Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Το βιβλίο, με το οποίο ο Martin Heidegger (1889-1976) πέτυχε μια ριζική τομή στον φιλοσοφικό στοχασμό του 20ου αιώνα, φέρει τον τίτλο "Είναι και χρόνος" (κυκλοφόρησε σε ελληνική μετάφρασή από τις εκδόσεις "Δωδώνη"). Τι είναι, λοιπόν, ο χρόνος; Ο Χάιντεγγερ κάνει μια αποφασιστική διάκριση ανάμεσα στον "κοινότυπο" ή "καθημερινό" χρόνο, όπου ζει ο μέσος άνθρωπος λογαριάζοντας τα όντα και τα συμβάντα με βάση κάποιους αριθμούς (ώρες, ημέρες, μήνες, έτη), και στον "αρχέγονο" ή "αυθεντικό" χρόνο, στον οποίο οδηγούμαστε μόνο εφόσον αλλάζουμε τη στάση μας απέναντι στα πράγματα και α...

Ο "Χέγκελ" του Παπαϊωάννου θεωρήθηκε ως "ένα μικρό αριστούργημα". Πρόκειται για ένα κείμενο που συνδυάζει τρία στοιχεία: αποτελεί μια εισαγωγή στο έργο του Χέγκελ, ένα φιλοσοφικό δοκίμιο, και ένα κείμενο με λογοτεχνική αξία, όσο κι αν αφορά στη φιλοσοφία. Ο "Χέγκελ" είναι ένα φιλοσοφικό δοκίμιο για τον μεγάλο φιλόσοφο και όχι μια βιογραφία, μια απλή παράθεση αποσπασμάτων από τα έργα του ή μια κριτική παρουσίαση των απόψεων που έχουν διατυπωθεί σχετικά με τα τελευταία. Δίνοντας τη δική του ερμηνεία στο εγελιανό έργο, ο Παπαϊωάννου θεωρεί δευτερεύουσα τη μελέτη της ίδιας της...

Σ΄ένα συνέδριο αφιερωμένο στη μνήμη του George Lichtheim αποτελεί ριψοκίνδυνο πράγματι εγχρείρημα να επιχειρήσει κανείς μιαν ανάλυση της σχέσης ανάμεσα στον Γκέοργκ Λούκατς και τη Σχολή της Φραγκφούρτης. Διότι κάνοντας κάτι τέτοιο είναι υποχρεωμένος να διατρέξει ένα μεγάλο μέρος του δρόμου εκείνου που με τόση άνεση διένυσε ο Lichtheim στην εργασία του "Από τον Μαρξ στον Χέγκελ", και αλλού. Αντί να προσπαθήσω να ανταγωνιστώ τη σφαιρικότητα και τη συνθετική δύναμη που διακρίνουν τα δοκίμια του βιβλίου αυτού καθώς και το μεγαλύτερο μέρος του έργου του Lichtheim προτίμησα να...

Το βιβλίο αυτό είναι ένα από τα πιο επαναστατικά έργα του Φρειδερίκου Νίτσε στον κύκλο της φιλοσοφίας και της ηθικής. Δημοσιεύθηκε μετά τον θάνατό του, μαζί με τα τελευταία κείμενά του, εκείνα που είχε συνθέσει με σκοπό να διατυπώσει την κριτική όλων των κοινωνικών αξιών της εποχής του και συνάμα να δώσει τη δική του, πρωτότυπη όπως νόμιζε, θεωρία της γνώσης και της ηθικής. Μολονότι δεν πρόλαβε να το επεξεργαστεί πλήρως, το έργο αυτό παραμένει, ωστόσο, πολύ ξεκάθαρο όσον αφορά την διατύπωση των εκτιμήσεων και των θεωριών του φιλοσόφου ποιητή.

Το πλησίασμα της σκέψης του Νίτσε προϋποθέτει την γνώση δύο δεδομένων: - Την ύπαρξη μιας γραφής βαθύτατα βιωματικής, με απουσία συστηματικότητας, που θέτει υψηλά εμπόδια σε κάθε φιλόδοξη προσπάθεια πλήρους αποκάλυψης των νοημάτων που συχνά υποκρύπτονται παρά φωτίζονται από τις λέξεις. - Τον αναφορικό χαρακτήρα του στοχασμού του Φ. Νίτσε. Ο λόγος του αναπτύσσεται πάντα σε σχέση με τον άλλον: τον Ηράκλειτο, τον Σωκράτη, τον Ευριπίδη, τον Πλάτωνα, τον Σοπενχάουερ, τον Ντοστογιέφσκι, τον Διόνυσο, τον Εσταυρωμένο. Ενώ, λοιπόν, θα πρέπει να παρακολουθούμε άμεσα την προσωπική...