Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Το κολέγιο Βαλβέρ, στα περίχωρα του Παρισιού, έχει για οικότροφους «καλά παιδιά», λίγο πολύ εγκαταλελειμμμένα από τις οικογένειές τους -ανθρώπους πλούσιους ή κατεστραμμένους, άστατους, κοσμοπολίτες, ύποπτους. Εδώ συναντούμε για πρώτη φορά και τη μικρή Μπιζού η οποία πρωταγωνίστησε αρκετά χρόνια μετά στο ομότιτλο μυθιστόρημα του Π. Μοντιανό που κυκλοφορεί επίσης από τις εκδόσεις Πόλις. Τα παιδιά αυτά κάνουν εκεί τις σπουδές τους, πλέκουν φιλίες μεταξύ τους και με τους καθηγητές τους, τύπους συνήθως γραφικούς. Έπειτα, η ζωή τα σκορπίζει. Τα χρόνια περνούν. Είκοσι στη σειρά....

Tι ακριβώς είναι μια «χαμένη αρμονία»; Το ίδιο αναρωτιέται κι ο αφηγητής αυτού του εκπληκτικού, μικρού και συμπυκνωμένου μυθιστορήματος που, αφού το καταπιείς, εκρήγνυται μέσα σου σε σοφές ιαματικές δόσεις καλαισθησίας, μελαγχολίας και συγκίνησης. Γι' άλλη μια φορά, ο Patrick Modiano, αυτός ο ευπατρίδης της νοσταλγίας, καταδύεται στο σκοτεινό πηγάδι του χρόνου, μήπως και σπάσει το ρεκόρ παραμονής κάτω απ' το σήμερα - με τη διαφορά, ότι, και πάλι, αυτός που κρατάει την αναπνοή του, είναι ο αναγνώστης... Γι' άλλη μια φορά, στο γνώριμο και γνώριμα συναρπαστικό σύμπαν του Mod...

"Παρίσι, δεκαετία του '60· μια νεαρή γυναίκα εξαφανίζεται. Το μόνο που γνωρίζουμε γι' αυτήν είναι το ψευδώνυμο της: Λουκί. Συχνάζει μαζί με άλλους μποέμ τύπους στο "Cafe της χαμένης νιότης". Μα ποια ήταν; Ο Πατρίκ Μοντιανό δίνει τον λόγο σε όλους όσοι τη γνώριζαν, μα ελάχιστα την ήξεραν πραγματικά: έναν ιδιωτικό ντετέκτιβ, έναν φοιτητή, έναν εκκολαπτόμενο μυθιστοριογράφο, αλλά και τον σύζυγο της Λουκί. Παράλληλα την ακούμε να περιγράφει τη ζωή της, μια ζωή χωρίς ορίζοντα, σ' ένα Παρίσι φωτογραφημένο σε άσπρο-μαύρο. Ο Μοντιανό είναι μία από τις πιο ωραίες φωνές της γαλ...

Ο Σαμ Ταχάρ, δικηγόρος που έχει εγκατασταθεί στη Νέα Υόρκη ύστερα από μακρόχρονη παραμονή στο Παρίσι, έχει τα πάντα: δύναμη, δόξα, πλούτο, εξουσία, γοητεία. Η επιτυχία του όμως πηγάζει από ένα ψέμα. Η εικόνα που έχει δημιουργήσει για τον εαυτό του στηρίζεται στην ταυτότητα ενός άλλου, του καλού του φίλου από τα παλιά, του Σαμουήλ Μπαρόν, Γάλλου επίδοξου συγγραφέα με εβραϊκές καταβολές, που φυτοζωεί σε ένα υποβαθμισμένο προάστιο έξω από το Παρίσι. Είκοσι χρόνια πριν, όταν ο Σαμ ζούσε στο Παρίσι, το μήλο της έριδος γι' αυτόν και τον Σαμουήλ ήταν η Νίνα, η οποία τελικά επέλεξ...

Ο Ολιβιέ Πασάν είναι ένας αστυνόμος πιστός στη Γαλλική Δημοκρατία, όπως οι παλιοί Γιαπωνέζοι πολεμιστές ήταν πιστοί στον σογκούν, τον μεγάλο στρατηγό. Παράτολμος, πεισματάρης, ευθύς και αδιάφθορος, συχνά παρακάμπτει το γράμμα του νόμου και ρίχνεται στη μάχη, ακολουθώντας τον δρόμο του ενστίκτου. Δεν φοβάται τον θάνατο, αλλά μια ζωή φορτωμένη με τύψεις και αχρειότητα. Πιστεύει πως η δράση είναι η κατάλληλη θεραπεία για όλα τα δεινά: στον κόσμο των βορειοδυτικών προαστίων του Παρισιού, στις ευαίσθητες αστικές ζώνες όπου ζουν κυρίως μετανάστες απ' τη Βόρεια Αφρική, στις καυτ...

Όταν η συγγραφέας μιλά για το Μεγαλώνοντας, μιλά για τον εαυτό της. Η μητέρα της εξαρτάται αποκλειστικά από αυτήν. Μερικές φορές αυτή η μητέρα είναι απούσα, και μερικές άλλες, αντιθέτως, τα λόγια της είναι απολύτως ακριβή, διασκεδαστικά και απρόβλεπτα, Και σε όλο αυτό το διάστημα, η αγάπη που έδωσε της επιστρέφεται όπως κανονικά θα έπρεπε να συμβαίνει πάντα. Το θαύμα του βιβλίου: επειδή η μητέρα της έγινε το παιδί της, η συγγραφές μεγαλώνει. Της δόθηκε αυτή η χάρη και διερωτάται: "Από πού πηγάζει όλη αυτή η αγάπη;"

Σε μια επαρχιακή λουτρόπολη της Γαλλίας, τη δεκαετία του '60, μια παρέα περίεργων ανθρώπων ζει μια περιπέτεια πίσω από την οποία παραμονεύει το μυστήριο και ο αισθησιασμός. Σε αυτήν εμπλέκονται ένας μυστηριώδης γιατρός, μια γοητευτική ηθοποιός και ένας ανυπότακτος δεκαοκτάχρονος. Πίσω από τη φαινομενική ηρεμία που βαραίνει την ατμόσφαιρα, γεγονότα και χαρακτήρες αναδεύονται αργά και υπόγεια. Η μοιραία συνάντηση του νεαρού Βίκτορα με την ωραία Υβόννη γεννά έναν έρωτα που μοιάζει προορισμένος να κρατήσει αιώνια...

Η αναχώρηση του ήρωα για την Αγία Πετρούπολη αναγγέλλει ένα από κείνα τα μυστηριώδη ταξίδια όπου αναζητάμε όχι ν’ αλλάξουμε χώρα αλλά ζωή. Ο Σούτοφ, συγγραφέας και πρώην αντικομφορμιστής, ελπίζει να ξεφύγει έτσι από τον αδιέξοδο δεσμό του με τη Λέα, να νιώσει πάλι τη φλόγα των νεανικών του ιδανικών και, κυρίως, να ξαναβρεί τη γυναίκα που αγαπούσε τριάντα χρόνια πριν. Η φυγή του θα τον οδηγήσει σε μια Ρωσία άγνωστη όπου, αγανακτισμένος, κατάπληκτος και αναγκασμένος να προσπαθεί να κατανοήσει την καινούργια πραγματικότητα, μέσα από τη γνωριμία του με έναν άγνωστο άντρα και τι...

Οι "Κιβδηλοποιοί" αποτελούν σημαντική καμπή στη ζωή και τη σταδιοδρομία του Ζιντ, κορυφαία στιγμή στην πορεία διαμόρφωσης του μυθοπλαστικού κόσμου του. Διχασμένος μεταξύ της επιθυμίας του για ένα έργο πληθωρικό, τροφοδοτούμενο απ’ όλα όσα προσφέρει η ζωή, και εκείνης για ένα έργο αποκαθαρμένο μάλλον παρά "καθαρό", ο Ζιντ θα συνθέσει τελικά ένα έργο που συνιστά μείζον σημείο αναφοράς στην ιστορία του μυθιστορήματος. Προσφέροντας έτσι ένα ευρύ φάσμα μυθιστορηματικών μεθόδων και προσεγγίσεων, οι "Κιβδηλοποιοί" άσκησαν βαθιά επίδραση σε ουκ ολίγα μεταγενέστερα μυθιστορήματα....

Το φορεματάκι της με τα λευκά πουά χόρευε στο πεζοδρόμιο και τα λευκά πουά του ήταν φωσφορίζουσες πιτσιλιές μέσα στο λυκόφως, σαν αλάρμ. Ο Σαμ δεν ήθελε να το πιστέψει, ήταν ένα όνειρο που ξέφευγε από το μυαλό του, η νιότη του που τη είχε πιεί και ξαναπιεί, ώσπου πια την τίναξε στον αέρα, κι εκείνη και ό,τι μπορούσε να τη θυμίζει [...] Ο Σαμ ήταν εκεί, ανήμπορος στην καρέκλα του, ηλεκτρόπληκτος από τη μαγική στιγμή, όταν, ξαφνικά, η ταλαιπωρημένη καρδιά του ταρακουνήθηκε: η γυναίκα είχε ένα πόδι κομμένο. Από τον συγγραφέα του περίφημου πολιτικού μυθιστορήματος "Μαπούτσε...

Οι δυο πρώτες λέξεις είναι ένα όνομα: "Αμαδίς Δουδού". Δεν είναι φθινόπωρο. Και, φυσικά, δεν είμαστε στο Πεκίνο. Το Φθινόπωρο στο Πεκίνο αποτελεί ένα από τα πλέον παράξενα και γοητευτικά μυθιστορήματα που μας παρέδωσε η γαλλική γλώσσα. Κι αυτό ακριβώς είναι το ιδιάζον στοιχείο του: η γλώσσα. Γιατί ο Βιάν οικοδομεί μια εντελώς απροσδόκητη, χιουμοριστική, καυστική και ταυτόχρονα εικονοκλαστική γλωσσική κατασκευή που εξέπληξε τους συγχρόνους του και παραμένει σαγηνευτική ακόμα και σήμερα. Το παράλογο της καθημερινής ζωής αποκαλύπτεται οργιαστικά μέσα από μια αριστουργηματική...

Στα πενήντα του χρόνια, ο Μπερνάρ ήταν σίγουρος ότι είχε ξεκινήσει καλά για να ζήσει μια ήσυχη ζωή μέχρι το τέλος των ημερών του... Αλλά η ζωή καμιά φορά επιφυλάσσει εκπλήξεις... Όταν όμως συμβεί μια αλυσίδα καταστροφών, το φαινόμενο του ντόμινο μπορεί να γκρεμίσει σε μια στιγμή τον χάρτινο πύργο των προσδοκιών μας. Και το λιγότερο που μπορεί να πει κανείς γι' αυτόν τον συνηθισμένο, καθόλα συμπαθή, άνθρωπο είναι ότι δεν ήταν προετοιμασμένος να αντιμετωπίσει αυτό που τον περίμενε. Σαν ένας μεταμοντέρνος Μπάστερ Κήτον, διασχίζει αυτό το διασκεδαστικό αλλά ταυτόχρονα μελαγχο...

Ο Φερντινάν ζει μόνος στη μεγάλη άδεια φάρμα του. Η κατάσταση αυτή μπορεί κανείς να πει ειλικρινά ότι δεν τον κάνει και ιδιαίτερα ευτυχισμένο. Μια μέρα, μετά από μία άγρια θύελλα, επισκέπτεται τη γειτόνισσα του με τους δύο του εγγονούς και διαπιστώνει ότι η στέγη του σπιτιού της είναι έτοιμη να καταρρεύσει. Προφανώς, δεν έχει πού αλλού να πάει. Σα να ήταν το πιο φυσικό πράγμα του κόσμου, τα δύο πιτσιρίκια (6 και 8 ετών), προτείνουν να την προσκαλέσουν στην φάρμα… Μετά από μία μακρά νύχτα σκέψης, καταλήγει να πάει να την φέρει. Το ένα πράγμα φέρνει το άλλο και η φάρμα αρχί...

Η διήγηση ξεκινά την επομένη της γιορτής της 15ης Αυγούστου στη Νοτρ-Νταμ του Παρισιού. Μια νέα γυναίκα, πολύ όμορφη, ντυμένη στα κάτασπρα, βρίσκεται νεκρή στον περίγυρο του καθεδρικού ναού. Πολύ γρήγορα συλλαμβάνεται ένας ύποπτος, αλλά η αστυνομία μοιάζει να συγχέει την ταχύτητα δράσης με τη βιασύνη να κλείσει την υπόθεση. Μπροστά σε ένα προαναγγελθέν δικαστικό λάθος, ένας αντικομφορμιστής ιερέας αρχίζει έρευνα, με τη βοήθεια μιας νέας αντιεισαγγελέως.

Ο Έντουαρντ είναι είκοσι χρονών το 1930, όταν η μητέρα του Μιλέβα τον οδηγεί στο άσυλο. Ο γιος του Αϊνστάιν θα περάσει τη ζωή του ανάμεσα στους τρελούς, εγκαταλειμμένος απ' όλους, μέσα στην απόλυτη ένδεια. Τρία πεπρωμένα διασταυρώνονται σ' αυτό το μυθιστόρημα, με φόντο την τραγωδία του αιώνα και την εποποιία μιας μεγαλοφυΐας. Ο Λωράν Σεκσίκ ξετυλίγει ένα εσωτερικό δράμα όπου αντηχούν ο πόνος μιας μητέρας, οι αδυναμίες των μεγάλων ανδρών και η φωνή ενός ξεχασμένου παιδιού.

Πέρυσι τον Νοέµβριο ένα βιβλίο µού έσωσε τη ζωή. Ξέρω πως τώρα ακούγεται απίστευτο. Κάποιοι ίσως θεωρήσουν υπερβολικό αυτό που λέω ή και µελοδραµατικό. Κι όµως, έτσι ακριβώς συνέβη. Δεν είναι πως σηµάδεψε κάποιος την καρδιά µου κι η σφαίρα πήγε και καρφώθηκε µε τρόπο θαυµατουργό στις σελίδες ενός χοντρού, δερµατόδετου αντίτυπου των ποιηµάτων του Μποντλέρ, όπως βλέπουµε να γίνεται κάποιες φορές στις ταινίες. Η δική µου ζωή δεν είναι τόσο συναρπαστική. Όχι, η χαζή µου η καρδιά είχε πληγωθεί ήδη από πιο πριν. Μια µέρα που φαινόταν ίδια µε όλες τις άλλες. Δεν υπάρχουν συµπ...

Ο "Εξάδελφος Πονς" θεωρείται ένα από τα ωραιότερα μυθιστορήματα που αποτελούν την ομάδα έργων με τίτλο "Ανθρώπινη Κωμωδία" του Μπαλζάκ, όπου αναλύονται χαρακτήρες, συμπεριφορές και σχέσεις. Στο βιβλίο αυτό, με διεισδυτικό ύφος ο συγγραφέας αναλύει την προσπάθεια πολλών ανθρώπων που ανήκουν στο φιλικό και συγγενικό περιβάλλον του συλλέκτη Πονς να καρπωθούν την πολύτιμη συλλογή έργων τέχνης του. Παρότι η διεκδίκηση αφορά ένα πνευματικό περιουσιακό στοιχείο, ο αγώνας τους είναι ανελέητος, απογυμνωμένος από κάθε είδους συναίσθημα, χωρίς κανένα σεβασμό στην ουσία και στη χρησιμό...

"Άνοιξα την πόρτα της σουίτας. Ο Αντόνιο δεν είχε κλείσει τις δίφυλλες πόρτες ανάµεσα στα σαλόνια µας, κι είδα µια σχισµή φως κάτω από την πόρτα της κάµαράς του. Έκανα ένα βήµα µέσα στο σκοτεινό δωµάτιο κι έκλεισα σιγά την πόρτα πίσω µου. Είδα το σακάκι πάνω στην πολυθρόνα, πήρα το πορτοφόλι και ξανάβαλα τη φωτογραφία στη θέση της και το σακάκι στην πολυθρόνα. Και τότε, ακούω: Το τρίξιµο του κρεβατιού, τη ζωική και ρυθµική οιµωγή του σοµιέ, τη φωνή µιας γυναίκας που µου είναι άγνωστη, τη φωνή της Ιρέν, µια φωνή που βογκάει, που πνίγει µια κραυγή αλλά µετά δεν µπορεί να τ...

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ο Ατζατασάτρου Πατέλ, ένας Ινδός ντυµένος στα γκρίζα, µε αυτιά γεµάτα σκουλαρίκια κρίκους κι ένα γιγαντιαίο µουστάκι. Φακίρης στο επάγγελµα, αρκετά κατεργάρης, διάσηµος σε όλο το Ρατζαστάν για την ικανότητά του να τρώει κοµµάτια γυαλί (από ζάχαρη), να καταπίνει σπαθιά (πτυσσόµενα) και άλλα πολλά... Μια µέρα ο φακίρης µας αυτός προσγειώθηκε στο αεροδρόµιο Σαρλ Ντε Γκολ του Παρισιού, µε προορισµό τη Μέκκα της συναρµολόγησης: το κατάστηµα ΙΚΕΑ. Κι αυτό για να ανανεώσει τη σανίδα σωτηρίας του και σκληρό µέσο βιοπορισµού του: ένα κρεβάτι για φακίρηδες...