Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Είναι η πρώτη ημέρα του φθινοπώρου, η τελευταία του καλοκαιριού. Ο Πιέρρος δοκιμάζει διπλά τη μνήμη του. Θα ανατρέξει στις πρώτες ώρες ενός άλλου Σεπτέμβρη, όταν επέστρεφε στη χαβούζα -τη σκοτεινή Αθήνα της εφηβείας του-, και στο ματαιωμένο πολιτικό όραμα που κατέληξε σε σοσιαλιστική δυστοπία. Ήταν η ημέρα που η κυρίαρχος του σύμπαντος θα αποκαθηλωνόταν και ο ίδιος μαζί με τον Γιάννη και τα λαμπερά μάτια του θα αναζητούσαν τρόπους για να αντεπεξέλθουν στις δοκιμασίες του παρόντος. Ήταν η ημέρα που θα κατάφερναν να μετατοπίσουν την κυριαρχία της ζωής τους, από τους γονείς...

Η ανήσυχη και απειθάρχητη Δάφνη είναι ένας μπελάς για τους γονείς της και τους ανθρώπους που την περιστοιχίζουν. Το καλοκαίρι που κλείνει τα έντεκά της χρόνια, εισβάλλει στη ζωή της η Λιούμπα, Ρωσίδα οικιακή βοηθός, μ' έναν αισθησιασμό που ακτινοβολεί και διασαλεύει τη φαινομενική τάξη του σπιτιού. Η Λιούμπα σημαδεύει την εφηβεία της Δάφνης, καθώς κοντά της, ή εξαιτίας της, το κορίτσι συναντά τα μυστήρια της ζωής και τα πάθη των ανθρώπων.

Ο ήρωας της ιστορίας ερωτεύεται τη Λόλα, ένα κορίτσι διαφορετικό από τα άλλα, φευγάτο, που δεν του αρέσουν οι δεσμεύσεις. Τους παρακολουθούμε στο ταξίδι τους προς το Καστελόριζο όπου ο τότε πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου αναγγέλλει ότι η χώρα θα καταφύγει στο ΔΝΤ. Το λαβ στόρι μπλέκεται με την κοινωνικοπολιτική πραγματικότητα, το φανταστικό με το πραγματικό. Η Λόλα όπως δηλώνει ο ίδιος ο καλλιτέχνης είναι ένα σύμβολο αισιοδοξίας, ομορφιάς και αγάπης μέσα σε μια ιδιαίτερη πραγματικότητα.

Σ' ένα απομονωμένο χωριό της Πίνδου ξεσπά μια επιδημία λύσσας. Παγιδευμένος στο χιόνι και στην αρρώστια, που κατασπαράζει το χωριό με τρομαχτικούς ρυθμούς, ο αφηγητής της ιστορίας προσπαθεί ν' ανιχνεύσει την προέλευση του Κακού ή να βρει κάποια ελπίδα σωτηρίας. Πρόσωπο-κλειδί σ' αυτή του την προσπάθεια θα είναι το στοιχειό του χωριού, ένας παράξενος νέος με τ' όνομα Δημήτρης απ' τον οποίο και ξετυλίγεται όλη η ιστορία. Ο Αύγουστος Κορτώ διολισθαίνει δεξιοτεχνικά από την αγωνία της πλοκής στην αγωνία της ύπαρξης και ο αναγνώστης με τη σειρά του παγιδεύεται, βαθμιαία, σε ένα...

Σ' ένα απομονωμένο χωριό της Πίνδου ξεσπά μια επιδημία λύσσας. Παγιδευμένος στο χιόνι και στην αρρώστια, που κατασπαράζει το χωριό με τρομαχτικούς ρυθμούς, ο αφηγητής της ιστορίας προσπαθεί ν' ανιχνεύσει την προέλευση του Κακού ή να βρει κάποια ελπίδα σωτηρίας. Πρόσωπο-κλειδί σ' αυτή του την προσπάθεια θα είναι το στοιχειό του χωριού, ένας παράξενος νέος με τ' όνομα Δημήτρης απ' τον οποίο και ξετυλίγεται όλη η ιστορία. Ο Αύγουστος Κορτώ διολισθαίνει δεξιοτεχνικά από την αγωνία της πλοκής στην αγωνία της ύπαρξης και ο αναγνώστης με τη σειρά του παγιδεύεται, βαθμιαία, σε ένα...

«Τα παράδοξα γεγονότα που αποτελούν την αφορμή αυτής της αφήγησης συνέβησαν τον χειμώνα του 197. . ., στο χωριό Μαυρόδασο της Πίνδου. Πρόκειται για έναν μικρό οικισμό, η ύπαρξη του οποίου χρονολογείται από τις αρχές του 16ου αιώνα. Λόγω της σχετικά απομονωμένης θέσης του, σε μια απόκρημνη πλαγιά της οροσειράς της Πίνδου - που καθιστά την πρόσβαση από και προς αυτό εξαιρετικά δυσχερή, ιδιαίτερα κατά τους χειμερινούς μήνες, περιορίζοντας την άνθηση στενών εμπορικών σχέσεων με τα γύρω ορεινά χωριά, κύριες πηγές τροφοδοσίας του χωριού αποτελούν η κτηνοτροφία και η τυροκομία, σε...

Η Ειρήνη και η Άννα είναι δυο κορίτσια, το ένα ογδόντα δύο χρονών και κατάκοιτο, το άλλο είκοσι έξι χρόνων. Μαζί θα κάνουν την πιο μαγική εκδρομή της ζωής τους ανακαλύπτοντας πως ο χρόνος δεν είναι παρά ένα γελοίο σκιάχτρο πως ένα ολόκληρο ταξίδι χωρά ανάμεσα στο κρεβάτι και το παράθυρο της κάμαράς σου, αρκεί να ξέρεις αληθινά να ζεις. Ο κύριος Επαμεινώνδας είναι ένας εργένης συνταξιούχος. Βγαίνοντας ένα πρωί με την πιτζάμα και τις παντόφλες απ' το σπίτι, του για ν' αγοράσει τσιγάρα, κάνει ένα ολόκληρο ταξίδι· όμως στο τέλος της ημέρας είναι ο ίδιος, κι ας έχουν αλλάξει...

Το "Μαμά ή Μανιφέστο μιας παρ' ολίγον πουτάνας" θα μπορούσε να περιγραφεί ως μία θεατρική νουβέλα για τον έρωτα, το θάνατο, την κοινωνία, τη μοναξιά. Άλλοτε προκλητική, άλλοτε ρομαντική, άλλοτε γλυκιά, ξεκαρδιστική ή τραγική, βλάσφημη ή ευαίσθητη έχει ένα σκοπό. Να σε κάνει να θέλεις να ζήσεις. Γιατί "...ζωή θα πει δέχομαι τον πόνο. Αλλιώς είναι θάνατος"

Ο Πέτρος είναι ανάπηρος. Δε βρίσκει δουλειά. Δυσκολεύεται στις μετακινήσεις του. Ζει με ελάχιστα χρήματα. Ο φόβος της επιβίωσης τον οδηγεί σε μια πράξη απελπισίας. Το μυστικό του θαμμένο στον κήπο. Και τριγύρω ο σκύλος του γαβγίζει απειλητικά, ο ταχυδρόμος τον υποψιάζεται και η θεία Ελπινίκη του κάνει έξωση από το σπίτι. Η γνωριμία του με το Λουκά ανοίγει νέες προοπτικές, αλλά τελικά μόνο η φωνή της πεθαμένης μητέρας του θα φανερώσει την αλήθεια. Γιατί η μαμά δεν έλεγε ψέματα ποτέ.

"Η μαμά μου είναι αναπληρώτρια δασκάλα. Τι ακριβώς είναι αυτό, δεν ξέρω να σου πω. Μάλλον είναι όπως λέμε, "αυτή είναι μια πολική αρκούδα, όχι απλή αρκούδα", ή όπως λέμε, "αυτή είναι μια χελώνα καρέτα-καρέτα, όχι συνηθισμένη". "Ο μπαμπάς μου είναι κι αυτός αναπληρωτής δάσκαλος. Μάλλον γι' αυτό παντρεύτηκαν· έχουν κοινά ενδιαφέροντα. Κι εγώ σκέφτομαι να παντρευτώ τον Γιωργάκη, αφού αρέσει και στους δυο μας η πίτσα. "Επειδή οι γονείς μου είναι αναπληρωτές, εγώ πρέπει κάθε χρόνο να μαζεύω τα παιχνίδια μου σ' ένα μεγάλο χάρτινο κουτί και να χαιρετώ τα παιδάκια της τάξης. Ο μπ...

Υπάρχουν πόλεις με συνοικίες καταραμένες. Στις περιοχές αυτές, όπου η χαρακτηριστική επαγγελματική ενασχόληση των κατοίκων συνιστά αυτόματα και την περιθωριοποίησή τους στα όρια του κοινωνικού αποκλεισμού, η ζωή αντιμάχεται με την οικονομική εξαθλίωση και την ηθική κατάπτωση. Μία πόλη με μια τέτοια συνοικία ήταν και η Λάρισα με τα Ταμπάκικά της στα μέσα του περασμένου αιώνα. Εκεί έζησε και έδρασε η Μαριώ, παραδουλεύτρα σε οίκους ανοχής, αξεχώριστη σκιά σε περιβόητες και περιζήτητες πόρνες, που, με το πέρασμά τους μέσα από το ξορκισμένο αυτή τμήμα της πόλης, άφησαν πίσω τους...

"Η μαύρη κλωστή" της ηλικιωμένης Ισιδώρας τυλίγει -άλλοτε σφιχτά, άλλοτε χαλαρά- τις μνήμες, τις ενοχές, τις απουσίες, τις επιθυμίες, τις συγκλίσεις και τις αποκλίσεις των οικείων της. Πώς βίωσαν το θάνατό της· η εγγονή της, οι δύο γιοι της, ο αγαπημένος παιδικός της φίλος και η γυναίκα που τη φρόντιζε; Έξι μόνο μέρες απ' τη ζωή τους, σε διάστημα ενάμισι έτους, συνθέτουν το ψηφιδωτό μίας δύσκολης, προσωπικής και διαπροσωπικής συνέχειας. Μια λοξή νουβέλα, όπου το ονειρικό εμπλέκεται με το πραγματικό, το νηφάλιο με το παροξυσμικό, το αισθησιακό με το πένθιμο, το παρόν μ...

Τι υπήρχε μέσα σε μια ημιτελή νουβέλα που έριξε τον συγγραφέα της μέσα στην παραίσθηση του Επέκεινα; Μήπως η έσχατη μορφή της υπαρξιακής αναρχίας; Κάποιες προτάσεις για τη δομή του Επέκεινα; "Η μαύρη τρύπα μιας νουβέλας που κατάπιε το σύμπαν του αισθητού" είναι το 11ο βιβλίο της Υπαρξιακής Αναρχίας / ή εσχατολογικής ουτοπίας του Διαμαντή Φλωράκη.

Τούτη η νουβέλα περιγράφει τον αναπάντεχα παράφορο έρωτα ενός άντρα για μια γυναίκα. Μπλεγμένος ο ήρωας στο νοσηρό παιχνίδι της μοναξιάς, της φαντασίωσης και της θλίψης συνδεδεμένης μ' ένα διάχυτο ερωτισμό, καταφεύγει στην αναζήτηση του "αληθινού" εαυτού του ως τον μοναδικό δρόμο εσωτερικής λύτρωσης. Μπροστά στην αίσθηση του επερχόμενου θανάτου θα καταλάβει ότι είναι "αρκετά νεκρός", "αρκετά ξένος" για να πει στον εαυτό του, ότι, "η ζωή είναι τελικά μια φάρσα", παρατηρώντας δίπλα του έναν καθημερινό άνθρωπο της απάνθρωπης μεγαλούπλης...

Έκτακτο διάγγελμα του πρωθυπουργού - απόσπασμα ... Σας καλώ λοιπόν να γυρίσετε το συντομότερο πίσω στα σπίτια σας. Οργανώνουμε μια τεράστια προσπάθεια επαναφοράς των Ελλήνων στις θέσεις τους. Είμαι βέβαιος ότι θα ανταποκριθείτε στο κάλεσμά μας και δεν θα αφήσετε την χώρα άδεια. Δεν μας αξίζει μια άδεια χώρα. Κι άλλες χώρες είχαν προβλήματα αλλά κανείς δεν έφυγε με τη θέλησή του. Αν χρειαστεί θα σας αναζητήσουμε ακόμη και στις ευρωπαϊκές χώρες όπου με ειδικές διακρατικές συμφωνίες έχει ξεκινήσει μια τεράστια προσπάθεια επιστροφής. Πιστεύω ότι αυτή η μεγάλη εκδρομή έχει εκ...

Η βαριά μυρωδιά του θανάτου διαποτίζει όλες τις πτυχές ενός ολόκληρου οικογενειακού δέντρου. Το νησί της Σπιναλόγκας και η λέπρα που "κρατάει εφτά γενιές" μοιάζουν να μην πέρασαν ποτέ στη σφαίρα του παρελθόντος, αλλά να ζουν, ως μόνιμοι εφιάλτες, διατρέχοντας την κάθε γενιά διαδοχικά. Εν μέσω του τραγικού τετελεσμένου του θανάτου, της ακραίας απελπισίας, της απόγνωσης και της απόλυτης αδυναμίας να παρέμβουν στο πεπρωμένο τους, οι άνθρωποι προσπαθούν να υπερασπιστούν τη ζωή, ερωτεύονται, κάνουν παιδιά, παίζουν παιχνίδια, δημιουργούν, κάνουν όνειρα... για να έρθει πάντα το...

"Οι άνθρωποι δεν ξέρουν. Όλο μαθαίνουν κι όλο δεν ξέρουν. Όλο μαθαίνουν κι όλο δεν θέλουν να ξέρουν. Γιατί όταν ξέρεις αυτό σε πάει κατ' ευθείαν στην αγάπη. Και ίσως να μην είναι πλασμένος ο άνθρωπος για τόση αγάπη. Δεν βλέπεις που τα άσυλα τα χτίζουν στις άκρες της πόλης; Κι αν κάποια στιγμή βρίσκονται περικυκλωμένα από σπίτια, είναι επειδή η πόλη μεγαλώνει και φοβάται που πρέπει να ξέρει τρέμει μήπως αρχίσει και θυμάται. Φαντάζεσαι ένα άσυλο στο κέντρο της πόλης; Θα είναι ένα άσυλο στο κέντρο της μνήμης" (απόσπασμα από το βιβλίο) Η νουβέλα του Κώστα Καναβούρη "Η Μήδ...