Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Δεν είναι ποίηση αυτά που γράφω -μακριά από μένα αυτή η βλασφημία-. Είναι τραυματισμένα βλέμματα, παραληρήματα, καημοί, λογοκριμένα ρεπορτάζ και καταχωνιασμένες μνήμες, που βγαίνουν απ' τη μούχλα με τραυλισμούς, με δυσπλασίες, με αποσιωπητικά κι αναστενάγματα.

Με τον δεύτερο αυτό τόμο των "Εργων" του Σαραντάρη (ο πρώτος εκδόθηκε πάλι από τη Βικελαία το 2001 και είναι εξαιρετικά δυσεύρετος) η Σοφία Σκοπετέα πραγματοποιεί όχι ένα κατόρθωμα μα έναν άθλο. Δεν πρόκειται απλώς για φιλολογική δουλειά και τον μόχθο που τη συνοδεύει, δεν πρόκειται για την αποκρυπτογράφηση πολλών απο τα χειρόγραφα του ποιητή που αρκετά παρουσίαζαν, όντας τόσο πολυκαιρισμένα, ανυπέρβλητες δυσκολίες στην ανάγνωσή τους, πρόκειται για μια συνολική σύνθεση παράλληλα με τα παραπάνω, μια σύνθεση και ταυτόχρονη συνομιλία της επιμελήτριας, όχι μόνο με το έργο του π...

Χάρτινος νιώθω τώρα κι εγώ, μακριά απ' όλα κι απ' όλους. Τους συντρόφους, την αμμουδιά και τη θάλασσα. Η θάλασσα είναι πια σαν ζητούμενο. Μια θάλασσα που μου αντιστέκεται και φυλάει τα κλειδιά των ανθρώπων που χάθηκαν στο βυθό. Ναι, μου αντιστέκεται με ατέρμονες μεταμορφώσεις. Την κοιτάζω πίσω απ' τα μεγάλα παράθυρα να φεύγει. Κι εγώ μένω εδώ, με τα λόγια της συγχωρεμένης γιαγιάς μου να μου τρυπούν τα μηλίγγια. Η λογική είναι οδηγός, παιδί μου, φύλακας πιστός, πυξίδα και ναυαγοσώστης. Τώρα μάλιστα. Τότε που έπρεπε, ούτε σαν φύλακας λειτούργησε ούτε σαν ναυαγοσώστης. Τώρα νι...

Τιτλοφορούμενο με δυο ατόφιες λέξεις της Σαπφούς που δηλώνουν με ακρίβεια το περιεχόμενό του, το βιβλίο "Έρος μυθόπλοκος" περιλαμβάνει πενήντα δύο αφηγήματα για τον έρωτα από την ελληνική μυθολογία. Κρατώντας την γοητευτικότερη εκδοχή των μύθων, κινούμενη ανάμεσα σε δυο ή και περισσότερες παραλλαγές τους ή κι ακόμη προσθέτοντας εντελώς φανταστικά στοιχεία, η Φωτεινή Στεφανίδη παραδίδει -με λόγο και εικόνα- ξανά αυτές τις αρχαίες ιστορίες χωρίς χρονολογική ή άλλη σειρά, μόνο με την αίσθηση των εποχών του έτους που εκτυλίχθηκαν. Και που ίσως να εκτυλίσσονται ακόμη και σήμερα....

Στον τόμο αυτό συγκεντρώνονται ένα θεατρικό έργο σε πέντε πράξεις, μια "τραγικωμωδία ηθών και εθίμων" κι ένα σύντομο διήγημα, ιδέα ίσως για ένα φιλμ νουάρ γυρισμένο στους δρόμους της Ταγγέρης. Η μυθολογία του πηγάζει κατευθείαν από τις "Χίλιες και μία νύχτες", το έργο του Ζαν Ζενέ, "Το τσάι στη Σαχάρα" του Πωλ Μπόουλς και το "Γυμνό ψωμί" του Μωχάμεντ Σουκρί. Η αναζήτηση του χαμένου παράδεισου μιας παιδικής αθωότητας, τα χαμάμ, το λιμάνι, η έρημος, τα ανθρώπινα συναισθήματα και οι δύσκολες σχέσεις των αντρών όταν παλεύουν να αποδε...

... Και μία συνουσία είναι η σχέση μας, με τα πάντα· γεμάτη χυμούς. Βάλαμε τον εαυτό μας να τη δαμάσει και χάσαμε τα πάντα στη τρίτη δεκαετία της ζωής μας. Αλλά από το στερητικό «πάντα» μέχρι το υπάρχον "τίποτα" δεν υπάρχει έξοδος διαφυγής· ούτε έξοδος κινδύνου· ποτέ· και ούτε στη νύχτα: μια νύχτα πάντα υπέροχη που τώρα πια δεν έχει να υποσχεθεί τίποτα· ούτε να ωραιοποιήσει: με μαραμένες πούτσες, κρεμασμένα βυζιά, πεσμένους κώλους, και ελλειπτική δυνατότητα επικοινωνίας. Αυτοί που κοινωνούσαμε φύγανε, και εμείς βλακωδώς ίσως, επιμένουμε εδώ, περιμένοντας το ανύπαρκτο με σφρ...

[...] Τώρα, στη δική μου περίπτωση, το θέμα της αυτοετερογραφίας περιπλέκεται από την παιδιόθεν ελληνο-γαλλική μου διγλωσσία. "Δύο ψυχές ζούνε στο στήθος μου", λέει ο Φάουστ ο Μέγας στον σχολαστικό Βάγκνερ, που 'χει μόνο μία ψυχή. Ο δίγλωσσος, και δη ο συγγραφέας, θυμίζει κάπως, μου φαίνεται, κείνα τα μυθικά τέρατα, γοργόνες, κένταυρους, αγριόκυκνους του Άντερσεν, τ' αμφίβια που έχουν μεν δύο ζωές, αλλά μισές, εναλλασσόμενες. Όταν γράφω ελληνικά, λ.χ. όπως σήμερα, χάνονται τα γαλλικά. Και αντιστρόφως. [...] Αποφάσισα λοιπόν κι εγώ να γίνω άνθρωπος ολόκληρος κι όχι ημι-άνθρ...

"Ονομάζομαι 'Εκτορας Μενελάου, επάγγελμα λογιστής... τουλάχιστον μέχρι τότε που γνώρισα εκείνη. Γιατί μετά μπήκα στη δίνη της μοίρας που έσερνε μαζί της και χάθηκα στους πολύπλοκους λαβύρινθους που μου επιφύλασσε το πεπρωμένο πλάι της. 'Οταν βρισκόμουν κοντά της, ηρεμούσα. Κι όταν την έχανα, προσπαθούσα να την αναπλάσω με τη φαντασία μου, για να ηρεμήσω. 'Ετσι την είχα πάντα μαζί μου. "'Οπως ίσως καταλάβατε, η Εύα δεν ήταν μια συνηθισμένη γυναίκα. Εμφανίστηκε στη ζωή μου συμπτωματικά, στο "πεζό" λεωφορείο της αστικής γραμμής. Και την ερωτεύτηκα τρελά. Χωρίς όρια. Τόσο πολύ...

Ποιήματα, μικρά πεζά, ιστορίες με ή χωρίς ηθικό δίδαγμα, μονόπρακτα και μοναδικόπρακτα, σενάρια, ασκήσεις επί νομικών θεμάτων και τραπεζικών επενδύσεων, αποσπάσματα ημερολογίου, σημειώσεις για ένα μανιφέστο, μονοδιάλογοι αποτελούν το σώμα το οποίο επιβιώνει με την αναπνοή του αυτοσχεδιαστή. Από τα ταραγμένα χρόνια της χούντας, την κωδικοποίηση και τη λογοκρισία, μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του '90, αντιμετωπίζοντας ειρωνικά και αποφασιστικά τη νέα τεχνολογία και τη μαζική ομοιομορφία, προτείνοντας τον αυτοσχεδιασμό και την ελεύθερη αναπνοή.

Η "Γυναίκα της Ζάκυθος" του Διονύσιου Σολωμού είναι ένα ιδιαίτερα οξύ κείμενο γραμμένο σε ρυθμικό πεζό λόγο, σε γλώσσα δημοτική με ιδιωματικά ζακυνθινά στοιχεία. Η συνύπαρξη φυσικών και υπερφυσικών σκηνών, χαρίζουν στο έργο ένα βιβλικό και προφητικό τόνο και το συνδέουν με την παράδοση της οραματικής προφητικής λογοτεχνίας και ειδικά με τη θεολογική "Αποκάλυψη" του Ιωάννη, με την "Υπερκάλυψη" του Ούγο Φόσκολο, και, κατά πάσα πιθανότητα, με τον Ανώνυμο του 1789, ένα τολμηρό σατιρικό κείμενο, αρκετά σκοτεινό και ιδιαίτερα ενδιαφέρον. Ο Διονύσιος Σολωμός επεξεργάστηκε τη Γυ...