Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Αυτό το βιβλίο παρόλο που χαρακτηρίζεται ως αυτοβιογραφικό διήγημα, θα μπορούσε κανείς να το προσεγγίσει ως ένα μεγάλο ποίημα, με άπειρες εικόνες ομορφιάς. Κάθε παράγραφος κρύβει κι έναν θησαυρό, έναν αφορισμό, ένα κρυφό χαμόγελο. Είναι τόσο μεστό όσο το "Βιβλίο της Ανησυχίας" του Πεσσόα, μόνο που εδώ, η αισιόδοξη ματιά του Μπομπέν γεμίζει τα μάτια και την ψυχή με μια αίσθηση πληρότητας καθώς ακόμη κι οι δύσκολες στιγμές που περιγράφονται είναι πολύχρωμες και θετικές.

Στο γυναικείο στρατόπεδο του Άουσβιτς - Μπίρκεναου υπήρχε μια ορχήστρα αποκλειστικά από γυναίκες. Την ιδέα είχε ο διοικητής του και την διεύθυνση η Άλμα Ρόζε, ανηψιά του μεγάλου συνθέτη Γκούσταφ Μάλερ. Το γεγονός ήταν γνωστό χωρίς λεπτομέρειες. Σε αυτό το αποκαλυπτικό ντοκουμέντο, όπου το χιούμορ και η αλλοφροσύνη συμπορεύονται, η Φενελόν θα μας κάνει να δούμε και να ακούσουμε την ορχήστρα να παίζει σε κάθε άφιξη εκτοπισμένων και σε κάθε αναχώρηση των κομμάντος. Θα δούμε τον μακάβριο δόκτορα Μένγκελε να απολαμβάνει την ορχήστρα ανάμεσα σε δύο "πειράματα" και τον διοικητή...

Μια αυτοβιογραφία για να είναι μεγάλο λογοτεχνικό έργο πρέπει να εμψυχώνεται από την ίδια τη γραφή της. Όμως, η αντίληψη για τη λογοτεχνική γραφή είναι αρκετά ρευστή. Μεταβάλλεται από εποχή σε εποχή κι ακόμα παρουσιάζει παραλλαγές, έστω μειοψηφικές, μέσα στην ίδια εποχή. Στον καιρό του Σταντάλ το υπόδειγμα λογοτεχνικής γραφής ήταν το περίτεχνο ύφος. Γι' αυτό και η δική του ξηρότητα που θέλει να μην αφήσει αχαλίνωτη τη συγκίνηση, η γοργότητα που πάει να συλλάβει τα πράγματα μέσα στην κίνησή τους χωρίς συχνά να νοιάζεται για τη λειασμένη συναρμογή των λέξεων, θεωρήθηκαν σαν έ...

Ο Φλωμπέρ έλεγε καμιά φορά: "Μπορούμε να φανταστούμε την έρημο, τις πυραμίδες, τη Σφίγγα, πριν ακόμη τα δούμε. Αυτό όμως το οποίο δεν αγγίζει καν τη φαντασία μας είναι το κεφάλι ενός Τούρκου κουρέα, καθισμένου στις φτέρνες μπροστά στην πόρτα του. Μα ακόμη πιο περίεργο δε θα ήταν άραγε να γνωρίσει κανείς ό,τι συμβαίνει μέσα σ' εκείνο το μυαλό;"

"Έχω φανταστεί ένα βιβλίο-μουσείο της καθημερινής γραμματείας, όπου θα καταχωρίζονται χειρόγραφα μηνύματα αγνώστων, ταξινομημένα ανά κατηγορίες: αγγελίες για χαμένα ζώα, δικαιολογίες σε παρμπρίζ για να μην πέσει πρόστιμο από την τροχαία, απεγνωσμένες κλήσεις αυτοπτών μαρτύρων, αναγγελίες αλλαγής ιδιοκτησίας, μηνύματα γραφείου, μηνύματα οικιακά, μηνύματα που στέλνεις στον εαυτό σου. Ακούγοντας έναν γέρο να μου διηγείται τη ζωή του, σκέφτηκα: "Αυτός ο άνθρωπος είναι μουσείο του εαυτού του". Ακούγοντας να μιλάει ο γιος ενός μαύρου αμερικανού ακτιβιστή και μιας γαλλίδας κοινωνι...

Για τον Paul Morand οι "Βενετίες" είναι δύο, εκείνη της πόλης και η δική του. Εξήντα και πλέον χρόνια μιας ανέφελης σχέσης και πάντα πιστής. Οι Βενετίες δεν είναι μόνο η φυσιογνωμία της πόλης, είναι ό,τι ο ίδιος ο συγγραφέας αποκαλεί το κρυφό του μουσείο: Μέσα από μια ποιητική και ονειρική αφήγηση μας ξεναγεί σε πρόσωπα και πόλεις που σημάδεψαν τον πολιτισμό και την εποχή μας.

Καταστροφές όπως αυτή που συνέβη στις 11 Μαρτίου 2011 στη Φουκούσιμα της Ιαπωνίας μας οδηγούν ασυνείδητα στα θεμελιώδη στοιχεία της ζωής, στις αρχές που συγκροτούν την ταυτότητα του σήμερα και του αύριο. Το ιαπωνικό χρονικό της Ρυόκο Σεκιγκούτσι, ποιήτριας, συγγραφέως και μεταφράστριας, η οποία ζει στο Παρίσι από το 1997, πηγάζει από μια βαθιά εσωτερική ανατροπή. Την ημέρα της τριπλής ιαπωνικής καταστροφής -σεισμός, τσουνάμι, πυρηνικό ατύχημα-, η συγγραφέας βρίσκεται στο Παρίσι. Η περιοχή του Τόχοκου κλονίζεται και μαζί της και ο κόσμος της, χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά. Δεν...

Πρώτη γαλλική έκδοση σε 100.000 αντίτυπα, τήρηση πλήρους μυστικότητας γύρω από τις λεπτομέρειες και το περιεχόμενο, τέλεια σκηνοθεσία για το λανσάρισμα ενός βιβλίου που συνέδεσε δυο συγγραφείς εντελώς ανόμοιους, τον Μισέλ Ουελμπέκ και τον Μπερνάρ-Ανρί Λεβύ. Με μοναδικό κοινό σημείο τους, κατά δήλωσή τους, την περιφρόνηση και την απέχθεια που προκαλούν με κάθε βιβλίο τους. Ό,τι ακριβώς χρειάζονταν τα ΜΜΕ για να τους ρίξουν στην πυρά, προτού καλά καλά προλάβει το βιβλίο να διαβαστεί... Η συνέχεια, ωστόσο, διέψευσε τις κακές γλώσσες. Η δημοσιευόμενη αυτή ηλεκτρονική αλληλο...

Ο συγγραφέας της απουσίας υπογράφει ίσως, με το "Ένα πεντιγκρί", το καλύτερο βιβλίο του: την αφήγηση των πρώτων είκοσι χρόνων της ζωής του στο μεταπολεμικό Παρίσι· ένα ταξίδι στη νεανική του ηλικία, κλειδί για το σύνολο του έργου του. Les Inrockuptibles Αυτή η άρνηση της ενδοσκόπησης, του πάθους, του υπερχειλίζοντος συναισθηματισμού, καθιστά το βιβλίο παράδοξο και δυνατό. Είναι βέβαια γραμμένο με συγκίνηση, και η αίσθηση του τραγικού δεν είναι ποτέ απούσα στην αποστασιοποιημένη γραφή του Μοντιανό. Ωστόσο, με αμείλικτο τρόπο, ο συγγραφέας επισημαίνει, σε όσους νομίζουν ό...

Το "Ένας καλός γιος" είναι η ιστορία ενός παιδιού με εύθραυστη υγεία που γεννιέται μετά τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο σε μια οικογένεια αυστριακής καταγωγής και γερμανικής παιδείας. Σε πολύ μικρή ηλικία το στέλνουν σ' ένα σανατόριο στην Αυστρία λόγω του προβλήματος των πνευμόνων του. Μέσα στο χιονισμένο τοπίο δοξάζει τον Θεό και προσεύχεται κάθε βράδυ να πεθάνει ο πατέρας του. Ο πατέρας του, αντισημίτης και ρατσιστής, είναι ένας κακότροπος σύζυγος που δέρνει και εξευτελίζει τη γυναίκα του. Ο μοναχογιός του θα κάνει τα πάντα για να γίνει το αντίθετο απ' αυτόν. Θα υπάρξει αργότερ...

"Δεν πεθαίνουμε επειδή κάποτε γεννηθήκαμε ούτε επειδή ζήσαμε ούτε από γηρατειά. Πεθαίνουμε για κάποιο λόγο. Το γεγονός ότι ήξερα πως το τέλος της μητέρας μου, λόγω ηλικίας, ήταν κοντά δεν απάλυνε καθόλου την οδύνη και την ένταση της φοβερής έκπληξης: είχε ένα σάρκωμα. Ένας καρκίνος, μια ανακοπή, μια πνευμονική εμβολή είναι τόσο βίαια και απρόβλεπτα όσο και το σταμάτημα του κινητήρα ενός αεροπλάνου που πετάει. Η περίπτωση της μάνας μου μας καλούσε να είμαστε αισιόδοξοι, αφού, μολονότι ανήμπορη, ακίνητη και μελλοθάνατη, διαβεβαίωνε ότι κάθε λεπτό της ζωής είναι ανεκτίμητο..."...

"...Α! ας ήταν να είχα έρθει ως απλός τουρίστας! Ή ως φυσιοδίφης που θα ανακάλυπτε εδώ γεμάτος ενθουσιασμό πλήθος καινούργια φυτά, που θα αναγνώριζε στα υψίπεδα το "ψωροβότανο του Καυκάσου" του κήπου μου... Δεν ήρθα όμως καθόλου στη Σοβιετική Ένωση για να αναζητήσω αυτά. Εκείνο που με ενδιαφέρει είναι οι άνθρωποι, και τι μπορούμε να κάνουμε γι' αυτούς, τι κάναμε ήδη. Το δάσος που με ελκύει εδώ, φοβερά πυκνό, που μέσα του χάνομαι, είναι το δάσος των κοινωνικών ζητημάτων. Στη Σοβιετική Ένωση αυτά τα ζητήματα σε προκαλούν, σε πιέζουν και σε καταπιέζουν από όλες τις μεριές..."...

Έξι μήνες μετά το θάνατο του Ζερόμ Λεντόν εμφανίζεται στα βιβλιοπωλεία ένα βιβλιαράκι των Editions de Minuit γραμμένο από τον Ζαν Εσενόζ με τον τίτλο Ζερόμ Λεντόν. Ποια μεγαλύτερη τιμή για έναν εκδότη από το να αποτελέσει τίτλο στον δικό του κατάλογο; Να μη βρεθεί το όνομά του σκαλισμένο στο μνήμα, αλλά να παραμείνει ζωντανό ανάμεσα στα άλλα κείμενα που εκείνος συνέβαλε να γεννηθούν; Το Ζερόμ Λεντόν δεν είναι μια καθωσπρέπει βιβλιογραφία, πολύ λιγότερο μια αγιογραφία, ούτε ένας συμβατικός επιμνημόσυνος λόγος, ούτε ξεκαθάρισμα λογαριασμών (ο απολογισμός είναι θετικός), ούτε...

"Δεν επιλέγουμε τις ερωμένες ή τους εραστές του προσώπου που αγαπάμε, ακριβώς όπως δεν επιλέγουμε την οικογένειά μας και τη δική του, και αυτή η μορφή σεξουαλικής εγγύτητας στην οποία μας εξαναγκάζουν κάποιες αποκαλύψεις ενίοτε βιώνεται σαν ένας αθέλητος συμβιβασμός, ακόμη και σαν ένα μίασμα, μια φθορά του δικού μας μεριδίου στον σωματικό έρωτα." Μετά το πολυσυζητημένο -και πολυμεταφρασμένο βιβλίο- της "Η σεξουαλική ζωή της Κατρίν Μ"., που είχε προκαλέσει σάλο στη Γαλλία όταν κυκλοφόρησε το 2000, η Κατρίν Μιγιέ, τεχνοκριτικός και διευθύντρια σύνταξης της επιθεώρησης τέχν...

Στη διάρκεια του Β΄ Παγκόσμιου πολέμου, ο Ελί Βιζέλ και η οικογένειά του στάλθηκαν από τους Ναζί σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Το βιβλίο αυτό είναι ένα ντοκουμέντο αυτής της κτηνωδίας: του χαμού των γονιών του, του τρόμου από τον οποίο κατάφερε να ξεφύγει, του αγώνα του για επιβίωση σ' έναν κόσμο που τον απογύμνωσε από την ανθρωπιά, την αξιοπρέπεια και την πίστη του. Γραμμένο σε γλώσσα λιτή, με τη ματιά του αυτόπτη μάρτυρα, η "Νύχτα" αποτελεί μία από τις πιο άμεσες και διεισδυτικές αφηγήσεις που γράφτηκαν ποτέ για το Ολοκαύτωμα.

Στη διάρκεια του Β Παγκόσμιου πολέμου, ο Ελί Βιζέλ και η οικογένειά του στάλθηκαν από τους Ναζί σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Το βιβλίο αυτό είναι ένα ντοκουμέντο αυτής της κτηνωδίας: του χαμού των γονιών του, του τρόμου από τον οποίο κατάφερε να ξεφύγει, του αγώνα του για επιβίωση σ' έναν κόσμο που τον απογύμνωσε από την ανθρωπιά, την αξιοπρέπεια και την πίστη του. Γραμμένο σε γλώσσα λιτή, με τη ματιά του αυτόπτη μάρτυρα, η Νύχτα αποτελεί μία από τις πιο άμεσες και διεισδυτικές αφηγήσεις που γράφτηκαν ποτέ για το Ολοκαύτωμα.

Στη διάρκεια του Β' Παγκόσμιου πολέμου, ο Ελί Βιζέλ και η οικογένειά του στάλθηκαν από τους Ναζί σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Το βιβλίο αυτό είναι ένα ντοκουμέντο αυτής της κτηνωδίας: του χαμού των γονιών του, του τρόμου από τον οποίο κατάφερε να ξεφύγει, του αγώνα του για επιβίωση σ' έναν κόσμο που τον απογύμνωσε από την ανθρωπιά, την αξιοπρέπεια και την πίστη του. Γραμμένο σε γλώσσα λιτή, με τη ματιά του αυτόπτη μάρτυρα, η Νύχτα αποτελεί μία από τις πιο άμεσες και διεισδυτικές αφηγήσεις που γράφτηκαν ποτέ για το Ολοκαύτωμα. To βιβλίο επανεκδόθηκε πρόσφατα σε πολλές χώρε...

"Δεν έκρυψα ποτέ ούτε την έκταση ούτε τον εκλεκτισμό που χαρακτήριζε τη σεξουαλική μου ζωή, παρά μόνο από τους γονείς μου. Σταδιακά, και χωρίς να φαίνεται, κατάλαβα τι μου πρόσφερε αυτός ο τρόπος ζωής: την ψευδαίσθηση ότι μου ανοίγονται άπειρες δυνατότητες. Εφόσον εξάλλου έπρεπε να δεχτώ πολλούς και διάφορους περιορισμούς, η σιγουριά τού να έχω σεξουαλικές σχέσεις κάτω απ' όλες τις συνθήκες, με όλα τα άτομα που το επιθυμούσαν, ήταν ο καθαρός αέρας με τον οποίο γεμίζουμε τα πνευμόνια μας όταν περπατάμε ώς την άκρη μιας στενής προβλήτας". Η Κατρίν Μιγιέ, διακεκριμένη κριτικό...