Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Το βιβλίο του Ζερμαίν Μπαζέν εξετάζει την αρχιτεκτονική, τη γλυπτική, τη ζωγραφική και τις εφαρμοσμένες τέχνες του 17ου και 18ου αιώνα, σε όλες τις χώρες της Ευρώπης. Με τη ζωντάνια και τη χάρη του ύφους του, αλλά και με τις οξυδερκείς κρίσεις του για καλλιτέχνες της εποχής, ο Μπαζέν εισάγει με τον καλύτερο τρόπο τον αναγνώστη στην τέχνη του Μπαρόκ και του Ροκοκό.

Μετά την εμφάνιση του καλλιτέχνη ως συνειδητά δρώντος υποκειμένου, το ζων ανθρώπινο κορμί βρίσκεται πάντοτε στο επίκεντρο των προσπαθειών του να αναπαρασταθεί με έμφαση σε διαφορετικά στοιχεία κάθε εποχή. Οι ανάγκες λογουχάρη του νεολιθικού καλλιτέχνη περιορίζονται στην ανάδειξη χαρακτηριστικών μερών του σώματος, όπως τα στήθη και η Κοιλιά, στην επισήμανση της θέσης του κεφαλιού, ενίοτε των ματιών, του αφαλού ή των χεριών, και τέλος στην περιγραφή της στάσης: όρθια χαλαρή, όρθια με "λόρδωση" ή καθιστή. Με την ίδια περίπου πλαστική αντίληψη, αλλά με απαιτήσεις περισσότερο...

Το βιβλίο αυτό αποτελεί μια επιλογή από επιφυλλίδες που δημοσιεύτηκαν στην εφημερίδα "Το Βήμα", από το 1992 έως το 1998. Πρόκειται για κείμενα δοκιμιακού χαρακτήρα τα οποία συνθέτουν ένα σφαιρικό απολογισμό των μεγάλων καλλιτεχνικών και ιδεολογικών κινημάτων του 20ού αιώνα. Το βιβλίο της Λοϊζίδη, προτείνει ένα νέο ύφος και ήθος κριτικής και μια νέα ερμηνευτική προσέγγιση των καλλιτεχνικών φαινομένων του αιώνα μας, ανατρέποντας τα γνωστά και εξαντλημένα κλισέ για το "τέλος της τέχνη", το "τέλος του μοντερνισμού" και το "τέλος της Ιστορίας". Παίρνοντας ως αφορμή μεγάλες εκθέσ...

Τριάντα τρεις μικρές και μεγάλες "σπουδές" και σκίτσα, σε τρεις ενότητες: Απ' τη μια, για τις σχέσεις Τέχνης και Επιστήμης, για την "Ταπεινοσύνη των μεγάλων", για τις "Διώξεις της έκφασης". Απ' την άλλη, για τις συγγένειες Τραγωδίας και γιαπωνέζικου "Νο", ή Ελληνικής Κωμωδίας και Commedia dell'arte... για το "Μιμόδραμα" και για τις θεατρικές μεταφράσεις, για το μεταπολεμικό μας θέατρο και για την "Κρίση στα κρατικά" (μέσα μαζικής ενημέρωσης και θέατρα) κ.ά. Τέλος, "προσωπογραφίες" κορυφαίων της Σκηνής, ξένων κι Ελλήνων: Γκόγκολ, Ίψεν, Σω, Πιραντέλλο, Μαγιακόβσκυ, Ανούιγ,...

Τη δεκαετία του 1970, μαζί με τη συστηματική ακαδημαϊκή μελέτη του μελοδράματος (ιδιαίτερα σε χώρους όπως ο κινηματογράφος και η τηλεόραση), είχε αρχίσει παράλληλα να αναπτύσσεται και να εδραιώνεται μια σαφής θεώρηση του είδους, η οποία περιθωριοποιούσε τις πολιτικές και ιστορικές συνισταμένες του για το χατίρι αβέβαιων και μάλλον ισοπεδωτικών όρων του τύπου "μελοδραματισμός", "αισθησιασμός" κ.ο.κ., που λίγο-πολύ έτειναν να ταυτίσουν το μελόδραμα με τον "υψηλό συναισθηματισμό" και τις έντονες ηθικές συγκρούσεις (βλ. "καλό/κακό", "ορθό/λάθος", "αποδεκτό/απαράδεκτο" κ.λπ.). Ο...