Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Είναι ωφέλιμο να ξεχνάμε τις αρετές μας και να θυμόμαστε τα ελαττώματά μας, τα ατομικά και φυλετικά. Αυτή τη στάση φαίνεται να επιλέγει ο συγγραφέας, ακολουθώντας τους δρόμους της σάτιρας ή του γκροτέσκο. Με τους ίδιους τρόπους υπαινίσσεται και τον διαμορφούμενο (ή μήπως διαμορφωμένο;) κόσμο των ημερών μας, όπου προβάλλει ο ανθρώπινος τύπος του ακραίου και αποπροσωποποιημένου ατομικισμού.

Στη " Γλυκειά επιστροφή", οι ήρωες ταξιδεύουν από τη μυθική αρχαιότητα στο άγριο 2020 μ.Χ., με την ευκολία που άλλος κάνει έναν περίπατο: ο ερωτύλος έφηβος που μεταμορφώνεται σε γοργόνα· η νεαρή Μαργαρίτα που "δραπετεύει" από τα οικογενειακά δεσμά με τον Αλβανό της· ο απλοϊκός Αρτεμίδωρος που εξαφανίζεται σ' ένα πέλαγος θαυμάτων· ο δικέφαλος Αλιθέρσης που "χάνει το πρόσωπό του όταν αντικρύζει μια γυναίκα"· τέλος, ο κλώνος Ούλμο, που νοσταλγεί την ανθρώπινη ρίζα του· όλοι αυτοί οι πρωταγωνιστές, στους πέντε ομόκεντρους κύκλους της "Γλυκειάς επιστροφής", ζούνε ως εξαιρέσεις τ...

Από τις λεωφόρους του Μανχάταν στην παλιά πόλη του Ντύσσελντορφ και στα βιομηχανικά κέντρα της Βόρειας Ρηνανίας Βεστφαλίας κι από κει στις βουερές γειτονιές του δαιδαλώδους Πεκίνου, στο λιμάνι του Χονγκ Κονγκ, στην "Ponte Flor de Lotus", τη "Γέφυρα του Λωτού" στο Μακάο, στη Σεούλ και στις Βερμούδες: οι τόποι γίνονται φράσεις, παράγραφοι, επιστολές που θα επιδοθούν πολλά χρόνια μετά, όταν η Γλαύκη και η Μαρκέλλα θα έχουν ξεπεράσει το φράγμα της σιωπής και θα έχουν αρχίσει να μαθαίνουν ανάμεσα στις άλλες γλώσσες και τη γλώσσα του αποστολέα. Συνομιλίες με ανώνυμους περαστικούς...

Η "Νύφη από πολυεστέρα" είναι η γυναίκα του μέλλοντος. Μια γυναίκα κυνική που έχει απαλλαγεί από συναισθηματισμούς, ανασφάλειες και περίπλοκες σκέψεις -άχρηστες ιδιότητες για τη μεταδικτυακή εποχή, εποχή των Βελτιωμένων και της "ανθρώπινης ανακύκλωσης". Όλοι είναι αντίγραφα παλαιότερων υπάρξεων που τώρα "επανέρχονται" και ζουν με στόχο την απόλαυση. Την ευθύνη τους την έχουν αναλάβει, από τις γιγάντιες οθόνες του σπιτιού τους, οι οπτικοί τους σύμβουλοι που τους εξασφαλίζουν μια ευχάριστη καθημερινότητα. Μια φωνή μοναχική, η φωνή μιας νεκρής που πλανιέται στο χρόνο, συναντά...

Συνεπιβάτες στο ίδιο βαγόνι του μετρό αποβιβάστηκαν στη στάση των Ηλυσίων, γνώριμη και στους δύο από το παράφορο ερωτικό τους παρελθόν. Αν και είχαν πάψει προ πολλού να είναι εραστές -επιστρέφοντας στη συζυγική νομιμότητα- αποφάσισαν να περιηγηθούν έναν χώρο με τον οποίο είχαν συνδέσει τα πιο θαρραλέα χρόνια της ζωής τους: την Πλατεία Παλαιών Πολεμιστών, με το πολύβουο πάρκο στο κέντρο της όταν, από το βάθος της μεγάλης λεωφόρου, εμφανίστηκε ένας ηλικιωμένος άντρας που τους είπε: "Σας περίμενα... αν και μπορεί να ήρθατε αργά..."

"Η Νύχτα": Τρία διηγήματα όπου το οικείο της μεγαλούπολης μετατρέπεται σε παράδοξα απειλητικό. Πίσω από τους αντικατοπτρισμούς του παραθύρου, το βλέμμα γίνεται "άγριο", η όραση αναδημιουργεί τις εικόνες για το χώρο, τα αντικείμενα, τις καταστάσεις. "Το Νύχι": Μία νουβέλα της οποίας οι τίτλοι των τριών μερών συνθέτουν, με τον τεμαχισμό τους, την προ-δια-γραφή ενός ανόητου παιγνίου. Το νύχι της γάτας ως ίχνος της επιθυμίας, έρωτα ή θανάτου. Ο θάνατος του πόθου - ο πόθος της ετερότητας. "Η Αμυχή": Τρία διηγήματα όπου η γραφή ακολουθεί τον ήχο των λέξεων, των φθόγγων, της μουσι...

Τα παιδικά και εφηβικά της χρόνια τα 'ζησε η Ρεγγίνα στα ορεινά της επαρχίας Καλαβρύτων. Ο πατέρας της, ο κυρ-Δήμος Ιερόπουλος, ήταν αυστηρός στις εξόδους για τα κορίτσια του. Εκείνα ήταν μόνο για το σπίτι. Ακόμα και στις αγροτικές δουλειές δεν τα έπαιρνε μαζί του. Προτιμούσε τ' αγόρια του. Τις κόρες τις είχε "μη μου άπτου" γιατί αυτό ήταν το πιστεύω του. Τα κορίτσια δεν ήταν για ξεπόρτισμα. Εξαίρεση αποτελούσε το πήγαινε-έλα στο Γυμνάσιο. Εκεί δε γινόταν αλλιώς. Α, όλα κι όλα! Τα αγαπούσε τα γράμματα ο κυρ-Δήμος. Ήταν υπέρ της μόρφωσης όλων των παιδιών του, και αγοριών και...

Ομορφάνθρωπος και χτυπούσε αμέσως στο μάτι. Με την κορμοστασιά του, που, όσο κι αν στεκόταν πάνου από το κοινό μέτρο, δεν έχανε ωστόσο τίποτα από τη λεβεντιά της. Μ' εκείνο τον αγέρα της συγκροτημένης παλληκαριάς, που δεν κρατάει την περηφάνεια και την ακαταδεξιά. Με την ανοιχτή καρδιά του γλεντζέ. Με τη χτυπητή του αρσενικότητα. Κάτου από τα πυκνά του φρύδια, έφερνε από τη μακρινήν Ανατολή του δυό μάτια παιδιού, που γέμιζαν τρυφερότητα και γλύκα. Όμως, σίγουρο ήταν πώς, στα οριζόντια όνειρα των γυναικών του τόπου, έφεγγε, ολόρθη σα φλόγα, η επιθυμητή παρουσία του Γιγαντάρα...

Όπως πάντα, οι ήρωές μας ακροβατούν στα όρια μεταξύ σοβαρού και γελοίου. Όπως πάντα, σημαντικό ρόλο ώστε να προσεγγίσουν το στόχο τους θα παίξει μια ωραία γυναίκα που . . . Μια διασκεδαστική νουβέλα.

Συλλεκτική, πολυτελής επανέκδοση της αριστουργηματικής νουβέλας του Μ. Καραγάτση, με τα χαρακτικά της Λουκίας Μαγγιώρου που κοσμούσαν την πρώτη έκδοση του 1943.

Υπήρξε μια περίοδος που τα τείχη που χώριζαν την Ανατολή από τη Δύση θρυμματίσθηκαν και κατέρρευσαν. Υπήρξε μια εποχή που οι ιαπωνικές εταιρείες μάζευαν τα αμερικανικά και τα ευρωπαϊκά τρόπαια το ένα μετά το άλλο. Και υπήρξε ένας καιρός που οι μούσες, οι εννιά αδελφές θεότητες, κατέβηκαν στη Γη για να στήσουν τον ερωτικό τους χορό, και τότε είναι που αρχίζει αυτή η ιστορία. Μια παρέκταση της σύγκρουσης ανάμεσα σε δύο υπερδυνάμεις στην εποχή της Ψυχρής Ειρήνης, το "Όταν η Ελλάδα έγινε μικρή Ιαπωνία" βάζει τον αναγνώστη επάνω σε ένα τεράστιο ορμητικό κύμα που ακολουθεί μια δι...

"Εμείς οι νέοι και οι νέες της πόλης μας, εμείς τα παιδιά σας, τα εγγόνια σας, πήραμε, ομόφωνα, την απόφαση, να μην υποκύψουμε στη θέλησή σας, να φορέσουμε θώρακες και μάσκες. Παρακαλούμε, όμως, και σας, να πετάξετε τους δικούς σας θώρακες και τις δικές σας μάσκες. Στο βάθος της ψυχής σας, υπάρχει ένας ολάνθιστος κήπος. Κάντε το εγώ, εμείς. Αναπνεύστε ελεύθερα. Κυκλοφορείστε ελεύθερα. Εκεί που ήταν το σκοτάδι, ας έρθει το φως. Εκεί που ήταν το μίσος, ας έρθει η αγάπη, ας έρθει η εμπιστοσύνη. Τα χρόνια, θα περνάνε. Οι γενιές, θα διαδέχονται, η μία την άλλη. Το κ...

Στις τρεις αυτές νουβέλες οι ηρωίδες έδειξαν όλες τους πως κράτησαν εκείνο το "άλλο ανάστημα" που είχαν όταν ήταν παιδιά.

Δεν έπρεπε να 'χε μείνει νηστικός, χοιρινό με λάχανο η μάνα του δε μαγείρευε κάθε μέρα. Το μύριζε συνέχεια μετά, ήταν παντού μετά η μυρωδιά και πώς να της ξεφύγει. Σαν τις αναμνήσεις παντού, σαν ένα κομμένο δαχτυλάκι, Τούλα, φυλαγμένο από το χρόνο στη φορμόλη, το ξέρεις καλά και σε ξέρει κι αυτό, και θα το ανάψεις, κερί στο μανουάλι θα το μπήξεις, να καίει και να στάζει για πάντα. Όπως ο ουρανός σου να στάζει, γιαγιά, ο βρόμικος, ο πηχτός, κοίτα, τα λιωμένα βατράχια τον πλημμύρισαν, άκου, τα λιωμένα βατράχια κοάζουν, είναι ώρα πια το αγόρι να πάρει πίσω απ' το Μαμουλίκο τα...

Οι σκέψεις που γερνάνε γίνονται βιβλία. Τραγούδια, ταινίες. Η ελπίδα γίνεται θυμός. Οι μέρες, σίδερα. Ο έρωτας, δικαιολογία διαρκής. Πρόφαση η μουσική, θεμέλιο που πάνω της οικοδομείται η φθορά. Η παρακμή του χρόνου. Ιδανικό η απώλεια, ψηλό. Το ταξίδι ήταν ελκυστικό, αλλά σύντομο. Χωρίς προορισμό. Θέλω να προλάβω να καταγράψω την εποχή σου, πριν αυτή μας ξεπεράσει και καταλήξουμε στα αζήτητα. Θέλω να γεράσουμε μαζί, να αλλάξουμε μορφές, ουρλιάζοντας την αλφαβήτα της ζωής μες στο αυτί του θανάτου. Θέλω να γίνουμε άυλοι, εσώτεροι, ορφανοί. Έλα, παίξε. Δυο μέτρα ακόμα. Το...

Σ' ένα απομονωμένο χωριό της Πίνδου ξεσπά μια επιδημία λύσσας. Παγιδευμένος στο χιόνι και στην αρρώστια, που κατασπαράζει το χωριό με τρομαχτικούς ρυθμούς, ο αφηγητής της ιστορίας προσπαθεί ν' ανιχνεύσει την προέλευση του Κακού ή να βρει κάποια ελπίδα σωτηρίας. Πρόσωπο-κλειδί σ' αυτή του την προσπάθεια θα είναι το στοιχειό του χωριού, ένας παράξενος νέος με τ' όνομα Δημήτρης απ' τον οποίο και ξετυλίγεται όλη η ιστορία. Ο Αύγουστος Κορτώ διολισθαίνει δεξιοτεχνικά από την αγωνία της πλοκής στην αγωνία της ύπαρξης και ο αναγνώστης με τη σειρά του παγιδεύεται, βαθμιαία, σε ένα...

O Ραούλ Γκραμπόφσκυ δεν ήταν από τους αγαπημένους μου σκηνοθέτες, μ' όλο που τ' όνομά του αναφερόταν δίπλα σ' εκείνα του Λιούμετ, του Σκορσέζε και του Πολάνσκι κάθε φορά που γινόταν λόγος για την ανανέωση του αμερικανικού κινηματογράφου. Έτσι, όταν διάβασα στην εφημερίδα ότι μια δεκατριάχρονη κοπέλα τον κατηγορούσε ότι την είχε παρασύρει σπίτι του και την είχε βιάσει, δεν έδωσα μεγάλη σημασία. Δε φανταζόμουνα ότι ο πρόεδρος της "Τζένεραλ Ελεκτρόνικς", μιας από τις είκοσι μεγαλύτερες εταιρείες της Αμερικής και παραγωγός της τελευταίας ταινίας του Γκραμπόφσκυ, θα μου ζητούσε...

Την τιμιότητα των Κραβαριτών, την ηθικότητα των χηρών, την ευστροφία της Τζανετόγριας, την φιλολογική κατάρτισι της Λαζαρώς, τους πόνους και τις στενοχώριες της Μακεδόνας για τις "τρέλες" του γυιού της, την φτώχια της Πλαστάρως, τις δολοπλοκίες της οικογενείας σαλώμη, την φιλία δύο τελικά, "μη" φίλων, το μίσος και την τιμωρία του Κάκτου αλλά και την μετάνοια και την σωτηρία αυτού, τον νερόμυλο που γίνεται μαρτυρικό μοναστήρι και άλλα πολλά, συνδέσαμε όσο το δυνατόν καλύτερα και δημιουργήσαμε αυτήν την μικρή νουβέλα, η οποία σκοπό έχει να οφελήση τον αναγνώστη από τα θετικά...