Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ως το μεσημέρι ψάχναμε για νερό. Στο τέλος βρήκαμε κοντά σε κάτι αμπέλια. Ήταν ένας βράχος υγρός γεμάτος μούσκλια κι από μια σκισμή έσταζε κάθε τόσο. Ο Μπρατίτσας έβαλε το παγούρι του να γεμίσει κι όσο να πιάσει λίγο, παίρναμε μούσκλια και βρέχαμε τα χείλια μας. Σε λίγο ήπιαμε από μια γουλιά και ξαναβάλαμε το παγούρι. Φύσαγε λίβας. Ερχότανε καυτός απ' τη μεριά του και η γη μπροστά μας ασφυκτιούσε. Σα να 'λιώναν οι αδένες της. Πέσαμε δίπλα δίπλα στη ρίζα του βράχου και περιμέναμε να γεμίσει το παγούρι. Ξέραμε πως θα πεθάνουμε μέσα σε τούτο το καλοκαίρι. Μπροστά μας τ' αμπέ...

Το έργο αυτό είναι ένα ακόμα Κοινωνικό Δράμα από αυτά που παίζει η Ζωή στο θέατρό της, με Πρωταγωνιστές, Κομπάρσους και Θεατές εμάς τους ίδιους. Η αλληλουχία των γεγονότων θα προκαλέσει στον Αναγνώστη αισθήματα χαράς, αγάπης, διασκέδασης, αλλά και λύπης. Το ενδιαφέρον του θα κρατηθεί αμείωτο μέχρι τις τελευταίες γραμμές του Διηγήματος, όπου θα βρει την απάντηση στα ερωτήματα για τη σημασία των ονείρων που είδε ο Νώντας λίγο πριν το Γάμο του, για την περίεργη θανατηφόρα αρρώστια των παιδιών του, και για την αιτία που αυτοκτόνησε μέσα στην Καλύβα όπου είχε γεννηθεί ο μεγάλος...

Η Φρόξη Καραμέλα, βέρα Αθηναία από πάππου προς πάππον, είναι κληρονόμος μιας ιστορικής καραμελοποιίας την οποία εξελίσσει και μετατρέπει σε προσωπικό της "ναό". Οι καραμέλες της είναι μοναδικές. Σκληρό το εκμαγείο τους, όμως η ουσία και η δύναμή τους βρίσκεται στο εσωτερικό τους - στο "ολύμπιο νέκταρ" που η ίδια παρασκευάζει, για να καταστεί, από απλή επαγγελματίας, μία πραγματική δημιουργός. "Θεό" αποκαλεί τον εαυτό της, και την κοινωνία έναν απέραντο "οίκο ενοχής", που στέκεται απέναντί της αντίπαλη και εχθρική. Για τη "γλυκιά" Καραμέλα δεν υπάρχουν αθώοι. Στιγματισμέ...

Νουβέλα που κοιτάζει όπως ένα αόρατο μάτι μέσα στο ελληνοκυπριακό σχολείο και παρατηρεί τις εθνικιστικές και θρησκευτικές εξάρσεις κάποιων λειτουργών του, δημιουργώντας την ψυχογραφία ενός τύπου εθνικόφρονα εκπαιδευτικού. Σε συνδυασμό με το βαθύ κράτος, την εκκλησία, τα εθνικιστικά κόμματα και διάφορα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, δημιουργείται μια αναχρονιστική τάση στην εκπαίδευση, η οποία αναπαράγει και συντηρεί μια ανάλογη ιδεολογία και μια εξουσιαστική δομή που διαχέεται σε ολόκληρη την κοινωνία.

O χρόνος δεν είναι παρά µια ψευδαίσθηση κι ο θάνατος ένας µονόδροµος στον οποίο µας σπρώχνει η ζωή. Η Ηρώ είναι, απλώς, ένα κορίτσι πέντε ετών όταν ανακαλύπτει πως αυτός ο φαύλος, αέναος κύκλος ζωής και θανάτου, που µπαίνει ανάµεσα σε εκείνη και τη µητέρα της, µπορεί να είναι µικρότερος ή µεγαλύτερος, κατά βούληση, πως δεν ορίζεται, ούτε και µπορεί κάποιος να ξεφύγει από αυτόν και πως, τελικά, η ζωή είναι εύθραυστη κι εµείς τα κοµµάτια στα οποία σπάει.

Όταν γεννήθηκα, με νόμιζαν για νεκρό. Όταν έβγαλα την πρώτη μου φωνή, δεν ήταν κανείς εκεί για να την ακούσει. Κι όταν αποφάσισα επιτέλους να κάψω τον κόσμο, ο κόσμος είχε χαθεί προ πολλού. Θάνατος, ερήμωση, εγκατάλειψη. Λάθη παλιά που σε στοιχειώνουν. Λάθη καινούργια που λαχταράς να κάνεις. Και, κάπου ανάμεσα, η χαμένη ευτυχία της άγνοιας. Θα καταφέρεις άραγε να βγεις ζωντανός; Μπορείς άραγε να ακούσεις τις φωνές των τόπων; Γιατί οι τόποι θυμούνται. Το θέμα είναι αν εσύ μπορείς να τους καταλάβεις. Η "Κενή διαθήκη", με την οποία ο Ηφαιστίων Χριστόπουλος εμφανίζεται στο...

Ο Συμεών, δύο χρόνια ύστερα απ' τον αναπάντεχο θάνατο της γυναίκας του, αποφασίζει να αφήσει πίσω του την αδιάφορη καθημερινότητα της πρωτεύουσας, να εγκατασταθεί στο χωριό και να στραφεί σιγά σιγά σε έναν πιο φυσικό τρόπο ζωής με τη βοήθεια ενός καινούργιου φίλου. Τώρα, έχει ήδη αφιερώσει σχεδόν τις δύο τελευταίες δεκαετίες της ζωής του στο κτήμα του, στην καλλιέργεια παραδοσιακών ποικιλιών και στη συλλογή των νέων σπόρων τους, ώστε να μπορεί να ξανασπείρει του χρόνου. Μα οι συμφορές που κρύβει η ζωή ποτέ δεν τελειώνουν... Η ιστορία του Συμεών ζωντανεύει ακόμη περισσότε...

Αν ο Μαυρίκος είχε κρεμάσει το δικό του αμπέχονο τελευταίος, τότε φεύγοντας θα το έπαιρνε μαζί του και η έκβαση θα ήταν διαφορετική. "Παιχνίδια της Μοίρας" ίσως, όπως έλεγε Γάλλος συγγραφέας και νομπελίστας, πρόκειται για ψευδώνυμο του Θεού όταν δεν θέλει να υπογράψει ο ίδιος.

Είναι ωφέλιμο να ξεχνάμε τις αρετές μας και να θυμόμαστε τα ελαττώματά μας, τα ατομικά και φυλετικά. Αυτή τη στάση φαίνεται να επιλέγει ο συγγραφέας, ακολουθώντας τους δρόμους της σάτιρας ή του γκροτέσκο. Με τους ίδιους τρόπους υπαινίσσεται και τον διαμορφούμενο (ή μήπως διαμορφωμένο;) κόσμο των ημερών μας, όπου προβάλλει ο ανθρώπινος τύπος του ακραίου και αποπροσωποποιημένου ατομικισμού.

Καλοκαίρι 1960, η δεκαοκτάχρονη Μέλανι -Γερμανίδα από το Μόναχο- ταξιδεύει για πρώτη φορά στη γενέτειρά της Θεσσαλονίκη. Η ζωή της κλονίζεται συθέμελα όταν αμφισβητείται από ντόπιους κατοίκους η γένεσή της στη Θεσσαλονίκη από τους Γερμανούς γονείς της, Γιόχαν και Μάρλεν Ντύρερ, που είχαν σταλεί εκεί ως κινηματογραφιστές κατά την περίοδο της Κατοχής. Κάποιο σοβαρό μυστικό έκρυβαν οι γονείς της... Με τη βοήθεια του Έλληνα φοιτητή Αλέξανδρου ξεκινά, με επίκεντρο τη Θεσσαλονίκη του 1940-1944, μία αναζήτηση και αναμόχλευση των περιστατικών που έγιναν στα σκοτεινά εκείνα χρόνια...

"Το είπαμε, πάσχαν όλοι οι Κολωνιώτες από αυτήν, όλα τα παιδιά του Οιδίποδα, μούργοι και νοικοκυραίοι, αχαμνοί και τρανοί και τη μεταδίδαν και στους επισκέπτες. Εκεί που τους έβλεπες εργώδεις, αεικίνητους, παθιασμένους να συζητούν για δουλειές, για πολιτική, για ποδόσφαιρο και βόλεϊ και να σχεδιάζουν το επόμενο προσεκτικό βήμα προς τη νίκη, εκεί την αμόλαγε κάποιος, "πωπώ, ένα ούζο, μπερεκέτι" ή "πιάσε έναν κεφτέ, Βαγγέλη" ή "ο Γώγος έφερε καϊναρίσιο, άντε γεια μας". Κι αμέσως μεταδιδόταν η αρρώστια της ανεμελιάς με αστρική ταχύτητα και την πέφταν όλοι στο ούζο, στα πειράγμ...

Ποια σχέση έχει ο νεαρός Θεσσαλονικιός αφηγητής με τον Παριζιάνο κομουνιστή ζωγράφο Μπορίς Τασλίτσκι; Πόσο αληθινή είναι η ιστορία που διηγείται ο Αθηναίος αριστοκράτης παραμυθάς; Ένα συνταρακτικό προσκύνημα, μια μυστική τελετουργία στη μνήμη του Βιτάλ, ενός Εβραίου της Θεσσαλονίκης. Δύο πόλεις σε δύο διαφορετικές χρονικές περιόδους - το ηδονικό Παρίσι των ’80s και η μαρτυρική Θεσσαλονίκη του Ολοκαυτώματος - συμπλέκονται αφηγηματικά. Μια σύγχρονη ιστορία που περιέχει εγκιβωτισμένη την αφήγηση των περιπετειών του ήρωά μας από τις πρώτες δεκαετίες του 20ού αιώνα ως τα μέσα...

Ο Γιάννης Σκαραγκάς αφηγείται την ιστορία ενός ξεχωριστού ανθρώπου με αφορμή τη ζωή της Δέσποινας Αχλαδιώτη στο ακριτικό νησί της Ρω. Η κυρά της Ρω ανεβοκατεβάζει μια σημαία με το βάρος της προσωπικής αποστολής, πράξη που μπορεί να μην αλλάζει τον κόσμο, τουλάχιστον όμως του δίνει νόημα. Συμβολίζει ένα κομμάτι της ελληνικής ψυχής που αντλεί δύναμη από τα ελάχιστα, και ανανεώνει τις αντοχές του μέσα από την αλήθεια και το θάρρος να την αντιμετωπίσει. Η Δέσποινα Αχλαδιώτη (1890-1982), η επονομαζόμενη "Κυρά της Ρω", υπήρξε μέλος της Αντίστασης κατά την περίοδο της Κατο...

Πώς γίνεται να γνωριστούν δύο άγνωστοι μέσα στον Ηλεκτρικό; Πώς γίνεται να ερωτευθούν; Όταν, μάλιστα, η μία είναι γυναίκα ώριμη, συντηρητική, κι ο άλλος νέος, τρελούτσικος φοιτητής; Τί είναι αυτό που τους ενώνει στη διαδρομή από Θησείο ως Κηφισιά, με ενδιάμεσες στάσεις το Μοναστηράκι, όπου ανεβαίνει η Κούλα, και τον Άγιο Νικόλαο, όπου διατηρεί γκαρσονιέρα ο Μίμης; Και πώς τάχα οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι συμβαίνει να χωρίσουν ξαφνικά, όπως ξαφνικά γνωρίστηκαν;

Πώς γίνεται να γνωριστούν δύο άγνωστοι μέσα στον Ηλεκτρικό; Πώς γίνεται να ερωτευθούν; Όταν μάλιστα η μία είναι γυναίκα ώριμη, συντηρητική, κι ο άλλος νέος, τρελούτσικος φοιτητής; Τι είναι αυτό που τους ενώνει στη διαδρομή από Θησείο ως Κηφισιά, με ενδιάμεσες στάσεις το Μοναστηράκι, όπου ανεβαίνει η Κούλα, και τον Άγιο Νικόλαο, όπου διατηρεί γκαρσονιέρα ο Μίμης; Και πώς τάχα οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι συμβαίνει να χωρίσουν ξαφνικά, όπως ξαφνικά γνωρίστηκαν; "H κυρία Kούλα" είναι το πέμπτο βιβλίο του Μένη Κουμανταρέα (1978). Γυρίστηκε για την τηλεόραση με τη Bέρα Zαβιτσιάνου...