Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

"Ήταν σίγουρα η επιβλητικότητα του κτιρίου που έκανε τον Στέφανο Καρυπίδη να νιώθει αυτό το περίεργο δέος κάθε φορά που έμπαινε στο κεντρικό κατάστημα της Τράπεζας. Η ψηλή οροφή της αίθουσας συναλλαγών, στηριγμένη σε κολόνες αρχαιοελληνικού τύπου με εκείνη τη γνωστή τάση κωνικότητας, να στενεύουν προς τα πάνω, έτσι που να δίνουν την αίσθηση της προοπτικής, με τα κιονόκρανα φορτωμένα με περίπλοκες διακοσμήσεις, γέμιζε τον πνεύμονά του με μια ανάσα μεγαλείου· τον έκανε όμως να αισθάνεται και τόσο ασήμαντος μέσα σε αυτόν τον χώρο. Τα ακριβά μάρμαρα, που σε κάθε άγγιγμα προκαλο...

"Πάντοτε με έτρωγε περιέργεια μεγάλη για το μυστήριο αυτό της προγιαγιάς μας και μια αμφιβολία για τη φύτρα μου την είχα σε όλη μου τη ζωή· τελευταία όμως, μετά και από το μοιραίο ναυάγιο, τον περασμένο Αύγουστο, τότε που τα 'φερε έτσι η ώρα η κακιά και μπατάραμε με κάλμα μπουνάτσα και έγινε ό, τι έγινε, μου μπήκανε ιδέες διάφορες μες στο κεφάλι μου και σιγά-σιγά, σαν άρχισα να συνέρχομαι κάπως από το σοκ, έπιασα, κρυφά από την Ελένη βεβαίως, για να μην καταλάβει ότι κάπως συνήλθα και πιάσει πάλι την γκρίνια της τη γνωστή για τα περιστέρια, να καταγράφω και να μελετώ τα μοι...

Η Ελένη, μια γυναίκα πενήντα χρόνων που βιώνει την κατάρρευση της ζωής της και την ανεργία, ψάχνει την προσωπική της αναδόμηση και μετά από παρότρυνση της αδελφής της πηγαίνει ένα ταξίδι στην Πάτμο. Εκεί γνωρίζει μια ηλικιωμένη κυρία του τόπου, την Θάλεια, που της ασκεί μια επιρροή γαλήνης. Την ίδια στιγμή ανακαλύπτει τυχαία τις σημειώσεις ενός ντόπιου ερημίτη, του Θεόφιλου, και μέσω αυτών αποφασίζει να συμμετάσχει σε μια θεατρική παράσταση που θα ανέβει στο Σπήλαιο της Αποκάλυψης. Οι ανελέητες φθορές και αλλοιώσεις σβήνουν τα ίχνη τους και αναδύουν μια νέα προσωπική ταυτότ...

Η Ελένη, μια γυναίκα πενήντα χρόνων που βιώνει την κατάρρευση της ζωής της και την ανεργία, ψάχνει την προσωπική της αναδόμηση και μετά από παρότρυνση της αδελφής της πηγαίνει ένα ταξίδι στην Πάτμο. Εκεί γνωρίζει μια ηλικιωμένη κυρία του τόπου, την Θάλεια, που της ασκεί μια επιρροή γαλήνης. Την ίδια στιγμή ανακαλύπτει τυχαία τις σημειώσεις ενός ντόπιου ερημίτη, του Θεόφιλου, και μέσω αυτών αποφασίζει να συμμετάσχει σε μια θεατρική παράσταση που θα ανέβει στο Σπήλαιο της Αποκάλυψης. Οι ανελέητες φθορές και αλλοιώσεις σβήνουν τα ίχνη τους και αναδύουν μια νέα προσωπική ταυτότ...

Μετά από την "Έκφραση ζωής κάτω από την κόκκινη ομπρέλα", το πρώτο βιβλίο της τριλογίας, όπου το Αρσενικό και το Θηλυκό μέσα από την ένωση και τη συνύπαρξη "ξεγυμνώθηκαν" ο ένας στα μάτια του άλλου βγάζοντας ό,τι απωθημένα είχαν καλά φυλαγμένα στα σεντούκια της ψυχής τους, τη σκυτάλη παίρνουν "Οι αποχρώσεις της κόκκινης ομπρέλας", για να δώσουν στη συγγραφική διαδρομή τους ένταση, περιπέτεια, δημιουργία, τραγικότητα, έρωτα. Ακόμη περισσότερο έρωτα και αγάπη, ρεαλισμό και καθημερινότητα μέσα από την εξάρτηση και την αμοιβαία αποδοχή...

Μετά από την "Έκφραση ζωής κάτω από την κόκκινη ομπρέλα", το πρώτο βιβλίο της τριλογίας, όπου το Αρσενικό και το Θηλυκό μέσα από την ένωση και τη συνύπαρξη "ξεγυμνώθηκαν" ο ένας στα μάτια του άλλου βγάζοντας ό,τι απωθημένα είχαν καλά φυλαγμένα στα σεντούκια της ψυχής τους, τη σκυτάλη παίρνουν "Οι αποχρώσεις της κόκκινης ομπρέλας", για να δώσουν στη συγγραφική διαδρομή τους ένταση, περιπέτεια, δημιουργία, τραγικότητα, έρωτα. Ακόμη περισσότερο έρωτα και αγάπη, ρεαλισμό και καθημερινότητα μέσα από την εξάρτηση και την αμοιβαία αποδοχή...

Η Φρύνη ήταν μια άδολη ψυχή και μια ευαίσθητη καρδιά. Είχε όλη τη δροσιά των νιάτων και της ομορφιάς της. Παράδοξο για μια νέα, συνδύαζε την αθωότητα με την ωριμότητα. Είχε μια έμφυτη ευγένεια που την έκανε ακαταμάχητη, χωρίς να προσπαθεί διόλου. Η ανέλπιστη αυτή σμίξη της ευγένειας με την αθωότητα, την έκανε ένα τέλειο πλάσμα. Αυτό που γοήτευε αφάνταστα τον Ιάσονα στη Φρύνη, ήταν η αφέλειά της. Ήταν τόσο αθώα. Είχε βαθύ και στοχαστικό βλέμμα όταν της μιλούσε και αυτό την μάγευε. Ο λόγος του ήταν χειμαρρώδης και η φωνή του βαθιά και μπάσα. Εκείνη ήταν πανέμορφη. Μια απαράμι...

Οι έσχατοι! Λησμονημένοι απ' αυτούς των οποίων τις ιδέες με τόσο πάθος υπηρετούσαν, όχι όμως και απ' τον αδυσώπητο εχθρό. Ήταν θέμα χρόνου το πότε οι εκδικητικοί άλλοι θα ξεπροβάλουν απ΄ τα σκοτάδια των ετών φωτός, αποφασισμένοι να τελειώνουν μια και καλή μ΄ αυτούς, τους τελευταίους πιστούς ενός καθεστώτος που ψυχορραγούσε. Λοιπόν, ας δοκιμάσουμε να επιβιβαστούμε στον ''Μοναχικό'' και να συντροφέψουμε το θερμοκέφαλο πλήρωμά του στην τελευταία του αποστολή εκεί, σε κάποια αχαρτογράφητη γωνιά του ανεξερεύνητου Γαλαξία. Ίσως δια του -νοερού χωρίς αμφιβολία- δι...

Ποιο παπούτσι διαλέγουν οι γυναίκες; Το πιο φινετσάτο ή το πιο βολικό; Δέκα χρόνια μετά, η Στέλλα Καραμπακάκη εξακολουθεί να εμπνέεται από τις ανθρώπινες σχέσεις και, με ισχυρή δόση σαρκασμού, μας συστήνει τους νέους ήρωες-παπούτσια στη ζωή της. Ένα διαζύγιο, ένα πιπίνι, κάποιοι Πασόκοι, μία φίλη από το χωριό κι ένας λοστός, προσφέρουν άφθονο γέλιο. Πολλά άλλαξαν μέσα σε αυτά τα χρόνια. Η οικονομική κρίση και η κατάρρευση του lifestyle και των media προκάλεσαν ανατροπές και στις σχέσεις. Όμως, μία σταθερά έμεινε ακλόνητη: τα παθήματα δεν γίνονται μαθήματα.

Η Αθήνα, η παράξενη μοναξιά της πρωτεύουσας, οι άνθρωποι του Αυγούστου και εγώ μόνος απέναντί τους που έψαχνα αλλά δεν ήξερα τι. Μάγισσες έψαχνα... αυτό έψαχνα. Και τη βρήκα στο πρόσωπο της θείας Λίλη. Αν μπορούσα, "θεία" θα την έλεγα και τώρα, κι ας θύμωνε. Θα τη κερνούσα κονιάκ, φιάλες ολόκληρες πολλών αστέρων, θα με κερνούσε γνώσεις και λόγια. Λόγια από τα δικά της, μεστά. Θα τη ρωτούσα να μου δώσει τη δική της απάντηση στην ερώτηση που κάποια στιγμή μου έκανε εκείνη: "Πώς είναι τώρα η δική σου ζωή;" Αυτό θα τη ρωτούσα. Στα 30 μου χρόνια άφησα πίσω μου το παρακμιακό φάν...

"Οι αλανιάρηδες" είναι το πιο ολοκληρωμένο έργο του Βουτυρά στην κατηγορία της "αλητογραφίας" ή "ταβερνογραφίας", όπως ονομάσθηκε. Ωστόσο, το πλαίσιο του έργου δεν είναι τα περιθωριακά στρώματα όπως φαίνεται εκ πρώτης όψεως, αλλά ολόκληρο το ελληνικό προλεταριάτο της πρώτης εικοσαετίας του αιώνα μας, που ήταν ένας κόσμος ρευστός και ασαφής στο εσωτερικό του. Στη νουβέλα ο Βουτυράς αποτυπώνει σε πρώτο επίπεδο την περιρρέουσα ατμόσφαιρα της μποέμικης αργοσχολίας, αλλά υφαίνει ταυτόχρονα στο φόντο και "δένει" με την ιστορία του τα κύρια χαρακτηριστικά της κοινωνικής πραγματικό...

Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος. 1915. Στρατοί και στόλοι συρρέουν στη Θεσσαλονίκη, που ήδη είναι ένα μωσαϊκό φυλών, θρησκειών, οσμών και χρωμάτων, προσφύγων από παντού και τραυματιών. Ο πληθυσμός σκαρφαλώνει από εκατόν πενήντα στις πεντακόσιες χιλιάδες. Οι μοίρες των ανθρώπων αλέθονται στα σαγόνια του πολέμου. Ταυτόχρονα η πόλη γίνεται μια απέραντη πανήγυρη, ιδιαίτερα στην παραλιακή ζώνη του λιμανιού και των κακόφημων συνοικιών. Φώτα, μουσικές, πορνεία και αλκοόλ δίνουν μια άλλη όψη στο πολεμικό δράμα, που εκτυλίσσεται κάμποσα χιλιόμετρα στα μέτωπα έξω απ' την πόλη. Η Αυγερινή...

Δύο αλληλοσυνδεόμενες ιστορίες εξάρτησης. Δύο παράλληλες -όχι χρονικά- αλλά συναισθηματικά ιστορίες ζωής. Ίσως και αγάπης, εάν η αγάπη φτάνει ως εκεί που βλέπει κανείς τα λάθη του στο πρόσωπο του άλλου ή βλέπει στο πρόσωπο αυτό τη σωτηρία από αυτά τα λάθη. Ένα ζευγάρι ηλικιωμένων, κάποτε γονιών, πατέρας θύμα του πατέρα, μητέρα θύμα εκείνου. Ένα ζευγάρι νεαρών, άντρας θύμα του εαυτού, κοπέλα θύμα της μητέρας της. Ο καιρός κυλά μέσα σε τεχνητές χαρές, δάκρυα δειλίας, αλλά και αχτίδες ελπίδας, γιατί κάποτε, κάποιος χόρεψε πάνω στην μπαλαρίνα με τα κερασένια χείλη τ...

Η Δανάη για να ξεφύγει από τον ασφυκτικό κλοιό του πατέρα της και του μεγαλύτερου αδερφού της παντρεύεται σε μικρή ηλικία. Καταλήγει όμως με έναν σύζυγο μίζερο και μικροπρεπή και καθώς ωριμάζει συνειδητοποιεί όλο και περισσότερο τη λάθος επιλογή της. Προσπαθεί να συμβιβαστεί για τις δυο κόρες της. Μετά τον ερχομό και του τρίτου της παιδιού, απέριττη αλλά αγέρωχη, οπλισμένη με ισχυρή πνευματική πειθαρχία, οργανώνει την απόδρασή της από τον μίζερο και ασφυκτικό οικογενειακό της περίγυρο. Δεν παρασύρεται από συναισθηματικές αδυναμίες. Οι "αταξίες" της είναι μέρος του σχεδίου τ...

Ο άνθρωπος, που επιχειρεί μια ανασκόπηση της ζωής του στην προσπάθειά του να εντοπίσει τη θέση του στον κόσμο αλλά κυρίως να ορίσει τον χώρο του, προσκρούει στην πιθανότητα όλα αυτά, τα θεωρούμενα απολύτως ελεγχόμενα, να υπογραμμίζουν απλώς την ισχνή, θνητή του υπόσταση, απέναντι σε ανώτερες, ασαφείς και αόρατες δυνάμεις. Στο σημείο αυτό "συναντάται" με τον τραγικό ήρωα, τον Οιδίποδα, τον απόλυτα ελεύθερο άνθρωπο, που γέννησε η μυθική ελληνική σκέψη, και απογείωσε η δραματική τέχνη του Σοφοκλή. Η Μοίρα ή ο Άνθρωπος; Ποιος έχει την τελευταία λέξη σ' αυτό το παιχνίδι που κ...

Ο χρόνος έγειρε... Μια ιστορία προσωπική, βιωματική κι όμως τόσο "παγκόσμια". Μια ιστορία σ' ένα χωριό της Μάνης, της Σικελίας ή της Χιλής, σε μια εποχή τόσο κοντινή, χρονικά, στη δική μας, αλλά και τόσο απίστευτα μακρινή. Μια ιστορία που θυμίζει Καζαντζάκη αλλά και Μάρκες και που μέσα από τα λόγια της σοφής γερόντισσας αφηγήτριας επιχειρεί την ψυχολογική και κοινωνιολογική προσέγγιση μιας ολόκληρης εποχής. Μια σπουδή πάνω στην ανθρώπινη ψυχολογία αλλά και στην εγκληματολογία! Καθηλωτικό, ανθρώπινο, συγκινητικό, "σκληρό"! [...] και να 'θελες να γλιτώσεις, δεν μπόραγες....