Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ένα εγχείρημα να δοθεί μια κατ' ελάχιστον φαινομενολογική ερμηνεία της "Καθημερινότητας". Το "Καθημερινό Φαινόμενο" σύμφωνα με την ουσία του είναι αναγκαία το θέμα μιας ρητής παρουσίας, αυτό που έχει επικαλυφθεί και λησμονηθεί ώστε να μη ρωτάει κανείς πια για το νόημα και το θεμέλιό του. Η προσπάθεια όμως να δειχθεί φαινομενολογικά αυτό το θεμέλιο της πραγματικότητας δε σημαίνει καθόλου ότι πίσω από τις οντότητες στέκεται κάτι που δεν εμφανίζεται. Αντιθέτως, πρόκειται για κάτι που ανήκει σε όσα αρχικά δείχνονται τόσο ουσιαστικά, ώστε να απαρτίζει το νόημά τους. Προκειμένου...

Σήμερα, σύσσωμοι, συγκεντρωθήκαμε να αποτίσουμε φόρο τιμής σ’ έναν απολλώνιο κούρο, δωρικής σωματοδομής, τυλιγμένο τρυφερά σ’ έναν διονυσιακό πλακούντα από τρίχες σ’ έναν μεροκαματιάρη υδραυλικό, σκληρό βιοπαλαιστή, που δούλευε συνέχεια για να μην τους λείψει τίποτα· σ’ εκείνον που διχοτομήθηκε σε ωάριο και σπερματοζωάριο, συνάντησε τον πατέρα του και ενώθηκε μαζί του· σ’ εκείνον που οι γυναίκες αναφέρονταν σ’ αυτόν ως "ο όμορφος άντρας"· σε καθέναν που η ζωή του ήταν μια πλημμυρίδα αρετής, ένας ποταμός αγάπης. Σήμερα, σύσσωμοι, συγκεντρωθήκαμε να αποτίσουμε φόρο τιμής στα...

Αρχές της δεκαετίας του '50 η Ισμήνη Λάβδα, η κόκκινη Δράκαινα, βρίσκεται σε μια κρύπτη παράνομου ασύρματου σε σπίτι-γιάφκα στο Μοσχάτο πληγωμένη θανάσιμα, ενώ απ' έξω οι ντουντούκες την καλούν να παραδοθεί. Δίπλα της βρίσκεται ο ανιψιός της, γιος της αδελφής της και εραστής της, Περικλύμενος Λάβδας... Μέσα από τη συναρπαστική αφήγηση του Περικλύμενου για την ιστορία της οικογένειάς του και τη θυελλώδη σχέση του με την κατά εννιά χρόνια μεγαλύτερή του θεία ξεδιπλώνεται όλη η μεγάλη και τραγική περιπέτεια της Αριστεράς από τα χρόνια του Εμφυλίου μέχρι και τη Μεταπολίτευση...

Ο Ηλίας, ένας άνθρωπος που έχει χάσει τα πάντα -δουλειά, οικογένεια-, στα πενήντα τρία του χρόνια φεύγει από την Αθήνα και επιστρέφει στο χωριό του, το Δελβινάκι ψηλά στο Πωγώνι, στα ελληνοαλβανικά σύνορα. Όταν μια νεαρή γυναίκα βρίσκεται βάναυσα δολοφονημένη έξω από το χωριό, η εξιχνίαση του φόνου γίνεται για τον ήρωα έμμονη ιδέα, ένας σκοπός που γεμίζει το ψυχικό του κενό και τον άδειο χρόνο. Με φόντο το χειμωνιάτικο τοπίο της ορεινής Ηπείρου, που αφήνει το αποτύπωμά του στη λιτή, αδρά ποιητική γλώσσα, στο απέριττο ύφος της αφήγησης, αλλά και στο ήθος των χαρακτήρων, ξ...

Πρόκειται για μια περιγραφή εντυπώσεων από την Κεντρική Αφρική, που θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί και οδοιπορικό. Αλλά υπάρχει μια ειδοποιός διαφορά μεταξύ των άλλων οδοιπορικών μας, η εξής: Απ' αρχής μέχρι τέλους κύρια ιδέα είναι η φιλοσοφική αντίληψη της ζωής και του θανάτου των ανθρώπων, που την κατοικούν και το φάσμα του κόκκινου δέντρου (Flabuagia), υφέρπει σε όλες σχεδόν τις σελίδες και σε πεζό και ποιητικό λόγο, διαπλέκοντας και συναρμολογώντας το συνεχές και ενιαίον του θέματος. Έτσι, εκτός από την παράθεση γεγονότων και ψυχογραφία προσώπων, υπολανθάνει ο με...

Στη νουβέλα αυτή για τρείς γυναίκες και ένα δέντρο τον πρωταγωνιστικό ρόλο παίζει το δέντρο, το οποίο μεγαλώνει σ' έναν ακάλυπτο στα Εξάρχεια, αλλά βρίσκεται επίσης και στον Εθνικό Κήπο. Τους δεύτερους ρόλους παίζουν μια βασίλισσα, μια δασκάλα και μια γιαγιά. Θα "συναντηθούν" στον ίσκιο αυτού του δέντρου και πώς;

Δύο ώριμες στην ηλικία, ετεροθαλείς αδελφές, με έναυσμα τις κρυφές ματιές της μιας προς τα αποδυτήρια ενός γυμναστηρίου απέναντι απ' την μπαλκονόπορτά τους, περνούν τις μέρες τους εξιστορώντας η μία στην άλλη τα καθέκαστα (δεν αποκλείεται και επινοημένα απ' τις ίδιες) μιας φρικτής ιστορίας. Επάλληλες αφηγήσεις, δεμένες συνειρμικά, μαζί με πολλές αναδρομές, σε φόντο σκοτεινού ερωτισμού, που καθώς αλληλοσυμπληρώνονται αποδίδουν την αλήθεια, δηλαδή τον μύθο της ζωής των δύο γυναικών. Κι αν η αλήθεια είναι αυτή, γιατί να ενδιαφέρει τελικά αν η πραγματικότητα υπήρξε άλλη...

Ο αποχαιρετισμός ήταν γρήγορος, είπες κάτι που τότε δεν το κατάλαβα, μου ’δωσες ένα φιλί στο μάγουλο και έφυγες. Η ανάσα σου τρύπωσε στη μύτη μου, μύριζες φράουλα και ο απόηχος αυτής της μυρωδιάς έμεινε αρκετά καθώς σε κοίταζα να χάνεσαι στην αυλή. Δεν είχε αέρα και τα ξανθά σου μαλλιά δεν ανέμιζαν. Δεν ήξερα τι έπρεπε να κάνω, ήμασταν, βλέπεις, δώδεκα χρονών, και έτσι έφυγα χωρίς να πω ούτε μια κουβέντα.

Ωραιόκαστρο Θεσσαλονίκης, 2016: Η τοπική κοινωνία βρίσκεται σε αναβρασμό καθώς οι Έλληνες κάτοικοι της περιοχής αντιτίθενται έντονα στην εκεί εγκατάσταση Συρίων προσφύγων και οι εκδηλώσεις ακραίας ρατσιστικής συμπεριφοράς πυκνώνουν ανησυχητικά. Μέσα σε αυτό το ταραγμένο κοινωνικό κλίμα, μία πενταμελής παρέα ανηλίκων αγοριών, με φυσικό αυτουργό τον Μανώλη, προβαίνει σε μια εγκληματική πράξη. Mόνη μάρτυρας η Κατερίνα, η ευαίσθητη, ιδεολόγος φιλόλογός τους. Θα μπορέσει η Κατερίνα να βοηθήσει τα πέντε αγόρια να ξεφύγουν από τις λαθεμένες αντιλήψεις των οικογενειών τους αλλά και...

Ένας παρακμιακός καλλιτέχνης θα ανακαλύψει το μυστικό για να μετουσιωθεί ο ίδιος σε τέχνη. Για να τα καταφέρει, θα χρειαστεί μία μούσα, μία μυστηριώδη γυναίκα. Μαζί, θα επιδοθούν σε μία σειρά τελετουργικών φόνων και φρενήρους μακελειού. Στο τέλος θα της χαρίσει τον εαυτό του κυριολεκτικά: θα την ταΐσει, λίγο-λίγο, με το κορμί του. Και εκείνη θα τον φάει ζωντανό.

Σε μια πόλη ίσως του μέλλοντος, ίσως κάποιου ξεχασμένου από την επίσημη ιστορία παρελθόντος -ο συγγραφέας δεν διασαφηνίζει τον ακριβή χώρο και χρόνο των συμβάντων της ιστορίας του- ξεκινάει μια καταιγίδα παράλλαξης του κακού σε καλό, του καλού σε ευλογημένο και το αντίστροφο. Οι ζωές αρχετυπικών ηρώων φωτίζονται επαρκώς για να συσκοτιστούν στη συνέχεια με το πέρας του ρόλου τους. Κάθε πρόσωπο στο βιβλίο συμβολίζει τον αγώνα μεταξύ αντίρροπων δυνάμεων, την επικράτηση της μίας και την εξάλειψη κάποιας άλλης ή την συνύπαρξή τους σ' ένα μηχανισμό υποδαύλισης των ανθρώπινων παθώ...

Τι είναι πιο επικίνδυνο, να εγκλωβιστείς σ' ένα ασανσέρ ή στους κόλπους της Αγίας Νεοελληνικής Οικογένειας; Πρωτοδιάβασα τον πυρήνα αυτής της ιστορίας πριν από χρόνια, στο Περί ηρώων και τάφων του αμίμητου Ερνέστο Σάμπατο. Εκεί, αν θυμάμαι καλά, αναφέρεται ως πραγματική και υποτίθεται ότι συνέβη όντως στα περίχωρα του Μπουένος Άιρες, ενώ εγκλωβισμένοι στο ασανσέρ, όπως ακριβώς και στη δική μου εκδοχή, ήταν μια υπηρέτρια με τον εραστή της. Μόνο που κατέληγε σε κανιβαλισμό και δεν υπήρχε κανένα καλοκαίρι, δηλαδή ευτυχές τέλος ή, επί το νεοελληνικότερον, χάπι εντ. Εδώ και π...

Την κοιτούσα με προϊούσα ευχαρίστηση και πέρασε απ'το μυαλό μου να πυκνώσω το ενδιαφέρον της γι'αυτό που είπε σε στιγμή παρορμητική. Επιθύμησα να μιλήσω σ' έναν άνθρωπο, όχι ασκητή, αγνό ή θεοσεβούμενο, σ' έναν κοινό άνθρωπο που διατύπωσε έξω από τα συνηθισμένα να'χει συζήτηση μαζί μου... "Ταξιδεύω τριακόσια χρόνια, εγώ ο άγγελος Ιωήλ, κι έχω να πω, αγαπητή Θάλεια..." Πέρασε μια ζωή στη δίνη των αναμνήσεών του και αποφάσισε αυτή την κάθοδο προς τους ανθρώπους.

Η αγορά του βιβλίου τον έκανε στιγμιαία ευτυχισμένο. Θα μου πείτε, τί είναι ευτυχία; Ευτυχία είναι η καλή διάθεση. Δεν έχει καμία μα καμία σχέση με το ευ και την τύχη. Στο χέρι μας είναι να 'χουμε στιγμές ευτυχίας. Κι αν αυτές είναι πολλές και μόνιμες, είμαστε πράγματι ευτυχισμένοι.

Πολλές φορές αναρωτήθηκε αν αυτά συνέβησαν ή ήταν ονειροφαντασίες. Τα 'φεραν οι συναντήσεις οι τυχαίες, οι μοιραίες στην τροχιά του ανθρώπινου βίου ή μήπως τα γέννησε ο νους του; Άραγε το βάρος το αβάσταχτο και η λυτρωτική ανάταση έρχονται με τις μεταμφιέσεις του χρόνου του απατηλού; Ή είναι παιχνίδια του άτακτου, του πολυμήχανου ταραξία, που σαν τον πίθηκο στην κεφαλή στήνει χορό άναρχο, ανεβοκατεβαίνοντας, πηδώντας αδιάκοπα και άλλοτε κάνοντας ιλιγγιώδη άλματα από τις κορυφές στα βαθιά χάσματα, τέτοια που κόβουν την ανάσα και αφήνουν τον κρύο ιδρώτα της αγωνίας μαζί μ...

Μ' ένα χέρι κι έναν μπόγο στα δέκα του αφήνει το νησί και ταξιδεύει λαθραία ως τον Πειραιά. Εκεί θα γίνει διακονιάρης, ώσπου η μοίρα θα του επιφυλάξει μια καλύτερη τύχη. Σε μια μέρα θα γίνει πλούσιος και θα γνωρίσει την κυρία Φρόσω, τη ματρόνα ενός φημισμένου οίκου ανοχής στα βόρεια προάστια. Αυτή θα τον μεγαλώσει και θα τον σπουδάσει. Πλοίαρχος πλέον, θα ξεκινήσει τις βρομοδουλειές στο Αιγαίο, μέχρι που ένα γράμμα από την Ιαπωνία θα τα φέρει όλα ανάποδα. Ο Αντρέας, ο "Χταπόδης", πρέπει να σκεφτεί πολλά. Τη ματρόνα, όλους τους γνωστούς από το τον οίκο ανοχής, το νησί του...