αυτού ο Προύστ μας μεταδίδει αυτό το πάθος αναδεικνύοντας την ανάγνωση ως μια εμπειρία εξίσου σημαντική (αν όχι και σημαντικότερη) από αυτήν του έρωτα ή του ταξιδιού, για τη διαμόρφωση της προσωπικότητας κάθε ανθρώπου -είτε ανήκει στους συγγραφείς είτε όχι. Αφορμή για τα αυτοβιογραφικά αυτά κείμενα στάθηκε η ανάγνωση του Ράσκιν, αλλά -όπως συμβαίνει με κάθε ενεργητική, "αυθεντική" εμπειρία- ο αναγνώστης-συγγραφέας Προύστ ξεπέρ...

Πρόκειται για την αληθινή ιστορία ενός νεκραναστημένου, που διέσχισε λαθραία δέκα χώρες για να ξεπλύνει τον εαυτό του από ένα παρελθόν τόσο άδικο όσο και ενοχλητικό... Καταδικασμένος για πράξεις που δεν είχε ποτέ διαπράξει, ο Άχμεντ απελάθηκε μόλις αποφυλακίστηκε και βρέθηκε ολομόναχος κάποιο πρωινό σε ένα αλγερινό λιμάνι, χιλιάδες λεύγες μακριά από τη γενέτειρά του, τη Βουργουνδία, από τους συγγενείς και την κόρη του, στην οποία χρωστούσε τόσες εξηγήσεις. Με ελάχιστα δολάρια στην τσέπη, ο Άχμεντ ξεκίνησε για τη δική του οδύσσεια. Επί δύο χρόνια, πάλευε με την εξάντληση,...

Έξι μήνες μετά το θάνατο του Ζερόμ Λεντόν εμφανίζεται στα βιβλιοπωλεία ένα βιβλιαράκι των Editions de Minuit γραμμένο από τον Ζαν Εσενόζ με τον τίτλο Ζερόμ Λεντόν. Ποια μεγαλύτερη τιμή για έναν εκδότη από το να αποτελέσει τίτλο στον δικό του κατάλογο; Να μη βρεθεί το όνομά του σκαλισμένο στο μνήμα, αλλά να παραμείνει ζωντανό ανάμεσα στα άλλα κείμενα που εκείνος συνέβαλε να γεννηθούν; Το Ζερόμ Λεντόν δεν είναι μια καθωσπρέπει βιβλιογραφία, πολύ λιγότερο μια αγιογραφία, ούτε ένας συμβατικός επιμνημόσυνος λόγος, ούτε ξεκαθάρισμα λογαριασμών (ο απολογισμός είναι θετικός), ούτε...

"Δεν έκρυψα ποτέ ούτε την έκταση ούτε τον εκλεκτισμό που χαρακτήριζε τη σεξουαλική μου ζωή, παρά μόνο από τους γονείς μου. Σταδιακά, και χωρίς να φαίνεται, κατάλαβα τι μου πρόσφερε αυτός ο τρόπος ζωής: την ψευδαίσθηση ότι μου ανοίγονται άπειρες δυνατότητες. Εφόσον εξάλλου έπρεπε να δεχτώ πολλούς και διάφορους περιορισμούς, η σιγουριά τού να έχω σεξουαλικές σχέσεις κάτω απ' όλες τις συνθήκες, με όλα τα άτομα που το επιθυμούσαν, ήταν ο καθαρός αέρας με τον οποίο γεμίζουμε τα πνευμόνια μας όταν περπατάμε ώς την άκρη μιας στενής προβλήτας". Η Κατρίν Μιγιέ, διακεκριμένη κριτικό...

Έκανα το πρώτο μου ταξίδι στην Ελλάδα στα 1947 και το τελευταίο το φθινόπωρο του 1966. Η τελευταία εικόνα μου: ένα νησί του Αιγαίου, άδεντρο, μ' ένα μοναδικό χωριό· τοπίο απογυμνωμένο με τη μιζέρια και την ομορφιά συναρμοσμένες σαν δυό πλαγιές του ίδιου λόφου. Μιζέρια και ομορφιά. Σύζευξη των αντιθέτων, όπως η φράση του Ηράκλειτου που τα κυκλαδίτικα τοπία δεν παύουν να τη συλλαβίζουν μέσα στο φως τους: "Αρμονίη κόσμου παλίντροπος". Αν η εικόνα αυτού του χαμένου νησιού παραμένει μέσα μου τόσο έντονη, είναι ίσως επειδή στάθηκε η τελευταία. Ωστόσο, κοιτώντας απ' την απόσταση τ...

Ο Φλωμπέρ έλεγε καμιά φορά: "Μπορούμε να φανταστούμε την έρημο, τις πυραμίδες, τη Σφίγγα, πριν ακόμη τα δούμε. Αυτό όμως το οποίο δεν αγγίζει καν τη φαντασία μας είναι το κεφάλι ενός Τούρκου κουρέα, καθισμένου στις φτέρνες μπροστά στην πόρτα του. Μα ακόμη πιο περίεργο δε θα ήταν άραγε να γνωρίσει κανείς ό,τι συμβαίνει μέσα σ' εκείνο το μυαλό;"

Στην "Υπόσχεση της αυγής" μας μιλάει για τα παιδικά προσφυγικά χρόνια, τις στερήσεις και τη φτώχεια αλλά και τις ημέρες του πλούτου, στη Ρωσία, στην Πολωνία και κατόπιν στη Νίκαια, καθώς και για τις νεανικές πολεμικές περιπέτειες στην Αγγλία, Γαλλία, Αιθιοπία, Συρία. Κυρίως μας μιλάει για τη μεγάλη αγάπη της ζωής του, τη μητέρα του, αυτή τη Ρωσίδα κυρία με τα πράσινα αστραφτερά μάτια και το απίστευτο ψυχικό σθένος, την ιδιόρρυθμη και χιμαιρική, που με τόση επιτυχία ερμήνευσε η Μελίνα Μερκούρη στην κινηματογραφική διασκευή του Ζυλ Ντασσέν. Ποτέ άλλοτε η αγάπη ενός γιου για τ...

"Όσο περνούν τα χρόνια και ξεμακραίνω από την εποχή που το μυαλό δεν είχε ακόμα αρχίσει να ορίζει τις αισθήσεις, γυρνώντας πίσω βρίσκω αχνάρια του έρωτα που είχα πάντα για τ' αγόρια. Λάτρευα πάντα το δυνατό κι όμορφο, αυτό που εγώ πίστευα πως πρέπει να τ' ονομάζουν το ωραιότερο φύλο. Το δυστύχημα με μένα ήταν ότι βρισκόμουν στα χέρια μιας κοινωνίας που αντιμετώπιζε το ασυνήθιστο σαν αντικείμενο ντροπής και το καταδίκαζε. Βασανιστικά μας υποχρέωνε ν' αλλάξουμε και να καταπνίξουμε τις ιδιαίτερες κλίσεις μας. [...]" Το "Λευκό βιβλίο" πρωτοεκδόθηκε το 1928, στις 25 Ιουλίο...