Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Μελέτες που αναφέρονται στο αρχαίο και το σύγχρονο δράμα, στο κείμενο και την παράσταση, στο λαϊκό και το έντεχνο θέατρο, στην ιστορία και θεωρία του θεάτρου, περιλαμβάνονται στον παρόντα τόμο. Παρουσιάζονται έννοιες όπως κώδικας της παράστασης και σωματικότητα της υποκριτικής, διαδραστική επικοινωνία και διαπολιτισμικότητα, απεικόνιση της Ιστορίας στο νεοελληνικό θέατρο και θεατρική δημιουργία. [...]

Τα κείμενα που περιέχονται στο βιβλίο αυτό αφορούν μια σημαντική πτυχή της ανθρώπινης ζωής και έκφρασης, την τέχνη και μάλιστα δύο απ' τις πιο δημοφιλείς εκφάνσεις της: τη μουσική και το θέατρο. Προσπαθούν να σκιαγραφήσουν την πορεία τους στη μετεπαναστατική Λαμία του 19ου αιώνα και των αρχών του 20ου. Προσπάθεια δύσκολη και λόγω έλλειψης επαρκών πηγών και λόγω θέματος: μουσική και θέατρο. Πώς να μιλήσεις γι' αυτά όταν έχουν γίνει πια παρελθόν; Για τον γράφοντα, πάντως, ήταν μια ελκυστική εξερεύνηση σε, σχεδόν άγνωστη γη, με εκπλήξεις και απρόσμενα. Ως ενδιάμεσα διαλείμμ...

Κάθε θεατρική παράσταση έχει να αντιμετωπίσει τη συγκυρία. Οι σημασίες κάθε έργου διαβάζονται διαφορετικά κατά τη στιγμή της παρουσίασης του. Η χρονική στιγμή στην οποία ανεβαίνει μια παράσταση καθορίζεται από τους προβληματισμούς της εποχής και σχετίζεται με τα ζητούμενα των θεατών. Σχεδόν πάντα εξωθεατρικά, αυτά τα ζητούμενα θέτουν και τα όρια της πρόσληψης του έργου από τους θεατές. Κάθε παράσταση διαβάζεται μέσα από τις προτεραιότητες που διαμορφώνει η πραγματική ζωή. Από τον κανόνα αυτό δεν ξεφεύγει κανένα έργο και καμιά παράσταση. ("Το παραμύθι χωρίς όνομα" του Ιάκω...

Η έκδοση αυτής της τρίτομης ανθολογίας νεοελληνικής δραματουργίας, που καλύπτει τέσσερις αιώνες, από την Κρητική Αναγέννηση ως τη Μεταπολίτευση του 1974, συμπληρώνει ένα υπαρκτό κενό στο χώρο των θεατρολογικών σπουδών και εξυπηρετεί τις εκπαιδευτικές και αναγνωστικές ανάγκες του σχολείου και του πανεπιστημίου, καθώς και του ενδιαφερόμενου θεατρόφιλου κοινού. Όπως σημειώνει στον πρόλογό του ο συγγραφέας, «οι ανακαλύψεις την τελευταία δεκαετία μιας σειράς νέων δραματικών κειμένων, του 17ου και 18ου αιώνα, καθώς και η ανάσυρση και επανεκτίμηση ξεχασμένων και παραμελημένων θεατ...

Η έκδοση αυτής της τρίτομης ανθολογίας νεοελληνικής δραματουργίας, που καλύπτει τέσσερις αιώνες, από την Κρητική Αναγέννηση ως τη Μεταπολίτευση του 1974, συμπληρώνει ένα υπαρκτό κενό στο χώρο των θεατρολογικών σπουδών και εξυπηρετεί τις εκπαιδευτικές και αναγνωστικές ανάγκες του σχολείου και του πανεπιστημίου, καθώς και του ενδιαφερόμενου θεατρόφιλου κοινού. Όπως σημειώνει στον πρόλογό του ο συγγραφέας, "οι ανακαλύψεις την τελευταία δεκαετία μιας σειράς νέων δραματικών κειμένων, του 17ου και 18ου αιώνα, καθώς και η ανάσυρση και επανεκτίμηση ξεχασμένων και παραμελημένων θεατ...

Η έκδοση αυτής της τρίτομης ανθολογίας νεοελληνικής δραματουργίας, που καλύπτει τέσσερις αιώνες, από την Κρητική Αναγέννηση ως τη Μεταπολίτευση του 1974, συμπληρώνει ένα υπαρκτό κενό στο χώρο των θεατρολογικών σπουδών και εξυπηρετεί τις εκπαιδευτικές και αναγνωστικές ανάγκες του σχολείου και του πανεπιστημίου, καθώς και του ενδιαφερόμενου θεατρόφιλου κοινού. Όπως σημειώνει στον πρόλογό του ο συγγραφέας, «οι ανακαλύψεις την τελευταία δεκαετία μιας σειράς νέων δραματικών κειμένων, του 17ου και 18ου αιώνα, καθώς και η ανάσυρση και επανεκτίμηση ξεχασμένων και παραμελημένων θεατ...

Το Ιστορικό Δράμα καλλιεργήθηκε από τους Έλληνες συγγραφείς των δύο τελευταίων αιώνων, με μια μαζικότητα, πάθος και διάρκεια, που δεν παρατηρούνται στη δραματική παραγωγή κανενός άλλου λαού της Ευρώπης. Υιοθετημένο από τους πρωτοπόρους του ρομαντικού κινήματος στα χρόνια της Μεγάλης Ιδέας (Ιωάννης Ζαμπέλιος, Αλέξανδρος Ραγκαβής, Δημήτριος Βερναρδάκης, Αντώνιος Αντωνιάδης) κληροδοτήθηκε στους επιγόνους τής μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή εποχής (Νίκος Καζαντζάκης, Γιώργος Θεοτοκάς, Άγγελος Σικελιανός, Βασίλης Ρώτας κ.ά.) για να γίνει βασικό μέσο σχολιασμού των νέων εθνικών π...

Το κωμειδύλλιο καλλιεργήθηκε στη Ζάκυνθο συνειδητά, συστηματικά και καρποφόρησε με τρία πρωτότυπα έργα που παρουσιάσθηκαν κατά τη θεατρική περίοδο 1875-76, δεκατρία δηλαδή χρόνια πριν την εμφάνιση και καθιέρωσή του στην αθηναϊκή σκηνή. Δεν μπορούμε να μιλήσουμε με βεβαιότητα για το αν τα κείμενα έφτασαν στα χέρια των πρώτων Αθηναίων κωμειδυλλιογράφων και, αν ναι, κατά πόσον αυτοί επηρεάστηκαν. Αντιπαραβολή των κειμένων δεν αποκαλύπτει ιδιαίτερους δεσμούς συγγένειας, ενώ υπογραμμίζει τις διαφορές.

Tον Aύγουστο του 1881, μέσα σε ένα κλίμα εύθραυστης στασιμότητας και διάχυτης επιφυλακτικότητας απέναντι στους εργάτες της ελληνικής σκηνής, εμφανίζεται για πρώτη φορά στην Aθήνα ο Nικόλαος Λεκατσάς: ένας ηθοποιός γεννημένος στην Iθάκη που, μετά από είκοσι πέντε χρόνια παραμονής στη Mεγάλη Bρετανία, επιστρέφει στην πατρίδα του και πρώτος γνωρίζει στο ελληνικό κοινό τον Σάυλοκ, τον Pωμαίο, τον Bασιλιά Ληρ, τον Pιχάρδο III, διευρύνοντας έτσι σημαντικά το ισχνό μέχρι τότε σαιξπηρικό ρεπερτόριο. H άφιξή του προκαλεί έκρηξη ενθουσιασμού και δημιουργεί ελπίδες για την ποιοτική α...

[...] Το έργο του Καμπανέλλη και η σημασία του είναι γνωστά - θα αναδειχθούν άλλωστε αρκούντως κατά τη διάρκεια του Συνεδρίου. Για να μην προβώ σε αξιολογήσεις, περιορίζομαι στον μετρημένο χαρακτηρισμό του Καρόλου Κουν για τον Καμπανέλλη: "Ένας ανανεωτής της ελληνικής θεατρικής γραφής". Στις λίγες αυτές λέξεις νομίζω ότι κρύβεται πολύ μεγάλης σημασίας προσφορά στη νεοελληνική τέχνη και ευρύτερα στον νεοελληνικό πολιτισμό. Το γεγονός επιπλέον ότι το έργο του Καμπανέλλη αποτέλεσε και αποτελεί "καθρέφτη της συλλογικής μας συνείδησης" (Κ. Γεωργουσόπουλος), όπως το έργο άλλων με...

Στην έκδοση περιλαμβάνονται κείμενα με θέματα θεατρολογικά και δραματουργικά που αφορούν στο νεοελληνικό θέατρο και αποτυπώνουν το φάσμα των ερευνητικών αναζητήσεων της συγγραφέως, αλλά ταυτόχρονα είναι και μια μικρή συμβολή στην ιστορία του ελληνικού δράματος και θεάτρου. Από ιστορική σκοπιά ξεκινούν από την πρώτη, ηρωική εποχή της συγκρότησης του επαγγελματικού νεοελληνικού θεάτρου στα μέσα και το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα, στη συνέχεια αναπτύσσονται νεότερες πτυχές και φαινόμενα από την περίοδο της μετάβασης στις αρχές του 20ού, περνούν στην περίοδο του Μεσοπολέμου και...

Ο τόμος αυτός περιλαμβάνει οκτώ μελετήματα για το ελληνικό θέατρο στην Κωνσταντινούπολη και τη Σμύρνη το 19ο αιώνα, απόσταγμα της πολύχρονης ερευνητικής ενασχόλησης της συγγραφέως με το θέατρο στην καθ' ημάς Ανατολή. Μετά από μία συνοπτική παρουσίαση της δράσης της ελληνικής σκηνής, επαγγελματικής και ερασιτεχνικής στην Κωνσταντινούπολη και τη Σμύρνη στον αιώνα αυτό, εξετάζεται λεπτομερώς η πρόσληψη του αρχαίου δράματος και η αναβίωσή του στην Κωνσταντινούπολη με τη στήριξη της εγγράμματης τάξης των Ελλήνων ομογενών και των ποικίλων συσσωματώσεων. Ιδιαίτερη έμφαση δίνεται σ...

[...] Η τέχνη του ηθοποιού είναι να δημιουργεί μια ψευδαίσθηση, μια φαντασίωση με το σώμα του, τις κινήσεις του, τη φωνή του, το πνεύμα του, την έκφραση και ερμηνεία του να μεταφέρει στο κοινό ένα χαρακτήρα, μια δραματική δημιουργία. Με την αποδοχή του κοινού κατά τη διάρκεια της παράστασης, η φαντασίωση γίνεται πραγματικότητα και ο χαρακτήρας που υποδύεται ο ηθοποιός γίνεται αληθινός. Κατά τον Στανισλάφκι, ο ηθοποιός ταυτίζεται με το ρόλο του και μετά την παράσταση η ερμηνεία του η ερμηνεία του χαράζεται στη μνήμη του κοινού. Κατά τον Μπρέχτ, ο ηθοποιός πρέπει να κρατά α...

Ο Νίκος Βασταρδής, θυμάται με χιούμορ, άγνωστες ιστορίες, που έζησε μέσα κι έξω από την αυλαία στη μακρά κι ιδιαίτερα επιτυχημένη πορεία του στο ελληνικό θέατρο. Θεατρικά πρόσωπα, γνωστά ή λιγότερο γνωστά, καταστάσεις αδιανόητες σήμερα, δυσκολίες, αγώνες, ικανοποιήσεις, απογοητεύσεις και γεγονότα τις πιο πολλές φορές ευτράπελα, κατατίθενται ως μαρτυρία ζωής στην ιστορία του θεάτρου. Ο Σακελλάριος, ο Χορν, ο Λογοθετίδης, ο Αργυρόπουλος, ο Βεάκης, η Κοτοπούλη, η Καρέζη...

Με τον πρώτο αυτό τόμο αρχίζει η δημοσίευση των πορισμάτων του ερευνητικού προγράμματος για την ιστορία του ελληνικού θεάτρου, που έχει αναπτυχθεί κατά τα τελευταία δώδεκα χρόνια στο Ινστιτούτο Μεσογειακών Σπουδών στο Ρέθυμνο. Παρακολουθείται η εισαγωγή στην πρώιμη μετεπαναστατική ελληνική κοινωνία του πρωτοεμφανιζόμενου θεσμού των τακτικών θεατρικών παραστάσεων, και η επίπονη ανάδυση ενός νέου επαγγελματικού κλάδου που κατορθώνει τελικά να εδραιωθεί, χάρις στο σύστημα των ασταμάτητων περιοδειών των μελών του, στα αστικά κέντρα της Ανατολικής Μεσογείου και της Μαύρης Θάλασσ...

Η θεατρική δραστηριότητα κατά τη διάρκεια των έξι δεκαετιών που μας χωρίζουν από το Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο ακολουθεί μια πορεία η οποία καθορίζεται από την προσπάθεια παρακολούθησης της ευρωπαϊκής θεατρικής δραστηριότητας τόσο σε επίπεδο οργάνωσης και θεσμών όσο και σε επίπεδο τάσεων και ρευμάτων της δραματουργίας. Κατά την περίοδο αυτή εμφανίζονται σαφείς αναλογίες με φαινόμενα που χαρακτηρίζουν την ευρωπαϊκή θεατρική ιστορία, ασφαλώς με αρκετές αποκλίσεις -χρονικές ή άλλες- αλλά κατά κύριο λόγο υπακούουν στους ίδιους νόμους που διαμορφώνουν τη φυσιογνωμία της. Παράλληλα...

Θρησκεία και Θέατρο συνδέονται με μια σχέση καταγωγής. Το αρχαίο δράμα ανατέλλει μέσα από το θρησκευτικό τραγούδι του διθύραμβου, το νεότερο ευρωπαϊκό θέατρο κυοφορείται εντός της μεσαιωνικής λατρευτικής πράξης της χριστιανικής λειτουργίας. Εθνολογικές-ανθρωπολογικές μελέτες, θρησκειολογικές προσεγγίσεις καθώς και η προϊστορία του θεάτρου τεκμηριώνουν ότι δεν υπάρχει λαός σε ολόκληρο τον πλανήτη, του οποίου η λαϊκή παράδοση να μην περικλείει τελετές και δρώμενα, έναν μίμο-ιερουργό που να δραματοποιεί αυτοσχεδιαστικά ή να παίζει συνειδητά απέναντι στο θεό του ένα δράμα προορ...

[...] Μια τέτοια δέσμη γραφών και σημειωμάτων, από τα τελευταία τρία χρόνια της ερευνητικής μου παραγωγής, παρουσιάζει και αυτός ο τόμος, συγκεντρώνοντας δέκα διαφορετικά μικρά και μεγαλύτερα μελετήματα, τα οποία καλύπτουν το 19ο και 20ό αιώνα και εστιάζονται, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, στο νεοελληνικό θέατρο, σε διάφορες εκφάνσεις του, στα παραστατικά δρώμενα και τις λαϊκές παραστάσεις του θεάτρου σκιών, την ιταλική όπερα, τον εκφραστικό χορό, το παιδικό θέατρο ή δραματικά έργα που προορίζονται αποκλειστικά για ανάγνωση. Μερικά από αυτά έχουν ήδη δημοσιευτεί, άλλα έχουν...

Ο τόμος αυτός συμπεριλαμβάνει μια επιλγοή 90 συνολικά βιβλιοκρισιών και βιβλιοπαρουσιάσεων για διάφορα θέματα της θεατρικής ιστοριογραφίας, όπως έχουν δημοσιευτεί (με λίγες εξαιρέσεις) στους πρώτους πέντε τόμους της "Παραβάσεως", του Επιστημονικού Δελτίου του Τμήματος Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών. Όλες έχουν υποστεί εκ νέου επεξεργασία κι έχουν ενημερωθεί με την τελευταία βιβλιογραφία. Άλλωστε παρουσιάζονται σε μια λογική (θεματολογική και χρονολογική) συνέχεια, ώστε να διαφωτίσουν, στο σύνολό τους, αρκετά συστηματικά συγκεκριμένους τομείς της θεατρικής ιστορι...

Ο τόμος "Κείμενα και νοήματα" φιλοξενεί διάφορα μελετήματα από την ερευνητική και διδακτική δραστηριότητα του Γ. Π. Πεφάνη κατά τα τελευταία δώδεκα χρόνια, τα περισσότερα έχουν ανακοινωθεί σε ελληνικά ή διεθνή συνέδρια και άλλα έχουν δημοσιευθεί σε περιοδικά στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Καλύπτουν ξεχωριστές χρονικές περιοχές (κλασική αρχαιότητα, ευρωπαϊκός 19ος και 20ος ελληνικός αιώνας) και αναφέρονται σε διαφορετικά δραματικά είδη (κλασική τραγωδία και κωμωδία, ρομαντικό και ρεαλιστικό θέατρο, σύγχρονη ελληνική δραματουργία), ενώ επιχειρούν και διακειμενικές προσεγγίσε...