Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Πλουφ. Ο ήχος μιας σαπουνόφουσκας. Αυτό δεν είναι λογοτεχνία κύριοι, θα μπορούσαν να ισχυριστούν oι γραμματείς κι οι φαρισαίοι, αν το βιβλίο μου δεν μπορεί να διαβαστεί, τότε η ζωή δεν μπορεί να βιωθεί, θα μπορούσε να αντιτείνει ο κύριος Πλουφ υπερασπιζόμενος το φτωχό πνευματικό του τέκνο, πριν σκίσει με λυσσασμένη οργή το πρωτότυπο απαγγέλλοντας ταυτόχρονα τους πιο ερωτικούς στίχους που μπόρεσε να σκαρφιστεί ποτέ. Κανείς δεν ήταν εκεί για να ακούσει την κραυγή του. Εκτός από το ταβάνι, που η παγερή, αδιάφορη ματιά του προσυπόγραφε αυτό που θα μπορούσε να είναι η κεφαλίδα κ...

Πόσες φορές άραγε σταθήκαμε ξάγρυπνοι κάτω από το φως των αστεριών ψάχνοντας στο ουράνιο σύμπαν την απάντηση για το τι είναι αγάπη; Πόσες φορές την ψάξαμε σε γελαστές καρδιές, σε λαβωμένα δάκρυα, σε ήχους στεναγμών; Τη βλέπαμε να σεργιανά στις τρυφερές σελίδες ενός κοριτσίστικου ημερολογίου κρυμμένη σε αναμνήσεις για κείνο το πρώτο νεανικό σκίρτημα με τον ξανθομάλλη Paul, να ακουμπά χαμένη στον παράνομο έρωτα του Μάνου με τη Χριστίνα, να ξεγλιστρά στη βαριά σκιά της Λευκής σελίδας, στις πελάδες του Μεσολογγίου, να δραπετεύει στον Πάνο και την Αμαλία, ακροβάτες μιας Καμπύ...

Η Νάντια, στην πιο ώριμη ηλικία της έρχεται αντιμέτωπη με τον εαυτό της... Τώρα, είναι για εκείνη η ώρα να δώσει εξηγήσεις για μια ζωή που κρατούσε κρυφή. Μέχρι το τέλος, όλα θα πρέπει να έχουν πάρει το δρόμο τους... Ο χρόνος, ο μεγαλύτερος εχθρός της, κυλά εναντίον της. Πρέπει να θυμηθεί και να προλάβει, πριν οι μνήμες χαθούν..

Η ιστορία, με ήρωες έναν άντρα και τις γυναίκες που ερωτεύεται, περιστρέφεται γύρω από το μοτίβο του ανεκπλήρωτου πόθου: Άγονοι έρωτες, αδυναμία πραγμάτωσης κι ενσάρκωσης της σεξουαλικής επιθυμίας, ερωτική αποστέρηση, πίκρα του ατελέσφορου έρωτα. Αλλά και συγκρούσεις ανάμεσα στα δύο φύλα, ανάμεσα στον έρωτα και τον σεξισμό, τον ρομαντισμό και τη φαλλοκρατία, το συναίσθημα και τον κυνισμό, το πάθος και τη ματαίωση· αντιθέσεις μεταξύ των τάσεων των ανθρώπων για άμεσο, πρωτογενές σεξ και για διάλογο με το άλλο φύλο. Γύρω από τον Φάνη περιφέρονται λικνιζόμενες, δελεαστικές γ...

ΣΥΝΤΑΓΜΑ - ΚΑΤ. Ο οδηγός, με αφορμή έναν άστεγο, έναν "βρωμύλο" όπως τον αποκαλεί, που μπαίνει στο λεωφορείο ενώ αυτός κάνει τα πάντα για να τον εμποδίσει, ξεδιπλώνει έναν λόγο παραληρηματικό, σκληρό, κοινότοπο, φοβικό. Έξω, η έρημη, παρακμάζουσα πόλη σιωπηλά τον ακολουθεί. Κάθε στάση γίνεται πεδίο για νέο παραλήρημα. Επιβάτες, περαστικοί, μουσεία, έργα τέχνης, νοσοκομεία, αθλητικά κέντρα, κινηματογράφοι κι ό,τι άλλο βλέπουν τα μάτια του μπαίνουν στο στόχαστρό του. Μέσα από ελάχιστες χαραματιές μας αφήνει να δούμε τραυματικά ίχνη, πτυχές του εσώτερου εαυτού. Οι λέξεις...

Ο Δημήτρης Μπελαντής με όπλα του τη σκοτεινή ίντριγκα, την αστυνομική πλοκή και την πολιτική φαντασία χτίζει μία αλληγορική νουβέλα, με πρωταγωνιστές τον Λένιν, τον Στάλιν, τον Τρότσκι και τους διαδόχους τους, υπαρκτούς ή ανύπαρκτους. Σε μία περίοδο έντονης συστημικής αλλά και οικονομικο-πολιτικής και κοινωνικής κρίσης τόσο διεθνώς όσο και στην Ελλάδα, ο συγγραφέας δίνει μία ευκαιρία προβληματισμού και συζήτησης για τις ερωτήσεις που συχνά μένουν αναπάντητες. [...] Το ζήτημα ήταν, από ιδεολογική σκοπιά, κρίσιμο. Ο Κ-337 είχε υποστηρίξει, είκοσι λεπτά πριν, στην ανάρτησή του...

Στη νουβέλα της Έλλης Λαμπρίδη "Καπνός ήταν..." περιγράφεται η γνωριμία της με τον Νίκο Καζαντζάκη το 1918 στη Ζυρίχη, η αρχή και η εξέλιξη του αισθηματικού τους δεσμού και οι περιηγήσεις τους σε διάφορα μέρη της Ελβετίας μέχρι τον αποχωρισμό τους. "Καπνός ήταν..." είναι οι στιγμές που η συγγραφέας έζησε στα είκοσί της χρόνια και άλλες που φαντασιώθηκε σε ονειρικές παραισθήσεις ή σε νυχτερινούς εφιάλτες, ανιχνεύοντας το εσωτερικό οικοδόμημα της προσωπικότητάς της αλλά και του Νίκου Καζαντζάκη, που ήταν και παρέμεινε παρών σε όλη τη διάρκεια της ζωής της. Στο δε...

- Εβάρεσεν. - Ψυχοµασσιεί. - Αντελλοσσιάζεται. - Παλλιώνει µε τον Χάρον. - Αντζελοθωρεί. - Βαρκαρίζει. - Σιωπάτε! Εν ήρτεν η ώρα της ακόµα. Στην τελευταία της νύχτα στον κόσµο, καθώς παραδίδει το πνεύµα και ψυχορραγεί, η Σπασούλα συνοδεύεται στην άλλη όχθη από τις φίλες και γειτόνισσές της, που τη συντρόφευαν σε όλη της τη ζωή. Μέσα από µύθους, παραµύθια και δοξασίες, µέσα από πικρές ιστορίες και αληθινά φαντάσµατα που µόνο οι γυναίκες µπορούν να δουν και να διηγηθούν, ξεδιπλώνεται η ιστορία των µανάδων των αγνοουµένων της Κύπρου, η µαταίωση, η αναµονή, οι αλήθει...

Ένα εγχείρημα να δοθεί μια κατ' ελάχιστον φαινομενολογική ερμηνεία της "Καθημερινότητας". Το "Καθημερινό Φαινόμενο" σύμφωνα με την ουσία του είναι αναγκαία το θέμα μιας ρητής παρουσίας, αυτό που έχει επικαλυφθεί και λησμονηθεί ώστε να μη ρωτάει κανείς πια για το νόημα και το θεμέλιό του. Η προσπάθεια όμως να δειχθεί φαινομενολογικά αυτό το θεμέλιο της πραγματικότητας δε σημαίνει καθόλου ότι πίσω από τις οντότητες στέκεται κάτι που δεν εμφανίζεται. Αντιθέτως, πρόκειται για κάτι που ανήκει σε όσα αρχικά δείχνονται τόσο ουσιαστικά, ώστε να απαρτίζει το νόημά τους. Προκειμένου...

Τέσσερις γυναίκες: Κορίνα, Λεμονιά, Δέσποινα, Φραντζέσκα. Τι κοινό μπορούν να έχουν και ποια γραμμή ενώνει τις ζωές τους; Ιστορίες προσφυγιάς, απ’ την Κρήτη προς τη Σύρο, στα τέλη του 19ου αιώνα, ενώνουν με μια "Ίσαλο Γραμμή", την προσφυγιά του σήμερα, απόρροια της κλιματικής αλλαγής και των πολέμων στη Μεσόγειο. Πόσο διαφορετικές και πόσο ίδιες μπορούν να γίνουν οι ιστορίες των ανθρώπων που βρέθηκαν μεσοπέλαγα ψάχνοντας για τη δική τους "Ιθάκη"...

Το Σκοτεινό Νησί, σκοτεινό όπως φαντάζει συνήθως το μέλλον. Το τρισυπόστατο του ήρωα, οι εναλλασσόμενες τρεις αφηγήσεις, και οι τρεις σε πρώτο πρόσωπο, σε μέλλον απώτερο και με συντελεσμένη ήδη την κλιματική αλλαγή, μια μελλοντολογική δυστοπία, που όμως συντίθεται από εικόνες σχεδόν αρχαίες, με τη σεξουαλικότητα που παροξύνει και που σπρώχνει την αφήγηση στον σκοτεινότερο εσώτερο θάλαμο, στο ορμητήριο των μύθων, και ακόμη, την ειρωνική αμφισβήτηση της ρητορικής που μιμείται ή που μετέρχεται τη λογοτεχνία. [Αναθεωρημένη - διορθωμένη έκδοση, με κατατοπιστικό επίμετρο από...

Ποιος είναι ο άνθρωπος σκύλος; Μια εικόνα θα μπορούσε ίσως να τον περιγράψει καλύτερα: λαμπερή βιτρίνα κι ένα ζευγάρι να κοιτάζει τα ελκυστικά αγαθά προς πώληση. Αριστερά τους ένας αδέσποτος σκύλος, σαν κάτι να τους ζητάει μα δεν τον βλέπουν, δεν έχουν μάτια για αυτόν. Τέρμα δεξιά, παραχωμένος μέσα σε κάτι στρωσίδια, αμίλητος και κρυωμένος, ένας άστεγος. Δεν ασχολείται μαζί του κανείς, απλώς "βρωμίζει" το χώρο με την παρουσία του. Είναι ένα ζωντανό αντικείμενο χωρίς υπόσταση, χωρίς ταυτότητα. Ένα νέο είδος ανθρώπου, μια νέα φυλή. Ο άνθρωπος σκύλος. Στη νουβέλα "ο άνθρωπο...

Αλίνα και Ίαν... Ενώνονται από μια δυνατή φιλία και μέσα από αυτήν γεννιούνται πρωτόγνωρα συναισθήματα που οι ίδιοι αρνούνται να παραδεχτούν. Η ζωή τους ξετυλίγεται σαν μπερδεμένο νήμα και σταματά σε ένα σταυροδρόμι. Όπως ακριβώς άρχισε... ξαφνικά. Η τραγική μοίρα έρχεται να ανατρέψει τα πάντα, όμως μήπως η αγάπη μπορεί να ξεπεράσει ακόμη και τη φυσική υπόσταση του ανθρώπου; Πώς διώχνεις μια ψυχή; Η ψυχή μένει... Ζει... Ελπίζει... Η ψυχή αγαπάει...

"Το να πίνω έγινε το ελιξίριο της ελευθερίας μου. Ήταν μια πράξη επαναστατική, μια πράξη αντίδρασης, αντίστασης. Στην αρχή μπορεί και να ήταν έτσι. Το οινόπνευμα άνοιγε δρόμους. Τι πλάνη! Η επανάσταση πνίγηκε μέσα σε θάλασσες αλκοόλ, σε μεθυσμένες νύχτες καταστροφής, στα κόκκινα μάτια, σε ανόητα φιλιά, στο αλόγιστο ξόδεμα του χρόνου. Πέρασα και καλά, μα σαν ήρθε η ώρα, το αλκοόλ που μου "έδινε" απλόχερα τον πρώτο καιρό, ήρθε σαν τοκογλύφος πιστωτής, όχι μόνο να μου τα πάρει όλα, μα και να με ρίξει στην ανημπόρια, στην αρρώστια και στο χάσιμο του ίδιου μου του εαυτού"....

Ο "Έρωτας σε δύο χρόνους" είναι ένα μινιμαλιστικό μυθιστόρημα πάνω στο βασικό συστατικό του έρωτα: τον χρόνο. Ο Γεράσιμος Θεοδόσης απαντά στο ερώτημα κατά πόσο αλλάζει ο έρωτας καθώς αλλάζουν οι χρόνοι του. Τι γίνεται κάθε φορά που το αίτιό του απομακρύνεται από το αποτέλεσμά του αποκτώντας αυτοτελή υπόσταση; Όταν οι πρωταγωνιστές του έργου, μέσα σε ένα ταξίδι επανασύνδεσης των κορμιών και των ψυχών τους, γίνονται θεατές των πράξεών τους; Ό,τι απεύχονται και προσπαθούν αγωνιωδώς να αποφύγουν, τελικά καταλήγουν να το αποδεχτούν ως αδήριτη πραγματικότητα. Ούτε να λιποτακτήσ...