Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Είναι ενιαίο στην έμπνευση και την όλη συγκρότησή του. Εδώ ο συγγραφέας με την δεξιοτεχνία της γραφής του μας αποκαλύπτει άλλες απόκρυφες πτυχές της προσωπικότητάς του, με μια λεπταίσθητη διείσδυση στα μυστικά του ανθρώπινου ψυχισμού, αναδεικνύει ανάγλυφα τις αναζητήσεις και τις προσδοκίες νεαρών υπάρξεων που πασχίζουν και ματώνουν στην προσπάθειά τους να μά-θουν το "επάγγελμα του ανθρώπου", σμιλεύοντας πει-σματικά την προσωπική τους υπόσταση και τιθασεύοντας έστω αδέξια και ασυναίσθητα, την μοναδικότητα της αναπόφευκτης περιπέτειας.

"Γερμανοί!" φώναξα με όλη μου τη δύναμη. Αρχίσαμε να τρέχουμε με όλη μας την αντοχή αλλά δεν μας άφησαν να την σκαπουλάρουμε. Ο γερμανός που κρατούσε την αμπούλα, την πέταξε προς το μέρος μας με αποτέλεσμα να σκάσει και να βγει ένας σκουρόχρωμος καπνός που έκανε τα μάτια μου να δακρύσουν και τον λαιμό μου να στεγνώσει. Ξαφνικά όλα τα έβλεπα θολά. Το μόνο που μπορούσα να ξεχωρίσω μέσα στο άγχος μου ήταν τον θείο και τον Πάρη. Οι φωνές συνέχισαν να ακούγονται, αλλά αυτή την φορά πιο δυνατά και οι αμπούλες καπνού έσκαγαν συνεχώς δίπλα μου. Έτρεχα προς κάθε κατεύθυνση μέχρι π...

Ο Γιάννης Βλαχογιάννης κατόρθωσε να δει τον Νεοέλληνα στις πρώτες του ριζιμιές απαρχές. Κατόρθωσε να βρει κάτι απ' το μυστικό, τον εσώτερο ρυθμό του. Πιάνει τον σφυγμό του Λαού και του τόπου. Βρίσκει μια γλώσσα απλή και ανθρώπινη, βρίσκει έναν τρόπο απέριττο να μας παρουσιάσει την τέχνη και τα φαρμάκια της. Αλλά επίσης τον καλλιτέχνη και τα φάρμακά του. Γιατί το θέατρο σκιών, όπως κάθε θέατρο και όπως κάθε τέχνη, είναι και "Ιατρείον των ψυχών"...

Απαρνητές ενός τρόπου ζωής αμετάλλακτου στους αιώνες, εγκαθίστανται στο χωριό Κρανοβέργι αρχές δεκαετίας 1960 και δίνονται στον αγώνα της επιβίωσης και του κοινωνικού τους μετασχηματισμού. "Μα, και να λάμψουν ήθελαν, ως νεοφώτιστοί, εκεί στ' απόσκιο της αγαθής φιλυποψίας του ανάδοχου κόσμου τους". Σκοπός τους, να περάσει ο γόνος τους το κατώφλι του σχολείου, σαν βήμα στη χωριάτικη κοινωνία και μετά δρόμος για την αστική. "Έναν δρόμο που δεν θα γύριζε ποτέ στις παλιοστάνες πίσω και στο μπιζέριο των γονιών τους". Ο ήρωας, το παιδί σχολικής ηλικίας, που αλληλεπιδρά στο σκηνικό...

Όταν περιμένεις κάτι συνήθως δεν έρχεται. Αλλά γενικώς δεν ξέρεις από πού θα σου 'ρθει. Κι αν έχεις ένα κυλικείο στο πανεπιστήμιο, έναν υπάλληλο που πουλάει φούντα μαζί με τις ζαμπονοτυρόπιτες, έναν παλιό συμμαθητή ο οποίος είναι χωμένος σε ΜΚΟ και προγράμματα, μια δημοσιογράφα ενός τοπικού καναλιού που ψάχνει το λαβράκι και μια μυστική ομάδα που αναλαμβάνει να σε προστατεύσει από ό, τι κακό μπορεί να σου συμβεί, τότε, σίγουρα, δεν ξέρεις από πού θα σου 'ρθει. Μια ξεκαρδιστική νουβέλα από τον Γιώργο Τσαντίκο, σε απευθείας εγκεφαλική σύνδεση με τον Λένο Χρηστίδη και τον...

"Κάποτε θα συναντήσουμε τους ανθρώπους μας κι εκείνοι θα μας θέλουν δίπλα τους. Θα λένε με καμάρι ότι είμαστε οι άνθρωποί τους και θα μας θέλουν δίπλα τους. Θα είναι περήφανοι για μας, θα μας χαμογελούν και θα μας θέλουν δίπλα τους. Δεν θα είμαστε ποτέ πια ανεπιθύμητοι. Θα μας αγαπάνε όλοι. Θα μας παίρνουν αγκαλιά και δεν θα φοβούνται ότι θα τους ξοδέψουμε τα χέρια. Δεν θα έχει σημασία αν δεν παίζουμε βιολί· εμείς θα το γρατζουνάμε και θα μας αγαπάνε όλοι. Θα πενθούμε άνετα. Κανείς δεν θα μας απαγορεύει να πενθούμε για τους ανθρώπους που αγαπήσαμε? εκείνοι έμειναν πίσω στη...

Ιριιιιιςςςςςςςςς! Ξεφώνησε η Αλεξάνδρα και πετάχτηκε πάνω στο κρεβάτι. Έπιασε με τα χέρια το κεφάλι της και ένιωσε τον ιδρώτα να κυλάει πάνω στα μάγουλά της. Σκοτάδι γέμιζε το δωμάτιο. "Έχεις πρόβλημα μαζί μου;", ακούστηκαν στ’ αυτιά της τα οργισμένα λόγια της μαθήτριάς της, ενώ τα μάτια της όμοια αναμμένα κάρβουνα απέναντι στον τοίχο την κοίταζαν. Σκοτάδι, και όμως τα κόκκινα μάτια πάνω στον τοίχο λαμπύριζαν, κόκκινο αχνιστό αίμα ανάβλυζε από τις κόρες τους.

Αυτή ήταν η απολογία του: ξέρεις πολύ καλά ότι μέχρι πριν από λίγους μήνες ζούσα για τη μουσική. Αλλά η μουσική έχει, άραγε, κάποια αποστολή στην εποχή μας, έχει ένα κάποιο δικό της χώρο που να της ανήκει και να τον διαφεντεύει αυτή μόνη - μπορεί, πια, η μουσική ζωή να είναι το πεπρωμένο ενός νέου ανθρώπου; Κανείς δεν θα το ήθελε περισσότερο από μένα. Ένας μουσικόφιλος, όμως, οφείλει να είναι ειλικρινής και αυθεντικός. Κι εγώ ως ειλικρινής κι αυθεντικός οφείλω να εκφράσω το βαρύ γεγονός. Η μουσική δεν είναι πλέον πεπρωμένο, δεν είναι αποστολή, δεν είναι κλήση. Αλλά αν η μου...

Απρίλιος 1980. Ο Θεόδωρος Κεντρωτάς θέτει τέρμα στη ζωή του σ’ ένα πάρκο της Γενεύης, κοντά στην ατάραχη λίμνη και στις χιονισμένες κορυφές των Άλπεων. Απρίλιος 1820. Ένας πρόγονός του, με το ίδιο όνομα, ανασύρει απ’ το χωράφι του σ’ ένα νησί του Αιγαίου μια γυμνόστηθη μαρμάρινη γυναίκα. Την ερωτεύεται έως συντριβής. Μη με αφήσεις να σε αφήσω. Ίνα τι με εγκατέλιπες; Η ομορφιά που θα σώσει τον κόσμο έχει κάτι το συγκλονιστικό. Τρέλα, παραλήρημα, πόθος κατοχής, τρόμος εγκατάλειψης σημαδεύουν τη ζωή πέντε γενεών. Η ιστορία που δεν τελειώνει θα μεταμορφωθεί στα χέρι...

Απρίλιος 1980. Ο Θεόδωρος Κεντρωτάς θέτει τέρμα στη ζωή του σ’ ένα πάρκο της Γενεύης, κοντά στην ατάραχη λίμνη και στις χιονισμένες κορυφές των Άλπεων. Απρίλιος 1820. Ένας πρόγονός του, με το ίδιο όνομα, ανασύρει απ’ το χωράφι του σ’ ένα νησί του Αιγαίου μια γυμνόστηθη μαρμάρινη γυναίκα. Την ερωτεύεται έως συντριβής. Μη με αφήσεις να σε αφήσω. Ίνα τι με εγκατέλιπες; Η ομορφιά που θα σώσει τον κόσμο έχει κάτι το συγκλονιστικό. Τρέλα, παραλήρημα, πόθος κατοχής, τρόμος εγκατάλειψης σημαδεύουν τη ζωή πέντε γενεών. Η ιστορία που δεν τελειώνει θα μεταμορφωθεί στα χέρι...

Είναι η πρώτη ημέρα του φθινοπώρου, η τελευταία του καλοκαιριού. Ο Πιέρρος δοκιμάζει διπλά τη μνήμη του. Θα ανατρέξει στις πρώτες ώρες ενός άλλου Σεπτέμβρη, όταν επέστρεφε στη χαβούζα -τη σκοτεινή Αθήνα της εφηβείας του-, και στο ματαιωμένο πολιτικό όραμα που κατέληξε σε σοσιαλιστική δυστοπία. Ήταν η ημέρα που η κυρίαρχος του σύμπαντος θα αποκαθηλωνόταν και ο ίδιος μαζί με τον Γιάννη και τα λαμπερά μάτια του θα αναζητούσαν τρόπους για να αντεπεξέλθουν στις δοκιμασίες του παρόντος. Ήταν η ημέρα που θα κατάφερναν να μετατοπίσουν την κυριαρχία της ζωής τους, από τους γονείς...

Πολλές φορές αναρωτήθηκε αν αυτά συνέβησαν ή ήταν ονειροφαντασίες. Τα 'φεραν οι συναντήσεις οι τυχαίες, οι μοιραίες στην τροχιά του ανθρώπινου βίου ή μήπως τα γέννησε ο νους του; Άραγε το βάρος το αβάσταχτο και η λυτρωτική ανάταση έρχονται με τις μεταμφιέσεις του χρόνου του απατηλού; Ή είναι παιχνίδια του άτακτου, του πολυμήχανου ταραξία, που σαν τον πίθηκο στην κεφαλή στήνει χορό άναρχο, ανεβοκατεβαίνοντας, πηδώντας αδιάκοπα και άλλοτε κάνοντας ιλιγγιώδη άλματα από τις κορυφές στα βαθιά χάσματα, τέτοια που κόβουν την ανάσα και αφήνουν τον κρύο ιδρώτα της αγωνίας μαζί μ...

Το καλοκαίρι τελείωνε, το έβλεπε. Τα καράβια ήταν πιο γεμάτα, τα φιλιά μεταξύ συγγενών και φίλων πιο πολλά και η ευχή για καλό χειμώνα αντικαθιστούσε το "γεια σου". Η Χριστίνα μετρούσε τις μέρες που έμεναν. Ήταν λίγες. Ο καιρός πέρασε πιο γρήγορα απ’ όσο περίμενε και φοβόταν ότι το μόνο πράγμα που δεν της είχε "περάσει" ήταν ο Γιάννης. Μπορεί εκείνος να μην ήξερε πού ζούσε ή πού δούλευε η Χριστίνα, μπορεί να μην τον άφησε να χωρέσει πουθενά στο μικρό, μαγικό μέρος που γνώρισε, αλλά μέσα της κάτι πονούσε ακόμα.

Αλέττα, έχει το δώρο και την κατάρα, σώζει για να σωθεί και χάνει για να ψάξει... Αρνάλντο, γράφει για να λυτρωθεί πληγώνει για να ζήσει, και διεκδικεί για να χάσει... Δυο ψυχές ευαίσθητες και σκοτεινές, ρομαντικές κι αδυσώπητες που χορεύουν στο χρόνο και στις ψευδαισθήσεις μόνο και μόνο για να καταλήξουν εκεί από όπου ξεκίνησαν σε μια ιστορία έρωτα και μίσους, εμμονής και φιλοδοξίας, τέχνης και φαντασίας. Από τη Φλωρεντία της Αναγέννησης ως το Λονδίνο των ημερών μας οι δυο τους θα χαράξουν τα δικά τους μονοπάτια ανάμεσα στο έγκλημα και στην εκδίκηση, μα και στην α...

Τέσσερις νουβέλες που διαδραματίζονται την 21η Μαΐου 1958, εννιά έτη από το πέρας του ελληνικού Εμφυλίου Πολέμου και μόλις δέκα μέρες από τις εκλογές που ανέδειξαν για πρώτη φορά ένα αριστερό κόμμα σε αξιωματική αντιπολίτευση στη Βουλή των Ελλήνων. Μετά τις εκλογές αυτές, ενισχύονται οι μηχανισμοί "απόκρουσης" της "κομμουνιστικής απειλής" και ταυτόχρονα οι μηχανισμοί εκείνοι που θα οδηγήσουν το 1967 στην κατάλυση του δημοκρατικού πολιτεύματος. Από τη συγγραφική επιλογή του συγκεκριμένου χρόνου, που τοποθετείται στη μέση ακριβώς της περιόδου την οποία ο Αλέξανδρος Κοτζιάς χα...

Στην Τέταρτη Εποχή της Έρενυξ... Ο Γουίνγκο σαλπάρει από τα Φεγγαρονήσια και ταξιδεύει με καράβια -και όχι μόνο - στα νησιωτικά βασίλεια. Και κάνει λογιών-λογιών γνωριμίες. Έμποροι τίμιοι και έμποροι άπληστοι, ναυτικοί γενναίοι και ναυτικοί φευγάτοι, πειρατές σκληροί και πειρατές διεστραμμένοι, κλέφτες πονηροί και κλέφτες εφευρετικοί, κοπελούδες νόστιμες και κοπελούδες περπατημένες, φίλοι καρδιακοί και φίλοι άσπονδοι, αντίπαλοι δυσοίωνοι και αντίπαλοι τρομεροί, βασιλιάδες μισότρελοι και βασιλιάδες θεότρελοι, Δράκοι σμαραγδένιοι και Δράκοι... Δράκοι; Υπάρχουν ακό...

Εννέα οι Κόσμοι και η Έρενυξ ένας από αυτούς. Οι άλλοι οκτώ μέσα, γύρω, πάνω, πέρα από αυτήν. Αν καταρρεύσει έστω κι ένας από τους Εννέα, όλοι οι Κόσμοι είναι στο έλεος των όντων της Δυσχορδίας. Μα στη δύση της Τέταρτης Εποχής η Αδελφότητα των Βάρδων της Αραμπακίς ανακαλύπτει καλά κρυμμένες πληροφορίες, προστατευμένες από τις Δυνάμεις που μάχονται την Αρμονία. Πάπυροι Παλαιοί αρχίζουν ν' αποκαλύπτουν τα μυστικά που σχετίζονται με την Πρώτη Καταστροφή, αλλά και τα αίτια που οδήγησαν σε αυτήν. Ψήγματα από γεγονότα αρχαία, αλληλένδετα, που υφαίνουν το παρελθόν τ...

Έσφιξε τον κόμπο καλά. Έβαλε διπλή και τριπλή σακούλα, έκανε κι άλλους κόμπους, να μη μπορέσουν να το σκάσουν. Πώς να 'βγαιναν άλλωστε; Δεν είχαν νύχια, δεν είχαν ψυχή και δύναμη για κάτι τέτοιο. Αλλά έπρεπε να 'ναι σίγουρη. Παραμόνευε για ώρες μέχρι που η νέα μάνα έφυγε να βρει κάτι να φάει και να κάνει γάλα. Και μόνο τότε η Μαριώ κλειδαμπάρωσε τις πόρτες και τα παράθυρα κι άνοιξε τη ντουλάπα με τα ρούχα να βρει το καταφύγιο της γάτας, εκεί που 'χε γεννήσει τα μικρά της. Ήταν ζεστά και μαλακά. Γι' αυτό είχε χωθεί εκεί. Εκεί άφησε τα μωρά και τον πλακούντα της. Δεν άφηνε...