Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ο Ρίσαρντ Καπισίνσκι, ο πρώτος ξένος ανταποκριτής της Πολωνίας, μία από τις επιφανέστερες δημοσιογραφικές προσωπικότητες, αποτελεί θρύλο για τους συναδέλφους του σε όλο τον κόσμο. Στο βιβλίο αυτό συγκεντρώνονται αποσπάσματα από συνεντεύξεις και διαλέξεις που έδωσε κατά καιρούς και φωτίζουν πτυχές της δουλειάς του ρεπόρτερ. "Μια ασυνήθιστη διήγηση [...] για το πάθος του να ταξιδεύει, για το ξεχωριστό ρεπορτάζ που ο ίδιος έκανε, για την αναγκαιότητα του να ρισκάρεις τη ζωή σου για τα μεγάλα ιδανικά, για τη μοναξιά και τον φόβο που συντροφεύουν τον ρεπόρτερ, για τη δυσκολί...

Η "Αυτογραφία" πρωτοδημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Διαβάζω" το 2003 σε δώδεκα συνέχειες. Στην παρούσα έκδοση τα κείμενα παρουσιάζονται αναθεωρημένα.

Η ζωή του κάθε ανθρώπου, όσο και ασήμαντη κι αν είναι, είναι πάντως μοναδική. Δεν θα καταπιανόμουνα όμως με την εξιστόρηση της δικής μου ζωής, αν δεν μου έμπαινε η ιδέα - αρκετά αργοπορημένα δυστυχώς - να αναζητήσω τις ρίζες της οικογένειάς μου και στοιχεία από τη ζωή, τουλάχιστον των πιο κοντινών προγόνων μου. Δυστυχώς κανείς τους δεν άφησε γραπτές μαρτυρίες που να με βοηθήσουν, ακόμη και ο πατέρας μου και ο παππούς μου, που ήταν και οι δύο δικηγόροι. Αυτό λοιπόν ήταν το έναυσμα που με ώθησε να καταπιαστώ με την αυτοβιογραφία μου, καταγράφοντας στοιχεία και αναμνήσεις, που...

Η Ελληνική παράδοση με πνευματικά προϊόντα συναιρούν πολιτισμόν. Η συνειδητή ανάκληση μνήμης είναι η ανάμνηση. Για τις τελευταίες πράξεις μας αποφασίζει το ποιόν της βουλήσεώς μας και από αυτήν η ορθότητα των σκοπών μας. [...]

Ο παρών τόμος περιέχει δώδεκα από τα πιο σημαντικά και αντιπροσωπευτικά αυτοβιογραφικά κομμάτια, σε μια τέτοια διάταξη που ο Έσσε αφηγείται ο ίδιος τη ζωή του με μια περίπου χρονολογική σειρά. Ο αναγνώστης των μυθιστορημάτων του Έσσε, που στρέφεται στα "Αυτοβιογραφικά κείμενά" του, γρήγορα θ' ανακαλύψει ότι η γοητεία των μυθιστορημάτων δε βρίσκεται τόσο στο μυθιστορηματικό τους στοιχείο, όσο στις ποιότητες, που αποτελούν μιαν έκφραση της ίδιας της ζωής του συγγραφέα. Το σχέδιο των νεανικών ετών του Έσσε αποδεικνύεται - περισσότερο απ' ό,τι στον Demian ή στον Siddhartha -...

Τα παρασκήνια του διεθνούς κινηματογράφου, τα σημαντικότερα παγκόσμια γεγονότα των τελευταίων 60 χρόνων, ηθοποιοί, σκηνοθέτες και συγγραφείς-μύθοι και ηγέτες που έμειναν στην ιστορία με τη ματιά του διασημότερου Έλληνα σκηνοθέτη. Μια ζωή σαν κινηματογραφική ταινία. Η διήγηση ξεκινά το 1955 όταν φεύγει για το Παρίσι, με ελάχιστα γαλλικά και χρήματα, επειδή στην Ελλάδα, λόγω της πολιτικής ένταξης του πατέρα του, δεν μπορεί να σπουδάσει. Διέξοδος για τις πολλές δυσκολίες που αντιμετωπίζει η παρισινή Ταινιοθήκη. Εκεί θα ανακαλύψει τη μαγεία του κινηματογράφου και θα αποφασίσ...

Το 1950 περίπου ο καραγκιοζοπαίχτης Σωτήρης Σπαθάρης (1892-1973) άρχισε, με την προτροπή φίλων του, να γράφει τ' Απομνημονεύματά του, που εκδόθηκαν για πρώτη φορά το 1960. Ο Άγγελος Σικελιανός θεωρεί το κείμενο αυτό μνημείο λόγου, στη σειρα των "Απομνημονευμάτων" του Μακρυγιάννη. Η σημερινή 4η έκδοση συμπληρώνεται με ένα κείμενο του Γιάννη Τσαρούχη για τους Σπαθάρηδες και πολλές ανέκδοτες έγχρωμες και μαυρόασπρες φωτογραφίες που παραχώρησε ειδικά ο γιος του Σωτήρη Σπαθάρη, ο Καραγκιοζοπαίχτης Ευγένιος Σπαθάρης και το Μουσείο Τσαρούχη.

Σε μια εποχή όπου η πολιτική ορθότητα, η political correctness, βρίσκει μια από τις πιο απόλυτες εκφράσεις της στην αντικαπνιστική εκστρατεία, ο Γιώργος Γλυνός -ένας άνθρωπος που κάπνισε από νέος και αισίως κλείνει μισόν αιώνα καπνιστής- περιγράφει αυτήν του την εμπειρία, αυτοβιογραφούμενος στην ουσία αλλά και δίνοντας το στίγμα μιας ολόκληρης εποχής. Από τη στιγμή που το κάπνισμα στα κλεφτά, Μεγαλοβδομαδιάτικα, του κοστίζει απαγόρευση μετάληψης μέχρι την πάλη στους διαδρόμους των Βρυξελλών με απροσδόκητο σύμμαχο τον Γάλλο υπουργό -τότε- Μπερεγκοβουά για ένα τσιγάρο (πάλη π...

[...] Ο παππούς μου, ο Νικόλαος ιερέως Γεωργίου Κουμερτάς, κατά τον ίδιο, ή Παπαδονικολής κατά τους συντοπίτες του, δεν ήταν ένας ήρωας, κατά τη δόκιμη έννοια του όρου, έκανε όμως κάτι πολύ σημαντικό για εμάς τα εγγόνια του. Κάποιες κρύες χειμωνιάτικες νύχτες της γερμανικής κατοχής στην Ελλάδα, εργαζόμενος ως νυχτοφύλακας ("χάρη" του κατακτητή, επειδή είχε εννέα παιδιά) σε ένα εργοστάσιο πυρομαχικών, έγραψε στην πίσω πλευρά κάποιων άχρηστων αποδείξεων την πολύμοχθη ζωή του. Δεν το είχε αναφέρει ποτέ στην οικογένεια και μάλλον το είχε ξεχάσει και ο ίδιος. Οι πρώτες μου πα...

Κλασικό παράδειγμα τραγικής ειρωνείας αποτελεί ο χαρακτηρισμός της Ελισάβετ Μουτζάν - Μαρτινέγκου (1801-1832) ως της πρώτης Ελληνίδας πεζογράφου, επειδή αυτό αποτέλεσε μεν τον αποκλειστικό σκοπό της σύντομης ζωής της, αλλά ο σκοπός αυτός τελικά δεν πραγματοποιήθηκε, αφού δεν είδε κανένα από τα έργα της να δημοσιεύεται όσο ζούσε. Μέσα από την "Αυτοβιογραφία" της αναπτύσσεται το δράμα μιας νεαρής γυναίκας της αστικής τάξης της Επτανήσου, που ενώ επιθυμεί να λάβει μέρος στην πνευματική, τουλάχιστον, ζωή του τόπου, και προσπαθεί σκληρά γι' αυτό, αναγκάζεται -σύμφωνα με το "...