Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Αυτή είναι η ιστορία της Χαράς και του Μίνωα. Μια δυνατή ιστορία για τον έρωτα και την απογοήτευση, για εκείνους που απλά βλέπουν τη ζωή να περνά από μπροστά τους και δεν κάνουν τίποτα για να εξελιχθούν. Περισσότερο όμως είναι για τους νέους που καθημερινά αγωνίζονται για ένα καλύτερο μέλλον, για εκείνους που καταλαβαίνουν ότι η δύναμη της αγάπης είναι τόσο ισχυρή που μπορεί να νικήσει τα πάντα.

Ο κ. Ασημένιος σκεφτόταν πως η δυσκολία του αυτή στα πόδια, αποτέλεσε το μεγαλύτερο εφόδιο κι όχι εμπόδιο, όπως θα λέγανε πολλοί· για να μπορέσει να πραγματοποιήσει τη διαδρομή, με φόντο τις γραμμές του Ηλεκτρικού. Τον ωθούσαν τα αρρωστημένα του πόδια με έναν τρόπο ανεξήγητο, κάτι που σε όλα τα ιατρικά βιβλία δεν υπάρχει, ούτε μέσα στα διπλώματα αναφέρεται, ούτε σε καμία χαοτική μελέτη. Η δύναμη της ψυχής δεν μπορεί να μελετηθεί από κανένα σύστημα, από καμία στατιστική, ούτε οι χτύποι της καρδιάς όταν ερωτευόμαστε. Τίποτα απολύτως δεν μπορεί να τα εξηγήσει όλα αυτά. Καμία,...

Φτερουγισμένος άγγελος που πορεύεται στην καταχνιά της ζωής, γεμάτος θεϊκό φως από τις αρετές που ο άνεμος σκορπίζει από τη σάρκα της ψυχής. Ένα πλάσμα με διαφορετικές ιδιαιτερότητες της εξωτερικής του εμφάνισης, που σε πολλούς προκαλούν οίκτο, φρίκη, απέχθεια για το σακατεμένο αυτό ον που ξέχασε η φύση να το στολίσει με άνοιξη. Όμως οι ψυχικές αρετές είναι τόσο χειμαρρώδεις, που όποιος το πλησιάζει γεμίζει φως, γαλήνη, αισιοδοξία κι ευγνωμοσύνη. Είχε τη δύναμη να μη λυγίσει ποτέ παρά τις δυσκολίες που αντιμετώπισε. Μόνο η προδομένη αγάπη τού ξεκόλλησε τα φτερά, πετώντας...

Δεν ευδοκίμησε τελικά ως νεκροθάφτης στη θέση του Ευταξία ο Στέφανος ο Λαδικός. Μοναχά μία κηδεία πρόλαβε να διεκπεραιώσει και αυτή ήταν της μητέρας του. Διότι η Πάτρα, εκ του Κλεοπάτρα, Λαδικού, το γένος Κουμά, η επονομαζόμενη και Ξυλαγγούρω κάποτε, όταν ήταν ακμαία, υπό των ζηλοφθόνων γυναικών της μικράς νήσου, απεβίωσε αιφνιδίως σε ηλικία 66 ετών, πιθανότατα από ανακοπή καρδιάς σύμφωνα με τη γνωμάτευση του αγροτικού γιατρού, τρεις μόλις μέρες αφότου ανέλαβε καθήκοντα εντός νεκροταφείου ο μοναχογιός της. Έγειρε το κεφάλι της αριστερά σαν λαβωμένο πουλάκι, όπως καθόταν στο...

Μια αμαξοστοιχία διασχίζει τον κάθετο κορμό μιας άχρονης αλλά και δυστοπικής ταυτόχρονα Ελλάδας μεταφέροντας έναν βιβλιοθηκονόμο προς τα πατρώα εδάφη του. Η αναζήτηση αυτή θα φέρει τον Κωνσταντίνο Σερπεκίδη όχι μόνο αντιμέτωπο με τον ίδιο του τον εαυτό αλλά και με το επίκεντρο των πολεμικών επιχειρήσεων μεταξύ Αυτονομιστών και Κρατιστών, ενώ το έτος κυλάει από την ανθοφορούσα Άνοιξη αι μέσω ενός σχεδόν καθησυχαστικού Καλοκαιριού στο αποκορύφωμα ενός αδυσώπητου σε εξελίξεις Φθινοπώρου.

Ο ήρωας αυτού του βιβλίου... δεν είναι παρά μια υπερβατική ιδέα, ένα όραμα. Μια λάμψη φιλοσοφική που όποιος την αγγίζει... τυφλώνεται, όποιος την αγνοεί... σώζεται αλλά μένει μισός, και όποιος τη βιώνει... χάνεται. Ίσως αυτοί που δεν τη βλέπουν καν... να είναι και οι πιο τυχεροί. Δεν έχει σημασία... το ανθρώπινο ον ή η υπερβατική ιδέα, η στοιχειωμένη από οράματα μιας ποίησης, που αποτελούσε αυτοσκοπό και τροφοδότη ζωής. Πρόκειται για την ιστορία μιας ψυχής δαιμονοκρατούμενης. Μιας ψυχής με συνείδηση στο Καλό και στο Κακό που αποτέλεσε γι' αυτήν ακούσια τιμωρία. Ο καθρέφτης...

Ο ήρωας αυτού του βιβλίου... δεν είναι παρά μια υπερβατική ιδέα, ένα όραμα. Μια λάμψη φιλοσοφική που όποιος την αγγίζει... τυφλώνεται, όποιος την αγνοεί... σώζεται αλλά μένει μισός, και όποιος τη βιώνει... χάνεται. Ίσως αυτοί που δεν τη βλέπουν καν... να είναι και οι πιο τυχεροί. Δεν έχει σημασία... το ανθρώπινο ον ή η υπερβατική ιδέα, η στοιχειωμένη από οράματα μιας ποίησης, που αποτελούσε αυτοσκοπό και τροφοδότη ζωής. Πρόκειται για την ιστορία μιας ψυχής δαιμονοκρατούμενης. Μιας ψυχής με συνείδηση στο Καλό και στο Κακό που αποτέλεσε γι' αυτήν ακούσια τιμωρία. Ο καθρέφτης...

Μια ανατολίτικη φαντασία, εμπλουτισμένη με σπαράγματα από την παιδική ζωή και το έργο του συγγραφέα και αναφορές στην θρακική λαογραφία. Ο δωδεκάχρονος Γιωργάκης, έχοντας το ξεχωριστό προνόμιο, ως επιδέξιο ραφτόπουλο, να φιλοτεχνήσει το επίσημο φόρεμα της ικμπάλ, της πρώτης ευνοούμενης και μέλλουσας συζύγου του σουλτάνου, το τελευταίο απόγευμα της φιλοξενίας του στο σαράι, κρύβεται σε μια απόμερη κώχη του χαρεμιού, από όπου παρακολουθεί έκθαμβος τα δρώμενα. Λίγο πριν σκοτεινιάσει, τον ανακαλύπτει η πανέμορφη και εκμαυλιστική ιμπάλ στην κρυψώνα, όπου θα του δώσει το πρώτο φ...

Η Βγερού! Η Χιώτισσα που κατάφερε να επιζήσει από τη Σφαγή του 1822 κι από τη δουλεία στη Σμύρνη και να επιστρέψει στη Χίο, να κάνει παιδιά, εγγόνια και ν’ αφήσει κληρονομιά την ιστορία της. Μια ιστορία που, σχεδόν δύο αιώνες μετά, θα βρει αποδέκτη την Αγγελική, μια σύγχρονη Ελληνίδα, και θα τη βοηθήσει να συναρμολογήσει την κατακερματισμένη της ταυτότητα.

Η νουβέλα "Χρήστος Μηλιώνης" αποτελεί έργο-ορόσημο στην πορεία του συγγραφέα, καθώς απομακρύνεται από το ιστορικό μυθιστόρημα και εγκαινιάζει τη στροφή του στο διήγημα. Η υπόθεση εκτυλίσσεται στην Ακαρνανία κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας.

Η Γουέντυ είναι τραγουδίστρια της κάντρι. Ο Τζέραρντ είναι άνεργος, αλλά έχει βάλει στοίχημα με τον εαυτό του να ξοδεύει πέντε δολάρια την ημέρα (χώρια το ενοίκιο). Ζουν στο Σιάτλ, μια πόλη όπου βρέχει διαρκώς. Αγαπιούνται -με τον τρόπο τους- αλλά ευτυχισμένοι δεν είναι. Η Γουέντυ φεύγει για περιοδεία στην Αλάσκα. Γράφει γράμματα στον Τζέραρντ, εκείνος όμως δεν απαντάει: έχει βαρεθεί, θέλει την ησυχία του. Γίνεται μια παρεξήγηση: η Γουέντυ απελπίζεται και σκάει από το κακό της. Όμως, η Αλάσκα δεν είναι μόνο χιόνια κι αρκούδες και άγρια φύση. Είναι ένας τόπος όπου όλα μπ...

Τα γεγονότα εξελίσσονται το έτος 1982. Αθήνα-Σαλβαδόρ. Σημασία για μένα δεν έχει να ανακαλύψεις τους ιδεολογικούς μου στοχασμούς και αν έμμεσα πιστέψεις ότι στοχεύω κάπου... Μήπως εσύ "καλύπτεσαι" αν αρνηθείς τις θέσεις σου; Δεν το νομίζω. Εκείνο που πρωτεύει είναι ο πόθος για Ειρήνη στους Λαούς. Αν η πολιτική παράταξη που ανήκεις, αποδοκιμάσει τις θέσεις μου, είναι σαν να φτύνει στους τάφους των φτωχών Λαών όλου του κόσμου που πέθαναν "νεκροί". Μιλώ από θέση "ισχύος του αδύνατου Λαού", γιατί προέρχομαι απ' την τάξη του. Κι είμαι περήφανη, γιατί μου δίνεται η ευκαιρί...

Δεν είναι καθόλου ασυνήθιστο ήρωες που συναντάει ο αναγνώστης σε μυθιστορήματα και διηγήματα να εγείρουν κάποτε την καχυποψία πως πρότυπα έχουν πρόσωπα υπαρκτά, μπορεί και γνωστά, - τόσες ενίοτε είναι οι εντυπωσιακές ομολογουμένως ομοιότητες. Το ίδιο ενδέχεται να συμβεί και με την δική μας ιστορία, που είναι φύσει αδύνατο να ξεφύγει από τη μαγνητική έλξη αυτής της γαργαλιστικής φιλυποψίας. Διαβάζοντας τις λιγοστές αράδες της είναι σφόδρα πιθανό πως ο καχύποπτος αναγνώστης με πραγματική ηδυπάθεια θα ενδώσει στον πειρασμό να ταυτίσει το προσωπείο του κυρίου Δέλτα Δέλτα με το...

Από τις αµυγδαλιές µας µπροστά στο σπίτι µας στο χωριό, ζωντανή δεν έχει µείνει ούτε µία. Κάνα δυο κορµοί µονάχα υψώνονται ακόµα, ξεροί όµως. Διχάλες κούφιες µαυριδερές, την Ελενίτσα από κάτω τους µου ’τυχε να την αγαπήσω. Έφτυσα µια πέτρα πλακουτσωτή, την πέταξα στριφογυριστή προς τα πάνω κι ό,τι έβγαινε. Άµα µου τύχαινε η άφτυστη πλευρά, θα αγαπούσα τη Ρούλα.

Ο κόσμος μιας μοναχικής γυναίκας κάπου στην πλατεία Βικτωρίας. Γύρω της, η ξαδέλφη της η Μίνα και οι υπόλοιπες γυναίκες μιας ενορίας κάπου στο Ρουφ, μαζί με τον παπα-Ιωάννη. Οι Κυριακές της είναι γεμάτες, λειτουργία και μετά συσσίτια στους απόρους... Μέχρι που και οι υπόλοιπες μέρες αποκτούν νόημα με την εμφάνιση του Σταύρου. Ενός νεαρού που μένει στην ίδια πολυκατοικία με κείνη και που με κάποιον τρόπο τής γεμίζει τη ζωή. Όχι αναγκαστικά την ερωτική... Αποσιωπήσεις, υπόγειες και αδρές συνδέσεις σε μια ατμοσφαιρική νουβέλα.

Την κοιτούσα με προϊούσα ευχαρίστηση και πέρασε απ'το μυαλό μου να πυκνώσω το ενδιαφέρον της γι'αυτό που είπε σε στιγμή παρορμητική. Επιθύμησα να μιλήσω σ' έναν άνθρωπο, όχι ασκητή, αγνό ή θεοσεβούμενο, σ' έναν κοινό άνθρωπο που διατύπωσε έξω από τα συνηθισμένα να'χει συζήτηση μαζί μου... "Ταξιδεύω τριακόσια χρόνια, εγώ ο άγγελος Ιωήλ, κι έχω να πω, αγαπητή Θάλεια..." Πέρασε μια ζωή στη δίνη των αναμνήσεών του και αποφάσισε αυτή την κάθοδο προς τους ανθρώπους.

Γυρίσαμε το καρνάγιο μέχρι πέρα, σχολιάζοντας τα σκάφη, είχε όμορφα σκαριά και άχρωμα πλαστικά, κουρασμένα μοτόρια και λίγα καΐκια. Φτάσαμε και στον ταρσανά κι εκεί κόλλησε. Στο έδαφος ήταν χαραγμένες καμπύλες, πυκνές, η μία πάνω στην άλλη, σαν ο ζωγράφος να μην πετύχαινε το αποτέλεσμα και να προσπαθούσε ξανά και ξανά, δίχως να σβύνει τις παλιές. -Είναι χνάρια. Η περιουσία του καραβομαραγκού. Κάθε χνάρι οδηγεί τον μαραγκό να φτιάξει την ακτίνα ή τον άξονα για διαφορετικό τύπο και μέγεθος καϊκιού. Δεν ήξερα να τα ξεχωρίσω, κάποια ήταν χνάρια της μάνας, κάποια των στρώσεω...

Η νουβέλα του Τριαντάφυλλου Η. Κωτόπουλου συναπαρτίζεται από 11 Μικρές και μεγάλες ιστορίες. Είναι οι μεγάλες ιστορίες περιπέτειες ολόκληρες που θα βρουν τον δρόμο τους. Κι είναι οι Μικρές ολόκληρα μυθιστορήματα, που μένει να γραφτούν από έναν άλλο Τριαντάφυλλο ή έναν Ηλία, έναν Γιώργο, έναν Βασίλη... Το σαλόνι είχε πλημμυρίσει από επισκευές στην ταράτσα τον προηγούμενο χειμώνα, το ξύλο είχε φουσκώσει και στα περισσότερα σημεία είχε ανοίξει. Έπρεπε να γνωρίζεις τα περάσματα για να μην τα αναποδογυρίζεις. Και γελούσανε με την Ελένη που μπερδευότανε. Οι τρεις τους ξέρανε...