Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Η "Τριλογία" είναι η πολεμική φωνή ενός εξεγερμένου νέου των σίξτις. Κι όπως ακριβώς η ροκ μουσική εκείνης της περιόδου έτσι και η Τριλογία κατόρθωσε, χάρη στην αυθεντικότητα του ύφους της και την καθολικότητα των θεμάτων της, να διατηρήσει αυτή τη φωνή ζωντανή και πάντα ανατρεπτική στο μάκρος του χρόνου. Στο "Φύλλο", η Φύση εκδικείται τους πρώτους τυχόντες: τους ενοίκους μιας πολυκατοικίας που συμβιβάζονται με την καταστροφή της. Στο "Πηγάδι", η Γη εκδικείται εκείνους που την απαρνούνται ασφαλισμένοι στην ψευδαίσθηση της τεχνολογίας. Στο "Αγγέλιασμα", η Ζωή εκδικείται...

[...] πάντοτε απορούσε πώς εμφανίζονται τόσα πολλά σαλιγκάρια μετά από κάθε δυνατή νεροποντή. Τα σαλιγκάρια δεν είναι ουρανοκατέβατα, τα γεννάει η γη. Το ότι εμφανίζονται περισσότερα μετά από κάποια δυνατή καταιγίδα, αυτό είναι και θα παραμείνει άγνωστο, καθότι αυτό είναι και το μυστικό τους. Χρειάστηκαν τριάντα πέντε χρόνια εργασίας για να κατανοήσει την αντιστοιχία με τους ανθρώπους που προχωρούν είτε, με κέρατα, είτε με σάλιο. Όσον αφορά τα κάθε είδους παράσιτα, αυτά ευδοκιμούν όσο τα ανέχεσαι στον κήπο σου και δεν τα ξεριζώνεις. Κατ' αναλογία οι άνθρωποι παράσιτα ευη...

Έκλεινε τα μάτια της και ονειροπολούσε. Τον φιλούσε με δίψα, του παραδινόταν γυμνή οπουδήποτε, χωρίς να νοιάζεται αν ήταν μόνοι τους ή μπροστά στον κόσμο. Μες στην παραφορά της του ψιθύριζε: "Νικόλα σ' αγαπώ". Κι αμέσως μετά: "Νικολάι, φίλησέ με κι άλλο, κι άλλο, μη σταματάς". Ύστερα συνερχόταν για λίγο, και η σκέψη της δούλευε λογικά. Πώς είναι δυνατόν να έχει ερωτευτεί δύο διαφορετικά πρόσωπα κι αυτά να γίνονται ένα; Ή και αντίστροφα: Πώς είναι δυνατόν να είναι ερωτευμένη μ' έναν άντρα, κι αυτός να παρουσιάζεται στην καρδιά και στο νου της ως δύο άντρες; Κοίταξε το χειρόγ...

Πέμπτη 7 Σεπτεμβρίου Ξύπνησε. Ήταν χαράματα. Ήταν γέρος και ξύπνησε από τα χαράματα. Παρότι δεν κοιμήθηκε καλά, θυμήθηκε το προηγούμενο βράδυ, θυμήθηκε και την απόφαση που πήρε. Ξυπνώντας καλύτερα, διαπίστωσε ευχαριστημένος πως η απόφασή του παρέμενε το ίδιο ζεστή, όπως την ώρα που τον τύλιγε. Ανασηκώθηκε. Λίγο φως που έμπαινε από τις κλειστές γρίλιες και τις τραβηγμένες κουρτίνες, τον βοηθούσε να βλέπει καθαρά το δωμάτιο. Σηκώθηκε και με γρήγορες κινήσεις άρχισε να γεμίζει τις δυο βαλίτσες που είχε αφήσει αποβραδίς στα πόδια του κρεβατιού. Τέλειωσε γρήγορα και τα μάτια...

"[...] Oι νουβέλες αυτές (...) αποτελούν ένα έργο τολμηρό. Εισβάλλει ηρωικά, όχι όμως ως "ηρωίς" της Ελληνικής Επαναστάσεως, στον χώρο της Τουρκοκρατίας, τον αλωνίζει και ξαποσταίνει με μια κορώνα -προς Θεού! όχι μελοδραματική, απλώς ως επιστέγασμα- την ωριμότερη, την αριστοτεχνικότερη και την περισσότερο [...] υποσχόμενη. Ώριμο και πλούσιο ταλέντο, που εκδηλώνεται εικονογραφικά, παίζοντας συχνά το παιχνίδι ενός ευέλικτου κινηματογραφικού φακού." Άλκης Αγγέλου

Μια θάλασσα από σόγια δημιουργείται τυχαία γύρω από ένα αεροδρόμιο-μινιατούρα. Από το σημείο αυτό η ηρωίδα της νουβέλας ξεκινάει μια αυτοσχέδια διαδρομή που περνάει από αεροδρόμια, ξενοδοχεία, προάστια, μια μητρόπολη. Επιβιβάζεται, αποβιβάζεται, περπατάει, καταγράφει ήχους κι ακολουθεί συνεχόμενους συνειρμούς. Βρίσκεται εδώ, εκεί και ξανά εδώ, ενώ η θάλασσα από σόγια γίνεται όλο και πιο καφέ από την ουασάμπι. Μια νουβέλα με θέμα τις παραλλαγές πάνω σε μία ταχύτητα, μέσα από την οικειοποίηση του Έξω και την επιθυμία τού να χαθείς μέσα σε αυτό.

Δυο γυναίκες συναντώνται, όταν βρίσκονται σε ώριμη ηλικία. Έχουν διαφορετικούς χαρακτήρες και έχουν βιώσει διαφορετικά γεγονότα. Μέσα στην καθημερινότητα και τον αγώνα επιβίωσης, δένονται με μια φιλία που κρατάει ως τα γεράματα. Η πορεία τους γήινη και μαχητική, με κοινωνικές προεκτάσεις και ψυχολογικές καταστάσεις υφαίνει τον ιστό της ζωής τους. Κυριαρχούν η εργασία και τα οράματα, ο ρεαλισμός και το πεπρωμένο, ο έρωτας και οι καταστάσεις του, δοσμένα με ευδιάκριτο χιούμορ... Το μυθιστόρημα απέσπασε: το Γ΄ βραβείο από την Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών (2006), το Β΄ βραβ...

Σε μια κοινωνία που στηρίζει την ύπαρξή της στο ξέσκισμα της σάρκας του διπλανού της, τίποτε δεν είναι ικανό να εντυπωσιάσει τους θύτες και τα θύματά της. "Τα έχουν δει όλα", ζώντας σε περίοδο ανυπαρξίας κάθε είδους ηθικής, αρχών, προτύπων, ευαισθησίας και καλοσύνης. Τα πάντα έχουν καταρρεύσει στα απλοϊκά μας μάτια, διαπιστώνοντας πως κυρίαρχου στόχοι αυτής της κοινωνίας είναι η απληστία, ο εύκολος πλουτισμός, η κάθε μορφής πορνεία, η αλαζονεία σε κάθε μορφής εξουσία, η διασπορά της "συνωμοσίας", η συνενοχή, η παντελής αδιαφορία, η σήψη και η διαφθορά κυριαρχούν... και... κ...

Ό,τι δυσκολία ή πρόβλημα η Τζέλλα το βολεύει στο "κουτί του στέρνου". Εκεί τα προβλήματα ταξινομούνται έτσι ώστε σιγά-σιγά να περνούν στη λήθη, να μπαγιατεύουν. Στην πορεία όμως το κουτί αυτό ξεχειλίζει και έτσι εξελίσσεται σε κασέλα. Η ίδια άλλοτε αισθάνεται δυσφορία και άλλοτε κενό. Τι πρέπει να κάνει; Ν' απαλλαγεί απ' την κασέλα ή να την αγκαλιάσει; Μήπως η μετάβαση απ' το κουτί στην κασέλα να συμβολίζει την κατευθυντήρια αρχή μιας πορείας που θα την οδηγήσει στην ολοκλήρωση; Όλοι μας κουβαλάμε τη δική μας κασέλα. Ας ψαχτούμε για την απάντηση.

Η αρχαία σπείρα είναι ένα κοινωνιολογκκό-διαχρονικό παραμύθι ή καλύτερα η μυθοποιημένη προϊστορία και ιστορία της κοινωνίας των Ελλήνων. Το πανάρχαιο σπειροειδές βραχιόλι περνάει σε κάθε γενιά, μέσω των γυναικών, από το απώτερο παρελθόν στο εγγύς μέλλον, δείχνοντάς μας τις κυριότερες αλλαγές των εκάστοτε κοινωνικών συστημάτων.

Το κείμενο κινείται σε δύο επίπεδα: φανταστικό-ρεαλιστικό και δανείζεται στοιχεία του λεγόμενου μαγικού ρεαλισμού. Ένα κείμενο γεμάτο αλληγορίες, συμβολισμούς και άφθονο λυρισμό. Δυνατό του σημείο οι διάλογοι! Σε καιρούς αδελφοκτόνους και σκοτεινούς ένα αγόρι αναζητάει το σώμα του νεκρού αδερφού του, γνωρίζοντας πως η αναζήτησή του αυτή τον οδηγεί στο θάνατο. Το μυθικό ταξίδι του για το άγνωστο χωριό που πρέπει να φτάσει μια μακρινή νύχτα θα είναι δύσκολο και απρόβλεπτο. Η αντίπερα όχθη φαντάζει χιμαιρική, γεμάτη οδυνηρές απώλειες και καταχωνιασμένες αναμνήσεις. Εκείνος...

«Αλήθεια, δε με νοιάζει καθόλου πόσο είσαι! Στα μάτια τα δικά μου αυτή τη στιγμή είσαι η "Αφροδίτη", είσαι η θεά μου που θέλω όσο τίποτα να με ταξιδέψεις στις βαθιές σπηλιές και στα κρυσταλλένια νερά του νησιού σου κι απ' τη μαγεία που θα συναντήσω ίσως μείνω εκεί για πάντα... Είπε και χάθηκε μέσα στο πλήθος, χάθηκε, όπως χάνονται οι άγγελοι, όταν φεύγουν για το ουράνιο ταξίδι τους... Η Κατερίνα κατέβηκε με βήμα γοργό, σαν να την κυνηγούσαν τα λόγια εκείνα του Στέφανου, σαν να φώναζαν μέσα της οι νεράιδες αυτές που ακολουθούν την Αφροδίτη... Ναι, ένιωθε ευτυχία πριν ακό...

Στις νουβέλες της "Ενέδρας" καταγράφονται: α) η αλλοίωση από εξουσιαστικούς κύκλους των υπαρκτών προβλημάτων ("Οι χειριστές"), β) η αντίδραση απέναντι στα τυχαία γεγονότα, αυτά άλλοτε ενσωματώνονται και άλλοτε απορρίπτονται από την καθημερινότητα, καθιστώντας τη βασανιστικά διλημματική ("Δέρμα από σομόν"), γ) οι συλλογικές νοοτροπίες, εδώ η πλοκή μεταφέρεται στον 17ο αι., με κυρίαρχη την τάση επιβολής των ψευδαισθήσεων (πλουτισμός ίσον επιβίωση) ως τρόπο επικοινωνίας ("Το σπάσιμο της νύχτας"), δ) η κατασκευή ποικίλων επινοήσεων (εξουσία ίσον αθανασία) ως ασυνείδητη διαδικα...

Εκτός από τις τρεις ποιητικές του συλλογές ("Μαραμπού", 1933, "Πούσι", 1947, "Τραβέρσο", 1975), η "Βάρδια", το μοναδικό πεζό κείμενο του Νίκου Καββαδία που εκδόθηκε όσο ζούσε, κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το 1954. Τα μικρά πεζά "Λι", "Του πολέμου" και "Στο άλογό μου", εκδόθηκαν μετά τον θάνατό του σε βιβλίο, το 1987. Το "Λι" μεταφέρθηκε τη δεκαετία του '90 στον κινηματογράφο. Αποτέλεσε τη βάση για την ολλανδο-αγγλική ταινία "Between the Devil and the Deep Blue Sea" (1995), της Μάριον Χένσελ, με πρωταγωνιστές τους Στήβεν Ρία (στον ρόλο του ασυρματιστή Νίκου) και Λινγκ Τσου...

Ποιος, τι και γιατί εξοντώνει όλους τους ανθρώπους με "υψηλό δείκτη ανθρωπισμού"; Το γονίδιο-φονιάς, οι σατανιστές, το πνεύμα του Κακού, ο φυσικός νόμος της επιλογής; "Το σύνδρομο του χάους", η "Έκλειψη του Θεού"; Πώς μορφοποιείται η ανθρωπότητα όταν στερείται τους εσταυρωμένους της; Ένα υπαρξιακό θρίλερ που θα σας ξαφνιάσει.

Είναι αλήθεια, πως τα πνευματικά δημιουργήματα κάποτε μας εκδικούνται και με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στέργουν να βγουν στο φως, έστω κι αν ακόμα δεν είναι ικανά από μόνα τους να στεριώσουν τις προϋποθέσεις της ύπαρξής τους, πόσω μάλλον της παραπέρα πορείας τους στο χρόνο να επιβιώσουν... Δεν είναι το γεγονός πως αγκομαχούν μέσα στα στενά όρια της φαντασίας του πλάστη τους, ούτε επίσης η αβεβαιότητα πως θα μπορέσουν να τελειοποιηθούν σε κάποια άλλη μελλοντική τους χρονοδιάσταση, πολύ δε περισσότερο, πως μπορεί να μείνουν για πάντα καταχωνιασμένά στα βαθιά και ανεξερεύνητα...

Η ανθρώπινη μοίρα είναι ένα παιχνίδι με το χρόνο. Μέσα σ' αυτό το παιχνίδι υπάρχει και η Λένα, ένα κορίτσι μόλις δεκαοχτώ χρόνων. Μια τραγική συγκυρία κατέστρεψε τα όνειρά της, ο βιασμός της... Πέντε οι βιαστές... Τότε η αγαθή ψυχή της αλλάζει μέσα σ' αυτό το παιχνίδι. Γίνεται δαιμονική. Σχεδιάζει για τους βιαστές της ένα παιχνίδι θανάτου. Γίνεται αδίσταχτη. Γίνεται μια δολοφόνος... Ένας όμως ντετέκτιβ γίνεται η σκιά της. Νιώθει στην αρχή φόβο. Όμως μεταξύ τους αναπτύσσεται μια αγάπη. Η Λένα ανεβαίνει συναισθηματικά. Όμως η μοίρα της σάρκασε ξανά μαζί της. Ένα ταπεινό τετ...

Στην Αθήνα, ένας νέος άνδρας, μόνος. Ακόμη πιο μόνη από κείνον, μια ηλικιωμένη συγγραφέας. Η μοιραία συνάντησή τους. Ξηλωμένα πεζοδρόμια, γραμμένοι τοίχοι, αποτσίγαρα, σκιές μεταναστών, φοιτητές, πρεζόνια και γέροι. Σε μια ταράτσα, ένα σαπισμένο πτώμα. Τέσσερις χειρόγραφες επιστολές και ένα βιβλίο αποκαλύπτουν την αλήθεια. Ποιος προδίδει; Και ποιος εγκαταλείπεται στη στενή καρδιά των δρόμων της πόλης; Ένα μίνι αστικό θρίλερ της σύγχρονης αθηναϊκής καθημερινότητας. Οι λευκές σελίδες είναι τόσο αθώες όσο οι τοίχοι του νοσηλευτικού ιδρύματος.

Τα έξι διηγήματα του Δημήτρη Άναλι μιλούν για τη στιγμή που ο άνθρωπος, αναζητώντας το απόλυτο, αρπάζεται από τις συμπτώσεις. Οι "ιστορίες" αυτές είναι αληθινές, με τη διαφορά ότι η πραγματικότητα μοιάζει συχνά με οπτική απάτη, γιατί προσπαθεί να καταστεί -πέρα από τις όποιες ομοιότητες- μια "αληθινή" Στο "Άδειο ένδυμα" οι γραφειοκρατικές και αστυνομικές περιπέτειες δεν κατορθώνουν να νικήσουν τον ράφτη με τα μαγικά δάχτυλα, γιατί έρχεται η στιγμή που το βλέμμα του ακουμπά στην άλλη όχθη... Τι μπορεί να καταλάβει ένας δημοσιογράφος που καλεί σε μια τηλεοπτική εκπομπή ένα...

Μια γυναίκα. Που αγαπάει γυναίκες. Ένα ταξίδι. Στην Αργεντινή. Ένας χορός. Το τάνγκο. Και κάπου, πάνω απ' όλα αυτά ο Θεός, η ψυχή και όριά της. Η Μυρτώ, η ηρωίδα του "Νορμάλ", ξέρει όλα τα παραπάνω εκτός από το τελευταίο. Τα όρια της θα τα βρει τη μέρα που θα ξεχάσει γιατί ήθελε να ταξιδέψει μέχρι την Αργεντινή. Γιατί αγαπούσε γυναίκες. Γιατί ήθελε να χορεύει. Εικόνες, άνθρωποι, ένας άλλος πολιτισμός, θα ανοιχτούν μπροστά στα μάτια της και θα την κάνουν να βάλει στον "πάγο" τη μέχρι τότε "δική της ζωή". Ένα φαινομενικά εύκολο βιβλίο που ανατρέπει σελίδα με τη σελίδα όσα...