Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

[...]Δηλαδή, πρόκειται να δούμε το όλο θέμα μέσα από την οπτική γωνία που αναδεικνύει το κοινωνικό στοιχείο που αποτελεί την επιβεβαίωση του φαινόμενου "Στέλιος Καζαντζίδης". Για να ολοκληρωθεί αυτή η μονογραφία, ελήφθησαν υπόψη προσωπικές συνεντεύξεις με παλιούς νεοιωνιώτες, με "φανατικούς οπαδούς" του "Στελάρα", με φίλους ή και συγγενείς του Καζαντζίδη . Η αγάπη όλων αυτών για το "Στέλιο" ως τραγουδιστή και ως άνθρωπο ήταν τόσο μεγάλη, που πολλές φορές οι αφηγήσεις τους έφτασαν σε υπερβολές που έρχονταν σε αντίθεση με αυτά που είναι γνωστά και τεκμηριωμένα. Άλλοτε, πάνω...

Αυτό το βιβλίο ξεκινάει το 1948, στην καρδιά του εμφυλίου, τότε που πρωτακούστηκε το πρώτο αρχοντορεμπέτικο, στη επιθεώρηση "Ανθρωποι, άνθρωποι". Ζήτησα από κάποιους ανθρώπους να μου περιγράψουν τη "νύχτα" έτσι όπως την είδε και την έζησε ο καθένας τους και μαζί και το ελληνικό τραγούδι. Ελπίζω να διαβάσετε αυτό το βιβλίο όπως το έγραψα. Δηλαδή σαν ένα παραμύθι, ένα αληθινό παραμύθι ή, ακόμα καλύτερα, σαν μια παράσταση λαμπερή και χαρούμενη πάνω σε μια σκηνή ή σε μια πίστα, όπως πρέπει να 'ναι η περιγραφή της επίσημης ελληνικής, αθηναϊκής -κι όχι μόνο- νύχτας. Γιατί η ν...

Έτσι την γνώρισα εγώ τη Βέμπο στα στερνά της χρόνια, κι έμεινε στην ψυχή μου και στην καρδιά μου ζωντανή και συγκλονιστική όπως ο θρηνητικός ήχος της καμπάνας της Μεγάλης Παρασκευής, όπως το «Τη Υπερμάχω Στρατηγώ τα Νικητήρια». Δροσερή σαν τη θαλάσσια αύρα, φλογερή σαν τον ελληνικό ήλιο, φωτεινή σαν το γαλάζιο ουρανό της πατρίδας μας. Ένα κομμάτι στον ψυχικό μου κόσμο, δίπλα στη μυρωδιά του κυπαρισσιού, της μυρτιάς, της βιολέτας, της γλύκας του απογευματινού περιπάτου σ' ένα πλακιώτικο στενό, δίπλα στη θέα του ακροκέραμου στη στέγη κάποιου παλιού νεοκλασικού σπιτιού της Αθή...

Όταν ο Στέλιος τραγουδάει, η επανάσταση, η αντίσταση, η εξέγερση, ο αγώνας, ο λαϊκός παλμός, το εξεγερτικό μήνυμα, ο λόγος ο καυτός κι ο στίχος ο "ανησυχητικός" στη ράχη μιας εξαίσιας φωνής περνούν από τις πόρτες και τα παραθύρια, τραντάζουν το μαξιλάρι, βροντούν στις βουβές κάμαρες, φυτεύονται στις καρδιές, σκοτώνουν το φόβο, γεννούν ελπίδες, ρίχνουνε φως, πολύ φως, "περισσότερο φως"!

«Ήταν καλοκαίρι του ’80 ή του ’81, είκοσι χρόνια πριν, όταν ανεβήκαμε με τον Στέλιο Καζαντζίδη και τη Βάσω, τη γυναίκα του (παντρεύτηκαν στην εκκλησία ένα χρόνο αργότερα), στο νησί μου, τη Θάσο, κι εκεί ο Στέλιος ήταν πανευτυχής, γιατί μαζί με τους κατοίκους του νησιού, που τον αγαπούσαν, βρήκε και στις θάλασσές του άφθονα ψάρια που σπεύδαν να αγκιστρωθούν στο τσαπαρί του, σαν να έψαχναν και αυτά, τα άφωνα, τη μεγάλη φωνή. »Πρωί και απόγευμα, σούρουπο, βγαίναμε για ψάρεμα με τη βάρκα του Αντώνη και τα μεσημέρια, κάτω από τα πεύκα, καθόμασταν οι δυο μας μπροστά σ’ ένα μαγνη...