Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

"Λίγα χρόνια αργότερα, μια νύχτα που δεν μπορούσα να κοιμηθώ, αντιλήφθηκα κάτι που μ’ έκανε να ανατριχιάσω ολόκληρη. Από τα μάτια μου πέρασε η στιγμή που εικοσιπέντε χρόνια πριν άφησα τη βαλίτσα μου σε μια ντουλάπα στο δωμάτιο της Μάγδας. Η Μάγδα και οι γονείς της είχαν ανοίξει τη βαλίτσα και είχαν δει τη φωτογραφία που έκανε τόσο περήφανο τον πατέρα μου. Είχαν φιλοξενήσει στο σπίτι τους την εικόνα του στρατηγού Κεμάλ Πασά, αυτού που είχε φέρει το τέλος της αρμενικής παρουσίας στην Ανατολία. Ήταν μια συγκλονιστική στιγμή. Ακόμη και σήμερα υποφέρω. Ξαναείδα τις αδελφές Ιχμαλ...

Σε μια κοινωνία όπου η δουλειά της νοσοκόμας προοριζόταν μόνο για τις τιποτένιες, τις πρόστυχες και τις αλκοολικές, η Φλόρενς Ναϊτινγκέιλ, μόλις στα δεκάξι της, τόλμησε να αντιταθεί στην οικογένειά της και να ανατρέψει τα κοινωνικά ήθη και έθιμα. Τον Οκτώβριο του 1854, συνόδεψε μια ομάδα εθελοντριών νοσοκόμων στα πεδία της μάχης του Κριμαϊκού Πολέμου. Με δυναμισμό και αποφασιστικότητα εφάρμοσε πρώτη τις μελλοντικές αντισηπτικές μεθόδους και εξυγίανε τα στρατιωτικά νοσοκομεία. Το 1860, ίδρυσε στο Λονδίνο την πρώτη σχολή νοσοκόμων και τα κατορθώματά της έγιναν γνωστό σε όλο τ...

«Άφησα στην Ουγγαρία το ημερολόγιο με τη μυστική γραφή, όπως και τα πρώτα μου ποιήματα. Άφησα εκεί τα αδέλφια μου, τους γονείς μου, χωρίς να τους ειδοποιήσω, ούτε καν να τους αποχαιρετήσω. Κυρίως όμως, εκείνη την ημέρα, στα τέλη Νοεμβρίου του 1956, έπαψα πια οριστικά να ανήκω σε έναν λαό. [...] Στο εργοστάσιο, όλος ο κόσμος είναι ευγενικός μαζί μας. Μας χαμογελούν, μας μιλούν, αλλά δεν καταλαβαίνουμε τίποτα. »Εδώ είναι που αρχίζει η έρημος. Έρημος κοινωνική, έρημος πολιτισμική. Τον ενθουσιασμό των ημερών της επανάστασης και της απόδρασης τον διαδέχονται η σιωπή, το κενό,...

Το βιβλίο αυτό είναι η διήγηση της ανακάλυψης της εφηβείας και της εξορίας, των μυστηρίων του Παρισιού, του κόσμου, της θηλυκότητας. Επίσης, μάλλον κυρίως, της οικειοποίησης της γαλλικής γλώσσας. Η εμπειρία του Μπούχενβαλντ δεν παίζει κανένα ρόλο, δεν προσθέτει καμιά σκιά. Ούτε και κανένα φως. Να γιατί, γράφοντας το "Αντίο, φως της νιότης...", μου φάνηκε ότι ξαναβρήκα μια χαμένη ελευθερία, θαρρείς και ξέφευγα από τη σειρά των τυχαίων και των επιλογών που τελικά είχαν συνθέσει για μένα ένα είδος πεπρωμένου. Μια βιογραφία, αν προτιμάτε κάτι λιγότερο πομπώδες. Ακόμη κι αν τ...

Για να βρουν κάποιον να τους αναγνωρίσει, έπρεπε να ταξιδέψουν, να διασχίσουν τη χώρα, να φτάσουν σ' ένα χωριό στην άλλη άκρη του κόσμου, να σταματήσουν μπροστά σ' ένα σπίτι. Καθώς πλησίαζαν, μάτια περίεργα τους παρακολουθούσαν πίσω απ' τα παράθυρα. Και τη στιγμή που χτυπούσαν την πόρτα μορφές σηκώνονταν ταραγμένες. Τους άνοιγαν, μα εκείνοι έμεναν στο κατώφλι διστακτικοί, μην τολμώντας να μπουν· κι οι άλλοι σώπαιναν, μην τολμώντας να τους καλέσουν μέσα. Κάποτε, έπαιρναν κουράγιο να περάσουν. Ζύγωναν κι οι άλλοι, μια κοίταζαν τον ξένο, μια τη φωτογραφία τραβηγμένη πριν απ' τ...