Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

[...] Οι ιστορίες στο βιβλίο αυτό με τίτλο "Ήλιος και αέρας", δεν είναι καθόλου διαφορετικές στο σκοπό τους από τις ιστορίες του Ιησού. Είναι γραμμένες με πολλή αγάπη για τα παιδιά και έχουν σκοπό να τους μεταφέρουν με τρόπο απλό κι απολαυστικό το ποιος είναι ο Χριστός, πόσο τ' αγάπησε, τι έκανε γι' αυτά πάνω στο σταυρό και πώς μπορεί να είναι φίλος τους. [...] (από τον πρόλογο του βιβλίου)

Ο Παντελής τα είχε όλα, όμως διαρκώς ζητούσε κι άλλα. Ήξερε μόνο να παίρνει απ' τους άλλους, χωρίς να δίνει τίποτα. Νόμιζε, πως είχε μόνο δικαιώματα και ότι ο κόσμος όλος φτιάχτηκε γι' αυτόν. Κανέναν δεν υπολόγιζε από τους δικούς του και προς τα έξω παρουσίαζε ένα άλλο πρόσωπο, για να είναι αρεστός. Ένα φοβερό γεγονός, τον άλλαξε και η ζωή του πήρε άλλο δρόμο. Πολλοί αναγνώστες, ίσως πουν, πως είναι απίθανη η ιστορία μου. Πως έχει υπερβολές και πως δε συμβαίνουν τέτοια πράγματα. Και όμως... έχω γράψει πολύ λιγότερα απ' όσα έχουν γίνει. Ως δασκάλα έζησα από κοντά πολλές περ...

...οι γιαγιάδες κι οι παππούδες, ζούσαν με τη νοσταλγία της επιστροφής. Αυτή η νοσταλγία περνούσαν στα παιδιά του κι ύστερα στα εγγόνια. Όσο καλά κι αν έβρισκαν έξω, όσο καλά κι αν ζούσαν, όλα ήταν κατώτερα απ' της πατρίδας τους. Πάντα θυμόνταν με λαχτάρα το πατρικό τους με τα πεύκα στην αυλή του ή την ελιά. Με την κληματαριά να σκαρφαλώνει σαν κατακτητής και να ζώνει το σπιτικό τους. Με τα γιασεμιά και τ' αγιοκλήματα να ντύνουν τις μάντρες. Ένα κομμάτι ελληνικού, γαλανού ουρανού ήταν ασύγκριτο, μπροστά στους ουρανούς που έβλεπαν. Κι η γαλανή θάλασσα κυρίευε το μυαλό τους κ...

Όσοι ομογενείς έζησαν στην Αγγλία θ' αναγνωρίσουν εύκολα ποιος Χιώτης κρύβεται πίσω απ' τ' όνομα του Λουκή Λάρα. Πολλές φορές τον άκουσα να διηγείται τις ταλαιπωρίες της νιότης του. Στη δύση της ζωής του προσπάθησε, ύστερα από δική μου προτροπή, να γράψει τις αναμνήσεις του κι όταν πέθανε πριν από μερικά χρόνια ανάμεσα στα έγγραφά του βρέθηκε το χειρόγραφο τυλιγμένο με μια ταινία που είχε τ' όνομά του. Σήμερα που το εκδίδω, εύχομαι όπως διαβαστεί απ' όλους με το ίδιο ενδιαφέρον που άκουγα κι εγώ τις προφορικές διηγήσεις του γέροντα. Δημ. Βικέλας

Ο "Ζητιάνος" του μεγάλου μας λογοτέχνη Ανδρέα Καρκαβίτσα είναι αναμφισβήτητα ένα από τα ωραιότερα μυθιστορήματά του. Πρόκειται, για την ακρίβεια, για ένα μεγάλο ηθογραφικό διήγημα, που περιγράφει -στη δημοτική γλώσσα της εποχής εκείνης- με τρόπο αριστοτεχνικό τη ζωή των χωρικών σ' ένα θεσσαλικό χωριό λίγο μετά την προσάρτηση της Θεσσαλίας στη μητέρα Ελλάδα (1882), τότε που οι νεοέλληνες προσπαθούσαν να διώξουν από μέσα τους το ραγιαδισμό αιώνων και να αξιοποιήσουν την ελευθερία τους, που με τόσες θυσίες είχαν κερδίσει από τους τούρκους. Οι ζωντανές περιγραφές και το λεπτό χ...

"Η Φόνισσα" είναι ένα από τα ωραιότερα μυθιστορήματα του μεγάλου λογοτέχνη μας, του "Άγιου των γραμμάτων μας", όπως εύστοχα επονομάστηκε. Γράφτηκε στο διάστημα 1902-4 στη Σκιάθο, όπου είχε αποσυρθεί ο Παπαδιαμάντης. Περιγράφει με μεγάλη πειστικότητα και σπάνια ψυχογραφική ικανότητα την σχιζοφρενική δραστηριότητα μιας γριάς, της Φραγκογιαννούς, που της μπαίνει στο μυαλό η έμμονη ιδέα ότι τα κορίτσια είναι βάσανο για τις φτωχές οικογένειες των χωρικών. Έτσι αρχίζει να πνίγει τα μικρά κοριτσάκια του χωριού αρχίζοντας από το εγγονάκι της με την πεποίθηση ότι και τα ίδια τα παι...

... Ο καπετάν Αντρέας Μιαούλης κοίταξε το Λευτέρη λυπημένα: "Είσαι μικρός, μωρέ- έπρεπε τώρα πσυχα να μαθαίνεις τα γράμματά σου, να σκαρφαλώνεις στους Βράχους, να ρίχνεις πετονιές... Να γελάς, μωρέ, έπρεπε...". Ο καπετάνιος τώρα θύμωσε: 'Και συ Βλέπεις σκοτωμούς αντίς τραγούδια, ακούς μπαταριές να σφυρίζουν πλάι σου... Σκέψου όμως, Λευτέρη, πως θα 'ρθει μια μέρα χάρη σε μας που τα παιδιά θα ζούνε ξένοιαστα. Εμείς σκοτωνόμαστε για να 'ρθει καιρός που τα παιδιά θα χαίρονται, δε θα σκιάζονται, γιατί δε θα 'ναι πια σκλάβοι. Και τότε θ' αρχίσει άλλος αγώνας: να κερδίσουμε τον...

Η Κορτέσα, μάνα του Δημήτρη, μετανάστη στην Ολλανδία, έχει να διηγηθεί τόσα πολλά για τη ζωή της, για τις ελπίδες της, για τα όνειρα του γιου της: εκείνα που περίμενε να πραγματοποιηθούν, εκείνα που έμειναν στο δρόμο. Ποιος όμως μπορεί να είναι βέβαιος πως, όταν αρχίζει η διήγηση, ξέρει τι θα φέρει στο διάβα της και πόσα απρόοπτα θα ξεπροβάλουν! Μήπως λοιπόν το παραμύθι του Δράκοντα με τις εφτά ουρές, το παραμύθι που με τόση προσοχή ακούει ο εγγονός της Ηλίας, είναι η κλωστή; Η μόνη κλωστή που πλέκει την ιστορία, έτσι που πραγματικότητα και όνειρο γίνονται ένα; Τότε, το...