Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Τέλη 21ου αιώνα, Γαύδος. Την ώρα που οι sapiens προσεδαφίζονται στον Άρη, ο Ντάντε Ράινχαρτ αποφασίζει να ρίξει μια "γρήγορη ματιά" στον αιώνα που τελειώνει... Ο Φιλίπ, στο Παρίσι, αρχίζει την προεκλογική του εκστρατεία αγνοώντας το μήνυμα της Μαύρης Κυριακής· ο Όλοφ, στη Στοκχόλμη, επισκέπτεται μια οργάνωση με το παράξενο όνομα Θάνατος στη Νοσταλγία· ο Ίαν-Αλέξανδρος ψηφίζει σ' ένα σούπερ μάρκετ της Λευκωσίας· η Έλενα απομακρύνει τις σοβαρές συνέπειες καταθέτοντας την φορολογική της δήλωση στο Άμστερνταμ· ο Σπηλαιώδης Νικ εξηγεί στο e-floor πως η εποχή των θαυμάτων τέλειω...

Τρεις φίλοι -δυο άντρες και μια γυναίκα- διασχίζουν μ' ένα μεθυσμένο ντεσεβό τη μισή Ελλάδα για να κάνουν Πάσχα στο χωριό, τέτοιο που βλέπανε στις ζωγραφιές των σχολικών βιβλίων όταν ήταν παιδιά. Τίποτα όμως απ’ αυτά δεν υπάρχει. Ούτε οικογένειες να τρώνε ευτυχισμένες στο γρασίδι, ούτε αρνάκια να τρώνε το γρασίδι, ούτε και τσολιάδες να χοροπηδάνε γύρω τους. Υπάρχει όμως ανάσταση. Άσχετα αν δε χτυπούν καμπάνες, δεν πέφτουν τουφεκιές και δε σκάνε πυροτεχνήματα στον ουρανό. Μια ανάσταση που δε φαίνεται, δεν ακούγεται και κανείς από τους τρεις τους δε μιλάει γι' αυτή.

Ένα μοιραίο ατύχημα δεν είναι τίποτε. Δύο, με ελάχιστες ομοιότητες, μια απλή σύμπτωση. Όμως κάτι απροσδιόριστο ενοχλεί έναν παλαίμαχο αστυνομικό που ζει στην ίδια πόλη. Αλλά κι ένας άγνωστος συγγραφέας, προσπαθεί, την ίδια ώρα, να επιστρέψει στην απομόνωσή του. Πρέπει κάποιος να συνθέσει την πραγματική εικόνα από τα κομμάτια των θαμμένων αναμνήσεων και στοιχείων εκείνης της παλιάς εποχής. Όμως, αν υπάρχει εξήγηση, πρέπει να βρεθεί πριν σβήσουν τα φώτα μιας θεατρικής παράστασης. Γιατί αυτό το φινάλε ίσως ούτε ο σκηνοθέτης της δεν το έχει προβλέψει.

O κύριος Eπισκοπάκης ζει συμβατικά. Πανικόβλητος στέκει πάντα απ' έξω και από εκεί παρατηρεί, χωρίς να αποτολμά να μπει στη ζωή και να τη βιώσει. Στα πενήντα περίπου χρόνια του συναντά όμως τον έρωτα. Eμπλέκεται εκών άκων στο παιγνίδι, ερωτεύεται με πάθος, αλλά, εντέλει, αποσύρεται. Προκρίνει την επιστροφή στην ασήμαντη καθημερινότητά του. Για να καλύψει την εμπλοκή του, να ξαναβρεί την πρότερη τάξη, δεν διστάζει να μεθοδεύσει και να οργανώσει το θάνατο της γυναίκας που αγάπησε. Η τιμωρία του όμως θα είναι τρομακτική.

Πόσο μπορούν ν' αλλάξουν τη ζωή ενός ανθρώπου τριάντα μία μέρες "εμβόλιμες" στον πραγματικό χρόνο του; Τριάντα ένα μερόνυχτα γεμάτα από μια αγάπη απόλυτη, εξιλεωτική και βασανιστική μαζί, που έρχεται απρόσμενα και ανατρέπει τις τακτοποιημένες ζωές του Σταύρου και της Μαρίας-Ερατώς και τους φέρνει προ αποφάσεων σημαντικών για τους ίδιους και το περιβάλλον τους. Θα μπορέσουν ν' αντιμετωπίσουν το κόστος της όποιας επιλογής; Η νουβέλα της Τζένης Στράλλα είναι μια πληθωρική και ποιητική παλέτα αισθημάτων, η οποία συνεπαίρνει τον αναγνώστη, όπως το κάλεσμα της ζωής συνεπήρε εκ...

Η κυρα-Βαγγελιώ ("Τι δεν μας περιμένει ακόμα") σε μια τραυματική κάθοδό της από την επαρχία στην Αθήνα χαλάει σίγουρους δεσμούς και δημιουργεί νέες φιλίες. Ο Λάζαρος ("Διαφημίζοντας την αγάπη") απογοητεύεται από την υποσχετική γνωριμία του με έναν πνευματικό άνθρωπο και προσγειώνεται εκεί όπου το έδαφος είναι οικείο και προβλέψιμο. Στις "Καραμελίτσες" μια παλιά φιλική σχέση δοκιμάζεται στην προσπάθεια αναθέρμανσής της, επειδή κάποιες, όχι τελείως αβάσιμες υποψίες, ρίχνουν λάδι σε καυτά ερωτήματα από το παρελθόν. Στο "Όλα πληρωμένα" η σύντομη συνάντηση του ήρωα με μια άγνωσ...

Ο Πέτρος είναι ανάπηρος. Δε βρίσκει δουλειά. Δυσκολεύεται στις μετακινήσεις του. Ζει με ελάχιστα χρήματα. Ο φόβος της επιβίωσης τον οδηγεί σε μια πράξη απελπισίας. Το μυστικό του θαμμένο στον κήπο. Και τριγύρω ο σκύλος του γαβγίζει απειλητικά, ο ταχυδρόμος τον υποψιάζεται και η θεία Ελπινίκη του κάνει έξωση από το σπίτι. Η γνωριμία του με το Λουκά ανοίγει νέες προοπτικές, αλλά τελικά μόνο η φωνή της πεθαμένης μητέρας του θα φανερώσει την αλήθεια. Γιατί η μαμά δεν έλεγε ψέματα ποτέ.

Ως το μεσημέρι ψάχναμε για νερό. Στο τέλος βρήκαμε κοντά σε κάτι αμπέλια. Ήταν ένας βράχος υγρός γεμάτος μούσκλια κι από μια σκισμή έσταζε κάθε τόσο. Ο Μπρατίτσας έβαλε το παγούρι του να γεμίσει κι όσο να πιάσει λίγο, παίρναμε μούσκλια και βρέχαμε τα χείλια μας. Σε λίγο ήπιαμε από μια γουλιά και ξαναβάλαμε το παγούρι. Φύσαγε λίβας. Ερχότανε καυτός απ' τη μεριά του και η γη μπροστά μας ασφυκτιούσε. Σα να 'λιώναν οι αδένες της. Πέσαμε δίπλα δίπλα στη ρίζα του βράχου και περιμέναμε να γεμίσει το παγούρι. Ξέραμε πως θα πεθάνουμε μέσα σε τούτο το καλοκαίρι. Μπροστά μας τ' αμπέ...

Ο έρωτας και η ελευθερία συμπλέουν στους ωκεανούς του ανθρώπινου συναισθήματος. Η σκέψη πάλλεται, στο νου του ανθρώπου, και στο είναι αντηχούν η παράδοση, η κοινωνική κουλτούρα και είναι η συνειδησιακή ωριμότητα που τελικά οριοθετεί την υπέρβαση... πέρα από τον έρωτα και την ελευθερία. "Οι ήρωες των τεσσάρων διηγημάτων είναι σημερινοί άνθρωποι που κάποτε με συντρόφεψαν στα μακρινά ταξίδια της μοναξιάς, στα πελάγη ή τους συνάντησα στα λιμάνια της ξενιτιάς. Και τους γνώρισα μέσα μου, τότε, ή αργότερα στις γαλήνιες ώρες του στοχασμού και της ενδοσκόπησης -ξέμπαρκος, μπροστά...

"Πάτσγουορκ χωρίς ραφή", ένα πάτσγουρκ καρδιάς. Το ομολογεί η ίδια η συγγραφέας, το εισπράττει ο αναγνώστης από τις πρώτες κιόλας σειρές του βιβλίου. Ποίηση, πεζογραφία, μικρές αυτοτελείς νουβέλες; Δύσκολο να αποφασίσει κανείς που θα κατατάξει την πρώτη αυτή λογοτεχνική απόπειρα της Ρούλας Μίχου Κοσκινά. Και ύστερα, τι είναι αυτό που διαβάζουμε και μας συγκινεί, μας αφορά, μας θυμίζει; Ψυχογράφημα, ονειροπολήσεις, ερμηνείες ονείρων, ρεαλιστικές καταγραφές που γλιστρούν στο υποσυνείδητο για να αντέξουν το βάρος της κοινοποίησης; Η συγγραφέας επιχειρεί μια γραφή σύνθετη, αντι...

Ο Σάιμον Πέτερς, ένας νεαρός Άγγλος με ανήσυχο πνεύμα και τάσεις φυγής, είναι φοιτητής στη Σχολή Κλινικής Ψυχολογίας της Γάνδης, στο Βέλγιο. Έχοντας αφήσει για πάντα τη γενέτειρα του, μετά το θάνατο της μητέρας του, μένει εδώ και τρία χρόνια σε Πανεπιστήμιο της Φλάνδρας, σ' ένα περιβάλλον ιδιαίτερα συντηρητικό με αυστηρό πρωτόκολλο, στο οποίο αναγκάζεται να υπακούει τυφλά. Μετά το πέρας του τρίτου έτους, γίνεται ιδιαίτερα εσωστρεφής, οξύθυμος και δύστροπος, νιώθει ότι άθελά του βρίσκεται φυλακισμένος σ' ένα περιβάλλον καταναγκαστικού εγκλεισμού που διοικείται από καθηγητέ...

Έρχεται η μοίρα και σε παίρνει από το χέρι. Σε παίρνει και σε γυρνάει σ' ερήμους και βουνά, σε θάλασσες και σε ποτάμια, σαν φύλλο ξερό του φθινοπώρου που πέφτει ήσυχα στη γη, σαν φτερό ανάλαφρο που το φυσούν οι άνεμοι και χάνεται για πάντα. Σε παίρνει και σε κάνει πάλι μικρό παιδί με τη σφεντόνα στο χέρι, να παραφυλάς τον μικρό κότσυφα πάνω στο κλαδί και να του στέλνεις ένα μικρό στρογγυλό βότσαλο ίσια στη μικρή στέλνεις ένα μικρό στρογγυλό βότσαλο ίσια στη μικρή καρδούλα του. Σε παίρνει και σε πάει εκεί και σου δείχνει πώς ξεψυχάει ένας μικρός, μικρούλης κότσυφας, κι εσύ κ...

Στην κηδεία της Νόνας Αικατερίνας, τελευταίας κυρίας μιας ξεπεσμένης αριστοκρατικής οικογένειας της επαρχίας, εμφανίζεται η πεθαμένη από εικοσαετίας μητέρα του αφηγητή, για να την παραλάβει για τον άλλο κόσμο και να την προετοιμάσει για την αιωνιότητα. Τις σαράντα μέρες που ακολουθούν την κηδεία τις περνούν στο κτήμα, όπου κάποια στιγμή αναμειγνύονται οι ζωντανοί με τους νεκρούς, κρίνεται η μικροϊστορία της περιοχής, ανατρέπονται αντιλήψεις για ιδεολογικές, θρησκευτικές και μεταφυσικές δοξασίες και ανακινείται το ζήτημα της επικοινωνίας του κόσμου των νεκρών με τον κόσμο τω...

Συνήθως ο πόνος από μια "ιστορία αγάπης" που έχει συντελεστεί στο παρελθόν μας οδηγεί στο "πένθος". Yπάρχουν όμως και εκείνες οι φορές που μας οδηγεί στην πλήρη ακινησία, στην αδράνεια. Tούτο είναι το σημείο απ' όπου ξεκινά H θύελλα. Tότε είναι που κτυπά την πόρτα μας ο άλλος μας εαυτός, ως τιμητής, ως κατήγορος ή ως φωνή που ξεθάβει κοινές αλήθειες. Tότε μας επισκέπτονται οι φαντασιώσεις, οι μνήμες, σκληρές μα και αδιευκρίνιστες συνάμα, εμβληματικές φιγούρες όπως εκείνη της Mητέρας, στο τέλος όμως, οπωσδήποτε Eκείνη, που θα μας βγάλει τον κόμπο απ' τον λαιμό και θα μας κάν...

Τα "Διαγώνια πάθη" είναι ιστορίες φευγαλέων πόθων, ερώτων ημιτελών και θνησιγενών ονειροπολήσεων. Είναι μια έκθεση με κολάζ από κηδείες, δεξιώσεις, σκηνές του μετρό, απεργίες, συζητήσεις σε καφενεία, διαλέξεις σε πολιτιστικά κέντρα. αθώα και ένοχα φλερτ, παράνομους δεσμούς και αδιόρατα χαμόγελα. Άνθρωποι που συναντιόνται διαγωνίως και εναγωνίως, νευρωτικοί διανοούμενοι και αλμοδοβαρικές καλόγριες, μορφές περαστικές, ημερήσιες και νυχτερινές, τοπία αστικά και εξωτικά παρελαύνουν και προελαύνουν σε μια διαρκή εναλλαγή επιθυμιών και αισθημάτων. Αφετηρία και τέρμα τους έχουν το...

Τέσσερις βραβευμένες ιστορίες για τη φιλία των βαλκανικών λαών: 1) "Στάση εργασίας στο ενεχυροδανειστήριο" 2) "Το ανέβασμα της μπάρας" 3) "Το μοναστήρι της Ρίλας" 4) "Πρόσωπο με γόνατο" Οι δυο πρώτες ιστορίες έχουν τιμηθεί με το Βραβείο Ιπεκτσί και η τρίτη από το Σύνδεσμο Ελληνοβουλγαρικής φιλίας.

"Αν θέλεις να το πάμε μαζί με σχέση συνενοχής και αποδοχής, εδώ είμαι".

"Το παιχνίδι της μοίρας" είναι ο τίτλος του νέου βιβλίου της γνωστής συγγραφέως Ευφροσύνης Κακογιαννάκη - Λιβανίου. Πρόκειται για μια συγκινητική διηγηματική-αφηγηματική μυθιστοριογραφία, της οποίας η υπόθεση στηρίζεται σε πραγματικά γεγονότα και σε υπαρκτούς ήρωες, των οποίων τη ζωή και τις πιο απίθανες και δραματικές περιπέτειες, κατά και μετά τη μικρασιατική καταστροφή, περιγράφει με τον πιο εντυπωσιακό τρόπο, στο θαυμάσιο βιβλίο της. [...] (από το προλογικό σημείωμα του εκδότη)

Η αγορά του βιβλίου τον έκανε στιγμιαία ευτυχισμένο. Θα μου πείτε, τί είναι ευτυχία; Ευτυχία είναι η καλή διάθεση. Δεν έχει καμία μα καμία σχέση με το ευ και την τύχη. Στο χέρι μας είναι να 'χουμε στιγμές ευτυχίας. Κι αν αυτές είναι πολλές και μόνιμες, είμαστε πράγματι ευτυχισμένοι.