Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Διαβάζοντας μια αρχαία κινέζικη πραγματεία για το σκάκι, ο κύριος Μόργκαν βλέπει το παρελθόν του να ξεπηδάει μέσα από τις σελίδες του βιβλίου, φέρνοντάς τον αντιμέτωπο με όλες τις αθέατες πλευρές, τα μυστικά και τα αινίγματα της ζωής του. Στη δεύτερη νουβέλα, δύο ναυαγοί περισυλλέγονται από ένα πλοίο που διαπλέει τον Ινδικό ωκεανό με προορισμό το Μακάο. Γρήγορα όμως θα διαπιστώσουν πως το ταξίδι αυτό είναι πολύ διαφορετικό από εκείνο που φαντάζονταν. Με φόντο τα αφηγηματικά μοτίβα της φανταστικής λογοτεχνίας και των ιστοριών μυστηρίου, οι ήρωες της Λίλας Κονομάρα κινο...

Η βαριά μυρωδιά του θανάτου διαποτίζει όλες τις πτυχές ενός ολόκληρου οικογενειακού δέντρου. Το νησί της Σπιναλόγκας και η λέπρα που "κρατάει εφτά γενιές" μοιάζουν να μην πέρασαν ποτέ στη σφαίρα του παρελθόντος, αλλά να ζουν, ως μόνιμοι εφιάλτες, διατρέχοντας την κάθε γενιά διαδοχικά. Εν μέσω του τραγικού τετελεσμένου του θανάτου, της ακραίας απελπισίας, της απόγνωσης και της απόλυτης αδυναμίας να παρέμβουν στο πεπρωμένο τους, οι άνθρωποι προσπαθούν να υπερασπιστούν τη ζωή, ερωτεύονται, κάνουν παιδιά, παίζουν παιχνίδια, δημιουργούν, κάνουν όνειρα... για να έρθει πάντα το...

Η Ιουλιέττα του φθινοπώρου είναι η αφήγηση της ηρωίδας του βιβλίου τούτου, που από καλοκαιρινό κορίτσι που ήταν, βρέθηκε νέα κοπέλα ακόμα να βιώνει ένα φθινόπωρο, εξαιτίας της ιστορίας που έζησε με δυο συμβολικούς Αλέξανδρους. Μέσα από την περιπέτειά της γράφει και το φιλοσοφικό της πιστεύω, μαζί με την αναζήτησή της για το ψυχικό διαμάντι της μετάνοιας και της συγχώρεσης, που τα θεωρεί εφικτά και απαραίτητα στη συνέχεια της ζωής της...

"Πνίγηκα τέσσερις φορές κι ακόμα ζω. Αναρωτιέμαι, ο Θεός πόσο πολύ θέλει να με παιδέψει ακόμα;" Όταν αυτές είναι οι πρώτες λέξεις που σου λέει ένας άνθρωπος μετά τις συστάσεις και τα τυπικά καλωσήλθατε και χαρά μου που σας γνωρίζω, ξέρεις ότι την έχεις πατήσει. Θες να μάθεις τι γίνεται παρακάτω. Ένας γέρος που του αρέσει να λέει ιστορίες. Κι ένας μουσικός που αποσύρεται σ' ένα μικρό παραθαλάσσιο χωριό της Βοιωτίας πασχίζοντας να ολοκληρώσει τη συγγραφή ενός βιβλίου μετά από τρεις ημιτελείς απόπειρες. Αυτή είναι η καταγραφή της τυχαίας συνάντησής τους τον Ιούλιο...

Ένα βιβλίο εμπνευσμένο από τη ζωή και τον αγώνα των Ελλήνων ναυτικών μας. Την καθημερινή πάλη του μικρού και αδύναμου ανθρώπου, ενάντια στη θάλασσα, αυτό το μανιασμένο θεριό της φύσης. "Η τελευταία ομίχλη" δείχνει τη δύναμη της θέλησης και τονίζει το μεγαλείο της φιλίας. Αναδεικνύει και παρουσιάζει τη μοναδικότητα της γνώσης και τη σιγουριά της εμπειρίας. Ένα "ναυτικό" μυθιστόρημα που θα σας συναρπάσει.

Απώλεια και εξομολόγηση. Αναμνήσεις που ξεκλειδώνουν το ερμάρι των πιο πολύτιμων εικόνων της ψυχής. Σκέψεις, διηγήσεις και όνειρα που συνδέουν με μια λεπτή -σχεδόν διάφανη- κλωστή, τη φαντασία και την αλληγορία με την πραγματικότητα. Μικρά και μεγάλα κομμάτια από τις υποστάσεις του εαυτού και του είναι, που όλα μαζί συνθέτουν το πολύχρωμο βιτρό μιας ζωής. Υποστάσεις ίδιες, μα ταυτόχρονα τόσο διαφορετικές, ξένες αλλά την ίδια στιγμή δικές μας. Γράφει και εξομολογείται σ' αυτό που τον πήρε απ' το χέρι και του άλλαξε τη ζωή, στη δύναμη που μετέβαλε τη ροπή των πραγμάτων. Αφή...

Ένα κοινό παρελθόν, ένα συγκλονιστικό μυστικό είκοσι οκτώ χρόνων τους ακολουθεί αδυσώπητα. Τέσσερις αδελφικοί φίλοι όλοι συνένοχοι ενός μυστικού κρυμμένου με "όρκο σιωπής" από τα άγουρα προεφηβικά χρόνια τους. Ζωντανά ερείπια, βυθισμένοι σ' έναν κόσμο ενοχών κι εφιαλτών. "Τον παρακολουθώ. Τρέμει. Είναι φίλος μου. Από τότε. Από κείνο το καλοκαίρι του 73. Από τότε που μας πήγαν κατασκήνωση οι γονείς μας. Δεκατριών χρονών παιδάκια. Παλικαράκια. Πρώιμα. Προφανώς για να μας ξεφορτωθούν." Όταν το μυστικό άρχιζε να γίνεται αβάσταχτο, όταν δεν πήγαινε άλλο, κοντά στα σαράντα...

Λίγες ώρες πριν το γάμο της, η Κασσάνδρα νιώθει ότι ετοιμάζεται να κάνει το μεγαλύτερο λάθος της ζωής της. Εγκλωβισμένη από τις δικές της επιλογές, θάβει τα θέλω της και παραδίδεται στα πρέπει της κοινωνίας που ζει. Συμβιβάζεται με την ρουτίνα της καθημερινότητας έχοντας μόνη διέξοδο την ποίηση. Αλλά η ζωή τής επιφυλάσσει μια τελευταία ανατροπή. Και πάλι θα πρέπει να επιλέξει κάπου ανάμεσα από τα αποκαΐδια ενός έρωτα και του εαυτού της. Ένα σύγχρονο αφήγημα που θίγει την ελευθερία των επιλογών μας μέσα από το πρίσμα μιας αναπάντεχης εγκυμοσύνης.

Βγάζοντας το παλτό του για να το κρεμάσει, πρόσεξε στην αριστερή γωνία της ντουλάπας, ακουμπισμένο πάνω σε ένα πάκο με παλιά περιοδικά, εκείνο το μπουκάλι με το δεκαοκτάρι ουίσκι που του είχαν κάνει δώρο πριν από αρκετά χρόνια σε μια γιορτή. Αν και δεν ήταν η μάρκα που προτιμούσε, τα δεκαοκτώ έτη το είχαν ανεβάσει πολύ στην εκτίμησή του. Το είχε λοιπόν από τότε φυλαγμένο στο ντουλάπι του για να το ανοίξει την "κατάλληλη στιγμή". Πόσους χειμώνες είχε περάσει εκείνο το μπουκάλι μέσα στην ντουλάπα να σκονίζεται σφραγισμένο κι από πάνω του να μπαινοβγαίνουν πουκάμισα και παλτά...

Σ' ένα απομονωμένο χωριό της Πίνδου ξεσπά μια επιδημία λύσσας. Παγιδευμένος στο χιόνι και στην αρρώστια, που κατασπαράζει το χωριό με τρομαχτικούς ρυθμούς, ο αφηγητής της ιστορίας προσπαθεί ν' ανιχνεύσει την προέλευση του Κακού ή να βρει κάποια ελπίδα σωτηρίας. Πρόσωπο-κλειδί σ' αυτή του την προσπάθεια θα είναι το στοιχειό του χωριού, ένας παράξενος νέος με τ' όνομα Δημήτρης απ' τον οποίο και ξετυλίγεται όλη η ιστορία. Ο Αύγουστος Κορτώ διολισθαίνει δεξιοτεχνικά από την αγωνία της πλοκής στην αγωνία της ύπαρξης και ο αναγνώστης με τη σειρά του παγιδεύεται, βαθμιαία, σε ένα...

Ώρες ώρες αισθάνομαι λίγο σαν την Ιζαντόρα Ντάνκαν, που στην αυτοβιογραφία της αναφέρει ότι η τέχνη της χάρισε όλες τις χαρές που της κατακράτησε ο έρωτας... Ο έρωτας που απαιτεί να του αφιερωθείς ολόψυχα κι ας τον χάσεις μετά... Να σε ταξιδέψει σ' άλλα μονοπάτια απ' τα ήδη γνωστά σου, να σε κάνει ένα με το σύμπαν, κι ας είναι αυτό μια αυταπάτη. Εγώ δεν γύρεψα το δρόμο του Έρωτα, αλλά το δρόμο του Απόλλωνα, του αιώνιου φωτός... Δεν άφησα κανέναν έρωτα να με πληγώσει. Θωρακίστηκα στην τέχνη μου, το άλλοθι της μοναξιάς μου.

Ήξερε ο Νικολής πως ο καπετάνιος δεν είχε ιδέα από στεριανές μηχανές, από τροχοφόρα, μονάχα με άξονες και προπέλες έκανε τις δουλειές του πενηνταπέντε χρόνια τώρα, από τα δώδεκα του μέσα στο γριγρί, μες στο Ανάργυρος, μες στο Ιωάννης, ύστερα σ' έναν μπάτη εξάμετρο και τα τελευταία σαράντα στο Δεσποινιώ που απόμεινε η μόνη του παρηγοριά στη ζωή, μαζί ταξιδεύανε με όλους τους καιρούς, αβύθιστο σκαρί το Δεσποινιώ, όχι σαν τα τσόφλια τα καινούρια, όργωνε το Αιγαίο και το Ικαρία, οχτώ και δέκα ώρες δρόμο από το αγκυροβόλι του για να ρίξει τα παραγάδια, ο Πέτρος τρόμαζε και μόνο...

Δύο πιστολιές, ακριβώς από πίσω του και αμέσως άλλες δύο θρυμματίζουν τη νύχτα. Ύστερα βήματα που απομακρύνονται τρέχοντας. Η Φιλίτσα ουρλιάζει δείχνοντας τον αποσβολωμένο Μισέλ: "Αυτός με ξέρει". Τα βήματα επιστρέφουν. Τις δύο και τις άλλες δύο πιστολιές ο Μισέλ δεν τις άκουσε. Η Φιλίτσα εξακολουθούσε να ουρλιάζει υστερικά: "Αυτός με ξέρει". Ο Μισέλ κρατώντας με τα χέρια την ανοιχτή κοιλιά του κατάφερε να συρθεί, σχεδόν πάνω από τον νεκρό Σαράντη, ως τον πλάτανο. Ακούμπησε στην τραχιά ρίζα του και λίγο πριν το κεφάλι του πέσει δίπλα ξερό, ήρθε η Βιργινία Βαρλάμη και...

Στρασβούργο. Ένα μικρό πανδοχείο, χτισμένο δίπλα στο ποτάμι το μεσαίωνα, αγκαλιάζει τους φιλοξενούμενους του με την σπάνια μαγεία αυτής της πόλης. Ιδιοκτήτης, ο Λεό Μούλερ, ένας στοργικός γιος, πιστός σύζυγος, προστατευτικός πατέρας και χαζοπαππούς. Ανάμεσα στα καλντερίμια και τα σπιτάκια με τις ξύλινες σοφίτες, γύρω από τραπέζια με αλσατικά φαγητά και μυρωδιές φρεσκοψημένου παν ντ' επίς, η ζωή κυλά παρέα με νοσταλγικές αναμνήσεις που πληγώνουν και ελπίδες για το μέλλον. Ο παγκοσμίου φήμης έλληνας ζωγράφος, Αλέξανδρος Παλιός, θα μείνει στο πανδοχείο με μοναδικό σκοπό, να αν...

Πρόκειται για τις νουβέλες "Το τρυφερό μαχαίρι του Πέτρο Μπόλε", "Η παγωμένη καρδιά των ευτυχισμένων ανθρώπων", "Το χαραγμένο σιτάρι", "Η μουγγή καμπάνα" οι οποίες πρωτοκυκλοφόρησαν σε τέσσερα αυτόνομα βιβλία στα χρόνια 2002-2003 από τις εκδόσεις Πατάκη. Οι τρεις πρώτες από αυτές μεταφράστηκαν στα αγγλικά, στα γαλλικά και στα ιταλικά. Από το 2005 τα πρωτότυπα κείμενα, καθώς και όλες οι μεταφράσεις τους, κυκλοφορούν (και θα εξακολουθήσουν να κυκλοφορούν) στο σύνολό τους στο Διαδίκτυο (στη διεύθυνση http://www.triaridis.gr/tessera/), ελεύθερες από κάθε "πνευματικό δικαίωμα"....

Η Αντιγόνη όταν δεν βήχει, ακούει... Το βιβλίο αυτό το έγραψε ο θυμός. Θυμός ενάντια στη μητέρα, στον πατέρα, στην οικογένεια, στον τόπο και στην ταυτόχρονη ιστορία. Οικογένεια - αντανάκλαση της εποχής, εποχή γεμάτη αδικία, φόβο και οικονομική εξαθλίωση, που προσπαθεί να επιβιώσει σε μια χώρα που μισεί τους κατοίκους της, όχι όλους, μόνον αυτούς που αρνούνται να ζουν και να δρουν κατ' εικόνα και ομοίωση της πολιτικής πατριαρχίας. Αντίδοτό τους, η δυνατή, θολή αριστερή φαντασίωση. Μέσα σ' αυτή ζει η Αντιγόνη, η μητέρα. Αντλεί τόλμη, σκληρό λόγο και τα δικά της όνειρα....

"... Είναι πολύ σημαντικό για μένα να μην παρανοηθούν τα κίνητρά μου. Δεν σκόπευα να κάνω κακό. Δεν ήθελα να καταστρέψω. Δεν ήταν σκοπός μου να στερήσω αυτό που ήταν πολύτιμο. Αποζητούσα μόνο να απελευθερώσω από αυτό που θεωρούνταν αξεπέραστα τέλειο. Έβλεπα τον εαυτό μου να προσφέρει ένα δώρο, μια διέξοδο, μια πρόκληση. Άνοιξα το παράθυρο και τον είδα να αστράφτει μέσα στο ηλεκτρικό, πορτοκαλί πέπλο του. Είχα δίκιο. Έπρεπε να πέσει όποιο κι αν ήταν το τίμημα..." Ο ήρωας του βιβλίου δεν διαθέτει όνομα παρά μόνο δύο αρχικά: Χ.Κ. Παραμένει έφηβος. Μεγαλύτερος ίσως στα χρόνι...