Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ο Χρόνης πέτυχε το ακατόρθωτο: ταξιδεύει στο χρόνο και παρακολουθεί γεγονότα και πρόσωπα που έζησαν στο χώρο της Καβάλας, της γραφικής πολιτείας του βορρά, από τα αρχαία μέχρι και τα πρόσφατα χρόνια. Θ' αναρωτηθεί κανείς πώς τα κατάφερε! Το μυστικό του Χρόνη είναι ότι κατόρθωσε να δαμάσει το Χρονοδιαβήτη. Από κει και πέρα το να ταξιδέψει στο χώρο και το χρόνο ήταν εύκολο. Μαζί του παρακολουθούμε να ξετυλίγονται γεγονότα και καταστάσεις, προσωπικές και ιστορικές μνήμες που αποκτούν μια διαχρονική διάσταση και σημασία. Ένα συναρπαστικό μυθιστόρημα του συγγραφέα που γοητεύε...

Ο Άκης Ρήγας ονειρεύεται, μεγαλώνοντας, να γίνει διάσημος συγγραφέας, ενώ η φίλη του, Άννα Ντάλα, σπουδαία ηθοποιός. Όμως πόσο θα βοηθήσει τον Άκη το γράψιμο και την Άννα η υποκριτική, ώστε να γλιτώσουν από τα σκιάχτρα που τους κυνηγούν αδιάκοπα εκείνο το καλοκαίρι; Μια συναρπαστική ιστορία, όπου η καθημερινότητα με την πρωτοτυπία, το χιούμορ με τη συγκίνηση και η τρυφερότητα με τη βία ανεβοκατεβαίνουν στην κλίμακα της διδαχής.

[...] Οι ιστορίες στο βιβλίο αυτό με τίτλο "Ήλιος και αέρας", δεν είναι καθόλου διαφορετικές στο σκοπό τους από τις ιστορίες του Ιησού. Είναι γραμμένες με πολλή αγάπη για τα παιδιά και έχουν σκοπό να τους μεταφέρουν με τρόπο απλό κι απολαυστικό το ποιος είναι ο Χριστός, πόσο τ' αγάπησε, τι έκανε γι' αυτά πάνω στο σταυρό και πώς μπορεί να είναι φίλος τους. [...] (από τον πρόλογο του βιβλίου)

Ο Παντελής τα είχε όλα, όμως διαρκώς ζητούσε κι άλλα. Ήξερε μόνο να παίρνει απ' τους άλλους, χωρίς να δίνει τίποτα. Νόμιζε, πως είχε μόνο δικαιώματα και ότι ο κόσμος όλος φτιάχτηκε γι' αυτόν. Κανέναν δεν υπολόγιζε από τους δικούς του και προς τα έξω παρουσίαζε ένα άλλο πρόσωπο, για να είναι αρεστός. Ένα φοβερό γεγονός, τον άλλαξε και η ζωή του πήρε άλλο δρόμο. Πολλοί αναγνώστες, ίσως πουν, πως είναι απίθανη η ιστορία μου. Πως έχει υπερβολές και πως δε συμβαίνουν τέτοια πράγματα. Και όμως... έχω γράψει πολύ λιγότερα απ' όσα έχουν γίνει. Ως δασκάλα έζησα από κοντά πολλές περ...

...οι γιαγιάδες κι οι παππούδες, ζούσαν με τη νοσταλγία της επιστροφής. Αυτή η νοσταλγία περνούσαν στα παιδιά του κι ύστερα στα εγγόνια. Όσο καλά κι αν έβρισκαν έξω, όσο καλά κι αν ζούσαν, όλα ήταν κατώτερα απ' της πατρίδας τους. Πάντα θυμόνταν με λαχτάρα το πατρικό τους με τα πεύκα στην αυλή του ή την ελιά. Με την κληματαριά να σκαρφαλώνει σαν κατακτητής και να ζώνει το σπιτικό τους. Με τα γιασεμιά και τ' αγιοκλήματα να ντύνουν τις μάντρες. Ένα κομμάτι ελληνικού, γαλανού ουρανού ήταν ασύγκριτο, μπροστά στους ουρανούς που έβλεπαν. Κι η γαλανή θάλασσα κυρίευε το μυαλό τους κ...