Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

[...] Παρουσιάζει ενδιαφέρον η στάση του Saint - Beuve απέναντι στο ρομαντισμό. Ξεκίνησε ως ρομαντικός με την αρθρογραφία του στην εφημερίδα "Globe". Η φιλία με τον Victor Hugo είναι χαρακτηριστική, αλλά δεν θα διαρκέσει πολύ. Ο συγγραφέας θ' αναθεωρήσει τις απόψεις του και θα περάσει στο αντίθετο στρατόπεδο των κλασικών, όπου θα κινηθεί με περισσότερη άνεση. Στα δοκίμια που ακολουθούν ασκεί μιαν έντονη κριτική κατά του ρομαντισμού κι αναφέρεται στην αρχαία Ελλάδα μ' έναν, ίσως υπερβολικό, θαυμασμό. Βλέπει την κλασική Αθήνα ως μια ειδυλλιακή πολιτεία, όπου βασιλεύει η αγνότ...

"Τι θαύμα έγινε και μπόρεσες σε ηλικία μόλις 25 χρονών να είσαι αληθινός φιλόσοφος και ρήτορας χωρίς βοήθεια άλλη έξω από μερικά βιβλία; Πώς μπόρεσες κι ανέβηκες τόσο ψηλά στον αιώνα των τόσων μικροτήτων; Και πώς πίσω από την απλότητα ενός δειλού παιδιού κρυβόταν αυτό το βάθος κι αυτή η δύναμη της ευφυΐας; Θα νιώθω πικρά για πάντα πάνω μου την τιμή της φιλίας σου." Ο Βολταίρος για τον Βωβενάργκ.

Τα "Γράμματα σ' ένα φίλο Γερμανό" εκδόθηκαν συγκεντρωμένα το 1945 στις εκδόσεις Γκαλιμάρ. Ο Καμύ μιλώντας για τη δίχως νόημα μεταφυσική των ναζί (μια μεταφυσική απ' όπου ξεκίνησε και ο ίδιος) εξηγεί τους λόγους που τον έκαναν να διαχωρίζει τη θέση του από τη δική τους. Η δίψα για δικαιοσύνη που τον βασάνιζε από τα παιδικά του χρόνια θα βρει κι εδώ την έκφρασή της, ενώ η απελπισία που πηγάζει από το κενό της δημιουργίας θα ξεπεραστεί "με την πίστη του ανθρώπου στη γη". Η πίστη στον άνθρωπο ως απόλυτη αξία ζωής είναι η μόνη δικαίωση σ' αυτόν τον κόσμο, και η προσήλωση στη δικ...

Το κείμενο που ακολουθεί το έγραψε ο Προυστ (1871-1922) για να προλογίσει ένα βιβλίο του Άγγλου αισθητικού John Ruskin (1819-1900), "Το σουσάμι και οι κρίνοι", που είχε μεταφράσει με τη βοήθεια της Μαρίας Nordlinger, γιατί τα αγγλικά του δεν ήταν και τόσο σίγουρα. Η μετάφρασή του κυκλοφόρησε το 1906, αλλά ο πρόλογος είχε δημοσιευτεί χωριστά στο περιοδικό "Λατινική Αναγέννηση" (15.6.1905), έχοντας για τίτλο "Πάνω στην ανάγνωση". Μετά άλλαξε κι έγινε "Μέρες ανάγνωσης", όταν δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Φιγκαρό" (20.3.1907). Ξαναβρίσκουμε αυτό το κείμενο ή, όπως λέει ο ίδιος ο...

Πολλοί φιλόσοφοι θέλησαν να απολογηθούν για το θάνατο, αλλά δεν ξέρω κανέναν που να πρόσεξε τους τάφους. Το πνεύμα που στοχάζεται πάνω στα προβλήματα της ύπαρξης σπάνια στέκεται στην πέτρα· απομακρύνεται τόσο από τις ταφόπετρες, που αυτές μοιάζουν διπλά λησμονημένες. Η ταφή, παρά ταύτα, έχει μια νομοτέλεια που κυβερνά τους ανθρώπους πάντα -από την Αίγυπτο στη Ραβέννα, κι ως τις μέρες μας. Σε όλους τους πολιτισμούς συναντούμε μια τελειότητα στον τάφο, και καθετί τέλειο δικαιούται μια θέση στο χώρο του πνεύματος. [...] (απόσπασμα από το βιβλίο)