Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ο Αρσέν Λουπέν, ο αριστοκράτης λωποδύτης, γεννήθηκε στο Παρίσι των αρχών του αιώνα μας από την πέννα του Μωρίς Λεμπλάν. Στις σελίδες αυτής της πρώτης λογοτεχνικής εμφάνισης του Αρσέν Λουπέν σκιαγραφείται το πορτραίτο ενός αντιφατικού ήρωα, το πορτραίτο ενός απατεώνα μα και αριστοκράτη, ενός αδίστακτου και ενός τρυφερού άνδρα, ενός διαρρήκτη μα και ενός τιμωρού, ενός Ρομπέν των Δασών της Μπελ Επόκ όπως τον αποκάλεσαν, που πρωταγωνιστεί στις περιπέτειες της δύναμης, του πλούτου και της εξουσίας.

Μια πανέμορφη και συνάμα τρυφερή νεαρή ύπαρξη εισβάλλει ξαφνικά στη ζωή του μυστηριώδη "κλέφτη;" , "απατεώνα;", "εγκληματία;" ή μήπως στην πραγματικότητα ενός σκληρού τιμωρού του κακού Αρσέν Λουπέν, και τον φέρνει αντιμέτωπο με το πρωτόγνωρο γι' αυτόν συναίσθημα του έρωτα. Σε μια μοναδική ιστορία όπου ο κόσμος της μόδας, του μεγάλου πλούτου, της παρισινής αριστοκρατίας και του γαλλικού υποκόσμου στην πιο σκληρή του μορφή, μαζί με μια παλιά κατάρα που ακολουθεί την αριστοκρατική οικογένεια των Μελαμάρ αποτελούν τα στοιχεία μιας εξαιρετικά περίπλοκης υπόθεσης στην τελική...

Ο τζέντλεμαν-διαρρήκτης Αρσέν Λουπέν είναι κάτοχος του μυστικού της Κούφιας Βελόνας, που επί είκοσι αιώνες χάρισε δύναμη και δόξα στον εκάστοτε κάτοχο του, από τον Ιούλιο Καίσαρα μέχρι και τον Λουδοβίκο τον 14ο. Στο μυθιστόρημα αυτό, ο Αρσέν Λουπέν -ένας από τους μεγάλους κακοποιούς της παγκόσμιας αστυνομικής λογοτεχνίας-είναι σφόδρα ερωτευμένος και βρίσκει, επιτέλους, έναν άξιο αντίπαλο, τον Ισίδωρο Μπωτρελέ, νεαρό μαθητή της ρητορικής - εκτός, βέβαια, από την πάντα αμήχανη γαλλική αστυνομία και τον σταθερό αντίπαλο του Χέρλοκ Σολμς (μια παρωδία του Σέρλοκ Χολμς). Έν...

"Πρέπει να γνωρίζουμε τα όρια μας και να τ' αγαπάμε", λέει ο Αρσέν Λουπέν στον πρόλογο του βιβλίου. Και τα πάντα που του συμβαίνουν και πάνω απ' όλα στην τρομερή σχέση της ζωής του με την Ζοζεφίν Μπαλσαμό το αναδεικνύουν. Η Ζοζεφίν Μπαλσαμό, το μεγάλο πάθος των νεανικών χρόνων του Αρσέν Λουπέν, η γυναίκα η οποία προσποιήθηκε την κόρη του κόμη Καλιόστρο -του διάσημου απατεώνα του 18ου αιώνα- και η οποία ισχυριζόταν πως κρατούσε για τον εαυτό της το μυστικό της αιώνιας νεότητας, δεν εμφανίζεται στο βιβλίο αυτό. Ο λόγος που αυτή δεν εμφανίζεται είναι συγκεκριμένος και ο αναγν...

Μέσα στο σκοτάδι, δεν μπόρεσε να ξεχωρίσει ποιος έμπαινε, ποιος διέσχιζε τον κήπο. Κάποιος ανέβηκε τη σκάλα με αργά βήματα που ακούγονταν μετά βίας. Κυριευμένος από την αγωνία, δεν τόλμησε να περπατήσει μέχρι το κατώφλι και να σπεύσει προς το άγνωστο γεγονός, όπου υπήρχε ίσως μία επιπλέον δυστυχία. Ένα αδύναμο χέρι έσπρωξε την πόρτα. Η Κλάρα... Αντονίν; Κλάρα; Ποιαν από τις δύο γυναίκες συνάντησε; Ποια είναι η μασκοφορεμένη χορεύτρια; Ποια είναι η μικρή συνεσταλμένη επαρχιωτοπούλα...; Ο Αρσέν Λουπέν, ο αριστοκράτης λωποδύτης επανεμφανίζεται και αναλαμβάνει να λύσει για...

[...] Στην "Αρμάνς", πρώτο μυθιστόρημα του Σταντάλ συνυπάρχουν και αλληλοσυμπλέκονται τρία βασικά θέματα: α. η οδυνηρή περιπέτεια ενός ερωτικά ανίκανου· β. η συναισθηματική κρίση του Σταντάλ μετά την πρόσφατη, τότε, εγκατάλειψή του, από την ερωμένη του κόμισσα Κυριάλ· γ. η κοινωνική κριτική κυρίως ενάντια στην τάξη των ευγενών, την εποχή της Παλινόρθωσης. Η δράση καθηλώνεται θεληματικά σ' ένα σαλόνι. Ο Οκτάβιος ντε Μαλιβέρ, εσωστρεφής, ψυχολογικά καταπιεσμένος και με ορισμένα βυρωνικά χαραχτηριστικά, είναι ο αντίποδας του Ιουλιανού Σορέλ. Στην "Αρμάνς" η κοινωνική καταπίεση...

"Δεν είμαι Ισραηλινός, διαμαρτυρήθηκε ο Μάλκο. Η οργή που ένιωθε έσβηνε το φόβο του. Αυτό που ζούσε έμοιαζε με κάκο θεατρικό έργο. Γονατισμένος στο χείλος του τάφου που έιχε σκάψει γι' αυτόν , άκουσε την παγωμένη από μίσος φωνή του Ρασινίτι να λέει: - Τόσο το χειρότερο για σένα. Κάνε, τουλάχιστον, μια προσευχή πριν πεθάνεις. Ένιωσε την κάνη του όπλου να ακουμπάει στον αυχένα του και άκουσε το κροτάλισμα της ασφάλειας όταν το όπλισε η νεαρή Παλαιστίνια. Αυτή τη φορά δεν ήταν θέατρο. Τον χωρίζουν από την αιωνιότητα κλάσματα δευτερολέπτων! "

"Της αρέσει η φωνή του στο τηλέφωνο, ο τρόπος του να "τραβάει" λίγο τις λέξεις, να επιβραδύνει το ρυθμό, την προβληματίζουν ο τρόπος του σαν να ψάχνει τα λόγια του, η αυτοσυγκέντρωσή του, οι δισταγμοί του. Της αρέσουν η χροιά της φωνής του, το τίμπρο της, οι εκφράσεις του που είναι σαν να τις έχει γραμμένες. Διακρίνει σ' αυτές μια ένταση, κι αυτή η ένταση τη διαπερνά, σ' αυτήν διαβάζει την ουσία της ζωής, κάτι που φέρει ο ίδιος, μέσα του, όχι κάτι που θα του το γεννήσει αυτή. Αυτός ο άνδρας δεν της οφείλει τίποτα. Δεν περίμενε εκείνην για να ζήσει, και το ανοίκειο ενός ανδρ...

Αυτό το ατμοσφαιρικό μυθιστόρημα, ντυμένο στα χρώματα του νουάρ, ακολουθεί τα βήματα που οδήγησαν έναν άνθρωπο στο έγκλημα, εξετάζοντας τη δύσκολη σχέση και την ένταση ανάμεσα στο γράμμα του νόμου και την ιδέα της δικαιοσύνης. Σε μια μελαγχολική πόλη στις ακτές της Βρετάνης, ο Μαρσιάλ Κερμέρ συλλαμβάνεται για τη δολοφονία του κτηματομεσίτη Αντουάν Λαζενέκ. Ενώπιον του ανακριτή, ο Κερμέρ πιάνει το νήμα από την αρχή, για να εξηγήσει πώς έφτασε ώς εκεί: μιλά για το διαζύγιό του, την ατίθαση συμπεριφορά του γιου του, την απόλυση από τη δουλειά του και, κυρίως, τα μεγαλεπήβολ...

Να ζούμε μετά... Γιατί υπάρχει συνέχεια μετά το τέλος... Να ζούμε μετά, με τη δύναμη της αγάπης του· που παρέμενε άθικτη, πέρα απ' το χρόνο· που μας κάνει να θέλουμε να μιλάμε, ακόμα κι αν δεν υπάρχουν λέξεις -καθένας έχει τη δική του εμπειρία- ικανές να εκφράσουν το χωρισμό, την απουσία, την έλλειψη που μας ξεσκίζει. Να ζούμε μετά, μέσα στο διάστημα που άφησε ο θάνατος, αυτός που δεν ξεχνάει ποτέ, ποτέ δεν σας αφήνει πια σε ησυχία, που βιάστηκε να σας ψιθυρίσει στο αυτί, με τον τρόπο του, ένα Απόψε, που αντηχεί σαν απειλή. Να ζούμε μετά, όταν το πέπλο της ανησυχίας σκιά...

Το αυτοβιογραφικό -εν πολλοίς- μυθιστόρημα του Φ. Σαλβέν έχει ως ήρωά του ένα δημοσιογράφο και συγγραφέα που εγκαταλείπει το Γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα, στο οποίο στρατεύθηκε από τα νεανικά του χρόνια και υπηρέτησε με πίστη και αφοσίωση. Ωστόσο ο Σαλβέν δεν περιορίζεται απλώς σε μια οξυδερκή ανάλυση της σχέσης των ανθρώπων με την πολιτική και την εξουσία. Ούτε αναλίσκεται σε νοσταλγικές ή γλυκόπικρες αναπολήσεις για τα "καλύτερά μας χρόνια". Πάνω απ' όλα γράφει ένα φιλόδοξο μυθιστόρημα με χαρακτήρες ελκυστικούς και ευφυείς, με τους οποίους μοιραζόμαστε τους έρωτές τους, τι...

Καθώς οδηγεί στην εθνική οδό με τη σύζυγό του Σοφία, ο Πατρίκ Μαρτέν καταδιώκεται από δύο νέους Βορειοαφρικανούς με Μερσεντές, με τους οποίους διαπληκτίστηκαν σε ένα χώρο ανάπαυσης λίγα λεπτά νωρίτερα. Ένας ξερός κρότος. Το λάστιχο σκάει και το αυτοκίνητο εκτρέπεται. Η Σοφία χάνει τη ζωή της, ενώ ο Πατρίκ βγαίνει αναζητώντας βοήθεια. Η Γαλλία φοβάται, βρυχάται από θυμό, και μια αίσθηση ακραίας ανασφάλειας εξαπλώνεται λόγω ενός άγνωστου σκοπευτή που πυροβολεί αυτοκίνητα με οδηγούς Μαύρους και Άραβες. Εδώ όμως ο εξωγενής ένοχος φαίνεται ο πλέον κατάλληλος για τη δουλειά. Ο Π...

[...] Ο Σελίν ξεκινάει πάντοτε από πραγματικά γεγονότα -ή τουλάχιστον από πραγματικές συνθήκες μέσα στις οποίες τέτοια γεγονότα θα μπορούσαν να πραγματοποιηθούν-, αλλά πάντοτε επίσης μετατοπίζει και δημιουργεί. Διακρίνει κανείς στο "Από τον έναν Πύργο ο άλλος" τις ελευθερίες που παίρνει σε σχέση με τα πρόσωπα και τα γεγονότα, είτε αφηγούμενος σκηνές -περίπατοι, συναντήσεις- που δεν συνέβησαν είτε αποδίδοντας σε κάποιον μια περιπέτεια που δεν ήταν δική του είτε παρουσιάζοντας τον εαυτό του ως μάρτυρα επεισοδίων στα οποία δεν παραβρέθηκε. Όσο δε αφορά τις προσωπικές αναμνήσε...

Έναν ολόκληρο αιώνα προτού ο άνθρωπος εισβάλλει στο Διάστημα, ο Ιούλιος Βερν γράφει το μυθιστόρημα "Από τη γη στη σελήνη". Ο συγγραφέας, στην πρόθεση του να μεταδώσει στους νέους του τελευταίου τρίτου του 19 αι. τις πιο σημαντικές επιστημονικές γνώσεις, συνεργάζεται με ειδικούς. Παντρεύει τη φαντασία με την επιστημονική πληροφορία και πετυχαίνει να γίνει, αυτό το φανταστικό μυθιστόρημα, ο πρόδρομος της προσελήνωσης του Λούνα - 9 το Φεβρουάριο του 1966. Ιδεολογικά αντιμιλιταριστής, ο Βερν αποδεχόταν την τεχνική πρόοδο μόνο για ειρηνικούς σκοπούς. Είναι άλλωστε καταφανής η...

"Απλώς φοβήθηκα. Ο πατέρας μου δεν έλεγε "προπαγάνδα" αλλά "ακατάληπτα λόγια" αναφερόμενος στην τρομοκρατία των Γερμανών. Αυτά σκεφτόμουνα συνεχώς, αλλά ο πατέρας μου ήταν μακριά και δεν έδινε σημεία ζωής. Ο Στέφαν όμως ήταν εδώ, παρών, κι όπως εκείνος όλα σχεδόν τα αγόρια της πόλης είχαν αποφασίσει να φύγουν. Κι όπως αυτοί επαναλάμβανε αδιάκοπα: "Οι Ρώσοι θα μας σφάξουν, θα το δεις". Όσο κι αν επέμενα ότι, για την ώρα, εκείνοι που κόντεψαν να με σκοτώσουν ήταν οι Γερμανοί κι ότι δεν είχαμε να φοβηθούμε τίποτα, ήξερα ότι ο Στέφαν δεν θα άλλαζε γνώμη. Δεν είμαι περήφανος πο...