Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Γιατί η καρδιά μου δεν είναι μαζί μου, αλλά με σένα, κι όταν δεν είναι μαζί σου δε βρίσκεται πουθενά στον κόσμο... Η ιστορία του Αβελάρδου και της Ελοΐζας, ενός πάθους που έγινε μύθος, φωτίζει τους αιώνες με τη μοναδικότητα του μεγαλύτερου από τους μεγάλους έρωτες, αποτελώντας πρότυπο αισθηματικό για όλους τους ανθρώπους· για τους ερωτευμένους άντρες ο Αβελάρδος, για τις γυναίκες η Ελοΐζα. Υπήρξαν οι δυό τους πολύ πριν από τον Ρωμαίο και την Ιουλιέτα, οι οποίοι άλλωστε είναι μόνο πλάσματα της φαντασίας του Σαίξπηρ. Αγάπησαν κι αγαπήθηκαν περισσότερο από κείνους κι έζησαν έ...

Ο Μάλκο γύρισε το κλειδί στην κλειδαριά και άνοιξε την πόρτα. Από το μισοσκόταδο πρόβαλε ένας εφιάλτης. Μια πορτοκαλιά γενειάδα, ένα βλέμμα τρελό και, κυρίως, ένα τεράστιο μαχαίρι, σηκωμένο ψηλά, έτοιμο να τον σφάξει. Η λάμα του ήταν ήδη ματωμένη... Ο φονιάς με την πορτοκαλιά γενειάδα σταμάτησε για λίγα δευτερόλεπτα κι ύστερα ζωντάνεψε ξαφνικά και όρμησε στον Μάλκο με προτεταμένο το μαχαίρι. Με το βλέμμα ακόμα πιο τρελό.

Ο "Αντόλφ" (1806) του Μπενζαμέν Κονστάν αποτελεί ένα ιδιαιτέρως μοντέρνο μυθιστόρημα που αναλύει χειρουργικά την τραγική συνθήκη της αδυναμίας να αγαπήσεις αλλά και της ανικανότητας να είσαι ειλικρινής και να το ομολογήσεις θαρρετά στον άλλον. Όπως λέει χαρακτηριστικά και ο Σταντάλ, "ο συγγραφέας του σκιαγραφεί με απίστευτα αληθινό τρόπο τα βάσανα που νιώθει ένας άνθρωπος με ευαισθησία, ο οποίος θέλει να χωρίσει από μια ερωμένη που δεν αγαπά πια". Ο πρωταγωνιστής του βιβλίου, τυπικός ρομαντικός ήρωας, δεν ζει με πάθος μια ερωτική ιστορία - αντιθέτως, προσπαθεί να απεγκλωβισ...

Ιούνιος 1940: οι Γερμανοί εισβάλουν στη Γαλλία. Σε κάποια από τις μεγάλες μετακινήσεις πληθυσμού, μια πεντάχρονη ορφανή βρίσκει καταφύγιο σε οικογένεια χωρικών και συνδέεται με τον εντεκάχρονο γιο. Ο πόλεμος ρίχνει τη βαριά σκιά του στο μικρό χωριό της γαλλικής επαρχίας και τα δύο παιδιά ξορκίζουν τη βιαιότητα του με τον πιο τρυφερό και ταυτόχρονα σκληρό τρόπο. Τα απαγορευμένα παιχνίδια τους φανερώνουν πόσο αδυσώπητο μπορεί να είναι το παιδικό βλέμμα, όταν υποχρεώνεται να αντικρίσει ό,τι δεν μπορεί να αντιληφθεί: το θάνατο.

Κλαίγοντας με λυγμούς, η Πωλέτ γονάτισε κοντά στον Μισέλ. Ο Μισέλ δεν έβγαζε μιλιά, δεν κουνιόταν, δε φώναζε, με το στόμα μισάνοιχτο, τα μάτια κλειστά, ασάλευτος. Η Πωλέτ, με το πρόσωπο λουσμένο στα δάκρυα, κοίταξε γύρω της. Ο σταυρός ήταν εκεί κοντά, λεκιασμένος με αίμα. Και ξαφνικά, στη ρίζα του θάμνου, είδε μια τριχωτή μπάλα, ένα σκαντζόχοιρο. Η Πωλέτ δεν είχε ξαναδεί σκαντζόχοιρο στη ζωή της. Οι λυγμοί της δυνάμωσαν, έσκυψε σα χαμένη πάνω στο πρόσωπο του Μισέλ, χαϊδεύοντάς τον, φιλώντας τον, λούζοντάς τον με τα δάκρυά της που ανακατεύονταν με το κόκκινο αίμα και για πολ...

Στο μπάνιο δε βιάζομαι καθόλου· ανοίγω τις βρύσες της μπανιέρας, ξεντύνομαι αργά, ρίχνω αιθέρια έλαια στο νερό, παίρνω δύναμη· αισθάνομαι επιτέλους καλά, δουλεύοντας ήρεμα την απόφασή μου, όταν ανοίγει η πόρτα. Είναι η Αλέξ. Την περίμενα. Για πρώτη φορά σε όλα αυτά τα χρόνια της συζυγικής ζωής μας, καλύπτομαι σεμνά, λες και γνωριστήκαμε μόλις χθες. "Θέλεις κάτι; "Να μάθω τι παιχνιδάκι παίζεις". Αυτή τη φορά τα λόγια της δε με φοβίζουν... "Σ' εγκαταλείπω, Αλέξ". Νομίζω ότι η περηφάνια και η ευαισθησία με μετέτρεψαν σε κάθαρμα. Νομίζω ότι, σε τελική ανάλυση, το κεράτωμα δεν τ...

"Απλώς φοβήθηκα. Ο πατέρας μου δεν έλεγε "προπαγάνδα" αλλά "ακατάληπτα λόγια" αναφερόμενος στην τρομοκρατία των Γερμανών. Αυτά σκεφτόμουνα συνεχώς, αλλά ο πατέρας μου ήταν μακριά και δεν έδινε σημεία ζωής. Ο Στέφαν όμως ήταν εδώ, παρών, κι όπως εκείνος όλα σχεδόν τα αγόρια της πόλης είχαν αποφασίσει να φύγουν. Κι όπως αυτοί επαναλάμβανε αδιάκοπα: "Οι Ρώσοι θα μας σφάξουν, θα το δεις". Όσο κι αν επέμενα ότι, για την ώρα, εκείνοι που κόντεψαν να με σκοτώσουν ήταν οι Γερμανοί κι ότι δεν είχαμε να φοβηθούμε τίποτα, ήξερα ότι ο Στέφαν δεν θα άλλαζε γνώμη. Δεν είμαι περήφανος πο...

Έναν ολόκληρο αιώνα προτού ο άνθρωπος εισβάλλει στο Διάστημα, ο Ιούλιος Βερν γράφει το μυθιστόρημα "Από τη γη στη σελήνη". Ο συγγραφέας, στην πρόθεση του να μεταδώσει στους νέους του τελευταίου τρίτου του 19 αι. τις πιο σημαντικές επιστημονικές γνώσεις, συνεργάζεται με ειδικούς. Παντρεύει τη φαντασία με την επιστημονική πληροφορία και πετυχαίνει να γίνει, αυτό το φανταστικό μυθιστόρημα, ο πρόδρομος της προσελήνωσης του Λούνα - 9 το Φεβρουάριο του 1966. Ιδεολογικά αντιμιλιταριστής, ο Βερν αποδεχόταν την τεχνική πρόοδο μόνο για ειρηνικούς σκοπούς. Είναι άλλωστε καταφανής η...

[...] Ο Σελίν ξεκινάει πάντοτε από πραγματικά γεγονότα -ή τουλάχιστον από πραγματικές συνθήκες μέσα στις οποίες τέτοια γεγονότα θα μπορούσαν να πραγματοποιηθούν-, αλλά πάντοτε επίσης μετατοπίζει και δημιουργεί. Διακρίνει κανείς στο "Από τον έναν Πύργο ο άλλος" τις ελευθερίες που παίρνει σε σχέση με τα πρόσωπα και τα γεγονότα, είτε αφηγούμενος σκηνές -περίπατοι, συναντήσεις- που δεν συνέβησαν είτε αποδίδοντας σε κάποιον μια περιπέτεια που δεν ήταν δική του είτε παρουσιάζοντας τον εαυτό του ως μάρτυρα επεισοδίων στα οποία δεν παραβρέθηκε. Όσο δε αφορά τις προσωπικές αναμνήσε...

Καθώς οδηγεί στην εθνική οδό με τη σύζυγό του Σοφία, ο Πατρίκ Μαρτέν καταδιώκεται από δύο νέους Βορειοαφρικανούς με Μερσεντές, με τους οποίους διαπληκτίστηκαν σε ένα χώρο ανάπαυσης λίγα λεπτά νωρίτερα. Ένας ξερός κρότος. Το λάστιχο σκάει και το αυτοκίνητο εκτρέπεται. Η Σοφία χάνει τη ζωή της, ενώ ο Πατρίκ βγαίνει αναζητώντας βοήθεια. Η Γαλλία φοβάται, βρυχάται από θυμό, και μια αίσθηση ακραίας ανασφάλειας εξαπλώνεται λόγω ενός άγνωστου σκοπευτή που πυροβολεί αυτοκίνητα με οδηγούς Μαύρους και Άραβες. Εδώ όμως ο εξωγενής ένοχος φαίνεται ο πλέον κατάλληλος για τη δουλειά. Ο Π...

Το αυτοβιογραφικό -εν πολλοίς- μυθιστόρημα του Φ. Σαλβέν έχει ως ήρωά του ένα δημοσιογράφο και συγγραφέα που εγκαταλείπει το Γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα, στο οποίο στρατεύθηκε από τα νεανικά του χρόνια και υπηρέτησε με πίστη και αφοσίωση. Ωστόσο ο Σαλβέν δεν περιορίζεται απλώς σε μια οξυδερκή ανάλυση της σχέσης των ανθρώπων με την πολιτική και την εξουσία. Ούτε αναλίσκεται σε νοσταλγικές ή γλυκόπικρες αναπολήσεις για τα "καλύτερά μας χρόνια". Πάνω απ' όλα γράφει ένα φιλόδοξο μυθιστόρημα με χαρακτήρες ελκυστικούς και ευφυείς, με τους οποίους μοιραζόμαστε τους έρωτές τους, τι...

Να ζούμε μετά... Γιατί υπάρχει συνέχεια μετά το τέλος... Να ζούμε μετά, με τη δύναμη της αγάπης του· που παρέμενε άθικτη, πέρα απ' το χρόνο· που μας κάνει να θέλουμε να μιλάμε, ακόμα κι αν δεν υπάρχουν λέξεις -καθένας έχει τη δική του εμπειρία- ικανές να εκφράσουν το χωρισμό, την απουσία, την έλλειψη που μας ξεσκίζει. Να ζούμε μετά, μέσα στο διάστημα που άφησε ο θάνατος, αυτός που δεν ξεχνάει ποτέ, ποτέ δεν σας αφήνει πια σε ησυχία, που βιάστηκε να σας ψιθυρίσει στο αυτί, με τον τρόπο του, ένα Απόψε, που αντηχεί σαν απειλή. Να ζούμε μετά, όταν το πέπλο της ανησυχίας σκιά...