Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Στα 1862, αρχές του καλοκαιριού, ο Ντοστογιέφσκι αναχωρεί για το εξωτερικό, όπου θα παραμείνει περίπου ένα τρίμηνο. Για τη ρώσικη ιντελιγκέντσια το ταξίδι στην Ευρώπη ήταν ένα από τα «εγκύκλια» ιδεολογικά εφόδια. Στο Λονδίνο και στο Παρίσι, τις μεγάλες μητροπόλεις, ο μυθιστοριογράφος δε θα αναζητήσει τα αξιοθέατα, το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι ο άνθρωπος. Στις Εντυπώσεις του φαίνεται καθαρά η μισαλλοδοξία του σλαβόφιλου, η εχθρότητα προς τον προηγμένο κόσμο της Εσπερίας και ένας φανατισμός για τα πάτρια, ο οποίος μόνο στο λογοτεχνικό του έργο βρίσκει την ακεραιότητά του.

Έχουν πει ότι οι μεγαλύτεροι πεζογράφοι είναι οι ποιητές. Στην περίπτωση του Μπρόντσκι αυτό αληθεύει πέρα για πέρα. Η οικονομία του λόγου και το ανάλαφρο ύφος του αφήνουν ένα άρωμα ιδιοφυίας, που διασώζεται στη μεταφορά του κειμένου από γλώσσα σε γλώσσα. Το δοκιμιακό πεντάγωνο που σας παραδίδουμε εδώ μεταφρασμένο αναφέρεται σε θέματα που αφορούν στην Ελλάδα με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Την Ελλάδα του Καβάφη, την Ελλάδα του Βυζαντίου, τη μούσα Κλειώ, την ελληνική γλώσσα του Μάρκου Αυρήλιου, αλλά και την ελληνική ποιητική παράδοση που διαπνέει τα έργα των κορυφαίων Λατίνων π...

"Πώς αλλιώς να εξηγήσει κανείς τη χρήση του οινοπνεύματος, του καπνού, της μορφίνης, των διαφόρων μορφών οπίου και άλλων ναρκωτικών;... Ποτέ άλλοτε στο παρελθόν οι άνθρωποι δε ζούσαν σε τόσο μεγάλη αντίφαση ανάμεσα στη συνείδησή τους και στις πράξεις τους". Μέσα από την αφήγηση της ιστορίας ενός πραγματικού ταλέντου, το οποίο πνίγεται από το οινόπνευμα, ο Τολστόι θέλει να ανάγει το ζήτημα στο επίπεδο της προσωπικής ηθικής. Στο κείμενό του απαντούν οι Ζολά, Δουμάς υιός, Ντωντέ και Σαρκό, απαντήσεις που συνεισφέρουν κι αυτές σε μια ωφέλιμη πολεμική.

Η μοναξιά. Ο δρόμος. Ο ποιητής. Πλάνητας, ανέστιος, πρόσφυγας, κοσμοπολίτης. Εβραίος στην καταγωγή, γεννήθηκε Ρώσος, πέθανε Αμερικανός. Αμφισβήτηση. Ανυπακοή. Ανατροπή. Ευαισθησία. Τρυφερότητα. Ευγένεια. Από τη φυλακή στο βραβείο Νόμπελ. Ο Ιωσήφ Μπρόντσκι ανταμώνει τον μεγάλο Αλεξανδρινό σ' εκείνο το σταυροδρόμι όπου η ποίηση συναντά τον εαυτό της και την αιωνιότητα.

Οι Δον Κιχώτες ανακαλύπτουν, οι Άμλετ επεξεργάζονται. Πώς, όμως, θα μας ρωτήσουν, μπορούν οι Άμλετ να επεξεργαστούν οτιδήποτε, όταν αμφιβάλλουν για τα πάντα και δεν πιστεύουν σε τίποτα; [...] Με βάση το σοφό καταμερισμό της φύσης, απόλυτοι Άμλετ, όπως και απόλυτοι Δον Κιχώτες, δεν υπάρχουν: αυτοί είναι απλά ακραίες εκφράσεις δύο διαφορετικών κατευθύνσεων, σταθμοί που οριοθετούνται από τους ποιητές σε διαφορετικές ατραπούς [...] Όπως η αρχή της ανάλυσης έφτασε στον Άμλετ στα όρια της τραγικότητας, έτσι και η αρχή του ενθουσιασμού έφτασε στον Δον Κιχώτη στα όρια του κωμικού,...

Ευρύτατα γνωστός στο παγκόσμιο κοινό από τα μεγάλα του έργα ο Φιοντόρ Μιχαήλοβιτς Ντοστογιέφσκι έχει και μία άλλη, λιγότερο γνωστή, πλευρά, εκείνη του επιφυλλιδογράφου και του σχολιαστή της σύγχρονης με αυτόν περιρρέουσας πολιτικής, κοινωνικής, οικονομικής και πολιτισμικής πραγματικότητας. Η πλευρά αυτή του δημιουργικού του έργου φωτίζεται μέσα από τα άρθρα, τα σχόλια, τις επιφυλλίδες και τα δοκίμια που κατά καιρούς δημοσίευσε, τόσο στον ημερήσιο όσο και στον περιοδικό Τύπο της Ρωσίας κατά την διάρκεια της πολυετούς του παρουσίας στα γράμματα και τις τέχνες της μεγάλης αυτ...

Το βιβλίο περιέχει: - Τον λόγο του Ντοστογιέφσκι στα αποκαλυπτήρια του μνημείου του Πούσκιν, με τίτλο: "Πούσκιν" - Την απάντηση που έδωσε στο κείμενο του Ντοστογιέφσκι ένας "διαφωτιστής" της εποχής, ο Κονσταντίν Καβέλιν, με τίτλο: "Γράμμα στον Ντοστογιέφσκι (Σλαβόφιλοι και Δυτικιστές)".

Καθ' όλη τη διάρκεια του 1876 ο Φ. Μ. Ντοστογιέφσκι με θαυμαστή επιμέλεια συνεχίζει να γράφει και να εκδίδει μόνος του το "Ημερολόγιο του συγγραφέα". Η επιτυχία που γνώρισε ανάμεσα στο κοινό, οι κριτικές που δημοσίευαν άλλα περιοδικά άλλα και η πολεμική του συγγραφέα για ορισμένα φλέγοντα ζητήματα της επικαιρότητας του έδιναν κουράγιο να συνεχίζει. Στα τεύχη του περιοδικού που περιλαμβάνονται στον παρόντα, δεύτερο τόμο της ελληνικής μετάφρασης, ο έλληνας αναγνώστης θα παρακολουθήσει την σκέψη του συγγραφέα για ζητήματα εξωτερικής πολιτικής και κυρίως για το περίφημο "Ανα...

Έχουν πει ότι οι μεγαλύτεροι πεζογράφοι είναι οι ποιητές. Στην περίπτωση του Μπρόντσκι αυτό αληθεύει πέρα για πέρα. Η οικονομία του λόγου και το ανάλαφρο ύφος του αφήνουν ένα άρωμα ιδιοφυίας, που διασώζεται στη μεταφορά του κειμένου από γλώσσα σε γλώσσα. Το δοκιμιακό πεντάγωνο που σας παραδίδουμε εδώ μεταφρασμένο αναφέρεται σε θέματα που αφορούν στην Ελλάδα με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Την Ελλάδα του Καβάφη, την Ελλάδα του Βυζαντίου, τη μούσα Κλειώ, την ελληνική γλώσσα του Μάρκου Αυρήλιου, αλλά και την ελληνική ποιητική παράδοση που διαπνέει τα έργα των κορυφαίων Λατίνων π...

Η σχόλη ως υπέρτατη ευτυχία, σύμφωνα με τον Σοπενάουερ, (πρέπει να) αποδεσμεύεται από τα όρια της πράξης και της παράλειψης. Όμως, κάτι τέτοι "είναι ακόμα εφικτό στον κόσμο των E-mail, των iPhones και του BlackBerry, του συστήματος ηλεκτρονικού βομβαρδισμού;" αναρωτήθηκε πρόσφατα ο Spiegel, αφιερώνοντας εξώφυλλο και κύριο θέμα στην "τέχνη της σχόλης στην ψηφιακή εποχή". (Κώστας Καλφόπουλος)

"Τον πίνακα αυτό τον είδαν δώδεκα γενεές ανθρώπων, ένα πέμπτο του ανθρώπινου είδους πού πέρασε από τη γη, από την αρχή των ιστορικών χρόνων ως τις μέρες μας. Τον κοίταξαν γριές ζητιάνες, αυτοκράτορες της Ευρώπης και φοιτητές, υπερατλαντικοί εκατομμυριούχοι, πάπες και Ρώσοι πρίγκιπες, τον κοίταξαν αγνές παρθένες και πόρνες, υψηλόβαθμοι αξιωματικοί, κλέφτες, μεγαλοφυείς και υφαντουργοί, πιλότοι βομβαρδιστικών, δάσκαλοι του σχολείου, τον κοίταξαν καλοί και κακοί. [...] Μου φαίνεται ότι αύτη ή Μαντόνα είναι ή πιο άθεη έκφραση της ζωής, του άνθρωπου, χωρίς τη συμμετοχή του θείου...

"Η ανάγνωση στη φυλακή έχει τις ιδιαιτερότητές της. Εκεί, τίποτα δεν απομνημονεύεται· όλη η προσοχή, όλη η δύναμη του μυαλού συγκεντρώνεται στις ανακρίσεις, στις ομολογίες, στην ψυχολογική εξοικείωση με τη ζωή στη φυλακή, με τους συγκρατούμενους, με τα αφεντικά. [...] Η ικανότητά μου να διαβάζω γρήγορα είχε ξανάρθει. Σ’ αυτή τη βιβλιοθήκη και στον Κορζενέφσκι χρωστάω την, έστω και μερική, κάλυψη ενός τεράστιου χάσματος, πολλών χρόνων, στην ανάγνωση, στη γνώση, στη διανόηση, ενός χάσματος που στην πραγματικότητα είναι ο σκοπός της φυλάκισης, της κάθε πολιτικής φυλάκισης. [....

Ο π. Σεργκέι Μπουλγκάκοφ ανήκει στο πάνθεον των στοχαστών της ρωσικής φιλοσοφικής και θεολογικής αναγέννησης των αρχών του 20ού αιώνα, η οποία σημάδεψε όχι μόνο την πνευματικότητα της χώρας όπου εμφανίστηκε και άνθισε αλλά και ολόκληρη τη δυτική σκέψη, λόγω της αναγκαστικής μετεγκατάστασης και υπερορίας πολλών συντελεστών της στη Δυτική Ευρώπη, μετά την επικράτηση των Μπολσεβίκων το 1917. Στο βιβλίο αυτό δημοσιεύονται δύο δοκίμια του συγγραφέα που άσκησε μεγάλη επιρροή όχι μόνο στους συγχρόνους του αλλά και στους επιγόνους. Το δοκίμιο για τον Καρλ Μαρξ είναι μια βαθ...

Ο π. Σεργκέι Μπουλγκάκοφ ανήκει στο πάνθεον των στοχαστών της ρωσικής φιλοσοφικής και θεολογικής αναγέννησης των αρχών του 20ού αιώνα, η οποία σημάδεψε όχι μόνο την πνευματικότητα της χώρας όπου εμφανίστηκε και άνθισε αλλά και ολόκληρη τη δυτική σκέψη, λόγω της αναγκαστικής μετεγκατάστασης και υπερορίας πολλών συντελεστών της στη Δυτική Ευρώπη, μετά την επικράτηση των Μπολσεβίκων το 1917. Το κείμενο αυτό προέρχεται από τη διάσημη συλλογή "Σταθμοί", η οποία κυκλοφόρησε μετά την επονομαζόμενη πρώτη ρωσική επανάσταση του 1905 και στην οποία συμμετείχε ένας μεγάλος αριθμός...

Μια προσεγμένη έκδοση με οκτώ διηγήματα, μεταξύ των οποίων και η θρυλική "Τέταρτη πρόζα" αλλά και έντεκα δοκίμια του μεγάλου Ρώσου ποιητή Οσίπ Μαντελστάμ, κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις S@mizdαt, λίγο πριν την εκπνοή του χρόνου. Η "Τέταρτη πρόζα", το "Γούνινο παλτό", "Η Νιότη του Γκαίτε", "Το Κίεβο", "Το Μπατούμ", "Η επιστροφή", Τ"ο Κισλοβόντσκ την άνοιξη" και οι "Μπυραρίες", είναι μερικές από τις καλύτερες σελίδες του μεγάλου αυτή τεχνίτη του Αργυρού αιώνα της ρωσικής ποίησης. Σελίδες που δείχνουν την ευαισθησία του ποιητή, την ειρωνεία του ανθρώπου που αφουγκράζεται τον...

Το βιβλίο αυτό είναι μια πρώτη απόπειρα για προσέγγιση του μεγάλου λιμού που έπληξε επί δύο χρόνια (1891-1892) τις παραβόλγιες περιοχές. Θύμα της κακής σοδειάς και των άλλων δεινών που αναφέρονται σε αυτό το βιβλίο ήταν ο λαός, δηλαδή το μεγαλύτερο κομμάτι του πληθυσμού της Ρωσίας που δούλευε πάρα πολύ σκληρά και σε δύσκολες συνθήκες για να τα βγάλει πέρα. Στον λαό, κατά την τότε αντίληψη, ανήκαν μόνο τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα, ήτοι οι πρώην δουλοπάροικοι που στην πλειοψηφία τους ήταν αγρότες. Οι ευγενείς, οι αριστοκράτες και οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν πείνασαν και γι'...