Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

"Ήταν πεσμένος καταής, μαχαιρωμένος. Στο περβάζι ήταν ακουμπισμένο ένα πιάτο με φλούδια από ροδάκινο κι ένας σπουργίτης τα τσιμπολογούσε. Η Δέσπω καθόταν με την πλάτη γυρισμένη, κοιτώντας έξω. Δε γύρισε. Είχε στητή την πλάτη. Με το αίμα στο χέρι της, είχε ζωγραφίσει, βαθυκόκκινο στην ασπράδα του τοίχου, τον σπουργίτη". Στη Σπουργίτω, μια ξένη με κομμένη γλώσσα μπαίνει σ’ ένα χωριό στο Πωγώνι της Ηπείρου και γίνεται το βουβό κέντρο του, που γύρω του η ασφυχτική κοινωνία του χωριού σκιρτά. "Έφτασε στα πρώτα σπίτια της Χώρας και παρακεί κάτι πιτσιρίκια έπαιζαν. Τον είδ...

Κοίτα φίλε, Μην αποπειραθείς να διαβάσεις αυτό το μικρό βιβλίο, άμα δεν ακούσεις το CD του Παύλου του Καραπιπέρη. Να το ακούσεις πολλές φορές και να αφήσεις τα αλήτικά του μπλουζ να μπούνε μέσα σου σαν το μυρωδάτο λικέρ που γλιστράει ζεστά και γλυκά μέσα στο λαρύγγι το καταχείμωνο, δίπλα από ένα κούτσουρο που καίει και με μυαλό ορεξάτο για ταξίδια μακρινά στα βάθη των ανθρώπινων αισθήσεων και παραισθήσεων που δεν έχουνε τέλος και αρχή. Θα πρέπει να σου πω πως χωρίς αυτή τη μουσική εγώ δεν θα έγραφα τίποτα. Είναι το στυλ του Παύλου τέτοιο που μου ταξινόμησε τις σκέψεις...

Το πρόσωπό της είχε ένα παράξενο, μόνιμο, σκοτεινό χαμόγελο. Της άρεσαν οι άνδρες με τα σγουρά μαλλιά γιατί ήξερε πως πίσω από το κοντύτερο σημείο του εαυτού σου βρίσκεται το μυστικό της επιτυχίας. Την έβλεπες και μονολογούσες: "Πόσο λάθος έχουν όλοι όσοι υποτιμούν τη γυναίκα". Μεγάλο. Αναπόφευκτο, ίσως. Στην ηλικία των είκοσι διάβαζα τον πρόλογο του Guy de Maupassant στο βιβλίο του Prevost, "Η ιστορία της Manon Lescaut και του Ιππότη των Grieux". "Οι λυσσασμένες προσπάθειες να δημιουργήσουμε τις γυναίκες γιατρούς, πολιτικούς, ζωγράφους, ποιητές, απέτυχαν", έγραψε πριν...

Στην εποχή της ολικής αποξένωσης ο Δημήτρης Καραλής μέσα από τις δυο νουβέλες του "Αρχάγγελος Μήτσος" και "γιός του πρεσβευτή" χαϊδεύει τον απλό, ανυπόκριτο και ανιδιοτελή άνθρωπο που μπορεί και βλέπει πέρα και έξω από το στενάχωρο Εγώ του. Ανατέμνει τον πόνο του διπλανού, συμπάσχει μαζί του και, εν τέλει, ανυψώνεται μ' αυτόν στην μεθόριο της άνευ ανταλλάγματος προσφοράς. Και στις δύο νουβέλες προβάλλεται η μοναδική εμπειρία που μπορεί να δώσει νόημα στη ζωή του ανθρώπου, το μοίρασμα. Οι ήρωες του είναι άνθρωποι της διπλανής πόρτας. Άνθρωποι που δεν ξεχωρίζουν για κάποι...

O κύριος Eπισκοπάκης ζει συμβατικά. Πανικόβλητος στέκει πάντα απ' έξω και από εκεί παρατηρεί, χωρίς να αποτολμά να μπει στη ζωή και να τη βιώσει. Στα πενήντα περίπου χρόνια του συναντά όμως τον έρωτα. Eμπλέκεται εκών άκων στο παιγνίδι, ερωτεύεται με πάθος, αλλά, εντέλει, αποσύρεται. Προκρίνει την επιστροφή στην ασήμαντη καθημερινότητά του. Για να καλύψει την εμπλοκή του, να ξαναβρεί την πρότερη τάξη, δεν διστάζει να μεθοδεύσει και να οργανώσει το θάνατο της γυναίκας που αγάπησε. Η τιμωρία του όμως θα είναι τρομακτική.

"Η Μυρτώ χλώμιασε απότομα. Η χροιά της φωνής της μεταλλάχθηκε σ' ένα αλλόκοτο κράμα μελαγχολίας κι αποδοχής... - Ο ιδανικός άντρας δεν υπάρχει, μπαμπά! Τον ονειρεύτηκα πάντα, τον αγάπησα ιδεατά, όπως η Ζιζέλ τον Άλμπρεχτ στο μπαλέτο του Αντάμ... Είχα ελπίσει πως η Μοίρα θα μου άνοιγε το μαγικό μονοπάτι που θα μ' οδηγούσε σ' Εκείνον. Αλλά ο χρόνος κι η Μοίρα μ' αρνήθηκαν... Με τον καιρό, κουράστηκα να περιμένω... Γιατί τώρα πια ξέρω! Εκείνος δεν θα 'ρθεί... Κι αν επέμενα ουτοπικά ν' αφουγκράζομαι τον ήχο των βημάτων του, θα 'σβηνα, τέλος, μόνη κι άσαρκη πια, στην απαντοχή...

Οι επτά νουβέλες του βιβλίου που κρατάτε στα χέρια σας και απαρτίζουν "το νέο Ε.Α.Μ." (Έρως Ανίκατε Μάχαν), είναι οι επτά πλευρές του αιώνιου έρωτα όπως τις βιώνει στις διαφορετικές εποχές της ζωής του ένας νέος άνδρας. Στην κάθε μια ωστόσο απ' αυτές, η γυναίκα πρωταγωνιστεί είτε ως πρώτο σμίξιμο ή ξανασμίξιμο ή χωρισμός είτε ως μνήμη είτε ως το "ανάλογον" μιας άλλης, ώσπου η ανώνυμη Γυναίκα αποκτά ένα όνομα, Ρόζα-Ροζίτα-Δόνα Ροζίτα, με τον αχώριστο σύντροφο της, Ειρηναίο ή Δον Πατσίφικο. Σταχυολογημένες από διαφορετικά βιβλία, και ξαναδουλεμένες, οι νουβέλες αυτές αποτε...

Ο συγγραφέας, καταπιάνεται με ζητήματα που άπτονται των διαπροσωπικών σχέσεων, σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής. Την οικογένεια, τη φιλία, την εκπαίδευση, τις κοινωνικές σχέσεις. Παρουσιάζει, επίσης, ανάγλυφα και στηλιτεύει με καταγγελτικό τρόπο εκείνους, οι οποίοι, με μοναδικό γνώμονα τη σχετική οικονομική τους ευμάρεια και στερούμενοι κάθε ευγενικής ιδιότητας, αντιμετωπίζουν τους ανθρώπους με αλαζονική διάθεση, στερημένοι οι ίδιοι την ανθρώπινη υπόσταση τους, υπέρ το δέον ανασφαλείς οι δυστυχείς... Και η ανασφάλεια τους τροφοδοτεί την υπεροψία τους, ως μέσον αντίστασης στην...

Πόσα άραγε έχει να συνεισφέρει το ελληνικό αστυνομικό μυθιστόρημα στον αναγνώστη, από την εποχή που άφησε πίσω του "Το Έγκλημα Του Ψυχικού", του Παύλου Νιρβάνα, "Τα Καλλιστεία Του Θανάτου", του Χρήστου Χαιρόπουλου και το "Έγκλημα Στο Κολωνάκι", του Γιάννη Μαρή; Την δική τους απάντηση, από τις εκδόσεις "Αιγαίον", θα δώσουν σύγχρονοι Έλληνες συγγραφείς, που, παίρνοντας από εκείνους την σκυτάλη, βγήκαν από τα όρια της κοινωνικής παθογένειας και εκτάθηκαν ως τα εγκλήματα της πολιτικής, του ανταγωνισμού των επιχειρήσεων και της οργανωμένης παρανομίας, προσπαθώντας συνάμα να...

Ίσως όλο αυτό να είναι θέατρο, όπως λένε πολλοί. Ίσως αυτή η μητέρα δεν είναι τίποτε άλλο από μια πουτάνα που έγινε ζητιάνα, και τα προβλήματα της κόρης της εφέ...

Η ξεχωριστή γιαγιά Χαμογέλα προσπαθεί να προσαρμοστεί στον τόπο που μεγάλωσε, μην μπορώντας να κατανοήσει τους γοργούς πλέον ρυθμούς της πόλης. Η σχέση της με το μεγάλο εγγονό της είναι καθοριστική στην εξέλιξη της ζωής του. Ο Τέρι γίνεται έφηβος και περπατάει σε δύσβατα μονοπάτια. Στη διαδρομή του, η γιαγιά είναι παρούσα και απλώνει το χέρι της για βοήθεια. Μια αλλιώτικη, δύσκολη πορεία ακολουθεί η Μυρτώ, που θέλει να βγει από αυτή μη γνωρίζοντας τον τρόπο. Εκεί κάπου συναντά την Ελπίδα - Θεοδώρα. Όταν το περιθώριο υποδέχεται τους ανθρώπους, εκείνοι κρύβονται γι...

Σε μια πόλη ίσως του μέλλοντος, ίσως κάποιου ξεχασμένου από την επίσημη ιστορία παρελθόντος -ο συγγραφέας δεν διασαφηνίζει τον ακριβή χώρο και χρόνο των συμβάντων της ιστορίας του- ξεκινάει μια καταιγίδα παράλλαξης του κακού σε καλό, του καλού σε ευλογημένο και το αντίστροφο. Οι ζωές αρχετυπικών ηρώων φωτίζονται επαρκώς για να συσκοτιστούν στη συνέχεια με το πέρας του ρόλου τους. Κάθε πρόσωπο στο βιβλίο συμβολίζει τον αγώνα μεταξύ αντίρροπων δυνάμεων, την επικράτηση της μίας και την εξάλειψη κάποιας άλλης ή την συνύπαρξή τους σ' ένα μηχανισμό υποδαύλισης των ανθρώπινων παθώ...

Η Αντιγόνη ως αντιηρωίδα. Μια μεταμοντέρνα γραφή. Ένας στοχαστικός εσωτερικός μονόλογος που, μέσα από το καλειδοσκόπιο της πολλαπλότητας των συμβόλων του αρχαίου μύθου, αντανακλά την αέναη επιστροφή στο πιο σκοτεινό σημείο του εαυτού μας.

Η Αντιγόνη ως αντιηρωίδα. Μια μεταμοντέρνα γραφή. Ένας στοχαστικός εσωτερικός μονόλογος που, μέσα από το καλειδοσκόπιο της πολλαπλότητας των συμβόλων του αρχαίου μύθου, αντανακλά την αέναη επιστροφή στο πιο σκοτεινό σημείο του εαυτού μας.

"Ο Σέργιος λάτρευε το δεσποτικό του Αγίου Νικολάου. Ήταν στη μέση του ναού και από το απέναντι παράθυρο έβλεπε το μπαλκόνι του σπιτιού της κυρίας Θέκλας, όπου κρατούσε ένα δωμάτιο. Η κυρία Θέκλα ήταν εξαιρετική μαζί του και, όταν μιλούσε με εκείνον, ήταν οι λίγες στιγμές της μέρας της που κατόρθωνε να κρατήσει τα χέρια και το κεφάλι της σε σταθερή θέση, νικώντας για λίγο την Πάρκινσον που τη βασάνιζε μια ζωή. Στο μπαλκόνι αυτό βγήκε ο ιεροκήρυκας για να χτυπήσει παλαμάκια, βλέποντας για πρώτη φορά χιόνι, εκείνο το χειμώνα. Εκεί δέχτηκε και την αυστηρή παρατήρηση της φιλο...

Ένας άνθρωπος. Μια ζωή. Σε μια εβδομάδα... Μια ασυνήθιστη εβδομάδα στη ζωή ενός συνηθισμένου ανθρώπου. Μια εβδομάδα - η τελευταία ίσως; - της ζωής του, ξεχωριστή και γεμάτη γεγονότα: ο έρωτας, τα πάθη και τα λάθη, τα όνειρα και οι εφιάλτες, οι ελπίδες για το αύριο και οι αλυσίδες της καθημερινότητας. Αλλά πόσο ισχυρές είναι αυτές οι αλυσίδες; Μια ζωή που θα μπορούσε να είναι η δική σου...

"Ό,τι επιθυμείς το παίρνεις - ό,τι δεν σε συμφέρει, απλώς το αποφεύγεις". Είναι τόσο απλός ο κανόνας, ώστε δεν έχω καταλάβει γιατί δεν τον ακολουθούν όλοι ανεξαιρέτως. Νόμος της φύσης είναι. Η φύση είναι σοφή κι εγώ αποφάσισα νωρίς να ακολουθήσω τις υποδείξεις της. Κι όμως. Ο εγγυημένος αυτός δρόμος ζωής αποδείχτηκε τελικά αδιέξοδος για τον πρώην μηχανικό, πρώην επιχειρηματία, οικονομικά αυτάρκη και χαίροντα άκρας υγείας αφηγητή της παράξενης νουβέλας του Βασίλη Φραγκόπουλου. Με οδηγό ένα σημείωμα-γρίφο που ανακαλύπτει στη βιβλιοθήκη της γιαγιάς του, θα περιπλανηθεί για...

Τα τζιτζίκια συνέχιζαν να πριονίζουν τη σιωπή, και ο Νίκος κατέβηκε με την Αιθερία να της γνωρίσει την παραλία. Η Αιθερία άφησε έξω τα σαντάλια της, και μάζευε κοχλιούς και πεταλίδες. Στην προσπάθειά της όμως να βγάλει μια πιο βαθειά, γλίστρησε κι έπεσε στο νερό. Κολύμπησε τότε μέχρι τη στερριά, και με μια κίνηση όλο χάρη, έβγαλε το μοναδικό ρούχο που φορούσε και το πέταξε στην παραλία...

Το "Μαμά ή Μανιφέστο μιας παρ' ολίγον πουτάνας" θα μπορούσε να περιγραφεί ως μία θεατρική νουβέλα για τον έρωτα, το θάνατο, την κοινωνία, τη μοναξιά. Άλλοτε προκλητική, άλλοτε ρομαντική, άλλοτε γλυκιά, ξεκαρδιστική ή τραγική, βλάσφημη ή ευαίσθητη έχει ένα σκοπό. Να σε κάνει να θέλεις να ζήσεις. Γιατί "...ζωή θα πει δέχομαι τον πόνο. Αλλιώς είναι θάνατος"

1η μέρα, 3/7/05, Κυριακή Την Κυριακή, 3 Ιουλίου 2005, 12.30 το μεσημέρι, η Κλάρα Σουβατζίδη γευματίζει στα 33.000 πόδια ύψος ανάμεσα σε δύο μελαψές κυρίες που συνομιλούν ασταμάτητα σε άγνωστη γι' αυτήν γλώσσα. Είναι ευχαριστημένη από το γεύμα της - σπαράγγια a la creme, ψάρι μαγιονέζα και, για επιδόρπιο, αχλάδι γλυκό ανατολίτικης προέλευσης με λευκό κρασί. Δεν έχει καμιά αντίρρηση για τους ήχους που το συνοδεύουν. Αντίθετα, είναι πολύ απορροφημένη με τη μουσική της γλώσσας· υποθέτει πως πρόκειται για κεντροαφρικανική διάλεκτο, κάτι ανάμεσα σε Κένυα και Ζανζιβάρη. Θέλε...