Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Δύο "ιατρικές" ιστορίες σε νοσοκομειακό περιβάλλον. Δύο ιστορίες παρεξηγήσεων που λαμβάνουν χώρα στα νοσοκομεία στα οποία έζησε ο συγγραφέας πενήντα τρία χρόνια. Στην πρώτη ο κεντρικός ήρωας, διευθυντής κλινικής, εμπλέκεται από παρεξήγηση σε ένα θορυβώδες και ανθρωποφαγικό σκάνδαλο που σχετίζεται με χρηματισμό. Το ανθρώπινο στοιχείο υποχωρεί μπροστά στην επιθετική κακοπιστία. Όταν τα μίντια παρεμβαίνουν, τα πράγματα περιπλέκονται ακόμη περισσότερο. Η σύγχυση επιτείνεται και δημιουργείται ένα εφιαλτικό σκηνικό για τον πρωταγωνιστή και την οικογένειά του. Η "κάθαρση" έρχεται...

Η Αθήνα, η παράξενη μοναξιά της πρωτεύουσας, οι άνθρωποι του Αυγούστου και εγώ μόνος απέναντί τους που έψαχνα αλλά δεν ήξερα τι. Μάγισσες έψαχνα... αυτό έψαχνα. Και τη βρήκα στο πρόσωπο της θείας Λίλη. Αν μπορούσα, "θεία" θα την έλεγα και τώρα, κι ας θύμωνε. Θα τη κερνούσα κονιάκ, φιάλες ολόκληρες πολλών αστέρων, θα με κερνούσε γνώσεις και λόγια. Λόγια από τα δικά της, μεστά. Θα τη ρωτούσα να μου δώσει τη δική της απάντηση στην ερώτηση που κάποια στιγμή μου έκανε εκείνη: "Πώς είναι τώρα η δική σου ζωή;" Αυτό θα τη ρωτούσα. Στα 30 μου χρόνια άφησα πίσω μου το παρακμιακό φάν...

Ένα απομονωμένο ψαροχώρι. Ένας ερημίτης με σημαδεμένο πρόσωπο. Ένας πύργος και η τυφλή του πυργοδέσποινα. Κι έτσι στήνεται το σκηνικό όπου κινούνται η αντρική και η γυναικεία φιγούρα προσπαθώντας να παραμερίσουν το ημίφως που τυλίγεται γύρω τους. Το μυαλό του ανθρώπου πλάθει τα δικά του όνειρα. Κάποια γίνονται αληθινά. Κάποια πάλι όχι, γιατί απλά δεν υπήρξαν ποτέ όνειρα.

"Η Χριστίνα, μετά την εμπλοκή της σε ένα θανατηφόρο τροχαίο, αποσύρεται στο απομονωμένο εξοχικό ενός φίλου της στην καταπράσινη Μαψό προκειμένου ν’ αντιμετωπίσει τους προσωπικούς της δαίμονες. Εκεί έρχεται σ’ επαφή με τους κατοίκους μιας μυστικής "αποικίας" στην καρδιά του δάσους, οι οποίοι ζουν φαινομενικά ειρηνικά- σύμφωνα με έναν ιδιόμορφο τρόπο ζωής αφιερωμένο σε μια αλλόκοτη θρησκεία. Κι ενώ η επαφή της γίνεται διαρκώς στενότερη με τους "αποίκους" του "Παραδείσου", στην πορεία τρομερά μυστικά αναδύονται ενσαρκώνοντας τους μεγαλύτερους φόβους της. Αναπόδραστα, η ανάμει...

Πώς θα αντιδρούσε κανείς αν είχε την ευκαιρία να δει σαν ταινία την εξέλιξη της ζωής του δέκα χρόνια μετά; Θα έχει βρει τον άνθρωπό του, θα έχει κατακτήσει μια επιτυχημένη καριέρα, θα έχει καταφέρει να φτιάξει τη ζωή που πάντα ονειρευόταν; Τα πράγματα δεν είναι πάντα όπως δείχνουν. Τουλάχιστον, όχι όπως δείχνουν τη στιγμή που τα περνάμε. "Μάθε, καλό μου κοριτσάκι, για να τελειώνουμε, ότι η παρουσία μου εδώ έχει πολύ ουσιαστικό σκοπό. Και θα μπω κατευθείαν στο θέμα: θα σου δώσω την ευκαιρία που ποθείς. Τη μοναδική ευκαιρία να αλλάξεις το μέλλον σου." Μόλις ολοκλήρωσε...

Αν ο Μαυρίκος είχε κρεμάσει το δικό του αμπέχονο τελευταίος, τότε φεύγοντας θα το έπαιρνε μαζί του και η έκβαση θα ήταν διαφορετική. "Παιχνίδια της Μοίρας" ίσως, όπως έλεγε Γάλλος συγγραφέας και νομπελίστας, πρόκειται για ψευδώνυμο του Θεού όταν δεν θέλει να υπογράψει ο ίδιος.

"Φανταζόμαστε όλοι μαζί, θέλω να πω από κοινού, κι ο καθένας χωριστά, τα ποτάμια της Αθήνας να βουίζουν στις σκοτεινές τους σήραγγες. Φανταζόμαστε υπόγειες όχθες με χλωμή πρασινάδα, λουλούδια που ανθίζουν χωρίς φωτοσύνθεση. Σκεφτόμαστε πως ήταν θαύμα που δεν ξεθάφτηκαν τα αρχαία ποτάμια με τους πρόσφατους σεισμούς να πλημμυρίσουν την πόλη. Κι αμέσως μετά σκεφτόμαστε -όλοι το σκεφτήκαμε αυτό, είμαι σίγουρη- πως ίσως δεν θα ήταν το χειρότερο, γιατί η Αθήνα θα έμοιαζε έτσι με τη Βενετία, όπου δεν είχε πάει ποτέ κανείς μας, εκτός απ' τη Ραχήλ, που μας είχε τονίσει επανειλημμένα...

"Η μαμά μου είναι αναπληρώτρια δασκάλα. Τι ακριβώς είναι αυτό, δεν ξέρω να σου πω. Μάλλον είναι όπως λέμε, "αυτή είναι μια πολική αρκούδα, όχι απλή αρκούδα", ή όπως λέμε, "αυτή είναι μια χελώνα καρέτα-καρέτα, όχι συνηθισμένη". "Ο μπαμπάς μου είναι κι αυτός αναπληρωτής δάσκαλος. Μάλλον γι' αυτό παντρεύτηκαν· έχουν κοινά ενδιαφέροντα. Κι εγώ σκέφτομαι να παντρευτώ τον Γιωργάκη, αφού αρέσει και στους δυο μας η πίτσα. "Επειδή οι γονείς μου είναι αναπληρωτές, εγώ πρέπει κάθε χρόνο να μαζεύω τα παιχνίδια μου σ' ένα μεγάλο χάρτινο κουτί και να χαιρετώ τα παιδάκια της τάξης. Ο μπ...

Δεκατέσσερα διηγήµατα και µία νουβέλα. Μία εύθραυστη, κρυστάλλινη µινιατούρα και δεκατέσσερα κοµψά µικροτεχνήµατα. Κείµενα αυτάρκη και σφαιρικά, που συγκροτούν ένα τυφλό και απρόβλεπτο στις ατραπούς του αφηγηµατικό σύµπαν. Όλα τους µειδιούν µε µελαγχολία, φλερτάρουν µε το υπερβατικό, ερωτοτροπούν µε το παράλογο, ναρκοθετούν τον ρεαλισµό, ζηλεύουν τον κινηµατογράφο. Κάπου µια παρωδία αστυνοµικού διηγήµατος, αλλού µια χαρµόσυνη ιστορία µυστηρίου ή ένα σπάραγµα ενός ατέλειωτου συρταρωτού µυθιστορήµατος... Δεξιοτέχνης της μικρής φόρμας, ο Κυριακίδης χειροτεχνεί, πάντα με πρ...

... Λόγια που δεν ειπώθηκαν ποτέ... Συναισθήματα που πάγωσε ο χρόνος... Όνειρα που περιμένουν να πέσει το σκοτάδι, για να ζωντανέψουν ξανά... "Τ’ ανείπωτα". Μια άκρως συναισθηματική νουβέλα, η οποία έχει στριμωγμένα τόσα πολλά συναισθήματα μέσα σε μόλις 152 σελίδες. Με ανείπωτα λόγια, που πολλές φορές κρύβουν περισσότερα συναισθήματα ακόμα κι από αυτά που ειπώνονται ή έχουν ειπωθεί. Μια ιστορία αγάπης που κατά κύριο λόγο έχει διδακτικό χαρακτήρα. Το μήνυμα που περνά είναι το πόσο εύκολα μπορείς να μαγευτείς από τις σειρήνες του έρωτα χάνοντας τον εαυτό σου και σ...

"Το τέλος θα είναι πολύ άσχημο. Άνθρωποι δικοί σου θα σε προδώσουν, άλλοι θα ετοιμάσουν την καταδίκη σου, εσύ ο ίδιος το προκαλείς με την αλαζονεία που δείχνεις. Βρες τρόπο να φύγεις με το κεφάλι ψηλά. Έχεις ακόμη καιρό. Να σε θυμούνται με σεβασμό και δέος. Μπορείς αν θελήσεις να το ανατρέψεις". Τραβάει το χέρι του, "ανόητη μάγισσα, νομίζεις δεν ξέρω ότι ασχολείσαι με αυτές τις αηδίες! Από τα μέρη σου κατάγομαι και εγώ αλλά αυτές τις γελοιότητες δεν θα τις πιστέψω ποτέ", στρίγκλιζε σχεδόν. "Με αγάπη στο λέω. Απόδειξέ μου ότι δεν είσαι ξεμωραμένος όπως σε αποκαλούν διάφο...

Η εκκωφαντική παρέα ξανακάθεται γύρω από το οβάλ τραπέζι και παραγγέλνει στον Ίβο έναν δεύτερο γύρο από δροσερά αναψυκτικά, η τούρτα έχει γίνει ένα βομβαρδισμένο τοπίο, κρατήρες άσπρης σοκολάτας εκτονώνουν τα υπόγεια ρήγματα, μια μαγική πόλη σωριασμένη σε ερείπια, στιλπνοί και κοφτεροί κρύσταλλοι καραμέλας εκτινάσσονται από τα στόμια των κρατήρων, ενώ τα ροδοπέταλα φτερουγίζουν τρομαγμένα. "Να παίξουμε ένα παιχνίδι", λέει ο Αδάμ. "Τι παιχνίδι;" ρωτάνε οι άλλοι. "Μπουκάλα", απαντάει. "Γιούπι!" φωνάζει ο Φρίξος. "Και πώς θα το παίξουμε αυτή τη φορά;" ρωτάει η Τριανταφυλλιά. "...

Κάτι από τη δική σου γιαγιά ή τον δικό σου παππού καλείσαι να εντοπίσεις διαβάζοντας αυτό το βιβλίο. Γιατί ενώ τα πρόσωπά τους είναι για τον καθένα διαφορετικά, οι ρόλοι κατά βάθος είναι ίδιοι. Ίσως πάλι συναντήσεις εκείνο το εγγόνι που έχεις καλά φυλαγμένο στις παλιές σου μνήμες. Μέσα από τραγούδια, χρώματα, μυρωδιές, συναισθήματα, παραστάσεις και βιώματα, μπορεί να θυμηθείς πώς ήταν το καταφύγιο της δικής σου κρυμμένης αθωότητας. Γιατί το πιο ανθεκτικό σπίτι μας, είναι τελικά οι παιδικές αναμνήσεις.

Ο "Μ", ο κεντρικός χαρακτήρας του βιβλίου, ένας μυστηριώδης και αινιγματικός άνθρωπος, μόλις αποφυλακίστηκε για ένα αδίκημα, το οποίο είχε προκαλέσει αίσθηση στην κοινωνία όταν είχε τελεστεί. Στην προσπάθειά του ανεύρεσης χρημάτων, προκειμένου να εξασφαλίσει την επιβίωσή του, γνωρίζει έναν εμπορικά επιτυχημένο και ιδιαίτερα φιλόδοξο συγγραφέα. Σύντομα θα αρχίσουν να συνεργάζονται, για τους δικούς του λόγους ο καθένας, στη συγγραφή μιας αυτοβιογραφίας του Μ με απρόσμενη όμως κατάληξη.

Όταν γεννήθηκα, με νόμιζαν για νεκρό. Όταν έβγαλα την πρώτη μου φωνή, δεν ήταν κανείς εκεί για να την ακούσει. Κι όταν αποφάσισα επιτέλους να κάψω τον κόσμο, ο κόσμος είχε χαθεί προ πολλού. Θάνατος, ερήμωση, εγκατάλειψη. Λάθη παλιά που σε στοιχειώνουν. Λάθη καινούργια που λαχταράς να κάνεις. Και, κάπου ανάμεσα, η χαμένη ευτυχία της άγνοιας. Θα καταφέρεις άραγε να βγεις ζωντανός; Μπορείς άραγε να ακούσεις τις φωνές των τόπων; Γιατί οι τόποι θυμούνται. Το θέμα είναι αν εσύ μπορείς να τους καταλάβεις. Η "Κενή διαθήκη", με την οποία ο Ηφαιστίων Χριστόπουλος εμφανίζεται στο...

Το Φθινόπωρο κυλούσε υγρό και λασπωμένο, στα στενά σοκάκια του νησιού. Η ρουτίνα του σχολείου έσωζε την κατάσταση. Αυτό που μου συνέβαινε ήταν μπερδεμένο. Είχα μια κανονική ζωή και μια ευχάριστη δουλειά. Η θέση μου στην κοινωνία ήταν ενδιαφέρουσα και είχα αρκετούς φίλους. Κι αν πάθαινα αμνησία, θα μπορούσα να λέω πως ζούσα την ζωή που ονειρεύτηκα. Η μνήμη όμως δεν με άφηνε να το χαρώ. Όταν ξάπλωνα στο κρεβάτι μου, εκείνες τις στιγμές που αναλογιζόμουν τα στραβά και τα σωστά της ζωής μου, ο Άγγελος ήταν εκεί. Σαν ένα φάντασμα που ζητούσε πίσω την ζωή του, έτσι καθόταν,...