Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Από τη στιγμή που γεννιούνται, τους χαρίζουμε την καρδιά µας χωρίς δεύτερη κουβέντα για να τους προστατεύει από κάθε αναποδιά. Στα πέντε, µας κοιτάνε στα µάτια και στην εφηβεία οποιαδήποτε τρυφερότητα είναι αιτία πολέμου, αλλά στα τριάντα ξαφνικά συνειδητοποιούν ότι "μάνα είναι µόνο μία". Έτσι, σε μια μόνο στιγμή, χωρίς να το καταλάβουμε, οι ρόλοι αντιστρέφονται και είμαστε εμείς πια υπό την προστασία τους. Αυτό είναι ένα βιβλίο για να πούμε όλα όσα θα θέλαμε στην πιο αδιαπραγμάτευτη αγάπη της ζωής µας, τους γιους μας.

Οι περισσότερες κόρες έχουμε τεράστια αδυναμία στον πατέρα μας. Ένας έρωτας με την πρώτη ματιά, μια σχέση που καθορίζει τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε το άλλο φύλο, ένα πρότυπο που μας κυνηγά σε όλη μας τη ζωή και ένα μέτρο σύγκρισης για κάθε άντρα που συναντάμε. Κοντά του νιώθουμε ασφαλείς και η έλλειψή του μας ωθεί να ψάχνουμε αγωνιωδώς για κάτι που θα μπορούσε να καλύψει το κενό του. Η αλήθεια είναι ότι δεν τον ξεπερνάμε ποτέ και ας μην το παραδεχόμαστε. Όμως και οι μπαμπάδες μας δεν έχουν μάτια για άλλη, εκτός και αν είναι η αδελφή μας. Μεγαλωμένοι να μη δείχνουν τα...

Πού πάμε; Ποιο είναι το πρόβλημα σας; Τι τα έκανες τα λεφτά; Με φωνάξατε; Σε αυτά και σε άλλα ουσιαστικά ερωτήματα απαντά ο συγγραφέας Βασίλης Αλεξάκης, με σκίτσα χωρίς λόγια, αλλά και με λόγια χωρίς σκίτσα, στο καινούριο του βιβλίο "Μήπως πρέπει να κλείνουμε τα σιντριβάνια όταν βρέχει;" Μια αναδρομή στο παρελθόν για το συγγραφέα, ο οποίος πριν ασχοληθεί με τη δημοσιογραφία υπήρξε σκιτσογράφος και συνεργάστηκε με διάφορα έντυπα στο Παρίσι αλλά και την Ελλάδα.

Πού πάμε; Ποιο είναι το πρόβλημά σας; Τι τα έκανες τα λεφτά; Με φωνάξατε; Σε αυτά αλλά και σε άλλα ουσιαστικά ερωτήματα απαντά ο συγγραφέας Βασίλης Αλεξάκης, με σκίτσα χωρίς λόγια, αλλά και με λόγια χωρίς σκίτσα. Ένα λεύκωμα του γνωστού συγγραφέα με ανατρεπτικά σκίτσα και καυστικές λεζάντες που θα προκαλέσει τόσο με τα κείμενα όσο και με τις εικόνες του. Μπορεί το κείμενο αυτό να γράφτηκε από ένα τέκνο της γενιάς του Μάη του ΄68, αλλά παραμένει προκλητικά επίκαιρο μέχρι και σήμερα. Όλες οι ανησυχίες του συγγραφέα αποτυπώνονται σε εικόνες και σχολιάζονται με κείμενα. Η...

Σε μια ξένη πόλη ούτε δική μου ούτε δική σου, εκεί σε πρωτοείδα Μπορεί και να μ' ήξερες από παλιά κι απλά με ξαναβρήκες Κι έβρεχε, χωρίς ομπρέλα Το θυμάσαι; την άλλη κιόλας μέρα φτιάξαμε ένα τρένο κίτρινο κόκκινο μπλε το βάψαμε και ταξιδεύαμε τη γη... νύχτες ταξιδεύαμε στον ουρανό... αστέρι και σταθμός Θυμάσαι; βρήκες το πιο μακρινό αστέρι κι είπες να το γυαλίσουμε να του φυτέψουμε μια λεύκα να μείνουμε για πάντα εκεί Θυμάσαι; όταν σου έδινα πορτοκάλι πήναινε να πει μόνο μαζί σου ταξιδεύω Με πέντε πορτοκάλια κάναμε πορτοκαλάδα την πίναμε μισή μισ...

Ένα βιβλίο χωρίς λόγια - μόνο με εικόνες, που όμως καμιά δεν είναι όπως φαίνεται. Η εικόνα κάθε σελίδας είναι μονάχα μια λεπτομέρεια από την εικόνα της επόμενης σελίδας. Έτσι, μπροστά στα μάτια μας χτίζεται σιγά σιγά, σαν απ' τα χέρια ταχυδακτυλουργού, ένας ολόκληρος κόσμος. Με ολοζώντανα χρώματα κι αστείρευτη φαντασία, ο Ούγγρος εικονογράφος Ίστβαν Μπάνιαϊ ξετυλίγει το μαγικό του παιχνίδι, που θα καταγοητεύσει και θ' αφήσει άφωνους μικρούς και μεγάλους.

Μια τρυφερή ερωτική ιστορία, με μοναδική ευαισθησία, από έναν μεγάλο δημιουργό. Τι θα γινόταν αν το σ’ αγαπώ στο παγκάκι δεν είναι παρά μια κενή υπόσχεση, ένα σύννεφο, ένα φευγαλέο όνειρο; Υπέροχες εικόνες, καθεμία και ένα έργο τέχνης, διαδέχονται η μια την άλλη σαν πλάνα κινηματογραφικής ταινίας που αφηγούνται μια ερωτική ιστορία... "Όνειρο ήταν που καρφώθηκε σαν αστραπή στο παγκάκι που κάτσαμε τότε που μου είπε σ’ αγαπώ".

Έρως ανίκατε μάχαν... Ένα από τα γνωστότερα λόγια του χορού από την Αντιγόνη του Σοφοκλή γίνεται πηγή έμπνευσης για μια χιουμοριστική απεικόνιση. Πετυχημένα καθημερινά σχέδια παρουσιάζουν τη δύναμη του φτερωτού Θεού Έρωτα, μέσα από μια σύγχρονη προσέγγιση στην εικονογράφηση, των πάντα επίκαιρων στίχων του ποιητή.

Θα 'θελα να σου χαρίσω μία θάλασσα από κρίνα, το φεγγάρι και τ' αστέρια και μωρά μισή ντουζίνα.