Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Κάτω απ' τον τρόμο που προκαλεί η απροσδόκητη εισβολή μιας φοβερής επιδημίας, όπως η πανούκλα, σε μια ανυποψίαστη πόλη, ο συγγραφέας κατορθώνει να περιγράψει έντονα όλη την αντίδραση, την αγωνία και την παθητική αναμονή ή την απόγνωση εκείνων που προσβάλλονται ή θα προσβληθούν. Πρόκειται για την ανθρώπινη αδυναμία μπροστά στον παραλογισμό μιας μάστιγας που κανένας δεν μπορεί να πολεμήσει κι απ' την οποία δεν μπορεί να αμυνθεί. Απ' την άλλη μεριά ένα άλλο είδος ανθρώπων, όχι πια αυτοί που υποφέρουν αλλά αυτοί που μάχονται, διασώζουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.

Βασιζόμενος στα επιστημονικά δεδομένα της εποχής του, ο Ιούλιος Βερν εξερευνά τη μάζα της Γης σε μια προσπάθεια να φτάσει στο διάπυρο πυρήνα της. Ο καθηγητής Λίντεμπροκ, ο βοηθός του Άξελ και ο οδηγός τους Χανς είναι οι ήρωες της γοητευτικής αυτής περιπέτειας, που ενσαρκώνουν, καθένας με τον τρόπο του, τους τρεις αναβαθμούς της ανθρώπινης Γνώσης: ο καθηγητής Λίντεμπροκ το πάθος για επιστημονική έρευνα, αυτόν τον ίδιο τον Ορθό Λόγο· ο Άξελ την επιφύλαξη και την αμφιβολία, τον Αντίλογο· ο Χανς το σιωπηλό και στέρεο ένστικτο της αρχέγονης ψυχής, που πορεύεται αλάθευτο μέσα...

Ένα τέλειο ταξίδι γύρω από τον κόσμο σε χρόνο ρεκόρ, ο περίπλους του Φιλέα Φογκ, που συνδέθηκε μ' ένα στοίχημα, δεν είναι παρά μια "κούρσα ενάντια στο χρόνο", που την επιχείρησε ένα πραγματικό ζωντανό χρονόμετρο, με συνταξιδιώτη τον Πασπαρτού, υπηρέτη γεμάτο φαντασία και ειδικό σε ακροβατικά κόλπα. Έτσι όπως ο αναγνώστης παρασέρνεται από το γοργό ρυθμό, δένεται κι αυτός με το στοίχημα τόσο πολύ, ώστε να εύχεται να μην μπορέσει ο αστυνομικός επιθεωρητής Φιξ να συλλάβει το Φιλέα Φογκ και να σπάσει έτσι το θαυμαστό μηχανισμό του ταξιδιού. Κι ωστόσο, εκείνο που χαρίζει τη νίκη...

"Ο Ξένος" είναι ένα από τα σημαντικότερα έργα του Καμύ, ενδεικτικό των απόψεων του για το παράλογο. Όπως δε λέει ο Σαρτρ, το βιβλίο γράφτηκε για το παράλογο και ενάντια σ' αυτό. Ο πρωταγωνιστής του βιβλίου, ο Μερσώ, αρνείται τη συμβατικότητα της καθημερινής ζωής και αδιαφορεί για τις συναισθηματικές και ηθικές αξίες της κοινωνίας μέσα στην οποία ζει. Κατηγορείται όχι τόσο για το έγκλημα που έχει διαπράξει όσο για το ότι είναι τόσο διαφορετικός από τους ομοίους του, "ξένος" ανάμεσα τους.

"Η Anne Hebert μας κάνει ν' ακούμε το γέλιο της ζωής, που βρίσκεται στο βυθό της κόλασης, όταν καταπιάνεται με την κουταμάρα ενός αποπνικτικού και κονφορμίστα κόσμου". Pierre Sipriot, Le Figaro "Τίποτα, σε τελευταία ανάλυση, δεν είναι πιο αληθοφανές απ' αυτή την Ιουλία της Αγίας Τριάδας, κόρη του διαβόλου και μιας μάγισσας, που κουβαλάει μαζί της, στη μοναστική ζωή, τις εικόνες από μια φοβερή και θαυμαστή παιδική ηλικία...". Reginald Martel, La Presse "Ένα μυθιστόρημα που λέει περισσότερα απ' όσα αφηγείται, που το φόντο του διασχίζει μια αιώνια μορφή της εξέγερσ...

Το "Λυγερό μανεκέν" του Ανατόλ Φρανς εκφράζει με αριστοτεχνικό τρόπο το πνεύμα μιας εποχής, κεντρίζει τη φαντασία του αναγνώστη και τον κατευθύνει σε γονιμότατους προβληματισμούς σχετικούς με τη δικαιοσύνη, την κοινωνική δυναμική, τον έρωτα, την εντιμότητα και την πολιτική. Δημιουργική και μυθιστορηματική ηθογραφία το "Λυγερό μανεκέν", κυκλώνει πνευματικές πτυχές του ανθρώπου, διδάσκει με αριστοτεχνικό χιούμορ, κεντρίζει ευγενικές πτυχές του είναι μας.

"Ο ανεψιός του Ραμώ" είναι ένα έργο που πολύ διαβάστηκε στην εποχή του, που πολύ την βοήθησε να βρει το πραγματικό της πρόσωπο. "Κλασικό έργο ενός έξοχου άντρα" το αποκαλούσε ο Γκαίτε που το μετέφρασε στα γερμανικά. "Διαλεχτικό και λογοτεχνικό αριστούργημα" το θεωρούσαν οι Καρλ Μαρξ και Φρίντριχ Ένγκελς. Βίαιο, σαρκαστικό, διαλεχτικό αλλά και τρυφερό συνάμα, θαυμάστηκε και αγαπήθηκε από τους σημαντικότερους ευρωπαίους ποιητές και φιλοσόφους και κατέχει σήμερα μια από τις πρώτες θέσεις στην ευρωπαϊκή γραμματεία.

Λοιπόν, οι τρέλες που έκαναν οι ψυχές μας εκείνη τη νύχτα μάς κούρασαν περισσότερο από τις τρέλες της σάρκας μας. Οι πρώτες έλεγες πως μας ξεκούραζαν από τις δεύτερες· στην πραγματικότητα μας εξαντλούσαν. Τα λαλήματα των πετεινών όλο και πλήθαιναν. Τότε κατάλαβα πόσο ψέμα ήταν αυτό που λένε οι ποιητές, πως δηλαδή οι πετεινοί λαλούνε τα χαράματα.