Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Είναι ωφέλιμο να ξεχνάμε τις αρετές μας και να θυμόμαστε τα ελαττώματά μας, τα ατομικά και φυλετικά. Αυτή τη στάση φαίνεται να επιλέγει ο συγγραφέας, ακολουθώντας τους δρόμους της σάτιρας ή του γκροτέσκο. Με τους ίδιους τρόπους υπαινίσσεται και τον διαμορφούμενο (ή μήπως διαμορφωμένο;) κόσμο των ημερών μας, όπου προβάλλει ο ανθρώπινος τύπος του ακραίου και αποπροσωποποιημένου ατομικισμού.

Αν ο Μαυρίκος είχε κρεμάσει το δικό του αμπέχονο τελευταίος, τότε φεύγοντας θα το έπαιρνε μαζί του και η έκβαση θα ήταν διαφορετική. "Παιχνίδια της Μοίρας" ίσως, όπως έλεγε Γάλλος συγγραφέας και νομπελίστας, πρόκειται για ψευδώνυμο του Θεού όταν δεν θέλει να υπογράψει ο ίδιος.

Ο Συμεών, δύο χρόνια ύστερα απ' τον αναπάντεχο θάνατο της γυναίκας του, αποφασίζει να αφήσει πίσω του την αδιάφορη καθημερινότητα της πρωτεύουσας, να εγκατασταθεί στο χωριό και να στραφεί σιγά σιγά σε έναν πιο φυσικό τρόπο ζωής με τη βοήθεια ενός καινούργιου φίλου. Τώρα, έχει ήδη αφιερώσει σχεδόν τις δύο τελευταίες δεκαετίες της ζωής του στο κτήμα του, στην καλλιέργεια παραδοσιακών ποικιλιών και στη συλλογή των νέων σπόρων τους, ώστε να μπορεί να ξανασπείρει του χρόνου. Μα οι συμφορές που κρύβει η ζωή ποτέ δεν τελειώνουν... Η ιστορία του Συμεών ζωντανεύει ακόμη περισσότε...

Όταν γεννήθηκα, με νόμιζαν για νεκρό. Όταν έβγαλα την πρώτη μου φωνή, δεν ήταν κανείς εκεί για να την ακούσει. Κι όταν αποφάσισα επιτέλους να κάψω τον κόσμο, ο κόσμος είχε χαθεί προ πολλού. Θάνατος, ερήμωση, εγκατάλειψη. Λάθη παλιά που σε στοιχειώνουν. Λάθη καινούργια που λαχταράς να κάνεις. Και, κάπου ανάμεσα, η χαμένη ευτυχία της άγνοιας. Θα καταφέρεις άραγε να βγεις ζωντανός; Μπορείς άραγε να ακούσεις τις φωνές των τόπων; Γιατί οι τόποι θυμούνται. Το θέμα είναι αν εσύ μπορείς να τους καταλάβεις. Η "Κενή διαθήκη", με την οποία ο Ηφαιστίων Χριστόπουλος εμφανίζεται στο...

O χρόνος δεν είναι παρά µια ψευδαίσθηση κι ο θάνατος ένας µονόδροµος στον οποίο µας σπρώχνει η ζωή. Η Ηρώ είναι, απλώς, ένα κορίτσι πέντε ετών όταν ανακαλύπτει πως αυτός ο φαύλος, αέναος κύκλος ζωής και θανάτου, που µπαίνει ανάµεσα σε εκείνη και τη µητέρα της, µπορεί να είναι µικρότερος ή µεγαλύτερος, κατά βούληση, πως δεν ορίζεται, ούτε και µπορεί κάποιος να ξεφύγει από αυτόν και πως, τελικά, η ζωή είναι εύθραυστη κι εµείς τα κοµµάτια στα οποία σπάει.

Νουβέλα που κοιτάζει όπως ένα αόρατο μάτι μέσα στο ελληνοκυπριακό σχολείο και παρατηρεί τις εθνικιστικές και θρησκευτικές εξάρσεις κάποιων λειτουργών του, δημιουργώντας την ψυχογραφία ενός τύπου εθνικόφρονα εκπαιδευτικού. Σε συνδυασμό με το βαθύ κράτος, την εκκλησία, τα εθνικιστικά κόμματα και διάφορα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, δημιουργείται μια αναχρονιστική τάση στην εκπαίδευση, η οποία αναπαράγει και συντηρεί μια ανάλογη ιδεολογία και μια εξουσιαστική δομή που διαχέεται σε ολόκληρη την κοινωνία.

Η Φρόξη Καραμέλα, βέρα Αθηναία από πάππου προς πάππον, είναι κληρονόμος μιας ιστορικής καραμελοποιίας την οποία εξελίσσει και μετατρέπει σε προσωπικό της "ναό". Οι καραμέλες της είναι μοναδικές. Σκληρό το εκμαγείο τους, όμως η ουσία και η δύναμή τους βρίσκεται στο εσωτερικό τους - στο "ολύμπιο νέκταρ" που η ίδια παρασκευάζει, για να καταστεί, από απλή επαγγελματίας, μία πραγματική δημιουργός. "Θεό" αποκαλεί τον εαυτό της, και την κοινωνία έναν απέραντο "οίκο ενοχής", που στέκεται απέναντί της αντίπαλη και εχθρική. Για τη "γλυκιά" Καραμέλα δεν υπάρχουν αθώοι. Στιγματισμέ...

Το έργο αυτό είναι ένα ακόμα Κοινωνικό Δράμα από αυτά που παίζει η Ζωή στο θέατρό της, με Πρωταγωνιστές, Κομπάρσους και Θεατές εμάς τους ίδιους. Η αλληλουχία των γεγονότων θα προκαλέσει στον Αναγνώστη αισθήματα χαράς, αγάπης, διασκέδασης, αλλά και λύπης. Το ενδιαφέρον του θα κρατηθεί αμείωτο μέχρι τις τελευταίες γραμμές του Διηγήματος, όπου θα βρει την απάντηση στα ερωτήματα για τη σημασία των ονείρων που είδε ο Νώντας λίγο πριν το Γάμο του, για την περίεργη θανατηφόρα αρρώστια των παιδιών του, και για την αιτία που αυτοκτόνησε μέσα στην Καλύβα όπου είχε γεννηθεί ο μεγάλος...

Στην "Κάθοδο των εννιά" η ακύμαντη δραματική ενάργεια προκύπτει από τη σκόπιμα αντιδραματική γραφή της. Μια λιτή, γυμνή, απέριττη, μικροπερίοδη γραφή, χωρίς περιγραφές, περιστροφές και αναλύσεις, χωρίς πολλά επίθετα, όπου κυριαρχεί ο ευθύς λόγος και λειτουργεί απρόσκοπτα το ουσιαστικό και το ρήμα για την άμεση μετάδοση της πιο καίριας πληροφορίας. Μια γραφή που αποδραματοποιεί λεκτικά τα πιο συγκλονιστικά επεισόδια πετυχαίνοντας μια έμφαση από την ανάποδη, σα να λέμε, σε μια μόνιμη διάθεση οξύμωρου, όσο πιο μεγάλα τα γεγονότα, τόσο πιο απλά τα λόγια. Η ιδιότητα του "κοινού...

Κατεβήκαμε στο ρέμα με κομμένα γόνατα. Πήραμε πάλι τον ανήφορο, σιγά με προφυλάξεις, όσο όμως πέρναγε η ώρα χωρίς αποτέλεσμα, η δίψα μας θέριευε κι αρχίσαμε να τρέχουμε καταμεσής στην κοίτη σαν παλαβοί. Τα χαλίκια έκαιγαν και νιώθαμε τον ήλιο στο κεφάλι μας, τεράστιο και καρφωμένο στη θέση του. Στο τέλος αποκάναμε. Ο Νικήτας ήταν έτοιμος να καταρρεύσει. Λαχάνιαζε με τη γλώσσα έξω σα θερμιασμένο ζαγάρι. Δεν γλιτώναμε ούτε με το φευγιό. Η δίψα, η δίψα μας, μας είχε φτάσει και μας είχε ξεπεράσει. Δεν μας έμενε τίποτα άλλο παρά να πέσουμε ανάσκελα τεντώνοντας χέρια και πόδια κ...

Ένα συγκλονιστικό αφήγημα που εγγράφει μοναδικά το άγριο χρονικό του τέλους του Εμφυλίου. Φύγαμε και μας έριξαν από πίσω. Μας ντουφέκισαν μέσα απ’ το σπίτι. Γύρισα ξαφνιασμένος και είδα τον άντρα στην πόρτα να μας τινάζει μια χειροβομβίδα. Έπεσα χάμω κι άρχισα να κυλάω τον κατήφορο. Η χειροβομβίδα έσκασε σηκώνοντας καλαμιές στον αέρα. Βρήκα ένα τούμπι και καλύφτηκα. Μόλις καταλάγιασε η έκρηξη, ο άντρας πετάχτη όξω απ’ τη μάντρα. Πίσω του βγήκαν και τα δυο παιδιά με τις αραβίδες στο χέρι. Πήραν τον κατήφορο κατά κει που ’σκασε η χειροβομβίδα. Τους έφερα στην μπούκα μου κα...

Ως το μεσημέρι ψάχναμε για νερό. Στο τέλος βρήκαμε κοντά σε κάτι αμπέλια. Ήταν ένας βράχος υγρός γεμάτος μούσκλια κι από μια σκισμή έσταζε κάθε τόσο. Ο Μπρατίτσας έβαλε το παγούρι του να γεμίσει κι όσο να πιάσει λίγο, παίρναμε μούσκλια και βρέχαμε τα χείλια μας. Σε λίγο ήπιαμε από μια γουλιά και ξαναβάλαμε το παγούρι. Φύσαγε λίβας. Ερχότανε καυτός απ' τη μεριά του και η γη μπροστά μας ασφυκτιούσε. Σα να 'λιώναν οι αδένες της. Πέσαμε δίπλα δίπλα στη ρίζα του βράχου και περιμέναμε να γεμίσει το παγούρι. Ξέραμε πως θα πεθάνουμε μέσα σε τούτο το καλοκαίρι. Μπροστά μας τ' αμπέ...

"Το δωμάτιο δεν έχει παράθυρο κι ούτε ήχος διαπερνάει τους τοίχους του. Αναρωτιέμαι αν ζω. Αν υπάρχω στα αλήθεια και δεν είμαι ένα άσκημο όνειρο. Μου λέει ότι πλήρωσε για μένα και με εκπαιδεύει για να τα πάρει πίσω αυτά που πλήρωσε. Στην αρχή, τρόμαζα, πονούσα. Τώρα η παρουσία του, οι βρισιές του κι ο πόνος που μου προκαλεί, τα αποζητώ για να με πείθουν ότι ζω. Γιατί αλλιώς δεν ζω, μόνο αναπνέω. Λέω μέσα μου πονάω, είμαι άνθρωπος. Ακούω τα αγκομαχητά του, τις φωνές του, λέω αισθάνομαι, ακούω, ζω." "Η ιστορία της Βέλβετ Παλμ" είναι η ιστορία της μαύρης γυναίκας που δεχόμα...

Η Ιουλιέττα του φθινοπώρου είναι η αφήγηση της ηρωίδας του βιβλίου τούτου, που από καλοκαιρινό κορίτσι που ήταν, βρέθηκε νέα κοπέλα ακόμα να βιώνει ένα φθινόπωρο, εξαιτίας της ιστορίας που έζησε με δυο συμβολικούς Αλέξανδρους. Μέσα από την περιπέτειά της γράφει και το φιλοσοφικό της πιστεύω, μαζί με την αναζήτησή της για το ψυχικό διαμάντι της μετάνοιας και της συγχώρεσης, που τα θεωρεί εφικτά και απαραίτητα στη συνέχεια της ζωής της...

Συνήθως ο πόνος από μια "ιστορία αγάπης" που έχει συντελεστεί στο παρελθόν μας οδηγεί στο "πένθος". Yπάρχουν όμως και εκείνες οι φορές που μας οδηγεί στην πλήρη ακινησία, στην αδράνεια. Tούτο είναι το σημείο απ' όπου ξεκινά H θύελλα. Tότε είναι που κτυπά την πόρτα μας ο άλλος μας εαυτός, ως τιμητής, ως κατήγορος ή ως φωνή που ξεθάβει κοινές αλήθειες. Tότε μας επισκέπτονται οι φαντασιώσεις, οι μνήμες, σκληρές μα και αδιευκρίνιστες συνάμα, εμβληματικές φιγούρες όπως εκείνη της Mητέρας, στο τέλος όμως, οπωσδήποτε Eκείνη, που θα μας βγάλει τον κόμπο απ' τον λαιμό και θα μας κάν...

"Τα βαθυγάλανα νερά των ωκεανών σου θα τιθασέψω, κτίζοντας χιλιάδες λιμάνια με προβλήτες, όπου θα αράζουν τα πάσης φύσεως πλεούμενα. Τα μπράτσα των ναυτών θα λάμπουν στον ήλιο καθώς θα μαϊνάρουν δένοντας τα καραβόσκοινα για τη σιγουριά των καραβιών. Να! Βλέπω κιόλας τους ναύτες στο μπλε και στο λευκό, φρεσκοξυρισμένους να κατεβαίνουν τις κλίμακες και να τραβούν προς τα σοκάκια της ηδονής, βλέπω τον Ποσειδώνα με την Τρίαινα να ανακατεύει τα απύθμενα βάθη σου και όλον τον υδρόβιο κόσμο να ερωτεύεται στις παραλίες σου. Στα ρηχά των νερών σου θα έκτιζα πόλεις με μπλε σπίτια, μ...