Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

"[...] Oι νουβέλες αυτές (...) αποτελούν ένα έργο τολμηρό. Εισβάλλει ηρωικά, όχι όμως ως "ηρωίς" της Ελληνικής Επαναστάσεως, στον χώρο της Τουρκοκρατίας, τον αλωνίζει και ξαποσταίνει με μια κορώνα -προς Θεού! όχι μελοδραματική, απλώς ως επιστέγασμα- την ωριμότερη, την αριστοτεχνικότερη και την περισσότερο [...] υποσχόμενη. Ώριμο και πλούσιο ταλέντο, που εκδηλώνεται εικονογραφικά, παίζοντας συχνά το παιχνίδι ενός ευέλικτου κινηματογραφικού φακού." Άλκης Αγγέλου

Αυτή είναι η ιστορία της Χαράς και του Μίνωα. Μια δυνατή ιστορία για τον έρωτα και την απογοήτευση, για εκείνους που απλά βλέπουν τη ζωή να περνά από μπροστά τους και δεν κάνουν τίποτα για να εξελιχθούν. Περισσότερο όμως είναι για τους νέους που καθημερινά αγωνίζονται για ένα καλύτερο μέλλον, για εκείνους που καταλαβαίνουν ότι η δύναμη της αγάπης είναι τόσο ισχυρή που μπορεί να νικήσει τα πάντα.

Η ενοχική Τέτα είναι στριμωγμένη σε μια καλούτσικη σχέση δίχως θέα. Μια νύχτα που φοράει το κίτρινο φόρεμά της, μέσα στη φασαρία του πάρτι, σε μια σειρά από μπαρ και κάτω από το μπαλκόνι του άυπνου γείτονα, ακολουθεί έναν που θέλει να φιλήσει. Η συνάντηση με τον Κακό ανοίγει ένα παράθυρο στον απαράλλακτο κόσμο της - η Τέτα χάνει την μπάλα. Ο Κακός μοιάζει δεδομένος και πρόθυμος. Ο Καλός της φαντάζει κουφός και τυφλός στο κουτάκι του. Και οι μπανάλ αμπελοφιλοσοφίες του ημερολογίου τοίχου της γιαγιάς δεν προμηνύουν κάτι καλό: "όποιος σκοπεύει να αδικήσει τον άλλον πρέπει ν...

Κάποτε δεν ήμουν η Ελένη. Ήμουν το μανταρίνι, το γλυκό του κουταλιού. Η καρδιά του μαρουλιού, το τζιέρι. Κι άλλα πολλά ήμουν που εκείνη κάθε τόσο επινοούσε. Ζούσα σ' ένα αστέρι που το λέγαν "Μία". Στη "Μία" δε σκοτεινιάζει ποτέ. Χιλιάδες κόκκινα μπαλόνια πετούν ανενόχλητα στον ουρανό. Ο Αλμπέρ Λαμορίς με τον Πασκάλ ζουν μιαν αχώριστη χαρισάμενη ζωή. Η κρεμ καραμελέ συνοδεύει το μαντί. Το Παρίσι δεν είναι μακριά από την Καππαδοκία. Οι φάρσες δεν πληγώνουν τη Σεχίρ. Το "μη σε μέλλει" και το κιρμιζί πιπέρι φορούν τα γιορτινά τους και με προσκαλούν σε γιορτή που δεν τελειώνει....

Στη λίμνη της Δοϊράνης εξαφανίζεται κάτω από περίεργες συνθήκες η συγγραφέας Σάρα Ανδρέου. Οι έρευνες που διεξάγονται από τον αστυνομικό Ηλιού για τη διαλεύκανση του μυστηρίου μας αποκαλύπτουν σταδιακά την περιπλοκότητα και την αντιφατικότητα των δεσμών. Μπροστά στις αποκαλύψεις αυτές ο κύριος στόχος των ερευνών και η τελική τους έκβαση χάνουν βαθμιαία τη σημασία τους. Πρόκειται για μια ιστορία που ενώ αρχικά δείχνει να έχει αστυνομικό ενδιαφέρον, τελικά αποδεικνύεται μια καταγραφή ψυχικών καταστάσεων.

"Οκτώ μήνες, σκέφτηκε ο Σίμος. Οκτώ μήνες για μια καινούργια ζωή. Αξίζει. Κατέβηκε δυο δυο τα σκαλιά μέχρι την εξώπορτα κι εκεί, στο απέναντι κτίριο, για μια στιγμή, νόμισε πως την είδε πως ίσως είχαν κάνει λάθος απ' τη Σοχνούτ που του είχαν πει πως δεν έχουν στοιχεία της· πως ήταν η Μαζάλ, όπως τη θυμόταν, με το πράσινο φουστάνι της, τα αέρινα βήματά της. Έτρεξε να την προλάβει αλλά η γυναικεία φιγούρα είχε εξαφανιστεί στους δρόμους της Αθήνας· λάθος, σκέφτηκε σίγουρα θα είχε κάνει λάθος". Η νουβέλα της Λουκίας Δέρβη "Ομπρέλες στον ουρανό" τοποθετείται χρονικά σε μία α...

[...] πάντοτε απορούσε πώς εμφανίζονται τόσα πολλά σαλιγκάρια μετά από κάθε δυνατή νεροποντή. Τα σαλιγκάρια δεν είναι ουρανοκατέβατα, τα γεννάει η γη. Το ότι εμφανίζονται περισσότερα μετά από κάποια δυνατή καταιγίδα, αυτό είναι και θα παραμείνει άγνωστο, καθότι αυτό είναι και το μυστικό τους. Χρειάστηκαν τριάντα πέντε χρόνια εργασίας για να κατανοήσει την αντιστοιχία με τους ανθρώπους που προχωρούν είτε, με κέρατα, είτε με σάλιο. Όσον αφορά τα κάθε είδους παράσιτα, αυτά ευδοκιμούν όσο τα ανέχεσαι στον κήπο σου και δεν τα ξεριζώνεις. Κατ' αναλογία οι άνθρωποι παράσιτα ευη...

Πανελλήνιες... Μια λέξη που τρομάζει κάθε έφηβο όσο πλησιάζει προς το τέλος των μαθητικών του χρόνων. Για πολλούς είναι και η δοκιμασία μέσα από την οποία θα κυνηγήσουν τα όνειρά τους. Κάπως έτσι είναι τα πράγματα και για τους ήρωές μας, τη Ρέα, τον Μιχάλη, τον Δημήτρη και τους φίλους και συμμαθητές τους. Η τρίτη λυκείου είναι η περίοδος που θα δοκιμάσει την υπομονή τους και θα τους φέρει αντιμέτωπους με φόβους και ανασφάλειες καθώς περνούν από την εφηβεία στην ενηλικίωση...

Έπειτα από ένα εργατικό ατύχημα, ο Δημήτρης εισάγεται στην εντατική, σε κωματώδη κατάσταση, όπου νοσηλεύεται για έξι χρόνια. Η μητέρα του ως φύλακας άγγελός του, μην έχοντας κανέναν άλλο, στέκει σαν βράχος στο πλευρό του μέχρι την ώρα που οι γιατροί τής ανακοινώνουν πως πρέπει να τον αποσυνδέσουν από τα μηχανήματα που τον κρατούν στη ζωή. Συντετριμμένη, αλλά δίχως να χάσει τις ελπίδες της, την ίδια στιγμή που ο γιος της έχει ελάχιστα δευτερόλεπτα ζωής, τον εκλιπαρεί με όση δύναμη της είχε απομείνει να σηκωθεί! Ακριβώς τότε συμβαίνει το αναπάντεχο...

"Η συγγραφεύς ξέρει να στήνει ένα θέμα. Που το πραγματεύεται με ρεαλισμό και ζωντάνια. Το επενδύει έντεχνα, ευφάνταστα, χιουμοριστικά, μέσα από δυνατές περιγραφές, υπηρετώντας την αλήθεια, σε μια ζωή αναλλοίωτα πνιγηρή στη ζοφερή καθημερινότητά της. Η ηρωίδα, που αισθάνεται ανία, πιεζόμενη ανάμεσα στις απιστίες του φίλου της και στις κοινωνικές συμβάσεις, καταφεύγοντας σε φαντασιώσεις και παραισθήσεις κάποτε, γίνεται συμπαθής σ' αυτή την Ονειρική δολοφονία".

Το βιβλίο αυτό με τον γενικό τίτλο "Ονείρου ανάβαση" πιο μικρών και πιο μεγάλων πεζογραφημάτων μου, χωρίζονται σε δύο μέρη που αναλύω πιο κάτω, αλλά και σε δύο μεγάλες ενότητες: Προηγείται η νουβέλα "Υπάρχει ακόμα ελπίδα" και ακολουθεί το "Ονείρου ανάβαση" που έδωσε και τον τίτλο στο βιβλίο. Και στα μεγαλύτερα πεζά του β΄ μέρους και στα μικρότερα σίγουρα προβάλλει μια στάση μεταφοράς της διδαχής που προέκυψε επάνω μου από τις δοκιμασίες μιας ζωής! Και όσο πιο ακραίες για την αντοχή μου υπήρξαν ορισμένες για μένα, τόσο με δυνάμωσαν αφού επέζησα έτσι ώστε πολλές φορές ν...

Σε µια πόλη εχθρική και αφιλόξενη µια γυναίκα οχυρώνεται πίσω από τη µοναξιά της για να επιβιώσει. Μοναδικό της όνειρο να επιστρέψει κάποια µέρα στη φωτεινή γη της ουτοπίας της. Το κτήµα του παππού είναι κατηφορικό. Στα χαµηλά µαζεύονται νερά και σχηµατίζουν µια ρηχή λιµνούλα που µόλις χωράει το πέλµα. Μια άνοιξη που ζεµατούσε ο ήλιος, πέρασα κάτω απ’ τον ξύλινο φράχτη για να εξερευνήσω τα µυστικά της. Θυµάµαι ακόµη την αύρα της αιωνιότητας καθώς περπατούσα για πρώτη φορά ελεύθερη. Κάθε βήµα ιερό, κάθε σπιθαµή γης κι ένα παρθένο βασίλειο. Στην επιφάνεια του νερού γυρ...

Μια γυναίκα προς το τέλος του βίου της αφηγείται. Mε λόγο λιτό, ζωντανό, άμεσο, περιγράφει μια ταραγμένη ζωή. Aπό τα παιδικά χρόνια σε ένα χωριό της Θράκης, με το στίγμα της προσφυγοπούλας μάνας ανάμεσα σε οικογένειες γηγενών, στα ταραγμένα χρόνια του Eμφύλιου, όταν ο φόβος χωρίζει την οικογένεια στέλνοντας πατέρα και κόρες στο βουνό, κι από κει στην άλλη πλευρά των συνόρων, όπου η ζωή ξαναβρίσκει τη ρότα της. Σπουδές, δουλειά, αρρώστιες, έρωτες, νέες οικογένειες, μέχρι την επιστροφή στην πατρίδα. Όμως οι χώροι όπου διαδραματίζεται η ιστορία δεν πρωταγωνιστούν. Το κυρίως...

"Κάποτε θα συναντήσουμε τους ανθρώπους μας κι εκείνοι θα μας θέλουν δίπλα τους. Θα λένε με καμάρι ότι είμαστε οι άνθρωποί τους και θα μας θέλουν δίπλα τους. Θα είναι περήφανοι για μας, θα μας χαμογελούν και θα μας θέλουν δίπλα τους. Δεν θα είμαστε ποτέ πια ανεπιθύμητοι. Θα μας αγαπάνε όλοι. Θα μας παίρνουν αγκαλιά και δεν θα φοβούνται ότι θα τους ξοδέψουμε τα χέρια. Δεν θα έχει σημασία αν δεν παίζουμε βιολί· εμείς θα το γρατζουνάμε και θα μας αγαπάνε όλοι. Θα πενθούμε άνετα. Κανείς δεν θα μας απαγορεύει να πενθούμε για τους ανθρώπους που αγαπήσαμε? εκείνοι έμειναν πίσω στη...

Υπήρξε μια περίοδος που τα τείχη που χώριζαν την Ανατολή από τη Δύση θρυμματίσθηκαν και κατέρρευσαν. Υπήρξε μια εποχή που οι ιαπωνικές εταιρείες μάζευαν τα αμερικανικά και τα ευρωπαϊκά τρόπαια το ένα μετά το άλλο. Και υπήρξε ένας καιρός που οι μούσες, οι εννιά αδελφές θεότητες, κατέβηκαν στη Γη για να στήσουν τον ερωτικό τους χορό, και τότε είναι που αρχίζει αυτή η ιστορία. Μια παρέκταση της σύγκρουσης ανάμεσα σε δύο υπερδυνάμεις στην εποχή της Ψυχρής Ειρήνης, το "Όταν η Ελλάδα έγινε μικρή Ιαπωνία" βάζει τον αναγνώστη επάνω σε ένα τεράστιο ορμητικό κύμα που ακολουθεί μια δι...

Η Βενετία είναι γυναίκα· δεν είναι πόλη. Μια θεατρίνα που ξεκίνησε πριν από χρόνια το ταξίδι της στο καμιόνι ενός μπουλουκιού. Τώρα ζει μακριά απ' τους θεατές, αλλά στο μπαλκονάκι της έχει μια χελιδονοφωλιά και στο λουτρό της φιλοξενεί έναν τραυματισμένο σκαντζόχοιρο. Πιστεύει ότι τα πολύχρωμα φώτα έχουν θεραπευτική ισχύ, όπως οι ασπιρίνες. Κάποτε, λένε, κούμπωσε το παλτό της βιαστικά, σα να φοβήθηκε πως θα έκλειναν ερμητικά οι κουμπότρυπες και δε θα μπορούσε πλέον να σκεπάσει τόση γύμνια. Ήταν τότε που αγαπούσε τον Φελίτς, που είχε πατέρα Ελβετό και μητέρα απ' τη Σάμο. Αυτ...

Το Φθινόπωρο κυλούσε υγρό και λασπωμένο, στα στενά σοκάκια του νησιού. Η ρουτίνα του σχολείου έσωζε την κατάσταση. Αυτό που μου συνέβαινε ήταν μπερδεμένο. Είχα μια κανονική ζωή και μια ευχάριστη δουλειά. Η θέση μου στην κοινωνία ήταν ενδιαφέρουσα και είχα αρκετούς φίλους. Κι αν πάθαινα αμνησία, θα μπορούσα να λέω πως ζούσα την ζωή που ονειρεύτηκα. Η μνήμη όμως δεν με άφηνε να το χαρώ. Όταν ξάπλωνα στο κρεβάτι μου, εκείνες τις στιγμές που αναλογιζόμουν τα στραβά και τα σωστά της ζωής μου, ο Άγγελος ήταν εκεί. Σαν ένα φάντασμα που ζητούσε πίσω την ζωή του, έτσι καθόταν,...